Ovi Greek stories

Είχα καιρό να μπω στο φατσοβιβλίο αλλά με όλες αυτές τις κραυγές που άκουγα για Ρόδο και Καστελλόριζο είπα να ρίξω μια ματιά. Εντάξει, οι κολλητοί μου, ειδικά αυτοί που ξέρω χρόνια είχαν μια ψυχραιμία άλφα. Υπήρχαν και αρκετοί από αυτούς που εκτιμώ που έδειχναν λογική, αλλά μετά ...μετά υπήρχαν ελληνικές σημαίες, Σπαρτιάτες και Λεωνίδες, μολὼν λαβέ και φουστανέλες, Κολοκοτρώνης και παναγίτσες με αγίους παστίτσιους να προβλέπουν ότι θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά και άλλα τέτοια. Και ήταν οι πολλοί. Από όλες τις ηλικίες. Αλλά, αλλά εδώ υπάρχει κι ένα αλλά. Αλλά οι περισσότεροι είναι της ηλικίας μου. Έχουν εγγόνια και μερικοί μάλιστα εγγόνια της παντρειάς. Και τους θυμάμαι προσωπικά. Κι αν δεν τους θυμάμαι ήταν οι ίδιοι που βγήκανε στα μανταλάκια του φατσοβιβλίου κατά περιόδους. Τι εννοώ. Ρε Σπαρτιάτη, Ανδρούτσο με το φέσι και το τσαρούχι, καλείς για πόλεμο αλλά όταν ήταν ο γιος σου να πάει φαντάρος έβαζες λιτούς και δεμένους για να πάει το παιδί στο πεντάγωνο μην είναι μακρυά από

Ο Κυρ – από παιδιόθεν, και ο Γιάννης Ιωάννου είναι οι αγαπημένοι μου γελοιογράφοι. Το χιούμορ τους πάντα κοινωνικοπολιτικό, ποτέ κομματικό - αν και κατά περιόδους έχουν μπει ταμπέλες και στους δυο - και πάντα αντιεξουσιαστικό αδιάφορα..ταμπέλας. Όπως άλλωστε έχω γράψει δεν υπάρχει “αντικειμενικός” δημοσιογράφος και η ιδεολογική θέση του καθενός φαίνεται με πολλούς τρόπους από τα γραπτά του, αλλά επιβάλλεται να είναι ακομμάτιστος. Περιπτώσεις όπως ο Αυτιάς (κλπ σκαϊκά) ανήκουν στα ποτέ-ποτέ-ποτέ. Υπάρχουν πολλοί ακόμα γελοιογράφοι που μου αρέσουν έως λατρεύω. Ο Στάθης, ο Μητρόπουλος, ο πολύ σύγχρονος Τάσος Αναστασίου, ο Καλαϊτζής, ο Σιδέρης, ο υπέροχος Παυλίδης, ακόμα και Αρχέλαος μεταξύ των πολλών. Μερικοί από αυτούς μάλιστα με έχουν τιμήσει και με τη προσωπική φιλία τους, πράγμα που σας βεβαιώνω καμαρώνω ιδιαίτερα. Και είναι και ο Αρκάς. Τον Αρκά τον γνώρισα στο παταράκι του “Παρά-πέντε”, εκείνος με τον κόκκορα κι εγώ με τα σκουλήκια. Η χρυσή εποχή του “Παρά-πέντε” που

Όταν μεταναστεύεις στα μέσα της πέμπτης σου δεκαετίας και για τέταρτη φορά, ένα από τα πράγματα που κουβαλάς μαζί σου είναι η σιγουριά ότι ΔΕΝ υπάρχει η τέλεια χώρα, η γη της επαγγελίας. Ειδικά όταν έχει προηγηθεί η χώρα βιτρίνα “τέλεια χώρα”, η Φιλανδία. Έτσι ένα από τα πρώτα πράγματα που ψάχνεις είναι οι ατέλειες. Ψάχνεις να βρεις που κρύβουν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία τους, που πάει στραβά το σύστημα υγείας και η παιδεία ή που χωλαίνει η δημοκρατία τους. Όπως ήταν αναμενόμενο και από ανάγκη, έμελε η πρώτη μου δοκιμή να γίνει με το Σουηδικό σύστημα υγείας. Από ανάγκη γιατί τα φάρμακά μου για τον διαβήτη και την καρδιά τέλειωναν και χρειαζόμουνα τουλάχιστον ανανέωση. Εκπαιδευμένος μέχρι πλύσης εγκεφάλου από το φιλανδικό κράτος περίμενα πρώτα να μου έρθει η έγκριση παραμονής με τον απαραίτητο αριθμό ΑΜΚΑ πριν πάω στο κέντρο υγείας αλλά επειδή έφτασε η μέρα που μου είχαν μείνει φάρμακα για λιγότερο από μια βδομάδα και χωρίς ΑΜΚΑ πήγα στο τοπικό κέντρο υγείας. Εδώ πρέπει να τ

Αυτή είναι η ...Ρούμπι και γι αυτήν την κυρία έχω πάρα πολλές ιστορίες να γράψω ξεκινώντας από το γεγονός ότι εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ τα ...σκυλιά!!! LOL!!!   

Το Σαββάτο το απόγευμα και ψάχνοντας κάτι τελείως άσχετο έπεσα σε ένα από τα σημειωματάρια που πάντα κουβαλάω μαζί μου, με σημειώσεις από το Νταρφούρ. Το πρώτο μου ταξίδι. Και μου φάνηκε τόσο μακρινό. Διάβαζα σημειώσεις που είχα κρατήσει και ήταν σαν να διάβαζα την ιστορία κάποιου άλλου, όχι την δικιά μου. Κατά περιόδους έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ή σε άλλους ότι θα ξαναγράψω για την περιπέτεια Νταρφούρ και γενικά Σουδάν και Κονγκό, αλλά κάθε φορά που το αποφάσιζα το ανέβαλα χωρίς καν να ξέρω το πως και τα γιατί, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι απλά δεν ένοιωθα-δεν νοιώθω έτοιμος να το κάνω. Και τώρα ένοιωσα τόσο αποστασιοποιημένος από όλα τα γεγονότα και τους ανθρώπους που δεν ξέρω τι να γράψω αν το θελήσω. Διάβαζα κάποια ονόματα κι έκανα πολύ προσπάθεια να θυμηθώ τα πρόσωπα και στο τέλος όλα μου φαινόντουσαν μπερδεμένα και δεν ήξερα ποιος ήταν ποιος κι αν αυτός ήταν αυτή ή αυτή αυτός. Θα ζουν άλλωστε; Κι αυτή η τελευταία πρόταση ήταν ο τίτλος και ο επίλογο

Όσο καλοκαιρινό ήταν το τελευταίο σαββατοκύριακο του Ιουνίου, με ήλιο και 32 βαθμούς, τόσο σκανδιναβικά καλοκαιρινό είναι το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουλίου, με συννεφιά και βροχή. Στις δυο δεκαετίες που έχω ζήσει στη Σκανδιναβία και ειδικά στην Φιλανδία, έχω ζήσει πολλά καλοκαίρια που ήταν σαν ...φθινόπωρο. Με τον ουρανό βαρύ και γκρίζο από σύννεφα και αυτό το συνεχές τσίρου τσίρου της βροχής ενώ οι θερμοκρασίες να παίζουν μεταξύ 10 και 16 βαθμών. Αυτό τώρα σε συνδυασμό με την περίεργη κατάσταση που έχει δημιουργήσει ο κοροναϊός – που να φοβάσαι να μπεις σε λεωφορείο – σε κάνει να νιώθεις την κλεισούρα πιο έντονη. Τουλάχιστον εμένα. Όχι ότι είμαι ο τύπος που θα έπαιρνε τα λιβάδια και θα έτρεχε δίπλα στις αγελάδες, αλλά να ...μια βόλτα στη πόλη την θέλω, την χρειάζομαι. Θέλω καφεδάκι στη παλιά πόλη και βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Και όχι η Σουηδία δεν είναι όπως όλος ο κόσμος ή τουλάχιστον η Ευρώπη, εδώ τίποτα δεν έκλεισε κι όλα είναι ανοιχτά αλλά ...αλλά το βλέπεις, ο κόσμος φο

Την Σουηδία και ειδικά την Στοκχόλμη, την αγάπησα από τον πρώτο μήνα που βρέθηκα να ζω εδώ. Δεν είχε αυτό το δραματικό που ερωτεύτηκα την Φιλανδία με το καλημέρα αλλά μετά από δεκάδες απογοητεύσεις έφτασα στο σημείο να την σιχαθώ, ήταν πολύ απλά τα πράγματα. Φαντάζομαι μεγάλο ρόλο και καθαρά σημειολογικό έπαιξαν δυο πράγματα, πρώτον η ηλικία μου και δεύτερο (φυσικά) η Φινλανδική εμπειρία. Η ηλικία. Περίεργη συζήτηση και ελπίζω να γίνω κατανοητός. Έχω ζήσει μια πολύ “ενδιαφέρουσα” ζωή που με έχει ταξιδέψει από την Ιαπωνία μέχρι την Κούβα και από τη Μποτσουάνα μέχρι την Λαπωνία. Σε πολλά από τα μέρη που βρέθηκα δεν πέρασα “τουριστικά” κι ούτε έμεινα σε ξενοδοχείο με πισίνα για μια βδομάδα. Σε μερικά μέρη είδα την πιο σκοτεινή τους πλευρά, όπως για παράδειγμα δεν έχω “όμορφες” αναμνήσεις από την Βραζιλία. Είδα τις τενεκεδουπόλεις της Βραζιλίας και της Κολομβίας, τα ψαράδικα νησιά της Ινδονησίας και τη ζούγκλα στις όχθες του ποταμού Γουάρι στην Νιγηρία. Σκαρφάλωσα στο Κιλιμάντζαρο

Έχω πολύ καιρό να βάλω εδώ ...δημιουργίες μου. Τα τελευταία τρία χρόνια και μετά την περιπέτεια με την υγεία μου, δυσκολεύομαι να “κλείσω” τα χέρια μου, ειδικά το δεξί. Κι όσο κι αν φαίνεται τραγικό στα εξήντα μου ο αριστερόχειρας ανακάλυψα πόσο ...χρήσιμο ήταν το δεξί μου χέρι. Ένα από τα side effects αυτής της “αναπηρίας” είναι ότι έχω πρόβλημα στο να χειριστώ στυλό, πένα ή πινέλο κι έτσι προσάρμοσα τη ζωγραφική μου στα πολύ χοντρά πινέλα και κυρίως ...σφουγγάρι. Η άλλη αλλαγή ήρθε λίγο πολύ μόνη της μιας και δεν μπορούσα πια να ζωγραφίσω λεπτομέρειες και ακολουθώντας το παράδειγμα του Ανρί Ματίς κι άρχισα να δουλεύω mix materials και κολάζ με νεροχρώματα και ακριλικά. Το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό από ότι ...με είχα συνηθίσει αλλά ταυτόχρονα μοιάζει και σαν μια καινούργια περιπέτεια αναζήτησης που παραδέχομαι ότι ...απολαμβάνω, ειδικά μετά από δυο τρεις εκθέσεις και τις αντιδράσεις όσων είδαν την καινούργια “περίοδο” της δουλειάς μου.  Τα καράβια στη φωτογραφί