Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2008

Χωρίς τίτλο ...προς το παρών!

Εικόνα
Όπως είπα και την προηγούμενη φορά τους τελευταίους μήνες βλέπω ένα όνειρο σε ...συνέχειες και από κάποια στιγμή και ύστερα αποφάσισα να αρχίσω να το γράφω γιατί είναι πολύ ζωντανό ειδικά σε λεπτομέρειες. Λοιπόν έτσι ...χωρίς τίτλο μέχρι να βρει η ιστορία που συνεχίζεται μόνη της, το ξεκίνημά της, θα προσπαθήσω να βάζω τη συνέχεια όσο συχνά γίνεται. **************** Οι γέροι στην πόλη της Ένγκαν, λένε ότι όταν ο ουρανός γίνεται κόκκινος στο χρώμα του αίματος λίγο πριν σκοτεινιάσει τότε έρχεται ο άνεμος των ψυχ ών. Κι όταν μετά τον κόκκινο ουρανό έρχεται το σκοτάδι χωρίς φεγγάρι, μαζί του έρχεται και ο άνεμος που ξεκινάει από το λιμάνι και περνάει μέσα από τα πλινθόκτιστα σοκάκια για να καταλήξει με ένα δαιμόνιο ουρλιαχτό πάνω στα τείχη που προστατεύουν την πόλη των ιπποτών και τον βασιλιά. Ο θρύλος λέει ακόμα, διηγούνται οι γέροι, ότι ο άνεμος κουβαλάει στη ράχη του τις ψυχές όλων αυτών που χάθηκαν στη θάλασσα και απελπισμένοι ψάχνουν την επιστροφή. Ακόμα λένε οι γέροι ότι όποιος βρ

Μια Δάφνη περιπέτεια!

Καλησπέρα φίλοι μου, δεν έχω χαθεί απλά ο συνδυασμός προβλημάτων που εμφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες απαίτησαν αλλαγή θεραπείας και τρόπου εξέτασης. Έτσι βρίσκομαι καθημερινά υπό παρακολούθηση και παράλληλα πλησιάζουν οι μέρες για τη μεγάλη εγχείρηση που τελικά δεν κατάφερα να αποφύγω. Ένα από τα προβλήματα μου είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί με το κομπιούτερ που δεν μπορώ να μένω πολύ ώρα μπροστά στην οθόνη και έτσι στο λίγο χρόνο που έχω προσπαθώ να καλύψω επαγγελματικά προβλήματα. Αυτά για μένα, το έχω ξαναπεί δεν θέλω να μιλάω για αρρώστιες, με κουράζει! Αλλά θέλω να σας μιλήσω για την ...Δάφνη και τα τελευταία της κατορθώματα. Όσοι από εσάς έχετε παιδιά ξέρετε ότι πλησιάζοντας τα τέσσερα αρχίζει το χάος που από ότι με έχει προειδοποιήσει φίλος μέχρι τα δεκατρία απλά ...χειροτερεύει, και βέβαια αυξάνονται και οι συγκρούσεις του θέλω της με τα πρέπει ή καλύτερα τα θέλω μας. Το παρήγορο βέβαια είναι ότι αυτή τη στιγμή και για δυο τρία ακόμα χρόνια υποθέτω, βρισκόμαστε στη χώρα