Η άλλη Φιλανδία – Episode ΙIΙ

Στο τελευταίο Episode II της φιλανδικής saga, σας μίλησα για ένα περιοδικό που δούλεψα και την “πολυπολιτισμική” αντίληψη του ιδιοκτήτη. Πριν ξεκινήσω το Episode III νομίζω ότι πρέπει να αναφερθώ σε κάτι σημαντικό για τη ζωή στο εξωτερικό.

Όσοι έχουν αποφασίσει να ζήσουν στο εξωτερικό πρέπει να ξέρουν ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιμετωπίζεις είναι το πρόβλημα με τους μύθους. Τους μύθους που κουβαλάς μαζί σου και για τη χώρα που προέρχεσαι αλλά και για τη χώρα που σε φιλοξενεί. Οι μύθοι που κουβαλάς για τη χώρα σου με το καιρό αυξάνουν και έτσι στο τέλος θυμάσαι ότι έρχεσαι από τη χώρα του πνεύματος ξεχνώντας ότι αυτό το πνεύμα πέθανε σε κάποια ουρά της εφορίας, θυμάσαι ότι είσαι συμπατριώτης του Ιπποκράτη αλλά ξεχνάς ότι ο Ιπποκράτης βρίσκεται σε κώμα σε κάποιο ράντζο στον Ευαγγελισμό και αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος. Μερικές φορές ακούγοντας Έλληνες να μιλάνε για την Ελλάδα πιστεύεις ότι οι Έλληνες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να λιάζονται στις κοραλλένιες παραλίες της Γλυφάδας (!) που σαφώς είναι πιο καθαρές από κάθε φιλανδική λίμνη και ότι μετά από ένα καταπληκτικό γεύμα που τέτοιο κανένας Γάλλος σεφ δεν έχει δει στον ύπνο του και το λένε ...μουσακά γλεντάς μέχρι το πρωί! Τώρα που βρίσκονται τα λεφτά αφού όλη μέρα διασκεδάζουν ... το όγδοο μυστήριο!!!

Αντίστοιχα οι μύθοι που έχεις για τη χώρα που έρχεσαι αρχίσουν να πέφτουν ο ένας μετά το άλλο. Ναι ο βασικός του ανειδίκευτου είναι 1,200 ευρώ το μήνα που τέτοιο μισθό παίρνουν στην Ελλάδα τα ‘στελέχη’ αλλά το ενοίκιο για 25τμ είναι 800 ευρώ και η pizza έχει 12 ευρώ. Δεν σε περιμένει κανένας στο αεροδρόμιο να σου δώσει διευθυντική δουλειά και το ‘ποιον ξέρεις’ βοηθάει πάντα περισσότερο από το ποιος είσαι. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι μύθοι που διαλύονται γιατί και οι ψυχροί βόρειοι γνωρίζουν τι θα πει διασκέδαση και αν η διασκέδαση ορίζεται με τα σκυλάδικα μη στεναχωριέστε έχουν και αυτοί τα δικά τους σκυλάδικα που λειτουργούν μέχρι πρωίας. Ανακαλύπτεις ότι η εργατικότητα και το φιλότιμο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων, η αγάπη για την πατρίδα του μέχρι αυτοθυσίας, ο ηρωισμός η φιλία και έρωτας είναι συναισθήματα που τα ζουν στα ίδια άκρα τους όπως ακριβώς και οι Έλληνες.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτοί οι δυο μύθοι συναντιούνται. Όταν η απομυθοποίηση της χώρας που σε φιλοξενεί συναντά την μυθοποίηση της χώρας που προήλθες. Τότε το μόνο που σου βγαίνει είναι ένα συνεχόμενο παράπονο, γκρίνια και μιζέρια. Ο τρόπος για να καταλάβεις και να ζήσεις στη χώρα που σε φιλοξενεί είναι να τη σεβαστείς και να μπεις στο τρόπο ζωής της. Δεν μπορεί ο άγγλος που ήρθε να ζήσει στην Ελλάδα να τρώει μόνο roast beef with Yorkshire putting και να παραπονιέται όλη μέρα γιατί δεν οργανώνεται κυνήγι αλέπους στην Βασιλίσσης Σοφίας. Αυτό είναι κάτι που το παλεύουμε όλοι μας σχεδόν καθημερινά και γι αυτό προσπαθούμε να μην κάνουμε συγκρίσεις με τίποτα. Από την άλλη όμως όταν συναντηθούμε ξένοι μεταξύ μας είναι φυσιολογικό το μόνο κοινό μας σημείο να είναι τα προβλήματα μας με τη χώρα που μας φιλοξενεί και σε αυτά να επικεντρωνόμαστε.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στο περιοδικό που λέγαμε στο Episode II, σταδιακά εξελίχθηκε σε χώρο συγκέντρωσης παραπόνων ξένων και λόγω της γενικότερης αντίληψης του ιδιοκτήτης σε κυρίως δυτικών ξένων. Κάτι ακόμα που ‘βοήθησε’ ήταν η γενικότερη αριστερή θέση αυτών των ξένων που ο ιδιοκτήτης εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται πολύ. Άλλο να λέει ένας Ιρακινός ότι αυτό που έχετε δεν είναι δημοκρατία και άλλο να το λέει ένας γερμανός η ένας Αμερικάνος. βέβαια με το καιρό όλα αυτά τα παιδιά καταλάβαιναν ότι αφ’ ενός στη Φιλανδία δεν είναι όλα μαύρα και πολλά εξαρτώνται και από τους ίδιους, αφ’ εταίρου καταλάβανε ότι η σχέση τους με το περιοδικό και έτσι όπως προβαλλόντουσαν μετά την ανάλογη λογοκρισία από τον ιδιοκτήτη τα άρθρα τους μάλλον τους κόβανε τις οποίες πιθανότητες είχαν να βρούνε δουλειά σε όποιο άλλο ΜΜΕ. Μερικές φορές διαβάζοντας άρθρα που μπήκαν στο περιοδικό έμεινα έκπληκτος που δεν μπήκε κανένας μέσα και να αρχίσει να φωνάξει, άντε στο διάολο όλοι μαζί!

Την ίδια περίοδο όλο και περισσότερα ΜΜΕ αρχίσανε να προβάλουν το περιοδικό με τη λογική ότι κοιτάξτε πόσο καλύτεροι και δημοκρατικοί είμαστε από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εμείς σας δίνουμε και λεφτά για να μας βρίζετε!!! Το περιοδικό είχε αρχίσει να χρηματοδοτείται από το κράτος και τις τοπικές αρχές με σοβαρά ποσά. Σε μια συζήτηση με τη γραμματέα έμαθα από ατύχημα ότι το περιοδικό πλήρωνε ένα υπερβολικό ενοίκιο για την περιοχή που βρίσκεται, στον ίδιο τον ιδιοκτήτη του περιοδικού ο οποίος από τότε που ξεκινήσανε οι χρηματοδοτήσεις είχε αγοράσει οχι μόνο το γραφείο αλλά και ολόκληρη τη πολυκατοικία που στεγαζόντουσαν τα γραφεία και βέβαια έμαθα ότι την ίδια στιγμή που η δουλειά για όλους ήταν εθελοντική ο ίδιος έπαιρνε ένα πακέτο σαν διευθύνων σύμβουλος ανάλογο μεγαλοστελέχους της ΝΟΚΙΑ.

Έτσι σαν ο μεγαλύτερος εκεί μέσα και ο μόνος με άλλα έσοδα αποφασίστηκε να είμαι αυτός που θα κάνει κάτι. Σε ένα βραδινό καβγά έμαθα ότι υπήρχαν τρεις λόγοι που δεν θα πλήρωνε. 1ο από αρχή δεν πληρώνει ποτέ αν μπορεί να το αποφύγει, 2ο εμείς θα έπρεπε να τον πληρώνουμε γιατί ποιος άλλος θα έδινε δουλειά σε μας τους ξένους στο χώρο μας εκτός από τα MacDonald’s και αφού με κοίταξε προσεκτικά από πάνω μέχρι κάτω είπε, και 3ο και βασικότερο από τα γυαλιά και τις μπότες που φοράς δεν νομίζω ότι έχεις και ιδιαίτερη ανάγκη από λεφτά.

Μερικές φορές είναι σαν κάποιος να οργανώνει τη ζωή ώστε όλα να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Την επομένη μέρα ήρθε από το τυπογραφείο το καινούργιο τεύχος και ήξερα ότι η πρέσβης της Κύπρου είχε δώσει συνέντευξη εξηγώντας τι θέσεις της κυπριακής κυβέρνησης για την ένταξη της στην ΕΕ (δεν είχε γίνει ακόμα) και για το θέμα της Κύπρου. Εκτός του ότι η συνέντευξη ήταν σε μια γωνιά ανακάλυψα ότι στο πρόγραμμα για το επόμενο τεύχος ερχόταν απάντηση του Τούρκου πρέσβη και την οποία ζήτησα να δω. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά με λίγα λόγια η Τουρκία εμφανιζόταν σαν ελευθερωτής που ακόμα και οι Ελληνοκύπριοι είχαν καλοδεχτεί, η κυπριακή κυβέρνηση κάτι σαν Ισραήλ αλλά και με στοιχεία Ν. Αφρικής την περίοδο του apartheid και η Ελλάδα σαν τον αντιπρόσωπο της επιθετικής ιμπεριαλιστικής χριστιανικής δύσης!!! Σαν κερασάκι σημείωμα του Ιρανού πρέσβη μιλούσε για την ανάγκη αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού κράτους. Δεν ανήκω στους πατριώτες κλπ. και πιστεύω ότι αν το ήθελαν θα μπορούσαν να βρουν λύση για το κυπριακό για το συμφέρον και των δυο κοινοτήτων και αυτό το λέω με πόνο μιας και κάθε μου επίσκεψη στη πράσινη γραμμή συνοδεύτηκε με δάκρυα.

Το ίδιο βράδυ σε προγραμματισμένη συνάντηση για να συζητήσουμε για το επόμενο τεύχος ανακοίνωσα ότι η δήλωση του Τούρκου πρέσβη ήταν τουλάχιστον απαράδεκτη και το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε ήταν να ενημερώσουμε την πρέσβη της Κύπρου ώστε να ετοιμάσει απάντηση.

Τότε δέχτηκα μια από τις πιο παράλογες και χειρότερες φραστικές επιθέσεις που έχω δεχθεί στη ζωή μου. Μετά από ένα πρωτο ξέσπασμα ότι έχω πολλά βιβλία και δίσκους στο σπίτι μου και διαβάζω πολύ γι αυτό έχει πειραχτεί το μυαλό μου, ότι μοιάζω με το Χριστό και νομίζω ότι με αυτό το στιλ μπορώ να κερδίζω του πάντες (αυτό φαντάζομαι οφείλεται στα μακριά μαλλιά και τα γένια αν και τώρα που έχω ασπρίσει πιο πολύ για Αι Βασίλης πάω) και ότι ο Αλάχ θα με τιμωρήσει σύντομα (εγώ είχα πρόβλημα με την απεικόνιση πριν βγουν τα σκίτσα του Μωάμεθ) και συνέχισε ουρλιάζοντας ότι δεν θα τον σταματήσει κανένας από το να κάνει αυτό που θέλει γιατί αυτό είναι η δημοκρατία μας να κάνει ο καθένας ότι θέλει!!!

Φαντάζεστε ότι εκτός από εμένα όλοι είχαμε μείνει άφωνοι γιατί σε αυτή τη συνάντηση, ευτυχώς για μένα γιατί δεν θα το πίστευε κανένας, δεν ήμουν μόνος μου αλλά τέσσερα ακόμη άτομα. Ήταν η πρώτη φορά που σε οποιαδήποτε συζήτηση η διαφωνία είχα μέχρι τότε στη ζωή μου, η θρησκεία γινόταν θέμα Το show τελείωσε με εκείνον να ουρλιάζει ότι τύποι σαν κι εμένα πρέπει η Φιλανδία να τους διώχνει και ο Αλλάχ να μας σκοτώνει και με μένα να αποχωρώ βέβαια από το περιοδικό αφού συνεννοήθηκα με τη γραμματέα να αποσυρθούν όλα τα άρθρα και σκίτσα με το όνομα μου από παντού από το περιοδικό και το site του.

Φυσικό ήταν στη συνέχεια να γίνω το κέντρο όλων όσων είχαν περάσει από το περιοδικό και να μάθω πράγματα που με τρελάνανε τουλάχιστον. Από Ιρανές υπηρέτριες που δουλεύανε 24/7 και σχεδόν πουλιόντουσαν ή ‘νοικιαζόντουσαν’ μέχρι ποσοστά κάποιων που μπορούσε να τους βρει δουλειά σε εστιατόρια κλπ. Ο ίδιος προσπάθησε και προσπαθεί πολλές φορές και συνέχεια να μου κάνει ζημιά. Περιοδικά που δουλεύω έχουν δεχτεί τηλεφωνήματα ότι είμαι ρατσιστής και γράφω σε ελληνικά και αγγλικά έντυπα εναντίον της Φιλανδίας, ότι είμαι επικίνδυνος. Έχει απαιτήσει από το ραδιοφωνικό σταθμό να σταματήσει το πρόγραμμα μου με τη λογική ότι παίζω ...αμερικάνικη και εγγλέζικη ροκ μουσική και δεν μιλάω φιλανδικά κλπ!!! Και σειρά άλλων που φτάνουν μέχρι απειλές ή ‘εκπληξούλες’ από ομοθρήσκους και τέως συμπατριώτες του.

Το πιο τρομακτικό από όλα είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα, όπου και να έζησα δεν αντιμετώπισα πρόβλημα θρησκευτικό, αυτό είναι ένα ακόμα πράγμα που άλλαξε μετά την επίθεση στη Νέα Υόρκη και όσο κι αν φαίνεται παρατραβηγμένο έβγαλε από πολλούς θρησκευτικά υπόλοιπα ή την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν την θρησκεία.

Όλη αυτή η ιστορία έγινε για μένα η αρχή για μια καινούργια ανάγκη, να αρχίσω να ψάχνω τι γίνεται με τους ανάλογους ‘νονούς’ ανάμεσα στους ξένους και τελικά πόσο μακριά φτάνει αυτή η ιστορία. Αυτό που αντίκρισα και ακόμα αντικρίζω υπάρχουν στιγμές που με σοκάρει και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Γνώρισα Τούρκους που δουλεύανε κυριολεκτικά 24/7, κοιμόντουσαν στο πάτωμα σε βρόμικες κουζίνες και βλέπαν τον εξωτερικό κόσμο πολύ σπάνια χωρίς καν να έχουν την αίσθηση ότι ζούσαν στη Φιλανδία. Και δεν είναι μόνο Τούρκοι, είναι Πακιστανοί, Ιρανοί, Ιρακινοί, πολλοί Κούρδοι, Κινέζοι, Σομαλοί. Και οι ‘νονοί’ υπάρχουν σε όλες τις εθνότητες. Οι πιο ‘διακριθέντες’ είναι ο γνωστός Ιρανός που έχει ‘ειδικευτεί’ σε συγκεκριμένο χώρο και γι΄ αυτό και τον γνώρισα, υπάρχει ένας Σύριος, δυο Τούρκοι, ένας Ρώσος, ένας Λιθουανός και υπάρχουν κι άλλοι, τους ανακαλύπτω σιγά σιγά και ευτυχώς εκτός από το Ovi υπάρχουν και άλλα περιοδικά που βγάζουν αυτά τα άρθρα μου όπως το Ydin και άλλα.

Τώρα πως αντιδράνε οι Φιλανδοί σε όλα αυτά, επειδή πολλά έχουν πάρει διάσταση και έχουν δημοσιοποιηθεί. Στάση αναμονής. Απλά παρακολουθούν σιωπηλοί. Αλλά παρακολουθούν.

Πρώτα στη δική μου σύγκρουση με τον ιδιοκτήτη του περιοδικού. Δεν πήραν ποτέ θέση δείχνοντας στην αρχή ότι για το καλό μας ας το λύσουμε μόνοι μας. Όταν όμως ο κύριος άρχισε τα τηλεφωνήματα και τις απειλές άρχισε να παίρνει και αντίστοιχα γράμματα ή mails τα οποία πάντα μου κοινοποιούσαν. Σε αυτά τα γράμματα τον ενημέρωναν ότι οι καταγγελίες του ήταν πολύ σοβαρές και ήταν διατεθειμένοι να τα ερευνήσουν αν είχε αποδείξεις, παράλληλα τον ενημερώνανε ότι οι χαρακτηρισμοί του για μένα αγγίζανε τα όρια του ρατσισμού και μάλλον θα έπρεπε να είναι προσεκτικός γιατί θα μπορούσα να του κάνω μήνυση και σε αυτή τη περίπτωση θα έπρεπε να πουν την ..αλήθεια!!! Καταπληκτικοί Φιλανδοί!!! Στο στόχο με το γάντι!!! Από τη πλευρά μου από την αρχή ακολούθησα την πολιτική να απαντώ με ανακοινώσεις μόνο όταν το πράγμα γίνεται σοβαρό και απλά να κάνω damage control. Την ίδια περίοδο και ακόμα και τώρα παίρνω mails ή τηλεφωνήματα από ανθρώπους που μόνο κατ’ όνομα ξέρω για να με ρωτήσουν ...τι κάνω και αν είμαι καλά με τη ζωή μου στη Φιλανδία! Αυτοί είναι οι Φιλανδοί, με αυτό το τρόπο μου δείχνουν ότι καταλαβαίνουν και ότι δεν είμαι μόνος μου. Πριν από μερικούς μήνες γνωστός Φιλανδός δημοσιογράφος και τηλεοπτικός αστέρας μου είπε χωρίς να προκαλέσω την παρατήρηση, ‘τον περιμένουμε, όλοι κάνουν λάθη, κάποια στιγμή θα κάνει και αυτός το μεγάλο λάθος και τότε ότι και να φωνάξει κανένας δεν θα το ακούσει’ Αυτοί είναι οι Φιλανδοί και το αίσθημα δικαιοσύνης που έχουν. Σου δίνουν όλες τις ευκαιρίες και ...περιμένουν να κάνεις το λάθος. Η δική μου ζωή έγινε πιο εύκολη και είδα άρθρα μου να αναδημοσιεύονται από έντυπα που το θεωρούσα τουλάχιστον αδύνατο μέχρι τότε.

Όσον αφορά τους ξένους, μετά από μερικά άρθρα και ανώνυμες καταγγελίες το τελευταίο χρόνο ειδικά, άρχισαν να γίνονται και επώνυμες καταγγελίες. Οι δυο Τούρκοι που ανέφερα προηγουμένως καταγγείλανε τον Τούρκο ιδιοκτήτη των εστιατορίων που τους είχε φέρει από την Τουρκία. Τους πλήρωσε ένα ασύλληπτο ποσό για τα πέντε χρόνια δουλείας, ακολουθώντας το νόμο κατά γράμμα, ο ίδιος δέχτηκε ένα υπέρογκο πρόστιμο από τα αντίστοιχα ΙΚΑ, εφορίες κλπ. Και αδυνατώντας να πληρώσει κάνει διακοπές στις φυλακές παρέα με τη γυναίκα του που θεωρήθηκε συνεργάτης. Η φιλανδική κυβέρνηση ρευστοποίησε την περιούσια του και άρχισε να κρατάει λεφτά αφού πληρωθήκαν οι δυο Τούρκοι υπάλληλοι μιας και για τους Φιλανδούς αυτό προηγείτο. Σαν από ντόμινο και αρχίζοντας από πληροφορίες που δώσανε οι δυο Τούρκοι υπάλληλοι βρέθηκαν και άλλοι συμπατριώτες τους με παρόμοια προβλήματα. Σαφώς η μεγάλη αποζημίωση που επέβαλε το Φιλανδικό κράτος έγινε κίνητρο.

Για να γίνει κάτι, η αστυνομία και η εισαγγελία χρειάζονται καταγγελίες και αποδείξεις. Για να γίνει αυτό πρέπει οι μετανάστες να καταλάβουν ότι υπάρχουν νόμοι που τους προστατεύουν. Ο αριθμός των ξένων μέσα σε πέντε χρόνια από 25,000 έγινε 145,000 και βέβαια οι Φιλανδοί χρειάζονται και χρόνο για να συλλάβουν ότι μπορεί να υπάρχουν ξένοι που θέλουν να ζήσουν στη χώρα τους και το ότι αυτός ο αριθμός μεγαλώνει συνέχεια με λογαριθμική ταχύτητα!

Χρησιμοποίησα το προσωπικό παράδειγμα γιατί έγινε για μένα κίνητρο να ξεκινήσω όλη αυτή την έρευνα, να γνωριστώ με κοινότητες ξένων στη Φιλανδία και ταυτόχρονα γιατί ένιωσα προσωπικά τι σημαίνει όλο αυτό το σκλαβοπάζαρο και πόσο μπορεί να επεκταθεί κάτω από τα μάτια ενός κράτους που θεωρείται κράτος δικαίου. Παράλληλα είδα την αλλαγή που έφερε η επίθεση στη Νέα Υόρκη και δεν ξέρω πόσο έχει αλλάξει την Ελλάδα εκτός από τις προσπάθειες του κράτους να παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα.

Την τελευταία μου περίοδο στο περιοδικό γνωρίστηκα με μια καταπληκτική κοινότητα στη Φιλανδία, την κοινότητα των Σομαλών. Είχα σκοπό να μιλήσω γι’ αυτή εδώ αλλά είδα πάλι ότι έγινε μεγάλο και αυτό το post οπότε στο ...επόμενο!!!

**************************************

Η φωτογραφία είναι χθεσινή λεπτομέρεια από το άγαλμα του τσάρου Αλεξάνδρου μπροστά στον καθεδρικό ναό! Ο καιρός ..είπαμε, φθινόπωρο!

ovi magazine, ovi lehti, Finland, Φιλανδία & περιοδικό