Θέατρο στη Φιλανδία – Episode VI Πράξη 1η

Με το θέατρο έχω μια μόνιμη και αποκλειστική σχέση που δεν χάλασε με τίποτα όσα χρόνια κι αν περάσανε. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αμεσότητα του θεάτρου τουλάχιστον για μένα. Η τηλεόραση είχε χάσει μαζί μου από την αρχή και το σινεμά δεν τα πήγε πολύ καλύτερα, αν πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε έξη μήνες σινεμά και μια θεατρική παράσταση θα διαλέξω θέατρο.

Το θέατρο μού το έμαθε μια άλλη μου μεγάλη αγάπη, το ραδιόφωνο! Δεν ξέρω καν αν υπάρχει ακόμη αλλά εγώ μεγάλωσα με το θέατρο της δευτέρας στην ΕΙΡΤ και το ξέρω ότι θα γελάσετε, κάποια περίοδο - μαύρη περίοδο, με το θεατρικό έργο κάθε παρασκευή με το όνομα ‘στα δίχτυα της άραχνης’ στην ΥΕΝΕΔ και είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον ο Φοίβος θα ξέρει γιατί μιλάω. Επειδή και τα δυο ξεκινάγανε στις εννέα το βράδυ χωνόμουνα κάτω από την κουβέρτα μου με ένα φακό και ...άκουγα!

Σε μια απίθανη ηλικία εγώ είχα παρακολουθήσει τουλάχιστον ακουστικά Τσέχωφ, Στρίνμπεργκ μέχρι και Σαίξπηρ.

Τότε έμαθα να αναγνωρίζω τη φωνή της Λαμπέτη, του Μυράτ και πάρα πολλών άλλων την ίδια στιγμή που άλλοι στην ηλικία μου μάθαιναν να ξεχωρίζουν τη φωνή του Πώλ από του Τζών. Μετά τη δικτατορία ήταν το άλσος Παγκράτιου. Πρέπει να ...άκουσα από παγκάκι όλες τις παραστάσεις του Φασουλή για όσους θυμούνται τις πρώτες μεταδικτατορικές μέρες.

Όπως έχω ξαναπεί στη Φιλανδία είχα έρθει αρκετές φορές και για μεγάλα διαστήματα πριν μετακομίσω και έτσι είχα αρχίσει να γνωρίζομαι και με το περιβάλλον και με τους ανθρώπους και σταδιακά να κάνω και φίλους. Ένας από αυτούς είναι ηθοποιός και τραγουδιστής με αρκετά καλή καριέρα και γνωστός στη Φιλανδία που αποφάσισε να με γνωρίσει στο φιλανδικό θέατρο και τον κόσμο του.

Εδώ θα πρέπει να κάνω όπως πάντα μια διακοπή για κάποιες εξηγήσεις. Πολύ αγαπημένη φίλη στην Ελλάδα είναι ηθοποιός και με γνωστό ηθοποιό μεγαλώσαμε μαζί όταν το Παγκράτι είχε ακόμη χωματόδρομους και παίζαμε παρέα βελάκια (οχι darts βιαστικοί, δεν υπήρχαν τότε τέτοια πράγματα) και οι δυο είναι ...αναγνώστες, οπότε αν θέλουν να πουν το όνομα τους μπορούν να το κάνουν μόνοι τους! Έτσι έχω κάποια γνώση από το τι συμβαίνει στο ‘χώρο’ και στην Ελλάδα. Και κάποια στιγμή ανακατεύτηκα από μακριά με ένα θεατρικό έργο στη Γερμανία άρα έχω κι από κει μια γεύση.

Όπως έχω ξαναπεί το πρωτο καιρό που ήρθα στη Φιλανδία έκανα απλά ..διακοπές και έτσι ο Φιλανδός φίλος μου, ο Jouko (διαβάζεται Γιόουκο) άρχισε να με τρέχει από παράσταση σε παράσταση, να μου συστήνει τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, τους μουσικούς, τους χορευτές, να συμμετέχω σε εκδηλώσεις τους και πάρτι μέχρι που είδα μια μέρα και μια φωτογραφία μου σε ένα περιοδικό και είπα φρένο, ξευτιλιστήκαμε τελείως. Ήταν και είναι απόλαυση να βλέπεις θεατρικό έργο στα φιλανδικά, ειδικά θεατρικό που το ξέρεις καλά. Και έτσι ναι, απόλαυσα τους ‘γλάρους’ σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα και χειροκρότησα κιόλας στο τέλος όρθιος και ενθουσιασμένος.

Τον Jouko τον είδα σε δυο παραστάσεις που και τις απόλαυσα. Ειρωνικό αλλά δυο μήνες πριν τον δω στο musical, le Μiserables είχα δει ακριβώς την ίδια παράσταση στο Λονδίνο και τώρα το έβλεπα στα φιλανδικά ... αστείο αλλά αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο φοράω t-shirt από αυτή τη παράσταση με την ένδειξη ...actor στο μανίκι χάρη στον Jouko!!!

Η δεύτερη παράσταση ακόμη πιο απολαυστική. Φιλανδική κωμωδία που διακωμωδούσε την εποχή Kekonen και ο Jouko έπαιζε τον υπουργό εξωτερικών, μια προσωπικότητα πραγματικά κωμική που άφησε εποχή με αυτά που έλεγε και τον τρόπο που τα έλεγε, ο Γιάννης ξέρει για ποιον μιλάω. Ο Jouko καταπληκτικός, ακόμη και σήμερα όταν περπατάει στο δρόμο πολλοί του ζητάνε να κάνει τον υπουργό. Το συγκεκριμένο παλικάρι έχει μια τόσο έντονη body language που δεν είχε σημασία ότι δεν καταλάβαινα λέξη, ήμουν στο πάτωμα γελώντας σε όλη τη παράσταση που σημειωτέων την είδα τρεις φορές. Τώρα δεν μπορείτε να φανταστείτε τι είπα, οι Φιλανδοί δεν έχουν body language, απλά δεν υπάρχει! Ο Jouko είναι η απόλυτη εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα!

Δυο μήνες μετά από αυτή τη παράσταση ο Jouko ήρθε στο σπίτι μου να μου πει συνταρακτικά νέα. Αποφάσισε να πειραματιστεί σε ένα διαφορετικό ρόλο μιας και όλοι τον ξέραν είτε σαν τραγουδιστή από τα musicals, είχε παίξει σε όλα όσα είχαν παιχτεί στη Φιλανδία, ή σαν κωμικό. Αποφάσισε να παίξει κάτι δραματικό και ακόμη περισσότερο αποφάσισε να το σκηνοθετήσει κιόλας! Το έργο ήταν ‘το φιλί της γυναίκας αράχνης’ του Manuel Puig. Πιθανώς πολλοί να το θυμάστε από το κινηματογραφικό με τον William Hurt και το όσκαρ που του χάρισε. Το θεατρικό είναι για δυο ρόλους σε τρεις πράξεις. Πολύ ωραίο θεατρικό με πολλές έντονες στιγμές.

Ο Jouko όμως είχε προχωρήσει πολύ. Το ίδιο θεατρικό είχε παιχτεί και πριν από έξη χρόνια με απόλυτη αποτυχία και είχε κατέβει στην τρίτη παράσταση μιας και στη Φιλανδία όπως και σε άλλες χώρες που οι άντρες είναι νομάρχες και δεν φοράνε ...στριγκακι δεν είναι δυνατόν να παρακολουθήσουν τέτοιες παραστάσεις! Και το συγκεκριμένο έργο μιλάει για μια ομοφυλοφιλική σχέση που αναπτύσσεται μέσα στις φυλακές στη νότια Αμερική υπό καθεστώς δικτατορίας μεταξύ ενός δηλωμένου ομοφυλοφίλου του Molina και του Valentine, ενός κομουνιστή πολιτικού κρατουμένου. Άρα μηδέν χρηματοδότηση. Και ο Jouko ξεκινάει την επιχείρηση γυναίκα αράχνη φορτωμένος και την παραγωγή. Φαντάζομαι μόνο από εκτίμηση στο πρόσωπο του καταφέρνει να κλείσει για δυο μήνες την αίθουσα του δημοτικού θεάτρου και πιθανώς και από άγνοια των υπαλλήλων που του την παραχωρήσαν. Οι δοκιμές γίνονται στο σπίτι μου. Εκεί ανακαλύπτουμε κάτι ακόμη. Ο μόνος που έχει διαβάσει το ίδιο το βιβλίο, έχει δει θεατρική παράσταση και έχει και σε βίντεο την ταινία ...είμαι εγώ! Άσε που είμαι και ο μόνος που έχει και την αίσθηση τη σημαίνει δικτατορία.

Έτσι περνάμε μια βδομάδα όπου τα πρωινά μαθαίνουν οι δυο τους τούς ρόλους τους και τα βράδια μαθαίνουν σύγχρονη ελληνική ιστορία, μαθαίνουν τον Θεοδωράκη, ο Jouko ακόμα θυμάται και τραγουδάει στα ελληνικά τραγούδια του Θεοδωράκη, παρακολουθούμε την ταινία καθώς και τα πέτρινα χρόνια και ότι άλλο είχα που να αναφέρεται στη περίοδο. Οι δυο τους παθαίνουν λίγο σοκ γιατί φυσιολογικό είναι να μην μπορούν να πιστέψουν ότι αυτά συμβαίναν σε μια ευρωπαϊκή χώρα και ειδικά στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία μια εποχή που εγώ να έχω αναμνήσεις. Και οι δυο τους είναι μόλις στα τριάντα εκείνη την εποχή. Έτσι σιγά-σιγά ο ρόλος μου αναβαθμίζεται και αρχίζουν να συζητάνε μαζί μου πως πρέπει να κινούνται, να μιλάμε για τη μουσική και να συμφωνούν μαζί μου στη επιλογή της μουσικής, είχαμε ένα κομμάτι τανγκό και μια σειρά από ήχους στιλ Ξενάκη που δημιουργήσαμε από ξυλόφωνο και ένα πιάνο με ουρά που βρήκαμε στο θέατρο και που ανέλαβα εγώ με τη βοήθεια ενός ...δοξαριού που βρήκα σε μια αποθήκη του θεάτρου.

Οι τρεις μας είχαμε μπει τόσο μέσα σε αυτό που κάναμε που ήταν σαν να ζούσαμε σε κάποιο άλλο χωρόχρονο. Η αφίσα και το λογότυπο του θεατρικού ήταν πανεύκολα και βγήκαν με σχετική ταχύτητα. Το πόσο το ζούσαμε είναι πολύ δύσκολο να το μεταφέρω εδώ, για πάνω από είκοσι μέρες είχα την αίσθηση που με κάποιο παράξενο τρόπο κατάφερα να τους μεταφέρω ότι ζούσαμε σε μια δικτατορία που ο μπάτσος στο δρόμο μετατρεπόταν σε τρόμο. Σε μια περίεργη έκλαμψη ένα βράδυ μετά από συζήτηση για τη ζωή μέσα στις φυλακές με πολιτικούς κρατουμένους κουρεύω τον Seppo, τον συμπρωταγωνιστή στο θεατρικό. Με τη μηχανή που ξυρίζω τα γένια μου, έτσι ο Seppo από κείνη τη μέρα κυκλοφορεί μόνιμα με σκούφο και ευτυχώς που ήταν χειμώνας γιατί φαντάζεστε για τι κούρεμα μιλάμε, σημεία ακούρευτα και σε άλλα που να φαίνεται το δέρμα. Ο Seppo είναι πολύ αδύνατος και μετατρέπεται σε μια φιγούρα τελείως απελπισίας, κάτι από φιγούρα του Greco. Συνεχίζουμε με τον Jouko όπου αγοράζουμε ότι πιο φτηνό υπάρχει από βαφές μαλλιών και εγώ ...του βάφω τα μαλλιά! Κάτι που δεν το είχα ξανακάνει στη ζωή μου και ούτε που ήξερα πως γίνεται, οι δε οδηγίες στο μπουκάλι ήταν στα ...φιλανδικά! έτσι βγαίνει και ο Jouko με ένα κεφάλι για ..σκούφο! το χρώμα κάτι από ξανθό προς το καρότο!!!

Κρεβάτι κελιού, αυτά τα σιδερένια διπλά βρήκαμε στις ...φυλακές όπου εγώ και οι δυο σκουφωτοί πήγαμε να εξηγήσουμε τι κάνουμε. Πήραμε το πιο παλιό και σκουριασμένο με ένα τελείως αηδιαστικό πράσινο χρώμα. Θυμηθείτε ότι δεν είχαμε καθόλου λεφτά, κανένας δεν έβαλε λεφτά στην ιστορία και ήμασταν τυχεροί που το θέατρο δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει τι κάναμε.

Τώρα έπρεπε να δώσουμε κάπως την αίσθηση του κελιού μέσα σε μια σκηνή που ήταν πραγματικά τεράστια και ναι μεν μια λύση ήταν ο φωτισμός αλλά δεν έφτανε. Έτσι αρχίσαμε επιχείρηση δοκάρια. Βγαίναμε βράδια μετά τις έντεκα και σε θερμοκρασίες -20 να βρούμε ‘ελεύθερα’ δοκάρια. Είχα εγώ την ιδέα να κάνουμε κάτι σαν ...κοτέτσι! άλλο γλέντι αυτές οι έξοδοι, είχαμε εξελιχτεί πραγματικά στην παρανομία. Μετά από μια βδομάδα εξόδους είχαμε βρει ότι χρειαζόμασταν και αυτό που έλειπε ήταν η σίτα κι εκεί αυτοσχεδιάσαμε σε υλικά, το πίσω μέρος του κελιού έγινε από αγκαθωτό συρματόπλεγμα (αυτό βρήκαμε γιατί τότε χτιζόταν η καινούργια επέκταση της βουλής που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου) και βρήκαμε και ένα λεπτό πλέγμα που θύμιζε κοτέτσι σε άλλο υπό κατασκευή κτίριο για τις άλλες πλευρές. Τέλος η πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου ..έγινε η πόρτα του κελιού!!! (τώρα καταλαβαίνετε την πολλαπλή μου σχέση με τη λέξη Ovi). Θερμός, ποτήρια από το σπίτι μου. Βρήκαμε καραβάνες, τις μεταλλικές, όταν εμείς πήγαμε φαντάροι δεν είχαμε δίσκους που ακούω τώρα, καραβάνες είχαμε, σε ένα παλαιοπωλείο άρα τις είχανε και στη Φιλανδία και για μερικές μέρες οι τρεις μας τρώγαμε σε καραβάνες και μάθανε να τις καθαρίζουν με το ψωμί! Σας το είπα ότι είχαμε φτάσει σε κάποια απίθανα σημεία, το ζούσαμε το έργο!

Εδώ θα κάνω άλλη μια διακοπή. Όταν λέω το ζούσαμε το έργο και είναι πραγματικά άξιο παρατήρησης, τουλάχιστον ήταν για μένα και γέμισα άλλο ένα από τα γνωστά μου κίτρινα μπλοκ με σημειώσεις, το πόσο διαφορετικά το ζούσαμε. Ο Jouko είχε πραγματικά χωθεί στο ρόλο του Molina, του ευαίσθητου αλλά και συχνά σκληρού για λόγους επιβίωσης Molina. Πολλές φορές φτάνοντας τα όρια της πριμαντόνας μας έκανε έξαλλους εμένα και τον Seppo. Και ένα βράδυ έχοντας δει μόνος του την πραγματική ταινία ‘η γυναίκα αράχνη’ του 20 μας την διηγήθηκε όπως ακριβώς συμβαίνει και στο θεατρικό και πραγματικά μας μετέφερε σε ένα άλλο κόσμο. Ο Seppo διάβαζε μαζί μου Mao!!! Διαβάζαμε και προσπαθούσα να του εξηγήσω όσο μπορούσα (δεν χρειάζεται να μου βάλλεται καμιά ταμπέλα, σας παρακαλώ), άρχισε να θαυμάζει όλο και περισσότερο τον Che και να μην είναι απλά μια φιγούρα σε poster η t-shirt. Το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο έγινε μόνιμη παρέα του και βέβαια το διαβάζει και κατά τη διάρκεια του θεατρικού. Εκείνη τη περίοδο ο Seppo αδυνάτισε πάρα πολύ σε σημείο να μας ανησυχήσει και η γυναίκα του παραπονέθηκε ότι ήταν μόνιμα αφηρημένος, όταν γύρναγε στο σπίτι μιας και οι δυο τους από ένα σημείο και υστέρα κοιμόντουσαν στο καθιστικό του δικού μου σπιτιού. Εγώ πάλι χάθηκα σε αναμνήσεις και γράψιμο, κάθε μέρα έστηνα καινούργιους χαρακτήρες, είχα αρχίσει να ξεφεύγω πολύ από το φιλί της γυναίκας αράχνης αλλά και το ζούσα ταυτόχρονα μέσα από τα πρόσωπα φίλων πολλά χρόνια χαμένων.

Και ύστερα έμεινε μόνο μια βδομάδα μέχρι την πρεμιέρα. Όπως είπα τα πάντα τα κάναμε οι τρεις μας. Σε δυο σκηνές οι δυο πρωταγωνιστές τρώνε και έτσι σε μια ανάγκη να ξεφύγουμε λίγο εγώ αρχίζω να μαγειρεύω καθημερινά φαγητό να το βάζω στις καραβάνες χωρίς να τους λέω τι είναι και αυτοί να το ανακαλύπτουν την ώρα της δοκιμής. Τρελά γέλια. Από κινέζικο ρύζι μέχρι σουτζουκάκια. Ένα βράδυ έφτιαξα σούπα, εκεί τα τρελά γέλια, η μακαρονάδα με τάρανδο!!! Αυτή τη βδομάδα ανακαλύπτουμε και κάτι ακόμα. Δεν είναι μυστικό αλλά μας ήρθε λίγο σαν σοκ. Ανάλογα με τη διάθεση το έργο από δράμα γινόταν κωμωδία και πάλι δράμα. Έτσι αποφασίσαμε αφού έτσι κι αλλιώς πειραματιζόμαστε να περάσουμε αυτό το πράγμα στη σκηνή. Ανάλογα με τη διάθεση που είχαμε οι τρεις μας θα ήταν και η παράσταση. Ξέχασα να σας πω ότι εγώ εξελίχτηκα στον δεσμοφύλακα!!! Έφερνα το φαγητό σε δυο σκηνές και σε άλλες δυο συνόδευα τον Jouko στον διοικητή της φυλακής. Τον υπόλοιπο χρόνο καθόμουνα σε μια καρέκλα και ..διάβαζα! Άλλοτε εφημερίδα άλλοτε κόμικς ...

Για το φωτισμό το θέατρο μας διέθεσε ένα γερο, το γέρος το εννοώ που ήθελε κάποια ένσημα για να πάρει σύνταξη και το έργο του ήρθε κουτί. Τώρα αυτός ο άνθρωπος ήταν αλκοολικός και κάθε φορά ερχόταν σε κατάσταση μην το πλησιάζεις γιατί από τη μυρωδιά κινδύνευες να μεθύσεις. Γενικά απότομος με τους πάντες και οι περισσότεροι εκεί μέσα δεν τον πλησιάζανε, μόνιμα γκρινιάρης και βέβαια δεν μπορούσες να στηριχτείς επάνω του με τίποτα, τουλάχιστον αυτό λέγαν τα κουτσομπολιά. Για κάποιο περίεργο λόγο με συμπάθησε και όταν προσπάθησα να του εξηγήσω τι ήθελα μου είπε ...περίμενε! Α! Μίλαγε πολύ καλά αγγλικά, ήταν από τους Σουηδόφωνους Φιλανδούς. Σε πέντε λεπτά άρχισε να παίζει με τη μουσική που είχα ετοιμάσει και το φωτισμό! Μαγεία!!! Δεν κάνω πλάκα. Ο τύπος είχε διαβάσει το μυαλό μου. Ένα καταπληκτικό μοβ φως από τη πίσω πλευρά και ένα παγωμένο λευκό σε κάτι άλλες στιγμές έκανε την ατμόσφαιρα πραγματικό κελί. Μετά από δυο δοκιμές είχε αγγίξει αυτό τουλάχιστον εγώ που σκεφτόμουνα σαν τέλειο.

Εμείς οι τρεις βέβαια συνεχίζαμε και τις ...παράνομες δραστηριότητες μας. Είχαμε σκορπίσει σε κάθε φωτοτυπικό που είχε το θέατρο και τυπώναμε αφίσες και προσκλήσεις. Δέκα-δέκα τη φορά μη μας πάρουν και είδηση και μετά αλλάζαμε μεταξύ μας και αυτό σε έξη κτίρια στο μισό Ελσίνκι όπου βρισκόταν τα γραφεία του θεάτρου και της δημαρχίας. Μετά το βράδυ πηγαίναμε στα σημεία που μπορείς να βάλεις αφίσες και ...τις καρφιτσώναμε, είπαμε εδώ Φιλανδία δεν έχει βραδινή αφισοκόλληση με βούρτσα!!! Τα πρωινά κάναμε τους τρελούς και αλλάζαμε τις διαφημίσεις στο μετρό η στα τραμ!!! Η απόλυτη παρανομία!

Προσκλήσεις στείλαμε σε όλους τους κριτικούς και βέβαια σε όλους τους γνωστούς μας ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει. Η παράσταση θα παιζόταν Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο. Η μέρα της πρεμιέρας είχε έρθει και οι τρεις μας ήμασταν πραγματικά ...χεσμένοι από το φόβο και να σκεφτείτε ότι οι δυο τους είχαν παίξει σε παραστάσεις όπως στο Εθνικό Θέατρο και στην Εθνική Όπερα! Ευτυχώς οι περισσότεροι που είχαν έρθει ήταν γνωστοί μας και σαν να έσπασε λίγο η αγωνία. Βέβαια εγώ μέχρι τελευταία στιγμή ..φωτοτυπούσα το πρόγραμμα και πάρα λίγο να αργήσω να ανεβώ στη σκηνή. Η μουσική άρχισε με το τανγκό και ο αρχικός σκούρος μοβ φωτισμός έγινε ένα παγωμένο σκούρο μπλε. Ο Seppo και ο Jouko στα κρεβάτια σκεπασμένοι και εγώ στη καρέκλα διαβάζω (λέμε τώρα) την Helsinki Sanomat της ίδιας μέρας που κατά λάθος η σελίδα που κοιτάει το κοινό είναι ανοιγμένη σε μια σελίδα που μιλάει για κάτι που είχε συγκλονίσει τη Φιλανδία την ίδια μέρα, το θάνατο ενός παιδιού. Μέσα στην αγωνία ο Jouko και ο Seppo δίνουν μια καταπληκτική πρεμιέρα τελείως δραματική που στην ώρα του τέλους όταν οι δυο πρωταγωνιστές αποχαιρετιούνται με ένα φιλί στο στόμα όλο το θέατρο κλαίει και μπορούμε να το ακούσουμε!

Μετά τη παράσταση μαθαίνουμε ότι ο γεράκος στο φωτισμό έχει μόνιμα ένα απαλό λευκό φως που δείχνει τον τίτλο της εφημερίδας!!! Ξέχασα να σας πω ότι στο τέλος της παράστασης υπάρχουν εικόνες από το πολυτεχνείο και οι ‘μουσική’ είναι πια το δοξάρι να σέρνεται πάνω στις χορδές του πιάνου. Στη παράσταση κατά περιόδους από ένα projector εμφανίζονται εικόνες που είναι ένα μείγμα νότιας Αμερικής με νότια ...Ευρώπη και λίγο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με δόση από Παπαδόπουλο και πολυτεχνείο! Ξέχασα ακόμα να σας πω ότι το φαγητό της ήμερα ήταν ...παπουτσάκια!!!

Την επομένη ακριβώς ήμασταν σε κατάσταση υστερίας γελώντας με τους εαυτούς μας και εγώ αυτή τη φορά διαβάζω γνωστό φιλανδικό gay κόμικς. Τα γέλια ακούγονται μέχρι τα γραφεία στο διπλανό κτίριο και δυο υπάλληλοι έρχονται να δουν τι συμβαίνει αφού ξέραν ότι παίζουμε ...δράμα! το μενού ήταν σούπα μόνο που οι πρωταγωνιστές είχαν μόνο ...πηρούνια!

Δεν θα συνεχίσω με άλλες περιγραφές γιατί με δεσμεύει και ο blogger. Οι παραστάσεις μετά τη δεύτερη βδομάδα γίναν καθημερινές. Το θέατρο ήταν κάθε μέρα γεμάτο μέχρι που κάποιοι καθόντουσαν κάτω (ήμουν έτοιμος να γράψω χάμω αλλά ...) στη σκηνή. Εγώ πέρασα από φιλανδικές εφημερίδες σε αγγλικές μέχρι βιβλία και εκτυπώσεις με διαμαρτυρίες. Στη τελευταία παράσταση υπήρχε κόσμος που απλά άκουγε από τις ανοιχτές πια πόρτες στα σκαλοπάτια πριν μπεις στην αίθουσα. Μετά το πρωτο μήνα και αφού είχαμε βγάλει τα έξοδα και κάποια αστεία αμοιβή για τους τρεις μας το αφήσαμε ελεύθερο για τους πάντες. Όταν αποχαιρετίσαμε τον κόσμο στη τελευταία παράσταση κλαίγαμε και οι τέσσερις (φυσικά ο ηλεκτρολόγος ήταν μαζί μας) και όλοι όσοι ήταν μέσα, ήταν η πιο δραματική παράσταση και εγώ κρατούσα το βιβλίο που έχω από το πολυτεχνείο και το ξεφύλλιζα με τρόπο ώστε όλοι να βλέπουν τις εικόνες. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο κόσμο να με αγκαλιάζει, ο Jouko ήταν η απόλυτη ντίβα και ο Seppo μίλαγε για το Μάο, ο Artu ο ηλεκτρολόγος δεν είχε πιει σταγόνα εκείνο το βράδυ. Σαν αποχαιρετισμό προσφέραμε στους πάντες chili που είχα φτιάξει και κρασί κόκκινο με το όνομα Molina από τη Χιλή!

*************************************************

Η εικόνα είναι από την αφίσα της πρεμιέρας, σε πρώτη φάση ο Jouko και πίσω του ο αυστηρός επαναστάτης ο Seppo. Κάπου έχω και φωτογραφίες αλλά μέσα στο χαμό με τις φωτογραφίες ....Ο Seppo είναι αυτή τη στιγμή στη Λαπωνία και παίζει σε τοπικό θέατρο δραματικούς κυρίως ρόλους, επικοινωνούμε πολύ συχνά και εκτός από τον Μάο, που το κόκκινο βιβλιαράκι του το έκανα δώρο, έχει διαβάσει ακόμη και Λένιν. Γράφει ένα παιδικό βιβλίο τελευταία και ελπίζει να ασχοληθεί μόνο με το παιδικό θέατρο. Τον Artu δεν τον ξαναείδα και για τον Jouko θα τα πούμε και στην επόμενη πράξη!

*************************************************

Καμιά εφημερίδα δεν έγραψε κριτική αλλά πολλοί θυμούνται αυτή τη παράσταση. Μετά τη τελευταία παράσταση πήγαμε στο εστιατόριο των ηθοποιών δίπλα σε κεντρικό θέατρο και ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις όλους αυτούς να σηκώνονται και να χειροκροτούν, οι περισσότεροι είχαν δει την παράσταση.

*************************************************

Θα μπορούσα να γράψω για την κάθε μέρα και το τι συνέβη που ήταν τρομακτική εμπειρία για μένα αλλά για άλλη μια φορά ο blogger με κάνει να νιώθω ...κλειστοφοβικά!!!

*************************************************

Και η ψηφοφορία ...συνεχίζεται!!!