Ovi Greek stories

Όταν ζεις σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία – ακόμα και στο τραπέζι της κουζίνας – και με βιβλιοθήκες στους περισσοτέρους τοίχους, – ακόμα και στη κουζίνα – τότε ακόμα και η Ρούμπι ζει με δυο μοναδικά διλήμματα: τι θα φάω και τι να διαβάσω τώρα!   

Η φωτιά στην Μόρια είναι πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια της Σκανδιναβίας και σε όλα ανεξαιρέτως αφού μιλήσουν για την αδράνεια της ΕΕ μπροστά στο δράμα των προσφύγων, συνεχίζουν με την ανικανότητα και συχνά εσκεμμένη αδιαφορία του Ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης του Κούλη, για να καταλήξουν στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό των ντόπιων με μαρτυρίες και ανταποκρίσεις. Και ξέρετε κάτι; Και να θέλεις να τα χαρακτηρίσεις υπερβολικά, ακόμα και ψιλοενθελληνικά, μετά θυμάσαι τον τοπικό σύλλογο γονέων που δεν ήθελε τα ...μουσουλμανάκια από τη Συρία στα σχολεία για να μην …“βρωμίσουν” τα παιδιά τους ή κάτι δηλώσεις από τοπικούς “άρχοντες” που ανησυχούν για τον ...Ελληνικό πολιτισμό, έως στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και ...ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι γιατί αυτό το ντεμέκ που σε έδιωξε δεν άλλαξε και πάντα θα σε ντροπιάζει. Όπου κι αν βρίσκεσαι! Α, και να μην το ξεχάσω... δεν είναι αθώοι!

Ζω σε ένα κλασσικά Σκανδιναβικό συγκρότημα τεσσάρων πολυκατοικιών που σχηματίζει τετράγωνο, έχει πίσω του δάσος και στη μέση ένα πολύ μεγάλο κοινόχρηστο χώρο που συμπεριλαμβάνει χώρο για πικ-νικ και γκριλ, μεγάλη παιδική χαρά με σκάμα, κούνιες, τραμπάλα κλπ συν χώρο ανάπαυσης/αναψυχής για τους μεγαλύτερους. Ο λόγος που στην αρχή έγραψα “κλασσικά Σκανδιναβικό” είναι γιατί γενικότερα στη Σκανδιναβία αλλά ειδικότερα στην Σουηδία ο νόμος υποχρεώνει τις οικοδομικές εταιρίες να προβλέπουν τέτοιους χώρους όταν αναγείρουν συγκροτήματα. Η πιο συνηθισμένη εικόνα – στη δική μου γειτονιά – είναι η εικόνα νέας μητέρας, του νέου πατέρα, ή του παππού και της γιαγιάς να παίζουν με το παιδί τους στο σκάμα ή σε κάποια από τις κούνιες αλλά εφέτος το καλοκαίρι αυτό άλλαξε. Εφέτος και λόγω κοροναϊού λίγοι πήγαν διακοπές και ακόμα πιο λίγοι έστειλαν τα παιδιά τους σε κατασκηνώσεις ή στους παππούδες, έτσι τα περισσότερα παιδιά βρέθηκαν να περνάνε το καλοκαίρι στο διαμέρισμα ή στον κοινόχρηστο χώρο. Παρά

Σημερινό μου άρθρο στο Ovi Greek μάλλον “ενόχλησε” πολλούς στο κυβερνητικό κόμμα αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου. Έτσι μπλοκάρανε το Ovi Greek από το φατσοβιβλίο και εμένα από το admin του μπλογκ μέχρι “να ξεκαθαριστεί η ιστορία”. Προς το παρόν λοιπόν δείτε το άρθρο και εδώ: Το Μάτι του κοροναϊού Τελικά Τραμπ και ΚυριαΚούλης Μητσοτάκης – εκτός άλλων – έχουν ένα ακόμα κοινό σημείο. Ίσως το πιο φανερό. Όταν οι χώρες τους περνάνε ολέθριες κρίσεις που συμπεριλαμβάνουν θανάτους πολιτών, εκείνοι …παίζουν γκολφ ή τέλος πάντων αράζουν εγκληματικά αδιάφοροι σε παραλίες αποδεικνύοντας και οι δυο τους την ανικανότητά τους και την επικίνδυνη φαιδρότητα με την οποία αντιλαμβάνονται τις υποχρεώσεις τους. Ο τουρίστας Έλληνας πρωθυπουργός νομίζει ότι ο ρόλος του περιορίζεται μπροστά στις κάμερες να αναμασά το ναρκισσισμό του ή δίπλα στο τι φοράει η Μαρέβα. Αυτή τη στιγμή πεθαίνουν άνθρωποι γιατί η κυβέρνηση ΚυριαΚούλη Μητσοτάκη αποφάσισε

Ξεκινώντας πριν από 19 χρόνια και φτάνοντας στο παρόν όλοι συχνά μιλάμε για τις αλλαγές που έφερε το χτύπημα του Μπιν Λαντεν στη Νέα Υόρκη. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε έντονα σήμερα με τη συνεχόμενα αυξανομένη Ισλαμοφοβία και όχι μόνο. Ακόμα και η εκλογή του Τραμπ στο θρόνο του Λευκού Οίκου, ή η παρουσία ακροδεξιών και ρατσιστών στις κυβερνήσεις Ευρωπαίων χωρών (μιας Ευρώπης που πάντα εθεωρείτο καταφύγιο) είναι δείγμα των πόσων έχουν αλλάξει. Η καχυποψία και η παράνοια έγιναν μέρος της ζωής μας φέρνοντας στην επιφάνεια τις πιο ακραίες θεωρίες συνωμοσίας ενώ παράλληλα και εθελοντικά στο όνομα μιας ...αόρατης απειλής αφήσαμε το κράτος να παραβιάσει προσωπικές ελευθερίες. Η παρουσία καμερών παντού, που καταγράφουν συνεχώς τις κινήσεις μας, τις κουβέντες μας ακόμα και τα ενδιαφέροντα μας είναι μια εφιαλτική απόδειξη του τι θυσιάσαμε τη τελευταία εικοσαετία και εισαγωγή για ένα πολύ σκοτεινό μέλλον. Που πολύ φοβάμαι ήρθε για να ολοκληρώσει ο κοροναϊός. Δεν λέω ότι η απομόνωση και τα

Σήμερα το κεντρικό νοσοκομείο της Στοκχόλμης ανακοίνωσε ότι ο τελευταίος ασθενής με κοροναϊό, πήρε εξιτήριο. Περίεργη κατάσταση! Τη στιγμή που όλη η Ευρώπη νιώθει το δεύτερο κύμα του ιού και η Ελλάδα έχει αρχίσει να μετράει θανάτους, η ...επιπόλαιη και επικίνδυνη Σουηδία την βγάζει καθαρή ...χτύπα ξύλο. Γιατρός δεν είμαι αλλά θα προσπαθήσω να αναφέρω πως εγώ τουλάχιστον έχω καταλάβει ότι έχει εξελιχτεί η κατάσταση στη Σουηδία. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι στη Σουηδία καμιά κυβερνώσης δεν μπορεί να απαγορεύσει τη συνεύρεση ατόμων ή να επιβάλλει κάποιας μορφής λοκντάουν γιατί απαγορεύεται από το σύνταγμα και έχει να κάνει με παλιές εμπειρίες των Σουηδών, χαμένες στους προηγούμενους αιώνες. Δεύτερο είναι το γεγονός ότι οι Σουηδοί έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο υγειονομικό τους σύστημα, σε σημείο υπερβολής και μάλλον πιστεύοντας και οι ίδιοι τους μύθους που έχουν δημιουργηθεί γι αυτό. Η σχιζοφρένεια είναι ότι από προσωπική εμπειρία και σε σύγκριση με το υγειονομικό σύστη

Στα σχεδόν 16 χρόνια που συμμετέχω στα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα, πολύ σπάνια βάζω φωτογραφίες με φαγητά αλλά ίσως αυτό πρέπει να το αλλάξω με αφιέρωμα στα Ελληνικά πιάτα που βρίσκεις ...εκτός Ελλάδας. Από τον μουσακά στην Οσάκα στον μπακλαβά με μπλε μούρα Λαπωνίας στο Ελσίνκι και με τον ταβερνιάρη να προσπαθεί να με πείσει ότι έτσι φτιάχνουν τον μπακλαβά στη ...Ρόδο, θα έπρεπε να έχω φτιάξει φωτογραφικό άλμπουμ αλλά ...αλλά λίγο η αδιαφορία της στιγμής λίγο η ...ντροπή ποτέ δεν το έκανα ή καλύτερα σπάνια φωτογράφισα τα “ελληνικά” πιάτα που προσέφεραν ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό. Οι απάντηση για την “διαφορετικότητα” των πιάτων μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού ίσως να είχε διττή λογική εξήγηση αφενός στο γεγονός ότι πριν από 30 και 40 χρόνια ο τουρισμός δεν είχε αναπτυχτεί τόσο πολύ και μαζικά (κυρίως λόγω φτηνών εισιτηρίων) αφετέτου στο ότι προ ΕΕ οι ενδοευρωπαϊκές κυρίως μεταφορές ήταν δύσκολες και ακριβές ώστε τα κατάλληλα υλικά για να φτιάξεις ένα ελληνικό πιάτο να σ

Είχα καιρό να μπω στο φατσοβιβλίο αλλά με όλες αυτές τις κραυγές που άκουγα για Ρόδο και Καστελλόριζο είπα να ρίξω μια ματιά. Εντάξει, οι κολλητοί μου, ειδικά αυτοί που ξέρω χρόνια είχαν μια ψυχραιμία άλφα. Υπήρχαν και αρκετοί από αυτούς που εκτιμώ που έδειχναν λογική, αλλά μετά ...μετά υπήρχαν ελληνικές σημαίες, Σπαρτιάτες και Λεωνίδες, μολὼν λαβέ και φουστανέλες, Κολοκοτρώνης και παναγίτσες με αγίους παστίτσιους να προβλέπουν ότι θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά και άλλα τέτοια. Και ήταν οι πολλοί. Από όλες τις ηλικίες. Αλλά, αλλά εδώ υπάρχει κι ένα αλλά. Αλλά οι περισσότεροι είναι της ηλικίας μου. Έχουν εγγόνια και μερικοί μάλιστα εγγόνια της παντρειάς. Και τους θυμάμαι προσωπικά. Κι αν δεν τους θυμάμαι ήταν οι ίδιοι που βγήκανε στα μανταλάκια του φατσοβιβλίου κατά περιόδους. Τι εννοώ. Ρε Σπαρτιάτη, Ανδρούτσο με το φέσι και το τσαρούχι, καλείς για πόλεμο αλλά όταν ήταν ο γιος σου να πάει φαντάρος έβαζες λιτούς και δεμένους για να πάει το παιδί στο πεντάγωνο μην είναι μακρυά από

Ο Κυρ – από παιδιόθεν, και ο Γιάννης Ιωάννου είναι οι αγαπημένοι μου γελοιογράφοι. Το χιούμορ τους πάντα κοινωνικοπολιτικό, ποτέ κομματικό - αν και κατά περιόδους έχουν μπει ταμπέλες και στους δυο - και πάντα αντιεξουσιαστικό αδιάφορα..ταμπέλας. Όπως άλλωστε έχω γράψει δεν υπάρχει “αντικειμενικός” δημοσιογράφος και η ιδεολογική θέση του καθενός φαίνεται με πολλούς τρόπους από τα γραπτά του, αλλά επιβάλλεται να είναι ακομμάτιστος. Περιπτώσεις όπως ο Αυτιάς (κλπ σκαϊκά) ανήκουν στα ποτέ-ποτέ-ποτέ. Υπάρχουν πολλοί ακόμα γελοιογράφοι που μου αρέσουν έως λατρεύω. Ο Στάθης, ο Μητρόπουλος, ο πολύ σύγχρονος Τάσος Αναστασίου, ο Καλαϊτζής, ο Σιδέρης, ο υπέροχος Παυλίδης, ακόμα και Αρχέλαος μεταξύ των πολλών. Μερικοί από αυτούς μάλιστα με έχουν τιμήσει και με τη προσωπική φιλία τους, πράγμα που σας βεβαιώνω καμαρώνω ιδιαίτερα. Και είναι και ο Αρκάς. Τον Αρκά τον γνώρισα στο παταράκι του “Παρά-πέντε”, εκείνος με τον κόκκορα κι εγώ με τα σκουλήκια. Η χρυσή εποχή του “Παρά-πέντε” που

Όταν μεταναστεύεις στα μέσα της πέμπτης σου δεκαετίας και για τέταρτη φορά, ένα από τα πράγματα που κουβαλάς μαζί σου είναι η σιγουριά ότι ΔΕΝ υπάρχει η τέλεια χώρα, η γη της επαγγελίας. Ειδικά όταν έχει προηγηθεί η χώρα βιτρίνα “τέλεια χώρα”, η Φιλανδία. Έτσι ένα από τα πρώτα πράγματα που ψάχνεις είναι οι ατέλειες. Ψάχνεις να βρεις που κρύβουν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία τους, που πάει στραβά το σύστημα υγείας και η παιδεία ή που χωλαίνει η δημοκρατία τους. Όπως ήταν αναμενόμενο και από ανάγκη, έμελε η πρώτη μου δοκιμή να γίνει με το Σουηδικό σύστημα υγείας. Από ανάγκη γιατί τα φάρμακά μου για τον διαβήτη και την καρδιά τέλειωναν και χρειαζόμουνα τουλάχιστον ανανέωση. Εκπαιδευμένος μέχρι πλύσης εγκεφάλου από το φιλανδικό κράτος περίμενα πρώτα να μου έρθει η έγκριση παραμονής με τον απαραίτητο αριθμό ΑΜΚΑ πριν πάω στο κέντρο υγείας αλλά επειδή έφτασε η μέρα που μου είχαν μείνει φάρμακα για λιγότερο από μια βδομάδα και χωρίς ΑΜΚΑ πήγα στο τοπικό κέντρο υγείας. Εδώ πρέπει να τ

Αυτή είναι η ...Ρούμπι και γι αυτήν την κυρία έχω πάρα πολλές ιστορίες να γράψω ξεκινώντας από το γεγονός ότι εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ τα ...σκυλιά!!! LOL!!!   

Το Σαββάτο το απόγευμα και ψάχνοντας κάτι τελείως άσχετο έπεσα σε ένα από τα σημειωματάρια που πάντα κουβαλάω μαζί μου, με σημειώσεις από το Νταρφούρ. Το πρώτο μου ταξίδι. Και μου φάνηκε τόσο μακρινό. Διάβαζα σημειώσεις που είχα κρατήσει και ήταν σαν να διάβαζα την ιστορία κάποιου άλλου, όχι την δικιά μου. Κατά περιόδους έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ή σε άλλους ότι θα ξαναγράψω για την περιπέτεια Νταρφούρ και γενικά Σουδάν και Κονγκό, αλλά κάθε φορά που το αποφάσιζα το ανέβαλα χωρίς καν να ξέρω το πως και τα γιατί, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι απλά δεν ένοιωθα-δεν νοιώθω έτοιμος να το κάνω. Και τώρα ένοιωσα τόσο αποστασιοποιημένος από όλα τα γεγονότα και τους ανθρώπους που δεν ξέρω τι να γράψω αν το θελήσω. Διάβαζα κάποια ονόματα κι έκανα πολύ προσπάθεια να θυμηθώ τα πρόσωπα και στο τέλος όλα μου φαινόντουσαν μπερδεμένα και δεν ήξερα ποιος ήταν ποιος κι αν αυτός ήταν αυτή ή αυτή αυτός. Θα ζουν άλλωστε; Κι αυτή η τελευταία πρόταση ήταν ο τίτλος και ο επίλογο

Όσο καλοκαιρινό ήταν το τελευταίο σαββατοκύριακο του Ιουνίου, με ήλιο και 32 βαθμούς, τόσο σκανδιναβικά καλοκαιρινό είναι το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουλίου, με συννεφιά και βροχή. Στις δυο δεκαετίες που έχω ζήσει στη Σκανδιναβία και ειδικά στην Φιλανδία, έχω ζήσει πολλά καλοκαίρια που ήταν σαν ...φθινόπωρο. Με τον ουρανό βαρύ και γκρίζο από σύννεφα και αυτό το συνεχές τσίρου τσίρου της βροχής ενώ οι θερμοκρασίες να παίζουν μεταξύ 10 και 16 βαθμών. Αυτό τώρα σε συνδυασμό με την περίεργη κατάσταση που έχει δημιουργήσει ο κοροναϊός – που να φοβάσαι να μπεις σε λεωφορείο – σε κάνει να νιώθεις την κλεισούρα πιο έντονη. Τουλάχιστον εμένα. Όχι ότι είμαι ο τύπος που θα έπαιρνε τα λιβάδια και θα έτρεχε δίπλα στις αγελάδες, αλλά να ...μια βόλτα στη πόλη την θέλω, την χρειάζομαι. Θέλω καφεδάκι στη παλιά πόλη και βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Και όχι η Σουηδία δεν είναι όπως όλος ο κόσμος ή τουλάχιστον η Ευρώπη, εδώ τίποτα δεν έκλεισε κι όλα είναι ανοιχτά αλλά ...αλλά το βλέπεις, ο κόσμος φο

Την Σουηδία και ειδικά την Στοκχόλμη, την αγάπησα από τον πρώτο μήνα που βρέθηκα να ζω εδώ. Δεν είχε αυτό το δραματικό που ερωτεύτηκα την Φιλανδία με το καλημέρα αλλά μετά από δεκάδες απογοητεύσεις έφτασα στο σημείο να την σιχαθώ, ήταν πολύ απλά τα πράγματα. Φαντάζομαι μεγάλο ρόλο και καθαρά σημειολογικό έπαιξαν δυο πράγματα, πρώτον η ηλικία μου και δεύτερο (φυσικά) η Φινλανδική εμπειρία. Η ηλικία. Περίεργη συζήτηση και ελπίζω να γίνω κατανοητός. Έχω ζήσει μια πολύ “ενδιαφέρουσα” ζωή που με έχει ταξιδέψει από την Ιαπωνία μέχρι την Κούβα και από τη Μποτσουάνα μέχρι την Λαπωνία. Σε πολλά από τα μέρη που βρέθηκα δεν πέρασα “τουριστικά” κι ούτε έμεινα σε ξενοδοχείο με πισίνα για μια βδομάδα. Σε μερικά μέρη είδα την πιο σκοτεινή τους πλευρά, όπως για παράδειγμα δεν έχω “όμορφες” αναμνήσεις από την Βραζιλία. Είδα τις τενεκεδουπόλεις της Βραζιλίας και της Κολομβίας, τα ψαράδικα νησιά της Ινδονησίας και τη ζούγκλα στις όχθες του ποταμού Γουάρι στην Νιγηρία. Σκαρφάλωσα στο Κιλιμάντζαρο

Έχω πολύ καιρό να βάλω εδώ ...δημιουργίες μου. Τα τελευταία τρία χρόνια και μετά την περιπέτεια με την υγεία μου, δυσκολεύομαι να “κλείσω” τα χέρια μου, ειδικά το δεξί. Κι όσο κι αν φαίνεται τραγικό στα εξήντα μου ο αριστερόχειρας ανακάλυψα πόσο ...χρήσιμο ήταν το δεξί μου χέρι. Ένα από τα side effects αυτής της “αναπηρίας” είναι ότι έχω πρόβλημα στο να χειριστώ στυλό, πένα ή πινέλο κι έτσι προσάρμοσα τη ζωγραφική μου στα πολύ χοντρά πινέλα και κυρίως ...σφουγγάρι. Η άλλη αλλαγή ήρθε λίγο πολύ μόνη της μιας και δεν μπορούσα πια να ζωγραφίσω λεπτομέρειες και ακολουθώντας το παράδειγμα του Ανρί Ματίς κι άρχισα να δουλεύω mix materials και κολάζ με νεροχρώματα και ακριλικά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό από ότι ...με είχα συνηθίσει αλλά ταυτόχρονα μοιάζει και σαν μια καινούργια περιπέτεια αναζήτησης που παραδέχομαι ότι ...απολαμβάνω, ειδικά μετά από δυο τρεις εκθέσεις και τις αντιδράσεις όσων είδαν την καινούργια “περίοδο” της δουλειάς μου.  Τα καράβια στη φωτογραφί

Θα ξεκινήσω λίγο ...ξεκάρφωτα αλλά ελπίζω να γίνω κατανοητός άμεσα. Ξέρω πολύ καλά ότι η “σελίδα μου” στο blogger, στο WordPress, στο tweeter ή στο Facebook μόνο “μου” δεν είναι. Μου την “νοικιάζουν” μόνο που αντί για χρηματικό αντίτιμο μου ζητάνε πρόσβαση σε κάθε μου κίνηση μέσω της πλατφόρμας τους. Και φυσικά μέσα στα μικρά γράμματα που κανένας μας δεν διαβάζει ΠΟΤΕ, με έχουν ήδη ενημερώσει ότι η μόνη τους υποχρέωση να σεβαστούν στο τι έχω αναρτήσει (κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο κλπ) σταματάει στην εκμετάλλευση τους από τρίτους. Κι εκεί πάλι – με έχουν ήδη ενημερώσει – ότι αν κάποιος τρίτος το κάνει δεν έχουν καμιά ευθύνη. Κατά τα άλλα όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν με ότι ανεβάζω ή αφήνω να εννοηθεί από τη πλατφόρμα τους και το κάνουν νομικά καλυμμένοι με σειρές συμφωνίες που έχουν με τρίτες εταιρίες. Εξ ου και οι κατευθυνόμενες διαφημίσεις. Και όλη αυτή η σχέση αγγίζει τα όρια καρτέλ όπου κάνεις αναζήτηση για καινούργια τηλεόραση στο Goog

Τη Σουηδία την πρωτογνώρισα κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε ισχυρές αναμνήσεις αλλά αυτό έγινε γιατί ήταν λάθος χρονική στιγμή και για τους δυο μας. Για τη Σουηδία ήταν Φλεβάρης που σημαίνει κρύο, χιόνι, υγρασία, νύχτα και κλεισούρα. Για μένα τότε ήταν ...Λονδίνο. Ακόμα ζούσα στη μαγεία της Βρετανικής πρωτεύουσας, με τα πανκ κλαμπάκια και τα ξενύχτια στο Covent Garden με ινδικό, κεμπάπ και μπόλικες μπίρες. Έτσι και για να πω την ψυχρή αλήθεια, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ειδικά η Στοκχόλμη ήταν και ...λίγο χωριό. Μετά μετακόμισα στο Ελσίνκι και όπως ήταν φυσικό πέρασα κι εγώ ένα σαββατοκύριακο στο καράβι Ελσίνκι-Στοκχόλμη. Αυτό είναι μια περίεργη Φιλανδική ...“παράδοση” που πρέπει να την ζήσεις αν θέλεις να καταλάβεις και να ενσωματωθείς στη φιλανδική κοινωνία όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Μπαίνεις λοιπόν Παρασκευή απόγευμα μαζί με καμιά χιλιαργιά ακόμα Φινλανδούς, στο καράβι και αφού ξεσκιστείς σε έναν από τους μπουφέδες μί α ώρα μετ

Πριν από επτά χρόνια τέτοιες μέρες έκανα αυτό που δεν θα πίστευα κι εγώ ο ίδιος αν μου το έλεγαν. Μετά από δεκαεπτά χρόνια στη Φιλανδία αποφάσισα να φύγω αφήνοντας πίσω μου στη κυριολεξία τα πάντα, από επαγγελματική καριέρα μέχρι συνταξιοδοτικά χρόνια κι όλα αυτά στα μέσα της πέμπτης μου δεκαετίας. Αλλά η πίεση είχε φτάσει σε τέτοια τρομακτικά σημεία που οι επιλογές μου είχαν ελαχιστοποιηθεί κι αν ήθελα να διατηρήσω τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μου έπρεπε να φύγω. Το κόστος της παραμονής ήταν τεράστιο και κάθε μέρα που πέρναγε όλο και μεγάλωνε. Χρόνια τώρα γράφω για τη διαφορά νόμων και εφαρμογής και ενώ κατά περιόδους είχα γίνει μάρτυρας ακόμα και θύμα αυτής της διαφοράς, το 2012 με τους Αληθινούς/Γνήσιους Φινλανδούς να είναι με το ένα πόδι στην εξουσία, την Φιλανδία να αλλάζει καθημερινά και με ταχύτητες εγω από απλό θύμα μεταλλασόμουνα σε ...θήραμα. Κι ενώ είχα τον νόμο με το μέρος μου , έπρεπε συνέχεια να αντιμετωπίζω αυτούς που εφάρμοζαν ή παράφραζαν τον νόμο. Έτσι όταν πια