Η άλλη Φιλανδία – Episode ΙI
Έχοντας λοιπόν την καλή της φήμη προς τα έξω η Φιλανδία, την βιομηχανική ανάπτυξη και την απελευθέρωση οριστικά από την Ρωσική κηδεμονία αλλά και την εσωστρέφεια της που φτάνει στα όρια του στρουθοκαμηλισμού, την ανάγκη δημιουργίας εθνικής ταυτότητας και προσαρμογής στα νέα δεδομένα παγκοσμίως στις αποσκευές της η σύγχονη Φιλανδία μπήκε στον 21ο αιώνα και εμείς στο Episode II.
Στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα η Φιλανδία είχε λίγο πάνω από 25,000 ξένους, μονίμους κατοίκους, από αυτούς περίπου 2,000 είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο και το είχαν πάρει άμεσα και ήταν κυρίως Λατινοαμερικάνοι με κύριο στόχο τους την Σουηδία αλλά που ξέμειναν εδώ. Μια πραγματικά πανέμορφη και πολύχρωμη κοινότητα που υπάρχει ζωντανή, φασαριόζικη και σήμερα.
Σήμερα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, οι ξένοι μόνιμοι κάτοικοι στη Φιλανδία έχουν ξεπεράσει τις 120,000 και σε αυτούς αν προσθέσετε αυτούς που ζητάνε άσυλο καθημερινά ή αυτούς που έχουν ζητήσει άσυλο και βρίσκονται σε μια ενδιάμεση κατάσταση, αυτούς που έρχονται εδώ απλά για να γνωρίσουν την χώρα και επειδή είναι από κράτη μέλη της ΕΕ δεν βιάζονται να καταγράψουν την παρουσία τους, τους εποχιακούς εργάτες από Ρωσία, Ουκρανία, Λάτβια, Λευκορωσία για να αναφέρουμε μόνο τους εξωκοινοτικούς, βάλτε τώρα τους φοιτητές που έρχονται για σύντομα εξάμηνα σεμινάρια και τα στελέχη συγκεκριμένων μεγαλοεταιριών που έχουν μόνιμη κατοικία κάπου αλλού αλλά η εταιρία τους φιλοξενεί σε σπίτια της εδώ και μένουν πολλές φορές για πάνω από ένα χρόνο και σ’ αυτό δεν μιλάω μόνο για τα στελέχη της ΝΟΚΙΑ. Σε αυτά προσθέσετε και τους παράνομους μετανάστες, ναι υπάρχουν και αυτοί που μπαίνουν από Λαπωνία και είναι ότι μπορείτε να φανταστείτε από Ρώσους μέχρι Κινέζους που πιστεύουν πρώτα η Φιλανδία, μετά η Σουηδία και που ξέρεις ...η Γερμανία κοντά είναι, και αυτό έχει γίνει εντονότερο από τότε που η Φιλανδία έγινε μέλος της ΕΕ. Σύνολο πάνω από 140,000 ψυχές. Έτσι από σχεδόν 25,000 ξένους φτάσαμε σε πάνω από 140,000, με το μεγαλύτερο μέρος τους να έχει έρθει τα τελευταία πέντε χρόνια.
Γιά προσθέστε και τους Εσθονούς, που λόγω ιδιαίτερων συμφωνιών και σχέσης των δυο κρατών την τελευταία δεκαετία έχουν σχεδόν το ελευθέρας και τώρα θυμηθείτε ότι, το Ελσίνκι έχει πληθυσμό 350,000 κατοίκους και μαζί με την Uusima , σαν να λέμε τον νομό Αττικής, άντε και να φτάνει το ΕΝΑ εκατομμύριο. Από τους ξένους τώρα, πάνω από το 75% ζούνε στο Ελσίνκι πιστεύοντας ότι είναι πιο εύκολο να βρεις δουλειά στη πρωτεύουσα και σαφώς νιώθοντας μεγαλύτερη ασφάλεια.
Προσοχή σε αυτό το κείμενο δεν θέλω με τίποτα να συγκρίνω το τι γίνεται στη Φιλανδία με το τι αντίστοιχα συμβαίνει στην Ελλάδα γιατί για το ίδιο θέμα πονώ και συμπάσχω και για τις δυο χώρες για την Ελλάδα όμως συχνά από αυτά που διαβάζω και ντρέπομαι! Στο μέλλον θα αναφερθώ για το πως ζούνε οι Έλληνες της Σκανδιναβία και πως συμμετέχουν στη κοινωνική ζωή και τότε θα μπορέσουμε πιο εύκολα να κάνουμε συγκρίσεις, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της προ ΕΕ περιόδου για να μη μιλάμε και για ανόμοια πράγματα. Εδώ αναφέρω απλά τις προσωπικές μου παρατηρήσεις.
Στους πολιτικούς πρόσφυγες έπαιξε μεγάλο ρόλο η ενεργή συμμετοχή της Φιλανδίας σε επιτροπές για τους μετανάστες του ΟΗΕ και με την εγκαθίδρυση γραφείων επιτροπών για τους πρόσφυγες σε αρκετά σημεία της Ασίας και της Αφρικής όπως για παράδειγμα στη Τεχεράνη, με σκοπό να εξετάσουν αιτήσεις πολιτικού ασύλου και να εγκρίνουν κάποιες για τη Φιλανδία με κυρίως αποδέκτες Αφγανούς, Κούρδους και Ιρακινούς. Σε συζητήσεις γιατί διαλέξανε να κάνουν αίτηση στη Φιλανδία και οχι στην Ελλάδα για παράδειγμα, πήρα την απάντηση μα όλες Ευρώπη δεν είναι; Που να ξέρουμε εμείς ότι υπάρχουν και μέρη στην Ευρώπη με τόσο κρύο; Η απάντηση αποστομωτική και πέρα για πέρα αληθινή μιας και το πρωτο σοκ έρχεται από τον καιρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Σομαλούς που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον εμφύλιο. Οι περισσότεροι δεν είχαν καν ιδέα που πέφτει η Φιλανδία, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν ότι βρισκόταν στη πλούσια Ευρώπη.
Από τη δική μου πλευρά και στις διαφορετικές χώρες που έχω ζήσει ή έχω μείνει δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχα το μερίδιο μου από skinheads η του ανάλογου είδους αποβράσματα, στη Φιλανδία όμως άρχισα να ανακατεύομαι πιο ενεργά με μετανάστες και κατά κάποιο τρόπο η έρευνα μου και τα παρακλάδια της ήρθαν μόνα τους και με ένα τρόπο απόλυτα φυσιολογικό.
Πάλι πρέπει να αναφερθώ σε μια προσωπική εμπειρία για να εξηγήσω πως βρέθηκα να ασχολούμαι με αυτά τα θέματα και ταυτόχρονα να σας δώσω και κάποια στοιχεία από τη ζωή των ξένων στη Φιλανδία. Πριν από μερικά χρόνια δημιουργήθηκε ένα αγγλόφωνο περιοδικό από γνωστό ξένο με φιλανδική υπηκοότητα και ενεργό μέλος των πράσινων. Αυτό που με έκανε να έρθω σε επαφή μαζί του δεν ήταν το ότι ήταν μέλος των πρασίνων, ούτε το ότι είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης, παραδέχομαι ότι ούτε ταινία του είχα δει, ούτε για καμιά του ταινία είχα ακούσει, ούτε για το βιβλίο του ήξερα, όσο για τους πράσινους της Φιλανδίας (για να ξεχωρίζουμε κάποια πράγματα) η απόσταση που μας χωρίζει ...θα αναφερθεί σε επόμενο post!!! Αυτό που με έκανε να έρθω σε επαφή μαζί του ήταν ότι πίστευα στην ανάγκη ενός αγγλόφωνου περιοδικού λόγω της ραγδαίας αύξησης ξένων, το ότι κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος γι αυτό και το σοκ που νιώθει τον πρωτο καιρό ο ξένος στη Φιλανδία όντας αποκομμένος από κάθε μορφής πληροφορίας. Και επειδή θα αναφερθεί, ναι το ίντερνετ είναι μεγάλη βοήθεια αλλά δεν είναι και ακριβώς η πρώτη σου προτεραιότητα και δεν είναι ο καθένας έτοιμος να μπει στο πακέτο, computer, hardware, σύνδεση όταν η πρώτη του σκέψη είναι να βρει δουλειά, να μάθει τη γλώσσα και να προσαρμοστεί. Όταν ήρθα εγώ το πρωτο καιρό περίμενα με αγωνία κάθε πρωί στις 8.55 τις ειδήσεις στα αγγλικά στο κρατικό YLE, την αντίστοιχη ΕΡΤ μα καμιά σχέση με ΕΡΤ, για να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου. Οπότε ένα αγγλόφωνο περιοδικό έστω μηνιαίο και πάνω απ’ όλα τσάμπα ήταν και είναι για μένα must!
Στη συνεργασία μου με το συγκεκριμένο περιοδικό, όσο χρόνο κράτησε είχα την ευκαιρία να δω την πιο σκούρα πλευρά της ζωής των μεταναστών στη Φιλανδία και πολύ περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ τους. Στο συγκεκριμένο περιοδικό ο Roman κι εγώ υπήρξαμε το βαρύ πυροβολικό με τον Asa να ακολουθεί. Παρ΄ όλη τη διαφορετική ιδέα που μπορεί να έχει ο καθένας δεν είναι όλοι οι μετανάστες ανειδίκευτοι εργάτες που ήρθαν στη δύση για να βρουν τη τύχη τους, πολλοί έχουν όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν όλα τα αντικειμενικά προσόντα και την επαγγελματική εμπειρία να κάνουν καριέρα σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα τουλάχιστον. Ένα αγγλόφωνο περιοδικό λοιπόν έγινε άμεσα κέντρο ενδιαφερόντως για όλους αυτούς και ο δικός μου ρόλος δεν περιοριζόταν στα άρθρα, τα σκίτσα, τα lay out, ομιλίες και τη συχνή μου διαφήμιση του περιοδικού όπου συμμετείχα αλλά και στο ότι ήμουν Έλληνας. Ο ιδιοκτήτης πριν από είκοσι χρόνια στην Ουγγαρία και έχοντας σαν τελικό του στόχο την Αγγλία η την Σουηδία ανακάλυψε ότι ένα ελληνικό όνομα άνοιγε πιό πολλές πόρτες από ένα Ιρανικό, έτσι παράλληλα με το ουγγρικό διαβατήριο φρόντισε να πάρει και ένα ελληνικότατο όνομα, έτσι τώρα πια το περιοδικό χρειαζόταν έναν ...Έλληνα μιας και ακόμα και η αλληλογραφία στα ελληνικά αυξανόταν. Αλλά και αυτό ακόμα δεν μου έκανε εντύπωση απλά με χαροποίησε γιατί τόσοι Έλληνες ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτή την ενέργεια.
Μετά από αρκετό καιρό συνάδελφος με ρώτησε γιατί δεν είχε το περιοδικό ‘προσλάβει’ κάποιον συγκεκριμένο γραφίστα που το φάκελο του τον είχαμε δει παρέα και ήταν ομολογώ πολύ εντυπωσιακός. Επειδή δεν είχα καμιά απάντηση ...ρώτησα για να πάρω μια σειρά από απαντήσεις ανέκδοτο μιας και δεν υπήρχε θέμα χρημάτων, το περιοδικό ήταν εθελοντικό και κανένας δεν πληρωνόταν, οι διαφημίσεις απλά κάλυπταν τα έξοδα του περιοδικού. Η γραμματέας και η μόνη που πληρωνόταν και ήταν και ταυτόχρονα με τον ιδιοκτήτη τα τελευταία πέντε χρόνια στις επιχειρήσεις παραγωγής ταινιών μου άφησε ένα υπονοούμενο που το θεώρησα μάλλον κακόγουστο Φιλανδικό αστείο. Την ίδια ακριβώς περίοδο ένα αρκετά μεγάλο κείμενο που έγραψα για το περιοδικό κόπηκε και ράφτηκε έτσι ώστε αφενώς δεν είχε καμιά σχέση με το αρχικό κείμενο αφετέρου με έδειχνε σαν αηδιασμένο με τη Φιλανδία και η πιο κατάλληλη απάντηση που θα μπορούσε να μου δοθεί ήταν ‘άντε στο διάολο παλικάρι μου’ πράγμα που μου δημιούργησε για μια περίοδο αρκετά προβλήματα παρ΄ όλο ότι το περιοδικό δημοσίευσε στην online version ολόκληρο το κείμενο. Ακριβώς την ίδια περίοδο ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού έγραψε ένα άρθρο που συγκλόνισε τη Φιλανδία (είπαμε για τον Vanhanen θα κάνω ειδικό αφιέρωμα σύντομα.) στο άρθρο και για να μη παραβεί το σύνταγμα και τους νόμους αναφέρει ότι η ανάπτυξη ακόμα και του μέσου μυαλού είναι θέμα περιβάλλοντος, και μην πάει το μυαλό σας στον Ρουσσό, φέρνοντας το παράδειγμα της ανεπτυγμένης Δύσης και της υποανάπτυχτης Αφρικής. Με λίγα λόγια έγινε χαμός, και ξαφνικά δόθηκε η ευκαιρία να βγουν ξενοφοβίες, φασισμός και ρατσισμός από παντού και κάθε κοινωνικό στρώμα. Το είπε ο Proffesore και οι Σουομέζοι ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό και ότι δεν δέχεται αμφισβήτηση στη Φιλανδία. Σε μέρες οργανώθηκε τηλεοπτικό πανελ που εκτός των άλλων συμμετείχα εγώ, ο γνωστός εκδότης και ο πατέρας Vanhanen. Ο κύριος Vanhanen ανέπτυξε τις γνωστές του θέσεις, εγώ απλά ανέφερα ότι ήδη η επιστήμη έχει αποδείξει το αναληθές των λόγων του και έκανα και μια αναφορά σε μεγάλους όλων των τομέων από την τέχνη μέχρι την επιστήμη και κατέληξα τονίζοντας ότι το άρθρο για μένα ήταν ρατσιστικό και δεν έπρεπε να εμπλακούμε σε μια συζήτηση που αυτοκτόνησε το 1944 γιατί τότε θα μπλέκαμε και στη συζήτηση αν η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος και είναι επίπεδη. Ο γνωστός Ιρανός επιτέθηκε στον Vanhanen με μόνο επιχείρημα το πως τολμούσε να λέει τέτοια πράγματα για τους Ιρανούς.... που είναι η αρχή του πολιτισμού. Νομίζω ότι όλοι τα χάσαμε και έτσι συνέχισε ένα τελείως παρανοϊκό μονόλογο που εξηγούσε γιατί όλος ο κόσμος μισεί το Ιράν και γιατί ο Vanhanen είναι ο δούρειος ίππος των Αμερικάνων. Όταν σε κάποια στιγμή η παρουσιάστρια τον διέκοψε ρωτώντας τον για την Αφρική η απάντηση ήρθε αποστομωτική, τι να την κάνουν αυτοί τη πρόοδο αφού έτσι κι αλλιώς ζούνε στη ζούγκλα!!!
Την επομένη μέρα κάτι είχε αλλάξει στο τρόπο που έβλεπα τα πράγματα και παρατήρησα για παράδειγμα ότι το συγκεκριμένο παλικάρι γραφίστας που αναφέραμε δεν είχε προσληφθεί γιατί ήταν από την ...Αφρική. για την ακρίβεια παρ΄ όλο ότι υπάρχει μια δυναμική αφρικανική κοινότητα δεν υπήρχε κανένας στο περιοδικό. Βασικά δεν υπήρχε κανένας Άραβας, Ασιάτης νοτιοαμερικάνος και μάλλον το αστείο της γραμματέος ...δεν ήταν αστείο. Βασικά και παρ’ όλο ότι το περιοδικό είχε ξεκινήσει διαφορετικά τώρα ήταν μόνο με Βορειοευρωπαίους ή καλύτερα Άγγλοι, Αμερικάνοι και Φιλανδοί. Κοινό χαρακτηριστικό; Οι Φιλανδοί ανυψώνουν το multicultural όραμα του εκδότη που σημαίνει ακούω αραβική μουσική και κατά προτίμηση ιρανική, παρακολουθώ ταινίες ιρανικές με υποτίτλους και το όνειρο μου είναι να πάω στο Ιράν και στην Ινδία. Και ναι υπάρχει καλή και κακή πυρηνική ενέργεια!!! Οι ξένοι; Μισούμε τον Bush γι' αυτό φύγαμε από τις ΗΠΑ, μισούμε τον Tony γι’ αυτό φύγαμε από την Αγγλία και όλοι μαζί πιστεύουμε ότι η Φιλανδία είναι τριτοκοσμική και θα έπρεπε να γίνει περισσότερο σαν την Αγγλία η τις ΗΠΑ, γιατί αλήθεια δεν υπάρχει ένα Walmart στο Ελσίνκι; Δεν κάνω πλάκα, υπήρξε τέτοιο άρθρο!!! Τελικά οι μόνοι που γράφαμε θετικά για τη Φιλανδία είμασταν ο Asa κι εγώ.
Επειδή όλα συμβαίνουν σε τρία την ίδια μέρα έμαθα ότι ο Roman είχε φύγει για Γερμανία για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τη φιλανδική τηλεόραση και το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει ένα πολύ μεγάλο καβγά στο περιοδικό και παραιτηθεί αποσύροντας όλα του τα άρθρα από παντού σε σχέση με το περιοδικό. Όταν τον πήρα τηλέφωνο μου είπε σε τελείως φιλανδικό τρόπο, φύγε γρήγορα από κει μέσα, trust me, I know what I’m saying!
Το τρίτο, φίλος Φιλανδός, πετυχημένος καλλιτέχνης τραγουδιστής και ηθοποιός ήρθε από το περιοδικό για να πάμε μαζί στον ραδιοφωνικό σταθμό όπου θα του έπαιρνα συνέντευξη και θα του έκανα μια παρουσίαση. Ο έκδοτης αφού τον κοίταξε αρνήθηκε να τον χαιρετίσει και ...εξαφανίστηκε. οπότε προστέθηκε και homophobia.
Το τι ακολούθησε είναι .... το Episode III γιατί δεν θα φτάσει μια σελίδα του blog γι΄ αυτό.
**************************************
H Δάφνη είναι όλο και καλύτερα, σήμερα το στομάχι της κράτησε τα πάντα και περάσαμε στη κοτόσουπα. Εδώ το καλοκαίρι έφυγε άρα η κοτόσουπα αντέχεται!!!
**************************************
Οι δύο Σουομεζοι, απαντάνε ελεύθερα σε ερωτήσεις, είπαμε από το πρωτο μέρος... τρεις διαφορετικές χρονικές περίοδοι.
**************************************
Φιλοξενούμε και συνεργάτες αν θέλετε με θέμα τη Σουομια πάντα, ακόμα και από αυτούς που ζήσανε μόνο λίγες βδομάδες το φιλανδικό θαύμα!!! :)
**************************************
Ergotelinen μάλλον θα αρχίσω να μιλάω γι αυτό που σε ενδιαφέρει στο τρίτο μέρος!!!
**************************************
Δεν αναφέρω ονόματα οχι γιατί φοβάμαι, έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε σε διαμάχη που θα αναφέρω στη συνέχεια αλλά γιατί τουλάχιστον για μένα ξεχωρίζω τον άνθρωπο από ένα περιοδικό που είναι αναγκαίο στη Φιλανδία ακόμα και στην απαράδεκτη μορφή του. Όσοι από εσάς έχετε περάσει τα τελευταία χρόνια από Φιλανδία, μάλλον ξέρετε γιατί μιλάω.
**************************************
Στη φωτογραφία ....Φιλανδοί!!!
ovi magazine, ovi lehti, Finland, Φιλανδία
Σχόλια
μπαίνουμε στο ζουμί σιγάάά σιγά!!!
Μπορειτε να μου γραψετε αν θέλετε, το email μου βρίσκεται στο profile και θα χαρώ να συνομιλήσουμε ή και να συναντηθούμε!!!
Ευχαριστώ
Ξέρεις τι φοβαμαι, οτι αυτο θα γίνει σήριαλ με 50 επεισόδια. Το σημαντικό βέβαια είναι οτι απο κάποιο σημείο και υστερα ανακαλύπτεις οτι αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν σε όλα τα μέρη που υπάρχουν μετανάστες. Πιθανώς παρόμοιες ιστορίες να υπάρχουν και στο Βέλγιο, ή όπου αλλού. Απλά μεταχειριζομενος μια προσωπική μου ιστορια θέλω να δειξω τρία πράγματα, πρωτο πως διαμορφώνονται οι σχεσεις μεταξυ μεταναστών ακόμα και οταν αυτές οι σχέσεις φτάνουν την απόλυτη εκμευτάλευση και το σκλαβοπάζαρο, δεύτερο τη σχέση που μπορει να αναπτύξει η θρησκεία μεσα σε ολο αυτο το γόρδιο δεσμό σχέσεων και τρίτο την αντιδραση των ντόπιων σε αυτά τα φαινόμενα και που διαφέρει απο τη μιά από χωρα σε χώρα και από την άλλη δείχνει και τον χαρακτήρα των ντόπιων.
με αυτο τον καυσωνα.....
ειναι οσα διαβασα στο Κ της Καθημερινης
Ενα απο τα πιο ζεστα καλοκαιρια
στη Βορεια Ευρωπη..
Ειδα και μια τεχνητη πλαζ
στο Βερολίνο...
Στο μελλον λεγεται δε
θα χρειαζονται τη Μεσογειο
οι Σκανδιναβοί...........
:)
Εδώ Μεσόγειος; Με 20 βαθμούς και δροσερό αεράκι; Χμμμμμ!!!
:)
τώρα νιώθω πραγματικά καλύτερα, αντι για -29 θα έχουμε -24!!! Γιούπι!!!
@ Annabooklover
Καλώς ήρθες, φίλε μου δεν υπάρχει καμία χώρα μαγική που όλα είναι τέλεια και ποτέ μην δοκιμάσεις να συγκρίνεις τη Φιλανδία με την Ελλάδα ;)
Οσο για τις φίλες σου ...εξαρτάται πόσο μείνανε στη Φιλανδία, εγώ τουλάχιστον άρχισα να τη γνωρίζω καλύτερα (για να θυμηθώ και τον Yiannis) μετά τον τρίτο χρόνο!
αναβαθμίζουν (αργά αλλά σταθερά)
11 η ώρα το βράδυ 33 βαθμοί έξω.
Μέσα 27 και διαβάζω το post σου!
Υ.Γ. Σου απαντούσα στην άλλη "γειτονιά" ότι τ θεματάκι το ετοίμαζα για σένα. Θυμάμαι ότι κατι ξεκινά στο τέλος Αυγούστου. Δες την απάντηση :))
Πολλές φορές θέλω να πιστεύω οτι εχω διαβάσει οσο τουλάχιστον μπορούσα περισσότερο σε όλη μου τη ζωή, η σχέση μου όμως με τον Καζαντζάκη παραμένει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και πολλά βιβλία πολύ μοναδική. Και συνεχίζω να διαβαζω τα βιβλία του και συνεχίζω πάντα να βρίσκω κάτι καινούργιο ή να ξαναβρίσκο κάτι δικό μου που είχα χάσει.
Οistros σε ευχαριστω πάρα πολύ!
Debby aircondition επειγόντως!!! ;D
Φου, φου, φουυυυυυυ!!!! :)
Να πούμε στην ergotelinen να μάς τις εντοπίσει...
Αναμενω λοιπον τα επομενα... 50 επεισοδια!!
Και μην το γελας για την αυξηση της θερμοκρασίας. Διαβασα κι εγω το αρθρο στο οποιο αναφερεται η Εργοτελινα και με βλεπω να μετακομιζω στο Βορειο Πόλο!!!
@ oistros
Ελπίζω να δούλεψε το air-condition γιατί και 40 βαθμούς ...σαν να το έχω ξεχάσει πως είναι αλλά σίγουρα θα υπέφερα!!!
@ dodos
Υπάρχουν σχεδόν τα πάντα από Καζαντζάκη μεταφρασμένα στα φιλανδικά, μέχρι και τα ποιήματα της γυναίκας του. Παλαιότερα έχω αναφέρει ένα Φιλανδό καθηγητή που γνωρίζω. Ο συγκεκριμένος είναι λάτρης του Καζαντζάκη. Αυτή τη στιγμή γίνεται στο Ελσίνκι μεγάλη έκθεση με θέμα το Άθως, ο συγκεκριμένος καθηγητής έκανε μια παρουσίαση χρησιμοποιώντας συχνά τον Καζαντζάκη στην ομιλία του.
@ Krot
Και ειλικρινά σου εύχομαι να μην αντιμετωπίσεις ποτέ κανένα πρόβλημα, να μην νιώσεις ποτέ όπως συχνά νιώθουν κάποιοι ξένοι στην Ελλάδα
Στη Σκανδιναβία γενικότερα οι Έλληνες είναι σε πολύ καλή μοίρα και θεωρούνται ξένοι ‘πρώτης κατηγορίας’ και καλοδεχούμενοι, στη Φιλανδία πολύ περισσότερο μιας και κάποιοι Έλληνες στο παρελθόν χτίσανε πολύ καλή φήμη. Υπάρχουν και δυο Έλληνες που παίξαν κάποιο ρόλο στην ανάπτυξη της Φιλανδίας στην αρχή του αιώνα αλλά αυτό σας το φιλάω για το αφιέρωμα!!!
Για το θέμα της θερμοκρασίας δυστυχώς ούτε να γελάσεις δεν μπορείς και στη Φιλανδία κάτι τέτοιο έχει άμεσο αντίκτυπο. Δυστυχώς ο κ.Bush αρνείται να υπογράψει τη συνθήκη του Kyoto, άρα και οι υπόλοιποι δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Όσο για τους Φιλανδούς πράσινους ..άσε γιατί είπαμε ... θα κάνω ειδικό αφιέρωμα!!! Άσε που τους τα λέω και παντού!!! Αν δεν το ξέρετε η Φιλανδία είναι η πρώτη δυτική χώρα μετά από 20 χρόνια που χτίζει πυρηνικό εργοστάσιο αυτή τη στιγμή!!!
Καλημέρα, η Δάφνη είναι κάθε μέρα και καλύτερα, τόσο καλά που χτές διάλυσε και ένα keyboard και νιώθουμε οτι ήρθε στα συνηθισμένα της. Και μη φανταστεί κανείς οτι την μάλωσα ... εκει που άλλα κοριτσάκια παίζουν με κούκλες, η δικιά μου θέλει κατσαβίδια και μαστορέματα!!! Ετσι έχει τα δικά της πράγματα που φτιάχνει και φροντίζουμε να προσθέτουμε συνέχεια πράγματα για να 'φτιάξει'!!! :)
Οσο για τη kalevala, ουτε κι αυτή ήταν original!!! ;)
Λοιπόν, θα μιλήσω από τη σκοπιά μου: από την «προηγούμενη γενιά Σουομέζων», όπως μας λες (εγώ θα προτιμούσα το ‘φινλανδοποιημένος Έλληνας’, γιατί κακά τα ψέματα, αυτή τη χώρα την κουβαλάω μέσα μου τόσα χρόνια τώρα, με την έννοια ότι με σημάδεψε βαθιά.
Εγώ λοιπόν, ζούσα τον καιρό που ήμασταν 20 Έλληνες στο Τάμπερε και ακόμα άρχιζε η εποίκηση της Φινλανδίας από ξένους. Ζούσα τότε που οι ξένοι είχαν χάσει πλέον την εξωτικότητα που είχαν τον καιρό του Φοίβου, χωρίς όμως να έχουν γίνει τόσο υπεράριθμοι…
Μια και ήμουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, είδαμε την ανάγκη για ένα ξενόγλωσσο πανεπιστημιακό έντυπο. Η προσπάθεια για ένα ένθετο στην πανεπιστημιακή εφημερίδα Aviisi (με το όνομα ‘GazettinAviisi’) είχε ψιλοπετύχει. Και ξεκινήσαμε την προσπάθεια για το FGM a’ la carte. Η ιδέα ξεκίνησε από μια ομιλία του πρύτανη του πανεπιστημίου μας, ιατρός, που είχε κάνει έρευνες πάνω στις τυπικές φινλανδικές ασθένειες, σαν αποτέλεσμα της συνεχούς ενδογαμίας. Και καλωσόρισε τους ξένους φοιτητές σαν… ‘Fresh Genetic Material’. Γι’ αυτό τα αρχικά FGM και το ‘a la carte’ το βάλαμε γιατί ήμασταν διαφορετικοί και… γκουρμέ. Με έκαναν αρχισυντάκτη στο έντυπο κι έκανα το layout.
Ενώ το έφτιαχνα, είχα μπει «μέσα» στη φιλοσοφία του – και χαιρόμουν πραγματικά. Οι αιτήσεις για άρθρα είχαν αποτέλεσμα, έφταναν το ένα μετά το άλλο.
Αχ…
Κοιτάζοντας το έντυπο μετά από χρόνια, το βλέπω σαν ένα ατέλειωτο κλάμα. ‘Αυτό η Φινλανδία’, ‘το άλλο η Φινλανδία’, συνέβη τελικά το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί: φανήκαμε σαν μια παρέα κλαψιάρηδων, που δεν τους άρεσε το μέρος που ζούνε και βράζουν στο ζουμί τους. Καμιά σχέση δεν είχε αυτό με την αρχική μου διάθεση. Αλλά δεν το κατάλαβα!
Σαν να έπρεπε να πούμε «πως νιώθει ένας ξένος στη Φινλανδία» και εμείς… «τώρα που βρήκαμε παπά, θάψαμε πέντε-έξι».
Μου ήρθε η εικόνα ενός Ιρανού, που γνώρισα στις αρχές που έφτασα στη Φινλανδία και που είχε σαν χόμπι να μιλάει άσχημα για αυτή τη χώρα. Ε, μια, δυο, τρεις, θέλεις να πεις και κάτι άλλο – άσε που δεν συμμεριζόμουν ούτε τις απόψεις του, ούτε τη διάθεσή του. Τέλος πάντων, ο τύπος αυτός όταν έφτασε, χρειάστηκε να δώσει ξανά εξετάσεις για δίπλωμα – και μου είπε «ένιωσα πολύ πληγωμένος»… Μικρό δείγμα, θα πείτε, αλλά αντιπροσωπευτικό. Βρε γαμώτο, εξετάσεις για δίπλωμα έδωσες, δεν σου έκαναν πρωκτοσκόπηση. Και κοτζάμ άνδρας, 30 τόσων χρονών, να λες «ένιωσα πληγωμένος» από κάτι τέτοιο… Αλλά δυστυχώς: υπήρχαν φινλανδικά αυτιά που ήθελαν (ζητούσαν, εκλιπαρούσαν!) ν’ ακούσουν κάτι τέτοιο, αρνητικό για τη χώρα τους… Μαζοχιστικά, έπρεπε ν’ ακούσουν κάτι αρνητικό. Και αυτός, τους έδινε αυτό που ζητούσαν… Και τελικά, κανένας δεν ήταν ευτυχισμένος, τίμιος, αντικειμενικός. Φαύλος κύκλος!
Σε τελευταία ανάλυση: οι Φινλανδοί μιλούν πολύ για τους εαυτούς τους, και αναγκαστικά, μιλούν πολύ και για τους ξένους στη χώρα τους. Με το που ήταν (ειδικά παλιά) κάποιος ξένος στη Φινλανδία, αισθανόταν ένα είδος… σταρ. Σαν η γνώμη του να ζητούταν για ένα σωρό πράγματα που δεν ήξερε ότι υπάρχουν, είχαν σημασία ή άξιζαν τον κόπο.
Το ότι σου έδιναν τόση σημασία επειδή είσαι ξένος, ήταν κι αυτό μια μορφή ρατσισμού – αρνητικού κι ανάποδου ρατσισμού, που προέκυπτε από την βαθιά έννοια της φινλανδικότητας και αισθήματος κατωτερότητας.
Και όσο περισσότερο έδιναν σημασία στον ξένο, επειδή απλώς ήταν ξένος, τόσο αυτός έχανε το μέτρο της κριτικής.
Στον αντίποδα είναι η Ελλάδα, βέβαια: οι ξένοι είναι παντελώς απόντες στην καθημερινή πολιτική και στις συζητήσεις, εκτός και αν έχει συμβεί κάτι που το επιβάλλει.
(Το FGM είχε ζωή ενός τεύχους. Είχε βγει πριν το καλοκαίρι, με την καινούρια χρονιά κάποιοι φοιτητές έφυγαν, οι καινούριοι πήρε χρόνο να εξοικειωθούν, ο ενθουσιασμός είχε φύγει όταν το είδαμε από κάποια απόσταση… Χαίρομαι που υπάρχει νέο έντυπο. Θυμάμαι και μια σχεδόν αστεία προσπάθεια, το HELSINKI TIMES, όπου ο αρχισυντάκτης ενδιαφερόταν περισσότερο για το μοντέλο του φαξ με το οποίο θα έστελνα κείμενο, παρά για το περιεχόμενό του – τελικά, αυτή η εφημερίδα είχε μείνει στη μακέτα…)
Πολύ μου άρεσε αυτό: Σαν να έπρεπε να πούμε «πως νιώθει ένας ξένος στη Φινλανδία» και εμείς… «τώρα που βρήκαμε παπά, θάψαμε πέντε-έξι». Ισχύει έντονα στη κοινότητα των ξένων.
Βρε μήπως ήταν και γιατρός ο Ιρανός;
Το ‘φινλανδοποιημένος Έλληνας’ πολύ μου άρεσε!!
Για το τι συμβαίνει με τους ξένους στην Ελλάδα κολλάει το ντρέπομαι που ανέφερα και στο κείμενο ειδικά συγκρίνοντας το έστω και άθελα με τη κατάσταση των Ελλήνων εδώ.
Το HELSINKI TIMES υπάρχει πια σαν μια περίεργη κατάσταση, κάτι μεταξύ blog και site.
εξαιρετικό Γιάννη. Τα λέει όλα... Να είσαι από την Ελλάδα πχ στη Γαλλία και να σε κοιτάνε σαν ένα παράξενο είδος εξωτικού φρούτου ή ζωου και να σε ρωτάνε "καλοριφέρ έχετε στην Ελλάδα;". Από τις πιο αμήχανες στιγμές που έχω ζήσει.
Ή ακόμη να είσαι Πολωνέζα στη Γαλλία (που υποτίθεται πως οι δυο χωρες έχουν και πατροπαράδοτες σχέσεις αγάπης και φιλίας) και να σε ρωτάνε "Πού πέφτει η πολωνία;" και "πώς ντύνεστε στην πολωνία;"...
τα νεύρα μου!
Σκέψου, έγραψα ένα σεντόνι χωρίς να το έχω τελειώσει - στη δουλειά και με άγχος, γιατί έτρεχαν τόσα πράγματα.
Πάντως, σαν αφορισμό, θα έλεγα ότι ο ξένος αρχίζει να '΄φινλανδοποιείται' τη στιγμή που μιλάει συνεχώς, όπως οι Φινλανδοί, για τη Φινλανδία.
Είναι οι λεγόμενοι 'τυπικοί Φινλανδοί' που τον ρωτούν συνεχώς "πως είναι να ζει στη Φινλανδία". Εάν λοιπόν ο ξένος κάνει σωστή διατριβή στο θέμα, εάν γίνει η καραμέλα του, καταλήγει όχι απλώς να παίζει το αιώνιο φινλανδικό παιχνίδι τους, αλλά πλέον, να το έχει κάνει και δικό του.
Είχα ένα φίλο κολλητό από την Γκάνα. Black by nature, proud by choice. Τα τελευταία χρόνια, όταν τον ρωτούσαν στα μπαρ από που είναι, απαντούσε "Utsjoki".
...Ίσως φεύγω λίγο από το θέμα, αλλά αυτός ο κολλητός από την Γκάνα, ήταν που είδε τη Φινλανδία και με τα αρνητικά της και με τα θετικά της. Μαύρος όσο δεν παίρνει στο χρώμα – δούλευε καθαριστής για να σπουδάζει, να συντηρεί τη γυναίκα και την κόρη του πίσω στο κράτος του... ώσπου τα κατάφερε, αποφοίτησε, τις έφερε στη Φινλανδία, έκλεισε διδακτορικό στην Αυστραλία, πήγαν εκεί όλοι, τελείωσε και τώρα είναι στην Ουάσινγκτον.
Από ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης, είχαμε γίνει κολλητοί από την αρχή των σπουδών. Και λέω ‘παράξενο’ γιατί ο τύπος ήταν πραγματική φυσιογνωμία. Ένιωσε πάνω του και ρατσισμό και μοναξιά και το βάρος μεγάλων ευθυνών που αν ήθελε δεν θα συνέχιζε να κουβαλάει. Αλλά ποτέ δεν έγινε μεμψίμοιρος. Ίσα-ίσα, που πάντα έλεγε πως αυτό το κράτος, είναι για πολλούς ξένους παγίδα. Από τη μια, μπορούν να ζουν στα όρια, χάρη στην πρόνοια, χωρίς να κάνουν τίποτα. Εδώ η πρόνοια και το ‘σε πληρώνω για να κάθεσαι’ ήταν ακατανόητο σαν προοπτική για τους Έλληνες που δεν έχουν τόσο τραγική ζωή, πόσο μάλλον για τους Αφρικανούς, τους Ινδούς, τους Πακιστανούς. «Αλλά», συνέχιζε, «μένεις εκεί που είσαι – δεν εξελίσσεσαι». Και όντως, εκείνα τα χρόνια, η καλύτερη προοπτική για κάποιον που σπούδαζε κοινωνικές επιστήμες, ήταν να κάνει διδακτορικό για κάποιο κουφό θέμα και να κοροϊδεύει τον εαυτό του πως κάνει κάτι. Μέχρι εκεί.
Πηγαίναμε σε ένα Σομαλό συμφοιτητή μας που είχε πέσει στο αλκοόλ. Ζωγράφιζε στη σκόνη της καρέκλας του γραφείου του ένα στόχο: «την επόμενη φορά θέλω αυτός ο στόχος να έχει σβηστεί από τον κώλο σου, άρχισε να διαβάζεις!». Ο Σομαλός ούτε διάβαζε, ούτε έσβηνε το στόχο στην καρέκλα του. Σαν να έκανε το λάθος αλλά και να τιμωρούσε τον εαυτό του γι’ αυτό.
Τελικά, από την αρχική φουρνιά, μόνο τρία άτομα φύγαμε. Με τον Nat δώσαμε ραντεβού στη Φινλανδία δύο χρόνια μετά, αυτός από Ουάσινγκτον κι εγώ από Θεσσαλονίκη. Και όντως, όλοι ήταν εκεί, όπως τους αφήσαμε. Και ο Σομαλός, χαμένος πλέον στον κόσμο του – πολεμούσε κι έβριζε συνεχώς το κλαδί όπου καθότανε.
“Stepping stone malaka… That’s Finland.”
Έφυγε: αλλά ήταν κι ο μόνος που και smoke sauna έκανε, και σε cottage έζησε, και αρκετά καλά φινλανδικά έμαθε, και σε καθαρά φινλανδικές γιορτές πήγαινε. ΟΚ, κάποια Χριστούγεννα τραγουδούσαμε παρέα: o kusip??, o kusip??….
Όσο για τον φίλο σου, αντιμετωπίσαμε μια παρόμοια περίπτωση και τώρα τελευταία που δημιούργησε διάφορες αντιδράσεις ακόμα και στην κοινότητα των ξένων. Σχετικό άρθρο έχει γράψει συνεργάτης στο Ovi magazine και σε παρακαλώ διάβασε το
:)
Ήθελα να πώ κατι τελείως διαφορετικό αλλά μόλις άκουσα στις ειδήσεις ότι καίγεται η Χαλκιδική και νιώθω έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω!!! Δεν θα αφήσουν τίποτα;
Το κωλόπαιδο της τάξης: "κύριε, κύριε κύριε, να το πω; να το πω;"
Γιάννη, (ταρατατζούμ παρακαλώ!) σού μιλάει ο μόνος (διαπιστωμένο) Ελληνας που έχει μείνει ποτέ μόνιμα, βορείως του Oulu και πέρα απ'το Napapiiri! Τι καμιά εικοσαρία μού λες; Ο μόνος! Δη όνλυ ουάν! Οταν το σκέφτομαι λέω ότι θα μπορούσα να έχω γίνει Πρέσβης της Ελλάδας στο Kakslautanen! Και που ξέρεις μετά, μετάθεση στο Λονδίνο, Νόμπελ, τέτοια! Γαμώτο, δεν το σκέφτηκα νωρίτερα!
Κροτ, παρόλο που τουλάχιστον οι μισοί Γάλλοι έχουν πια πάει στην Ελλάδα και είδαν με τα μάτια τους ότι έχουμε και νερό στα σπίτια και τουαλέτα και ντους και πόρσε στους δρόμους, είναι έτσι όπως τόπες. Η Ελλάδα στα μυαλά τους είναι μια μακρυνή τριτοκοσμική (αν και γιαυτό δεν έχουν άδικο) χώρα, κάτι σαν κι αυτές που δείχνουν στα ντοκυμαντέρ στη μέση της ερήμου. Αλλά τι θες να κάνουν όταν ο ΕΟΤ, συνεχίζει να τους βομβαρδίζει με τη γιαγιά με το τσεμπέρι και τον παπούλη στο γαϊδουράκι;
Πάλι για μένα θα γράψεις βρε Θάνο;
Από του βήματος τούτου να σε ρωτήσω και γιατί δνε μπορώ να μπω στο μπλογκ σου; Έχω προσπαθήσει πολλές φορές και βγαίνει error. Με σαμποτάρει??? :(
Τελος πάντων, άντε να κάνω μια εξαίρεση! Ερχεσαι με Thalys, ή μέσω Λαμίας. Γιατί πολλά νούμερα τελευταίως στα Ελλάς-Παρίσια.
Musical Zorbas.Millaisena kreikkalaiset n?kev?t Zorbaksen?
Φοίβε, μπορεί και να σε άκουσα για σένα; :)))
Είχα πάει στη Sodankyla, στη μέση του πουθενά, κι ένας 70χρονος Λάπωνας με ξεναγούσε στο δάσος του. Κι εκεί που περπατούσαμε, ακούω ότι είμαι ο δεύτερος Έλληνας που βρίσκεται εκεί.
Ο πρώτος ήταν ο φίλος της κόρης του (η οποία έκανε κάποια φεγγάρια ξεναγός στη Ρόδο).
Εργοτελίνα: αχ, Ζορμπάς και Φινλανδοί. Άλλο να σου λέω κι άλλο να βλέπεις: Φινλανδέζες με ελληνικε΄ς τοπικές ενδυμασίες, Φινλανδοί με κρητικε΄ς στολές να χορεύουν χορούς που εγώ ούτε που είχα ακουστά. Σε ένα γήπεδο μπάσκετ, όπου τιμητικά, με είχαν κάνει DJ. Αλλά σε δημοτικά!
Όλη η κερκίδα να κατεβαίνει να χορέψει Ζορμπά και μια Φινλανδέζα, γύρω στα 45, έρχεται ,και μου λέει: "αγόρι, πιάσε ένα Μονεμβασιανό" Φεύγει. Γυρίζει. "Πρόσεχε, όχι Μονεμβασιάτικο - Μονεμβασιανό!"
"Ψάξε στο κουτί" της είπα. Δεν είχα ιδέα!!!
Μακάρι νάχαμε κι άλλους τέτοιους εδώ, γιατί μάς έχει πνίξει ο ξιπασμένος δόχτορας κι ο μποέμ (του κώλου) ζωγράφος!
Γιάννη όχι δεν ήμουν εγώ. Ημουν πολύ πιο παλιά. Σκέψου, εγώ δεν πρόλαβα λίμνες. Τις φτιάξαν μετά.
ergo te linΚ, πώς σού φάνηκε η πληροφορία τού yannis h;
@ Φοίβος
Με εκπλήσσεις. Περίμενα ότι θα το ξέρεις!!! Οπότε σίγουρα πάει για το αφιέρωμα για να σας κρατάω και σε αγωνία!!! ;)
Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μπορούσες να μείνεις σαν πρέσβης εδώ. Οι περισσότεροι πρεσβευτές στη Φιλανδία το θεώρησαν σαν εξορία η τιμωρία και ούτε καν φέραν τις οικογένειες τους αλλά βάλαν κάθε μέσο και χρησιμοποίησαν ακριβώς τις ίδιες τις οικογένειες τους σαν εκβιασμό για να φύγουν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ο τελευταίος είναι ο γιος της Ελένης Βλάχου, άντε να δούμε πόσο θα αντέξει!!! ;)
@ krot
Πικρή αλήθεια αυτή που είπες και δεν καταλαβαίνουν ότι εμείς είμαστε που το πληρώνουμε στη συνέχεια!!!
@ Ergotelinen & Yiannis
Πέρσι στη Sibelius Academy είδα ένα καταπληκτικό φιλανδικό φωνητικό συγκρότημα αποτελούμενο από εννέα κοπέλες να τραγουδάει ‘Δυνάμεις Αιγαίου’ και Γράψα!!! Έπαθα πλάκα. Για όσους δεν ξέρουν η παραδοσιακή μουσική της Φιλανδίας είναι γεμάτη φωνητικά συγκροτήματα, στο ανάλογο αφιέρωμα (πρέπει να βρω τρόπο να βάλω index σ’ αυτό το blog) θα βάλω και δείγματα φιλανδικής παραδοσιακής μουσικής και κάποια που έχω ηχογραφήσει στη Karelia όπου εκεί είναι το κέντρο για όσους ενδιαφέρονται.
Βέβαια έχω δει και κάποια άλλα ελληνοπρεπή, που πάλι ...έπαθα πλάκα!!! ;(
@ Φοίβος
Έλα βρε που θες να σε καλοπιάσουμε τώρα!!! Μια χαρά παιδί στη πρώτη σου νιότη είσαι!!! :)
Βάσει ειδήσεων, έχουμε βιβλική καταστροφή, 2 νεκρούς και μερικούς τραυματίες.
Η φωτιά ακόμα καίει και θα καίει μέχρι μάλλον να σταματήσουν οι αέρηδες που φυσάνε.
καιρός του ήταν του ηλίθιου...
Και από πού το έβγαλες ότι δεν ξέρω;
Πώς είναι το Δαφνί;
Η περίφημη καχυποψία μεταξύ των λαών!!!
@ Φοίβος
Ηταν από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν όταν πρωτοήρθα σε αυτή τη χώρα!!!
Η μικρή είναι μια χαρά. Σήμερα έφαγε κανονικότατα Φιλανδικές πατάτες και της εφτιαξε και η γιαγιά της pulla και είναι ενθουσιασμένη!!! Άσε με περίμενε στη πόρτα να γυρίσω! :)
ΟΚ, το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής κατακάηκε, πνίγηκε άνθρωπος, σαράντα τόσοι στα νοσοκομεία, δεν πέταξαν πυροσβεστικά αεροπλάνα, δεν υπήρχαν αντιπυρικές ζώνες, υπήρχαν τρία πυροσβεστικά οχήματα κι ένα ασθενοφόρο για 100.000 άτομα, αλλά τελικά το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!
Ζεστή η μέρα, ο αέρας δυνατός, τα αγριογούρουνα βαριά... Γι' αυτό μην αναρωτιέστε. Με αυτούς που κοιμόμαστε σήμερα, μ' αυτούς θα ξυπνήσουμε κι αύριο.
Γιάννη δεν είναι δυνατόν, πρέπει να κανουμε κάτι. Εδώ καίγονται τα δάση στη Ρωσία και έχει αναστατωθεί όλη η Φιλανδία!!!
Και, αν διαβάσεις πιο προσεκτικά τη δήλωσή του (την άκουσα πολλές φορές), θα δεις ότι βγάζει λάδι την κυβέρνηση. Στην ουσία είπε: "Κάναμε πολλά. Ζητάω συγνώμη για κάποια μικρά που ενδεχωμένως δεν κάναμε." Τα (ξύπνια) κανάλια μας έμειναν στη συγνώμη - και άρχισε το επικοινωνιακό γαϊτανάκι μεταξύ υπουργών.
Βρε άι σιχτίρ!
Κι ακόμα δεν ξέρω πως λέγονται τα jakala στα ελληνικά. Οι φίλοι μου, όταν βγαίνουμε στο δάσος, το έμαθαν και τα λένε γιάκαλα κι αυτοί - σαν ελληνική λέξη.
Και χαίρομαι που το 'κουβαλάς' μαζί σου!!!
Κάθε χρόνο τα ίδια...
http://www.ert.gr/aerialphoto/topia-xalkidiki.asp
Στο τέλος θα τις καψουνε κι' αυτές!!!
Εχεις δίκιο και σαν να μην έφτανε αυτό μεταφέρανε το όλο παιχνίδι και στα blog και αντι να χτυπάνε το κεφάλι τους στο τσιμέντο αρχισανε να αλληλοκατηγορούνται, να κατηγορούν ο ενας τον άλλο και το πιο σημαντικό!!! Πόσα πτυχία έχει ο Ρουσόπουλος!!! Αυτό πραγμάτικά με έστειλε!!!
Για να σοβαρευτώ πλήρως, υποθέτω ότι θα υπάρχει δασική πολιτική και μάλιστα οργανωμένη σε αυτη την χώρα. Περιμένω με αγωνία να μάθω. Φιλιά
τι τραβάνε και αυτοί κάθε χρόνο ρε φούστη μου...
:) Αυτό κάνω κι εγώ!!!
@ oistros
Να σου πω την αλήθεια σκέφτηκα να βάλω κανένα comment σε κάποια και ειδικά σε αυτο του Δήμου, αλλά τι να πω ο κακομοίρης αφού ζω σε μιλά χωρα ΓΕΜΑΤΗ δάση που τα ΑΓΑΠΟΥΝ και τα ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ και δεν περιμενουν μόνο οι άλλοι να κανουν τη 'δουλειά' τους γιατί θεωρούν οτι η προστασία του δασους ειναι ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΩΝ!!!
Post σύντομα, πρέπει να βγάλω και το μεροκαματο!!! ;) Και ο Martti μου έχει δώσει πράμα να γράψω!!!
@ Derek
Εχεις απόλυτο δίκιο!!!
Και οι φαντάροι. Διαβάστε το post του 'αλλου' Σουομέζου