Η ΚοκοΝainen της Saido! Episode IV1/2

Στο τελευταίο Episode IV o Yannis_h τελείωνε μια σειρά απο σκέψεις του με την πρόταση, “μαθαίνω πράγματα όχι απλώς πληροφοριακά, αλλά και για τον εαυτό μου, αναθεωρώ σκέψεις.” Και κάπως έτσι θα ήθελα να ξεκινήσω αυτό το επεισόδιο γιατί η εμπειρία με το θέμα της κλειτοριδεκτομής με βοήθησε και να καταλάβω πολλά πράγματα και να αναθεωρήσω πολλές σκέψεις μου και ιδέες.

Αλλά για να ξεκινήσουμε τα πράγματα απο την αρχή. Koko στα φιλανδικά σημαινει όλο. Τωρα σαν μια λέξη το kokonainen σημαινει ολόκληρο, ολοκληρωμένο. Για παράδειγμα όταν θέλουμε να πούμε: έφαγα ένα ολόκληρο μήλο χρησιμοποιούμαι την λέξη kokonainen. Αλλά γράφοντας το με αυτό το τρόπο KokoNainen δημιουργήθηκε ένα λογοπαίγνιο συνθέτοντας δύο λέξεις με το koko και το nainen που στα φιλανδικά σημαινει γυναίκα. Έτσι το όνομα που δώσαμε σε όλη την εκστρατεία για την ενημέρωση κατά της κλειτοριδεκτομής έγινε ‘Η Ολοκληρωμένη Γυναίκα’ στα φιλανδικά KokoNainen.

Απο οτι καταλαβαίνετε το προβλεπόμενο ποσό για τα έξοδα ήταν εφιαλτικά μικρό και έπρεπε να κάνουμε μια σειρά απο πράγματα τις περισσότερες φορές προσθέτοντας απο τη τσέπη μας. Η γλυκιά Saido μιας και πολύγλωσση ανέλαβε μια σειρά απο υποχρεώσεις όπως να γράψουμε παρέα τις ανακοινώσεις για τον τύπο, να ετοιμάσουμε την απαραίτητη μπροσούρα μέχρι να οργανώσουμε βραδιές συζητήσεων με ομάδες Σομαλών και Φιλανδών.

Οι περισσότερες οργανώσεις, ιδρύματα και οργανισμοί στάθηκαν πολύ θετικά σε σημείο να μας δίνουν κεντρικές αίθουσες στο Ελσίνκι η ακόμη και αίθουσες σε χώρους εργασίας που δουλεύαν πολλοί Σομαλοί ή άλλοι παρασαχάριοι μετανάστες. Το οτι συχνά αναφέρομαι στους Σομαλους είναι οχι γιατί δεν συμβαίνει μεταξύ και τον άλλων μεταναστών αλλά οι Σομαλοι είναι αυτοί που εμμένουν στην πρακτική της κλειτοριδεκτομής στην Φιλανδία.

Το σήμα όλης της ενέργειας είναι ένα τριαντάφυλλο που κόβεται από ένα ψαλίδι κάτι που το φτιάξαμε σε ένα βράδυ. Μετά απο σειρά συζητήσεων και συμβουλών απο πιο έμπειρους σε τέτοιας μορφής ενέργειες καταλήξαμε οτι χρειαζόμαστε και κάποιας μορφής δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για να σοκάρουμε περισσότερο τους ακροατές μας κατά τις παρουσιάσεις που κάναμε και είχαν ήδη ξεκινήσει.

Εδώ πρέπει να κάνω κάποια σημείωση. Τρεις μήνες πριν καταλήξουμε στο ντοκιμαντέρ είχαμε πάρει μια σειρά απο συνεντεύξεις με γυναίκες που ως συνήθως εύρισκε η Saido και είχαμε κάνει και μερικές συζητήσεις κυρίως με νέους άντρες πιστεύοντας οτι βρίσκουμε έδαφος να δουλέψουμε. Πρέπει να παραδεχτώ οτι ήμασταν οχι απλά ενθουσιασμένοι αλλά ...δεν μπορώ να το περιγράψω. Εδώ πηγαίναμε να κερδίσουμε έστω και έναν και κάθε μέρα μετράγαμε δεκάδες. Ακούγαμε ιστορίες και δακρύζαμε μαζί με τις γυναίκες που μας τις λέγανε, μιλάγαμε με νέα παλικάρια και νιώθαμε περήφανοι για αυτή τη νέα γενιά που όταν επέστρεφε στη Σομαλία θα άλλαζε τη χώρα, μιλάγαμε με νέους πατεράδες και κοντεύαμε να πιστέψουμε οτι τέλειωσε, αυτή ήταν η τελευταία γενιά που υποφέρει. Και έτσι φτάσαμε στην απόφαση να κάνουμε το ντοκιμαντέρ.

Πριν καταλήξουμε σε αυτή την απόφαση ήρθαμε σε επαφή με άλλες ομάδες και οργανώσεις με την ελπίδα οτι αν ήταν δυνατόν και χωρίς να πληρώσουμε να βρούμε κάποιο αντίστοιχο ντοκιμαντέρ. Η αλήθεια είναι οτι βρήκαμε αλλά κάθε φορά η τιμή ήταν απαγορευτική για τα λεφτά μας. Σας παρακαλώ μην το παρεξηγήσετε. Πολλές απο αυτές τις οργανώσεις με πολύ κόπο καλύπτουν τα απαραίτητα έξοδα τους και δυστυχώς εκτός απο κάποιες άλλες κρατικές και μη οργανώσεις και ιδρύματα τα μέλη τους ή αυτοί που ενισχύουν οικονομικά είναι πραγματικά φτωχοί οι περισσότεροι και οτι γίνεται γίνεται τελείως εθελοντικά, δυστυχώς όσοι έχουν λεφτά τα δίνουν σε ιδρύματα που προεδρεύουν ο κύριος Gates ή η κυρία Βαρδινογιάννη, οχι οτι και αυτές οι οργανώσεις δεν βοηθάνε, απεναντίας κάνουν πολύ καλό αλλά ...ας το αφήσουμε όμως γιατί είναι μεγάλο κεφάλαιο.

Αφαιρώντας τα έξοδα που είχαμε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή μας είχανε μείνει γύρω στις 50 χιλιάδες ευρώ και έτσι έπρεπε να βρούμε κάποιον που να μπορεί να κάνει το ντοκιμαντέρ χωρίς να χρειαστεί απο εμάς να βρούμε ηθοποιούς, μοντέρ κλπ και δεν ξέρω τι άλλο θα χρειαζόταν. Έπρεπε να του πούμε τι θέλουμε και να μας παραδώσει έτοιμο φιλμ. Αλλά και πάλι επειδή έπρεπε να μείνουν και λεφτά γιατί είχαμε να καλύψουμε άλλους οκτώ μήνες απο το χρόνο που μας έμενε έπρεπε να είμαστε τρομακτικά σφιχτοί. Φαντάζεστε οτι αρχίσαμε να χτυπάμε απο τον ένα τοίχο στον άλλο, σε σημείο που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε να το αφήσουμε σαν ιδέα, αλλά έλα που μας είχαν πείσει όλοι για το πόσο απαραίτητο ήταν και νιώθαμε οτι αυτό θα ήταν το τέλος.

Ο γνωστός έκδοτης λοιπόν που αναφέραμε σε προηγούμενο επεισόδιο είχε μάθει χάρης στη σχέση του με τους ξένους και τη γυναίκα του που είναι μέλος των πράσινων για όλο project με κάθε λεπτομέρεια σε τέτοιο σημείο που προσφέρθηκε να κάνει το ντοκιμαντέρ με το ποσό των σαρανταπέντε χιλιάδων, τονίζοντας οτι με τη τιμή που το έκανε θα χρειαζόταν και αρκετή βοήθεια απο εμάς. Τωρα εμείς έχοντας φάει τα χαστούκια σε ρυθμό πολυβόλου δεν είχαμε καμιά άλλη εναλλακτική λύση απο το να δεχτούμε. Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν ένα τυπικό συμβόλαιο/φαξ και να του εξηγήσουμε οτι επειδή ο σκοπός είναι πολύ συγκεκριμένος και οχι εμπορικός θα είχαμε μόνο εμείς την άδεια να το προβάλουμε η να το δώσουμε σε αντίστοιχες οργανώσεις για ανάλογη προβολή.

Το επόμενο βράδυ στο σπίτι μου μαζί με τη Saido μαζέψαμε όλες τις μαρτυρίες που είχαμε για να φτιάξουμε μια ιστορία που να διαδραματίζεται στη Φιλανδία ώστε να είναι γνώριμη σε όσους τη δείχναμε. Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά διαβάζοντας αυτές τις ιστορίες των γυναικών και με την ανάμνηση των προσώπων τους και τις λέξεις τους την ώρα της συνέντευξης η Saido μετά απο μια μακριά σιωπή άρχισε να λέει τη δίκια της ιστορία. Δεν ήταν καμιά ιστορία διαφορετική απο τις άλλες, απεναντίας σε πολλά σημεία ήταν ακριβώς η ίδια, αλλά να έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που τον ζεις καθημερινά και παλεύεις μαζί της, ενθουσιάζεσαι μαζί της, γελάς και κλαις μαζί της, το να τη βλέπεις να χάνεται στον πόνο του δωδεκάχρονου είναι συγκλονιστικό.

Στην αρχή είχε τα μάτια της κλειστά αλλά σιγά σιγά τα άνοιξε και αυτά τα δυο κατάμαυρα πετράδια βυθισμένα μέσα στο κόκκινο και στα δάκρυα αρχίσανε να καίνε την ψυχή μου. Η μάνα της νοσοκόμα, δεν ήταν και πολύ σίγουρη αν ήθελε η κόρη της να τραβήξει το μαρτύριο, η γιαγιά δεν το συζητούσε και η Saido ήταν δώδεκα χρονών. Στο σπίτι είχαν γίνει ήδη δυο τρεις μεγάλοι καβγάδες όταν μέναν μόνες τους οι γυναίκες, η θεια της, αδερφή της μάνας είχε καλοπαντρευτεί κάποιον πλούσιο και επέμενε οτι αν θέλανε τέτοιο μέλλον έπρεπε να το κάνει, η γιαγιά με μια φίλη της που είχε έρθει για βοήθεια επιμένανε οτι είναι θέληση του θεού, ο πατέρας αμέτοχος, αόρατος.

Ένα απόγευμα η μάνα ήταν βάρδια και έλειπε, ήρθε η θεια με μια φίλη της και την πήραν για να πάνε κάπου που θα της έδινε και ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια αθλητικά. Την χτενίσανε προσεκτικά γιατί η Saido έχει πανέμορφα μακριά κατάμαυρα μαλλιά, την ντύσανε με τα πιο όμορφα ρούχα και της φορέσανε και άσπρες κάλτσες. Μέχρι καπέλο της βάλανε, ένα της θειας που της άρεσε πολύ. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που η Saido άνοιξε τα μάτια της και με τρόμαξε. Μέσα απο το μαύρο των ματιών της μπορούσα να δω το πρόσωπο της θειας της και της φίλης της.

Ίσα που προχωρήσανε για μισή ώρα και φτάσανε στο σπίτι της γιαγιά της. Μετά σιωπή και το ουρλιαχτό, τα μαύρα μάτια ξανακλείσανε περιγράφοντας τα χέρια που την κρατάγανε απο τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι και τη κοιλιά και εκείνη γυμνή δώδεκα χρονών μόνο με τα άσπρα καλτσάκια να ουρλιάζει και να ουρλιάζει μέσα στο σπίτι μου κι εγώ να χάνομαι ανήμπορος μέσα σε αυτό το ουρλιαχτό. Το πρόσωπο της γιαγιάς δεν ήταν το δικό της, ήταν αυτό ενός τέρατος και γιατί δεν της βγάλανε τα άσπρα τα καλτσάκια, θα λερωνόντουσαν και που ήταν η μητέρα της, γιατί την αφήσανε μόνη της με αυτά τα τέρατα.

Στο ξαφνικό άνοιγμα και κλείσιμο αυτών των πανέμορφων ματιών μπορούσα να δω τη γιαγιά ρυτιδιασμένη με πράσινα μάτια που λαμπυρίζανε στο φως της λάμπας, μπορούσα να δω το ξυράφι και το αίμα να τρέχει στα πόδια της Saido, της ίδιας Saido που τωρα είχε σταθεί όρθια και με κοιτούσε μέσα στα μάτια ζητώντας μου βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή ήμουνα κι εγώ στο ίδιο το δωμάτιο και μπορούσα να μυρίσω τα δάκρυα της.

Στην επιστροφή την είχανε τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και η θεια της με τη φίλη της την κουβαλούσαν σε ένα μικρό πρόχειρο φορείο φτιαγμένο απο μια ξύλινη καρέκλα και δυο κοντάρια, η γιαγιά περπατούσε δίπλα τους και όλο και κάτι έλεγε στις γειτόνισσες, η Saido πονούσε, πονούσε αφόρητα και κάποιος της είχε βγάλει τα άσπρα καλτσάκια και δεν τα έβλεπε πουθενά, κανένας δεν τα κρατούσε, η θεια της, της έφτιαξε το καπέλο που είχε κρεμάσει μπροστά στα μάτια της.

Στο σπίτι δεν ήταν κανένας και μέχρι να γυρίσει η μάνα το τραπέζι ήταν έτοιμο με ένα σωρό φαγητά που βρέθηκαν απο παντού λες και ήταν απο μέρες έτοιμα, όλες οι γειτόνισσες ήρθαν για να τη φιλήσουν κλείνοντας το μάτι και δίνοντας της δώρα που δεν είχε τη δύναμη να τα ανοίξει, η θεια της, της έδωσε όλο καμάρι ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, άσπρα με τρεις γαλάζιες γραμμές στη πλευρά όπως ακριβώς τα είχε ονειρευτεί. Η μάνα ήρθε και δεν είπε τίποτα, απλά αγκάλιασε την κόρη της και δεν έβγαλε άχνα, ούτε δάκρυ, απλά σκούπισε τα δάκρυα της κόρης της με το μανίκι της και της έφερε λίγη πίτα απο το τραπέζι. Η γιαγιά έδωσε το δώρο στη μάνα και ήταν τυλιγμένο σε ένα λευκό καλτσάκι. Ο πατέρας ήρθε πολύ αργά εκείνο το βράδυ, ίσα την ώρα που η μάνα βοήθαγε την Saido να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και της άφησε χωρίς να μιλήσει ένα μικρό κόκκινο κουτάκι στο μαξιλάρι της. Δυο σκουλαρικάκια με δυο λαμπερά ρουμπίνια στη μέση. Το κουτάκι ήταν μέρες τωρα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του πάτερα. Και ήταν εκείνη τη στιγμή τόσος ο πόνος μέσα σε αυτά τα δυο κατάμαυρα μάτια που δεν μπορούσα, πνιγόμουνα.

Η χαρά να γίνω πατέρας δεν είχε έρθει ακόμα και δεν ήξερα καν τη σημαινει να είσαι πατέρας αλλά εκείνη τη στιγμή το ουρλιαχτό αυτό με κατηγορούσε και με προειδοποιούσε τι είδος πατέρας θα γινόμουν, αυτά τα πανέμορφα μαύρα μάτια είχαν γίνει ένα σύμπαν πόνου που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω και θα με συντροφεύουν για όλη μου τη ζωή. Εκείνο το βράδυ έχασα τη πίστη μου στον άνθρωπο.

*******************************

Λυπάμαι αλλά πάλι γίνεται μεγάλο και πρέπει να το κόψω για άλλο ένα επεισόδιο αλλά το επόμενο θα το βάλω χωρίς διάλειμμα και σε δυο η τρεις ημέρες.

*******************************

Οι φωτογραφία είναι απο τη μπροσούρα που τυπώσαμε, για το κοριτσάκι της φωτογραφίας ...στο επόμενο!!!

*******************************

Τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα στο internet και λέγεται αντιγραφές. Απο προσωπική αρχή δεν θέλω να προβάλω εδώ το περιοδικό που συμμετέχω κι αν το κάνω στο μέλλον θα το κάνω πολύ προσεκτικά ώστε να μην σας ενοχλήσει, παρ’ όλα αυτά μια σειρά απο sites και blogs σε διάφορα σημεία αντιγράφουν και χρησιμοποιούν απο το όνομα μου μέχρι τη δουλειά μου, άρθρα, σκίτσα και φωτογραφίες παράνομα. Είναι δυο sites και ένα blog στο Μεξικό, δυο στην Αμερική απο ένα στην Αυστρία και τη Γερμανία και ένα έντυπο στη Φιλανδία. Τα δυο sites στο Μεξικό κλείσανε με απόφαση του provider και αντίστοιχα το ίδιο συνέβη με τη Αμερική και τη Γερμανία. Το τρελό είναι οτι χρησιμοποιούν τα άρθρα μου και τη δουλειά μου με τη δική μου υπογραφή και είναι τουλάχιστον παρανοϊκό! Με το έντυπο στη Φιλανδία είμαστε σε διαμάχη αλλά νομίζω οτι θα έχει καλό τέλος πολύ σύντομα. Οι κάτοχοι όλων αυτών των sites και blogs τους παρακολουθούν συνέχεια και το περιοδικό και τα blog μου αλλά επειδή η δημοκρατία δεν είναι απλά μια ιδέα αλλά και πράξη δεν έχω σκοπό να μπλοκάρω το IP τους όπως κάνανε αυτοί με το δικό μου. Αν έκανα κάτι τέτοιο ουσιαστικά θα απέρριπτα όσα πιστεύω. Για το περιοδικό δεν έχω πρόβλημα αλλά για το blog θα με ενοχλούσε αν κάποιος απο αυτούς προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με κάποιον απο εσάς μιας και απο οτι έχω παρατηρήσει περνάνε τουλάχιστον απο ένα δίωρο εδώ χωρίς καν να καταλαβαίνουν γιατί μιλάω. Δυο χρησιμοποιούν το alias μου και τρεις το όνομα του περιοδικού. Θα παρακαλούσα αν συμβεί κάτι να με ενημερώσετε στο mail μου που υπάρχει στο profile. Το περιοδικό που συμμετέχω λέγεται Ovi magazine και η διεύθυνση είναι www.ovimagazine.com και αυτό είναι το πραγματικό και μόνο έντυπο με αυτό το όνομα. Λυπάμαι αν και η μίμηση είναι η ύψιστη μορφή κολακείας εγώ δεν νιώθω καθόλου κολακευμένος.

*******************************

Ζητάω ειλικρινά συγνώμη γι αυτή τη σημείωση και ας μην το κάνουμε θέμα στα comments μιας και το θέμα της κλειτοριδεκτομής είναι πολύ σοβαρό.



, , , &

Σχόλια

Ο χρήστης Кроткая είπε…
Καλησπέρες, είχα λίγες μέρες να περάσω και διάβασ αόλα τα τελευταία μαζεμένα. Καταρχάς, χαίρομαι πάρα πολύ που η Δάφνη είναι καλά και να της δώσεις ένα φιλί από μένα.
Δεύτερον, εξαιρετικά τα άρθρα γαι τη Σομαλία. Η ιστορία με την κλειτεριδεκτομή είναι πολύ πολύ μεγάλη. Υπάρχει μάλιστα μια Σομαλή που είναι μοντέλο -δεν θυμάμια δυστυχώς το όνομά της- η οποία φυσικά έχει υποστεί αυτό το μαρτύριο, και η οποία κάνει εδώ και χρόνια εκστρατεία σε όλο τον κόσμο για το θέμα. Νομίζω πως είναι και πρέβειρα καλής θελήσεως του ΟΗΕ σχετικά με αυτό. Η φίλη σου μάλλον θα την ξέρει.
Έχω επίσης ακούσει πως η επέμβαση αφαιρεί καθε σεξουαλική ευχαρίστηση από τη γυναίκα και στόχος είναι να μην έχει λόγους η γυναίκα να διαπράξει μοιχεία. Εξωφρενικά πράγματα δηλαδή.
Ο χρήστης oistros είπε…
Krot
Γουόρις Ντήρι λέγεται
Θάνο
πέρασα να πω μία χαλαρή καλημέρα και πάλι με ξάφνιασες. Τελευταία στη φρίκη αντιδρώ με ... αφωνία.
Θα το πω κι ας είναι άσχετο. Σχετικό το βρίσκω. Και κάπου πρέπει να το πω. Μου λείπει ο Φοίβος.
Παρένθεση κλείνει.
Άλλη παρένθεση. Γύρισα από μία όμορφη συναυλία. Άσε με να κρατήσω απόψε νωπή την διάθεσή της. Τα "σκληρά" από αύριο.
Φιλιά (μοίρασε και στη Δάφνη μερικά)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλημέρα. Ο τρόμος που βιώνουν αυτές οι γυναίκες πρέπει να είναι απερίγραπτος. Συγκλονιστική η ιστορία που μας περιγράφετε. Οχι μόνο μας αφήνει άφωνους, αλλά και προβληματισμένους για το τι πια σημαίνει η λέξη "άνθρωπος".
Ο χρήστης Εαρινή Συμφωνία είπε…
Οσο και αν έχουμε διαβάσει και ξαναδιαβάσει, αρκεί μια προσωπική περιγραφή, με τόση αλήθεια και συγκίνηση, για να μας κάνει να χωθούμε πιο βαθειά στο πρόβλημα. Γιατί τώρα πια δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ανώνυμο πλήθος γυναικών που, γενικά, υποφέρει, αλλά με ένα κορίτσι που το γνωρίπσαμε μέσα από τα γραφτά σας. Η φίλη σας από τη Σομαλία πρέπει να είναι σπουδαία.
Ο χρήστης Yannis H είπε…
Επί πιεστηρίου και τροχάδην: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το λογοπαίγνιο!!!

Και η φωτογραφία του κοριτσιού στην αφίσα… εξίσου.
Ο χρήστης Ecumene είπε…
@OVI
ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ....

H Σομαλή γλίτωσε....

Ο Βαν Γκονγκ προειδοποιεί.....

Τι σόι ντοκυμαντερ πας να κανεις;;...

SUBMISSION?
Ο χρήστης ovi είπε…
Καλημέρα σε όλους σας!

krotkaya

Καλημέρα krot, η μικρή είναι μια χαρά άρα κι εμείς ...είμαστε μια χαρά και έχει αρχίσει να παίρνει και κανένα ...γραμμάριο!!! :)
Τώρα μάλλον θα σε τιμωρήσω ... πρέπει να διαβάσεις ...όλα τα προηγούμενα comments και η Oistros σου απαντάει ...παρακάτω. ;D

oistros
Δεν ήθελα να σε ξαφνιάσω αλλά δεν θέλω και να αφήσω το θέμα στη μέση, κυρίως γιατί με άλλαξε κι εμένα αρκετά. Άλλωστε το όφειλα και στη Saido να γράψω κάποια στιγμή έστω και στα ελληνικά ότι αυτή είναι πραγματικά η ηρωίδα του ντοκιμαντέρ που ...φανταστήκαμε!
Ελπίζω να πέρασες καλά στη συναυλία ... χμμμμ, μάλλον ήταν καλά!!! :D

mary

Εγώ πια έχω αρχίσει να αμφιβάλω ειδικά όταν είδα και κάποια ...άλλα πράγματα!

εαρινή συμφωνία

Αυτό είναι, όταν το ανώνυμο αποκτάει πρόσωπο και όνομα ... τότε σε συνθλίβει!

yanni_s

Η Saido …σε ευχαριστεί μιας κι εκείνη είναι η Φιλανδόφωνη!!! :)

ergotelinen

Λες; Σημαντικό, με τις δυο δολοφονίες και κυρίως μετά τη δολοφονία του Theo van Gogh η Ολλανδική κοινωνία άλλαξε σημαντικά. Αδιάφορο αν ο van Gogh δεν ήταν ακριβώς αρεστός αφού τις περισσότερες φορές έκφραζε ιδέες υπερβολικές. Το ότι έγινε στη συνέχεια με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ και τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων απλά χειροτέρεψε την κατάσταση. Όπως έχω πει συχνά τα πράγματα στη βόρειο Ευρώπη έχουν αλλάξει τρομακτικά τα τελευταία χρόνια.
Ο χρήστης ovi είπε…
Μια θερμή παράκληση προς το υπουργείο εξωτερικών (σιγά τώρα μη το διαβάσει κανένας τους), όταν τελειώσει η προεδρία της Φιλανδίας θα πάρετε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν στην πρεσβεία και είναι πραγματικά καταπληκτικοί, εξυπηρετικοί και γνώστες του αντικειμένου τους. Και το καταλαβαίνω, κι αυτοί καριέρα κάνουν και παλεύουν γι’ αυτήν. Αλλά δεν χρειάζεται να τους αντικαταστήσετε όπως κάνετε μέχρι τώρα με ημιμαθείς που στέλνεται εδώ με καθαρά μικρό-κομματικά κριτήρια σαν τόπο εξορίας, που απεχθάνονται τη ζωή τους εδώ, παραπονιούνται μόνιμα κατηγορώντας τη Φιλανδία για τις επιλογές τους και κλαίγονται μεταφέροντας τη προσωπική τους μιζέρια και τους κακούς τους τρόπους σε μας που ζούμε εδώ!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
.. και μια θερμή παράκληση...

Και όμως καλέ μου Ovi κάποιος τα διαβάζει, ... αλλά δυστυχώς δεν είναι από αυτούς που μπορούν να ελέγξουν τις τοποθετήσεις.

Η μιζέρια των συγκεκριμένων δεν οφείλεται στον τόπο, δεν φταίει η Φιλανδία. Το ίδιο τους φταίει και η Ρώμη και το Παρίσι κ.ο.κ. Αμα δεν πηγάζει από μέσα τους η αξιοπρέπεια, η καλή διάθεση και οι καλοί τρόποι .. άστα. Οπου και να τοποθετηθούν την ίδια κακομοιριά σέρνουν.
Πόσο εύστοχος είσαι δεν μπορείς να φανταστείς!!! Και λίγα λες.
Ο χρήστης Yannis H είπε…
Πρέπει να πω ότι διάβασα το κείμενο σε δόσεις. Δεν το άντεχα ολόκληρο. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σχολιάσει κάποιος σε τέτοιο θέμα και παρουσίαση. Μάλλον, κυρίως ερωτήσεις μπορεί να κάνει.

Η καταλυτική παρουσία για την πραγματοποίηση της επέμβασης, ήταν η γιαγιά. Οι γονείς, απ’ όσο καταλαβαίνω, θέλαν και δεν θέλαν, το περίμεναν με σφιγμένη καρδιά, δεν έπαιρναν καμιά πρωτοβουλία.

Να είναι αυτό σημάδι αισιοδοξίας για το μέλλον; Από τα άλλα γραπτά δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, οι οικογένειες ακόμα και σήμερα επιμένουν να γίνεται η επέμβαση. Ήταν η οικογένεια της Saido εξαίρεση; Ποια είναι η άποψή σου;
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Την διάβασα την απάντηση της Οίστρος. Και τα σχόλια τα διάβασα, επί τροχάδην ομολογώ.

Συμφωνώ δε απολύτως με τη Μαίρη. Λέω να έρθω εγώ στη Φινλανδία που μάλλον θα μου αρέσει!
Ο χρήστης Καπετάνισσα είπε…
Ovi μου,
είμαι συγκλονισμένη.
Με τσάκισε η περιγραφή, νιώθω κομμάτια.

Τι να σχολιάσω πιά...
Τα είπαμε ξανά και ξανά.
Είναι τόσο ισχυρά τα συναισθήματα από την περιγραφή σου, που κυριαρχούν μέσα μου.
Ούτε να τα κουμαντάρω μπορώ...

Τη φωτεινή την σπίθα την βλέπω στις δυναμικές σας προσπάθειες.
Στον αγώνα σας τον πραγματικό.
Εξαιρετικό το σήμα, παρεπιπτόντως.

Κι εσύ, πάντα υπέροχος με τον τρόπο σου, το ήθος σου, το ψυχικό σου σθένος.
Ο χρήστης Eleni63 είπε…
Με έκπληξη διάβασα πέρσυ ένα βιβλίο πάνω στον ευνουχισμό των ανδρών και τους ευνούχους της ιστορίας. Περιτομή, κλειτοριδεκτομή, ευνουχισμός... και πόσοι άλλοι ακρωτηριασμοί για ποιό λόγο τάχα? Μετά σου λέει η ψυχανάλυση για σύνδρομα. Μα μέχρι χθες οι ακρωτηριασμοί τέτοιου είδους ήταν ευρύτατα διαδεδομένοι και ακόμη σήμερα δίπλα μας το αυτό.
Φαίνεται πως από τη στιγμή που ο άνθρωπος υπάρχει πρέπει να τεμαχίζεται μέχρι το θάνατό του συμβολικά και σωματικά. Να σημαδεύεται. Να δοκιμάζεται.
Και τόσες "επαναστάσεις" δεν ακούμπησαν τους ακρωτηριασμούς.
Ο χρήστης ovi είπε…
Συγνώμη για τις απουσίες μου αλλά πρέπει να ...δουλέψω και λίγο και η δουλειά μου απαιτεί κάποιες ώρες να είμαι και στους δρόμους.

mary

Δεν μπορώ να συμπληρώσω τίποτα, μόνο όταν βρεθείς στη κατάλληλη θέση σε παρακαλώ κάνε κάτι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ που ‘πονάνε’ από την αδιαφορία.
Όσο για τους τρόπους κάποιων έχεις δίκιο, αλλά θα σου δώσω και μια εικόνα, ακόλουθος σε ένα τομέα της πρεσβείας, πριν από μερικά χρόνια αν και υποτίθεται ότι ήταν εδώ για αρκετό καιρό ήρθε στη Φιλανδία στη πραγματικότητα μόνο για δυο μήνες, στην Ελλάδα πιθανώς το αγνοούσαν αλλά εδώ το ξέραν και βέβαια λόγο και του τρόπου του στην επικοινωνία του, βρέθηκα στη παράξενη θέση να ενημερώνω εγώ αξιωματούχο ανάλογου υπουργείου σε ότι ήθελε γιατί ...απέφευγαν ακόμα και την αλληλογραφία με τον συγκεκριμένο κύριο που υπήρξε και προσβλητικός.
Την Ελλάδα οι Φιλανδοί την αγαπούν πολύ και θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε καίρια θέματα ειδικά με τους Φιλανδούς που βρίσκονται σε ζωτικές διεθνείς θέσεις, αυτό που τους λείπει είναι η επικοινωνία, δεν φτάνει η ενημέρωση από τον περαστικό υπουργό για το κυπριακό, τους λείπει η επαφή.
Εξ’ ίσου απογοητευτικός είναι ο αριθμός, η ευαισθησία και ο λόγος των mail που παίρνω εγώ, το απογοητευτικός γιατί εγώ δεν είμαι ο κατάλληλος παραλήπτης, από Έλληνες όλης της Σκανδιναβίας κάνοντας με συχνά να νιώθω περίεργα και καταλαβαίνοντας για παράδειγμα γιατί δεν θέλουν να βάλλουν τις σκέψεις τους σε ένα δημόσιο διάλογο στο blog, γιατί πάνω από όλα νιώθουν ξεχασμένοι. Και ναι μεν εγώ έχω τη δύναμη των επιλογών μου οι περισσότεροι όμως δεν έχουν αυτή τη πολυτέλεια.
Ο χρήστης ovi είπε…
Yannis_h

Δεν θα σου πω τι νομίζω εγώ θα μεταφέρω τις δικές της ..εικόνες. ο πατέρας της πέθανε σύντομα μετά τα συγκεκριμένα γεγονότα και βέβαια ένας τέτοιος θάνατος σε τόσο νεαρή ηλικία συγχωρεί και σβήνει τραύματα. Η μητέρα της ζει στην Ελβετία με τους δυο γιους, έναν γιατρό και τον άλλο ...ποδοσφαιριστή, είναι παραπληγική και δεν έχει συγχωρέσει τον εαυτό της για το άφησε να συμβεί ενώ ...ήξερε! Η Saido είναι σίγουρη ότι ήξερε, όπως ξέρει και ότι δεν έχει συγχωρέσει τον εαυτό της. Σε μια κρίση της όταν την μεταφέραν στο νοσοκομείο η Saido βρήκε στη τσέπη της την ...άσπρη καλτσούλα!!! Δεν την αφήνει ποτέ της και την έχει πάντα μαζί της. Ποτέ δεν μιλήσανε γι αυτό το θέμα!

Η οικογένεια της ήταν εξαίρεση, μην ξεχνάς ότι η μητέρα ήταν νοσοκόμα, οι περισσότεροι Σομαλοι που φύγαν από τη Σομαλία αρχίζουν να καταλαβαίνουν το τι πραγματικά συμβαίνει και υπάρχουν και ‘φωτισμένοι’ ιερείς που βοηθάνε αυτόν τον αγώνα. Στη Σομαλία το γεγονός ισχύει. Αντίστοιχα γεγονότα ανακαλύπτουμε και εδώ στη Φιλανδία ακόμα και τους τελευταίους μήνες.

Δυστυχώς και μη σου φανεί παράξενο, τα γεγονότα της τελευταίας πενταετίας έχουν επηρεάσει πάρα πολύ και έχουν συσπειρώσει όσο δεν φαντάζεσαι τις πιο συντηρητικές ισλαμικές δυνάμεις και μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται σαν εθνική ταυτότητα και υπεράσπιση της θρησκευτικής τους οντότητας και ο σεβασμός στις παραδόσεις.
Ο χρήστης ovi είπε…
krotaya

Καλά δεν κανονίσαμε και το πότε;
Από ποια ‘κόλαση’ θα μου έρθεις;

καπετάνισσα

Γλυκιά μου και ευαίσθητη καπετάνισσα, εσύ παλεύεις με τη πένα σου ...εμείς ...όπως μπορούμε!!!

eleni63

Μαζί με τους σωματικούς ευνουχισμούς δυστυχώς ακρωτηριάζουν και τη καρδιά τους!!! Και με τη βοήθεια άλλων που περάσανε ακριβώς το ίδιο, αυτό λέγεται ...κανιβαλισμός! γι’ αυτό δεν ήθελα παρά πάνω να εκφράσω τη γνώμη μου, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω!!!
Ο χρήστης SALOME είπε…
Γειά σου Θάνο. Χαθήκαμε γιατί κι εγώ έχω δουλειά στο γραφείο αλλά και στους δρόμους. Δεν έχω καν ανεβάσει post αλλά σύντομα...Η αλήθεια είναι ότι έχεις ανεβάσει το επίπεδο (κι εγώ βέβαια έχω τις ίδιες απαιτήσεις) κι έτσι δεν θέλω ν' αλλάξω θέμα χωρίς να αξίζει την επάνοδο μετά απο μια εβδομάδα. Τώρα για το δικό σου post φαίνεται ότι όλοι παρακολουθούμε με ενδιαφέρον το θέμα. Παρ' όλα αυτά βλέπω ανάμεσα κι άλλα θέματα που απασχολούν κι απαοσπούν τη συζήτηση. Παρ' όλα αυτά περιμένω το επόμενο 1/2....
Ο χρήστης maika είπε…
συνεχίζω να πιστεύω πως όσο άγνοια και να έχει η μάνα γι αυτό που κάνει στην κόρη της...δε δικαιολογείται ούτε το να λύπει για να μη δει ούτε να κρατάει τα πόδια του παιδιού της για να γίνει σωστά η δουλειά....
Δε μπορώ να βρω δικαιολογία καμία!

ovi
..επειδή σε ακούει και άλλος απο το εξωτερικών θα ήθελα να σου πω πως δυστυχώς άνθρωποι που αξίζουν και έχουν και διάθεση να προσφέρουν, παίρνουν μεταθέσεις για Νιγηρία..ας πούμε και για όλα τα απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη για να μην ακούγονται και μετά να τους λένε και τρελούς...

η mary θα ξέρει..
Ο χρήστης Derek είπε…
πάντως ρε'συ δυσκολεύομαι να το πιστέψω...

πως γίνετε από τους "τακτικούς" υπάλληλους της πρεσβείας να μην έχει έρθει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ οικειοθελώς?
Ο χρήστης ovi είπε…
salome

Καλησπέρα Ελένη, λίγη υπομονή και το άλλο μισό έρχεται!!! :D

maika

Η ίδια η Saido είναι σίγουρη ότι η μάνα της ήξερε και σαφώς οι τύψεις την κυνηγάνε ακόμα, απόδειξη ότι κουβαλάει τη καλτσούλα με ...ότι περιέχει!!! Δεν ξέρω, εμένα και η σκέψη του ‘βασανιστηρίου’ που τραβάει μου φαίνεται εφιαλτική.

Κάτι που δεν συμπλήρωσα προηγουμένως, η Saido από τότε δεν ξαναπλησίασε τη θεία της και τη γιαγιά της που ζει ακόμα και βέβαια τώρα πια υπάρχουν και λίγες πιθανότητες να τις ξαναδεί.

Όσο για το θέμα του υπουργείου ...τι να πω, λυπάμαι.

Derek

;D
Ο χρήστης ovi είπε…
Και κάτι ακόμα επειδή είμαι …έξαλλος.
Αν υπάρχει και κανένας δημοσιογράφος εδώ ας ενημερώσει τους ‘δημοσιογράφους’ που έρχονται εδώ σαν αγέλη πίσω από το κάθε υπουργό και πρωθυπουργό, ότι δεν περνάνε το βράδυ τους χλευάζοντας του Φιλανδούς που δεν ξέρουν να διασκεδάζουν, καπνίζοντας αλαζονικά τα πούρα τους σε μέρη που απαγορεύεται αγνοώντας κάθε παρατήρηση, που παρατηρούνε αγενέστατα με απαράδεκτα αγγλικά το κοριτσάκι γιατί δεν ήξεραν οι ίδιοι να παραγγείλουνε σωστά τη μπριζόλα τους και που την πέφτουν στα ξανθά κοριτσάκια καταπίνοντας τη βέρα τους - με τα σάλια τους να τρέχουν όλοι μαζί σαν μπουλούκι, ότι υπάρχουν και κάποιοι που ζούνε εδώ και δεν έχουν καμιά διάθεση να τους κολλήσουν ρετσινιές και ακόμη ότι υπάρχουν και Φιλανδοί που καταλαβαίνουν λέξεις όπως το μλκς γιατί κάποιοι άλλοι Ελληνάρες φροντίσαν να τους μάθουν ‘σωστά ελληνικά’ όταν ήρθαν για διακοπές.

Και κάτι τελευταίο, το ότι ο σερβιτόρος στο Κολωνάκι ξέρει τι ουίσκι πίνεις δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να το ξέρει και ο Φιλανδός και αν δεν το ξέρει ότι είσαι ‘εκλεκτικός’ όπως του είπες στα ελληνικά γιατί δεν τόλμησες να το πεις στα αγγλικά του κάνεις παρατήρηση με ύφος ‘ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ’ γιατί αυτό εμένα με φέρνει στα όρια της βιαιοπραγίας. Ευτυχώς που με συγκράτησε η παρέα μου υπενθυμίζοντας μου ότι αυτά συμβαίνουν παντού. Δυστυχώς η παρέα μου δεν ήταν Έλληνες και δεν καταλάβανε πόσο πονούσε!!!

Οι δε ίδιοι δημοσιογράφοι δεν γίνανε ειδικοί Φιλανδολόγοι μετά από 24 ώρες και να αποφεύγουν τις δημόσιες κρίσεις τους και στις αναμεταδώσεις τους να θυμούνται ότι όπως είναι δύσκολο για ένα Φιλανδό να καταλάβει την ελληνική πολιτική ζωή σε λίγες ώρες το ίδιο δύσκολο είναι και για ένα Έλληνα να καταλάβει την φιλανδική πολιτική ζωή σε 24 ώρες. Καλό θα ήταν δε, πριν έρθουν να μάθουν και πως προφέρονται τα φιλανδικά ονόματα και ότι τα πάντα τονίζονται στην προπαραλήγουσα. Ίσως παράλληλα με τη προφορά και ένα μάθημα συμπεριφοράς να τους έκανε καλό!

Όταν κάνουνε δε ανταποκρίσεις δεν χρειάζεται να τις γεμίζουν με πατριωτικό σιρόπι, μιας και σε μια ήμουν μάρτυρας, βλέπετε το κινητό connecting people ακόμα και μέσα στο εστιατόριο, έτσι λοιπόν δεν λες ότι ο Vanhanen έπιασε τον Καραμανλή αγκαζέ και του ζήτησε τη συμβουλή του για το θέμα που έθεσε ο Blair γιατί μάλλον ανόητος είσαι, πρωτο γιατί δεν ήσουνα μέσα στην αίθουσα, (κι αν στο είπαν ανόητος ήταν αυτός που σου το είπε και πιο ανόητος εσύ που τον πίστεψες) και δεύτερο γιατί έγινε άμεσα γνωστό ότι για το θέμα είχαν ενημερωθεί ήδη οι σύμβουλοι και είχε ήδη συζητηθεί σε επίπεδο συμβούλων, αλλά αυτό το ...ξέχασες, δεν κόλλαγε στην αποκλειστικότητα!!!

Όσο για το υπουργείο εξωτερικών ελπίζω οι πληροφορίες τους για τους Φιλανδούς πολιτικούς να μην έχουν τις ανωτέρω πηγές γιατί ...την πατήσατε!!!
Ο χρήστης Derek είπε…
ηρέμησε καλέ μου άνθρωπε! Θερίζουνε τα εγκεφαλικά στην ηλικία σου. το ξέρεις?

Ασ'τους στην μαλακία που τους δέρνει, θα περάσει και η σύνοδος κορυφής και μετά θα τους φορτωθούν οι Γερμανοί...

Θα κάτσεις να τους βάλεις μυαλό? Πως?
Θα τους πιάσεις στην λογική? Ποια λογική?
Θα τους τα γράψεις εδώ? Είσαι σίγουρος ότι ξέρουν από που ανάβει ο υπολογιστής?

Έτσι (τους) έμαθαν έτσι κάνουν, φιλοξενούμενοι δεν νιώθουν, ντροπή δεν νιώθουν, οι Φινλανδοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι είναι να τους σουτάρουν με τις κλοτσιές δεν παίζει οπότε...

Στην καλύτερη περίπτωση να τους δείρεις και να καταλήξεις εσύ στην ψειρού, και τι θα βγει?
Ο χρήστης Εαρινή Συμφωνία είπε…
Ποιος να σε ακούσει, αγαπητέ Ovi, για το συνάφι μας; Από κάτι τέτοιους βγήκε το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που χαρακτηρίζει και όλους εμάς, οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουμε με αθλήματα όπως ο κιτρινισμός, η λαμογιά, το γλείψιμο και τα παπαγαλάκια...
Ο χρήστης SALOME είπε…
Θάνο, η οργή σου και τα όσα αναφέρεις σαφώς θα ενοχλούσαν και πολλούς απο εμάς και πράγματι θα ήθελα να ξέρω τι ακριβώς εννοείς, τι έγινε, ποιοί τα έκαναν κ.α. τα οποία αυτή τη στιγμή μου φαίνονται εντελώς θολά και μάλιστα εντελώς άσχετα απο το θέμα του post. Άυτό προσπάθησα να πώ και με την προηγούμενη παρέμβασή μου αλλά φαίνεται ότι αυτές τις ημέρες σε απασχολούν κι άλλα οπότε σ'έμένα που δεν γνωρίζω και πολλά πράγματα ακόμα σχετικά με τους δημοσιογράφους, το τι κάνεις ακριβώς στην Φιλανδία κ.α., μου φαίνονται πολύπλοκα και άγνωστα. Ωστόσο, επειδή έχω πολύ θετική εντύπωση απο τα κείμενά σου θα ήθελα να σου πώ ότι καταλαβαίνω την οργή σου που μάλλον είναι δίκαιη αλλά δεν γνωρίζω την "ταμπακιέρα" και πολύ θα ήθελα να την μάθω. Οπότε θα πρότεινα ή να επανέλθουμε στο κυρίως θέμα ή να αλλάξουμε συζήτηση εξηγώντας για ποιό λόγο το κάνουμε έτσι ώστε να μπορούμε κάποιοι απο εμάς να παρακολουθήσουμε και τη συζήτηση χωρίς ερωτηματικά. Θέλω να ξέρεις ότι όλα αυτά λέγονται με πολύ θετική διάθεση και μάλιστα εγώ προσωπικά θα ήθελα να βοηθήσω όπου και όπως μπορώ. Πάντως ούτε στο Υπουργείο εξωτερικών εργάζομαι ούτε δημοσιογράφος είναι. Ελληνίδα ναι και ίσως εκεί είναι που μπορώ να βάλω ένα χεράκι...Φιλικά
Ο χρήστης maika είπε…
..όπως τα λες ακριβώς..
και μόνο η σκέψη των κοριτσιών που ουρλιάζουν (ακόμα και αν τους κλείνουν το στόμα..)γιατί πονούν και φοβούνται ... φτάνει και περισεύει.

Έχω μια φίλη απο την Αιθιοποία ,γλυκειά και γελαστή.
Όταν μας πρωτοείπε για τη σφαγή της το πρόσωπό της άλλαξε τελείως... συννέφιασε,αγρίεψε,τρόμαξε..


Το άλλο τώρα..
Πρόκειται να έρθει στα μέρη μας ο Παπούλιας και έμαθα πως θα συνοδεύεται απο 80 περίπου παρατρεχάμενους... Να τους κάνει τί? Να γυρίζουν απο δω κι απο κει και να κάνουν ρεζίλι και τον Παπούλια και την Ελλάδα ολόκληρη με την άθλια συμπεριφορά τους .... και αυτά που κι εσύ είπες,τα... ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε.. και πιάσε μια μπύρα βρε κουτορνίθι... (στα ελληνικά φυσικά..)

Έχω βγάλει καντήλες....
Παντού ρεζίλι πρέπει να γινόμαστε..
Ο χρήστης Yannis H είπε…
Στη Φινλανδία, ντρέπομαι που το λέω, γνώρισα έναν Έλληνα με το που έφτασα και έκανα τρία χρόνια να γνωρίσω δεύτερο. Μιλάμε για κάθαρμα, αν τον έστελνες στην αστυνομία θα τον κρατούσαν. Στο τέλος φτάσαμε σε ιστορίες με Αλβανούς μπράβους, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα με πειραγμένα φρένα, να μην πάω μακρύτερα. Μια φορά, άλλος Έλληνας ήθελε να περάσει τη σειρά και να μπει σε ένα μπαρ με το έτσι θέλω. Κάτι του λέει μια φινλανδέζα, αρχίζει τα suomi huora και perkele και vittu (να μην τα μεταφράσω, είναι ό,τι πιο αισχρό υπάρχει στα φινλανδική γλώσσα για μια γυναίκα)… πείτε μου: θα ξαναβγαίνατε μαζί του;

Και κάποτε στην πρεσβεία, πήγα να πάρω μια βεβαίωση. Το ωράριο άρχιζε στις μια το μεσημέρι αν θυμάμαι και τελείωνε στις τρεις. Κατά τις δύο εμφανίζεται ο πρόξενος κρατώντας μια σακούλα σούπερ μάρκετ και τρώγοντας μια μπανάνα. Ο ηλίθιος, πήγε για ψώνια τις δύο ώρες της ημέρας που έπρεπε να είναι εκεί. Και (φυσικά) μου έγραψε λάθος τη βεβαίωση. Μου τη γύρισαν πίσω από την Ελλάδα. Και επειδή το είχα καταλάβει όταν την έγραφε, του το είπα. Για να μου απαντήσει φωνάζοντας «δεν θα μου πείτε τη δουλειά μου κύριε!»

Άι σιχτίρ. Παλιό καμάκι, το έπαιζε βαρώνος.

Κατά τα άλλα, λυπάμαι πραγματικά που κάνουμε και τέτοια σχόλια σε ένα θέμα σαν αυτό – είναι πολύ σοβαρό. Αλλά και οι ιστορίες του Ovi για τους ρέμπελους φωνακλάδες (λες και τους βλέπω μπροστά μου) με γκάζωσαν…
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Ovi, τι περίμενες δλδ, να συμπεριφερθούν πολιτισμένα! Μα τι εξωφρεινικες απαιτήσεις είναι αυτές, καλέ μου;
Εχω και χειρότερες ιστορίες για δημοσιογράφους και διπλωματικούς, στο τέλος θα γράφψω βιβλίο σχετικά!
Φοβάμαι πως κανείς δεν μαθαίνει τρόπους και σεβασμό μετά τα 25, πάντως...
Ο χρήστης ovi είπε…
Καλημέρα σε όλους σας.

Μέρος αυτού του blog είναι και η καθημερινή μου ζωή στη Φιλανδία και οι εικόνες που παίρνω και γι αυτό όταν γύρισα χτες το βράδυ μετά από μια μικρή περιπέτεια αλά ελληνικά έπρεπε να διαλέξω ή να φτιάξω ένα post με το τι συνέβη ή να το βάλω στα comments. Προτίμησα να το βάλω στα comments για να μη δώσω σε μια αθλιότητα περισσότερο βάρος από ότι τής αξίζει και γιατί θέλω να πιστεύω ότι τα post έχουν το δικό τους βάρος.

Το ότι η κλειτοριδεκτομή υπάρχει είναι γεγονός που και συνεχίζεται ακόμα και τώρα. Αυτές τι μέρες η Unicef ανακοίνωσε ότι το 85% των παιδιών στη Σομαλία δεν έχουν καμία πρόσβαση σε σχολείο ή οποιαδήποτε μορφής εκπαιδευτήριο. Υπάρχουν Warlords σε ηλικία 15 και 16 χρονών που διοικούν ή διοικούσαν στρατούς με παιδιά με μέσο όρο ηλικίας 13 χρονών. Αυτά τα παιδιά επιστρέφουν, που; Και εάν ακόμα ξεφύγουν στο εξωτερικό τι κουβαλάνε μαζί τους;

Η εκπαίδευση και η ενημέρωση είναι βασικό θέμα. Και ακόμα πιο σοβαρό είναι η υπενθύμιση σε μας που ζούμε στην ‘ασφαλή’ δύση και παρακολουθούμε τα πάντα από τις οθόνες της τηλεόρασης μας μεταξύ διαλειμμάτων για το καινούργιο 4x4!. (Μην το πάρετε προσωπικά, ξέρετε τι εννοώ) Τα τελευταία δέκα χρόνια κατά περιόδους γίνονται εκστρατείες ενημέρωσης για το θέμα της κλειτοριδεκτομής, αλλά και αυτό είναι δική μου άποψη, αυτές οι εκστρατείες ενημέρωσης γίνονται σαν κομήτες, βομβαρδίζοντας τους πάντες για ένα μικρό χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα δέκα χρόνια μετά όταν το ξανακούς να αναρωτιέσαι αν συμβαίνει ακόμα.

Προσωπικά χαίρομαι που η υπόθεση κλειτοριδεκτομή πέρασε στην Διεθνή Αμνηστία γιατί η συγκεκριμένη οργάνωση θα φροντίζει να την υπενθυμίζει συχνά ενώ παράλληλα έδειξε τη σοβαρότητα του θέματος. Στο ίδιο post μίλησα και για τα διάφορα ιδρύματα που συμμετέχουν ή ιδρύουν πολυεκατομμυριούχοι. Το αρνητικό αυτών των ιδρυμάτων είναι ότι μαζεύουν τα φώτα της δημοσιότητας χάρης στις glamorous εκδηλώσεις τους και αποπροσανατολίζουν από τους σκοπούς όλων αυτών των οργανώσεων και ιδρυμάτων που το μόνο που χρειάζονται είναι ένα βήμα για να πουν τι συμβαίνει.

Επανερχόμενοι τώρα στα δυο θέματα που άγγιξα στα comments. Η πικρή αλήθεια είναι ότι όλοι εμείς που ζούμε στο εξωτερικό θυμόμαστε τις ελληνικές πρεσβείες μόνο όταν χρειαζόμαστε κάποιο χαρτί, αυτό είναι φυσιολογικό να δημιουργεί μια πίκρα ή καλύτερα αμηχανία για το προσωπικό των πρεσβειών. Και το κάνει πολύ χειρότερο ότι συχνά είμαστε προκατειλημμένοι για αυτούς τους ανθρώπους θεωρώντας δεδομένο ότι είναι ‘χαραμοφάηδες χαρτογιακάδες.’ Που σημαίνει ότι πηγαίνουμε με την ανάλογη διάθεση. Υπάρχουν παιδιά καταπληκτικά που δουλεύουν στις ελληνικές πρεσβείες άλλα εκτός του ότι ένας κακός φτάνει για να σκιάσει όλες τους τις προσπάθειες έχουν να κάνουν και με μια υδροκέφαλη και γραφειοκρατική διοίκηση που τους δένει τα χέρια να αντιδράσουν και μην ξεχνάτε ότι τις περισσότερες φορές είναι έρμαια της πολιτικής διοίκησης και των μικρό-πολιτικών παιχνιδιών της. Ο ίδιος έχω ζήσει το πρόβλημα και σε άλλες χώρες και βλέποντας τα καταπληκτικά άτομα που στελεχώνουν τη πρεσβεία αυτή τη στιγμή εδώ σε σύγκριση αυτών που τη σκιάσανε τα προηγούμενα χρόνια έκφρασα την αγωνία μου για μια αποστολή σε μια χώρα που είναι και στη πράξη φιλέλληνας.

Για το χθεσινό έγινα έξαλλος βλέποντας τα δάκρυα της κοπελίτσας τη στιγμή που πήγαινε στη κουζίνα και σκεφτόμενος ότι θα μπορούσε να τους έχει απαντήσει ανάλογα αλλά εκείνη τη στιγμή σεβάστηκε τη πατρίδα της κάτι που δεν το καταλάβανε γιατί η δική τους συμπεριφορά ντρόπιασε την Ελλάδα και κανέναν άλλον. Με την αλαζονεία είχα και έχω πάντα πρόβλημα και όταν ξεκινάει από αυτούς που έχω την απαίτηση να ‘ελέγχουν την εξουσία γίνεται πιο έντονη. Οι Φιλανδοί για όσους τους ξέρουν είναι πολύ σεμνοί άνθρωποι σε σημείο που να γίνονται ανέκδοτο, αυτή η συμπεριφορά ήταν απαράδεκτη.

Αυτό το καιρό όλα τα ΜΜΕ της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν ανθρώπους τους εδώ, αλλά οχι μπουλούκια που έρχονται για δυο μέρες αλλά αντιπροσώπους που είτε ζουν στη Σκανδιναβία άρα ξέρουν πως να φερθούν και τι να δουν, είτε ντόπιους ή τέλος ανθρώπους που έχουν περάσει από εδώ κάποιες περιόδους. Για παράδειγμα τα περισσότερα αγγλικά πρακτορεία έχουν εδώ αντιπροσώπους για όλη τη περίοδο της προεδρίας που είχαν έρθει ήδη από τον Μάρτιο. Με τον Blair δεν ήρθε κανένα μπουλούκι αλλά μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων που είναι ειδικευμένοι σε θέματα Ε.Ε. και μη μου πείτε ότι ο Καραμανλής είναι πιο σημαντικός από τον Blair!

Ευχαριστώ
Ο χρήστης ovi είπε…
Derek

Δηλαδή δεν θα μου φέρνεις τσιγάρα;

εαρινή συμφωνία

Δεν ξέρω τι να πω, αλλά χτες ένιωσα λίγο, δεν φτάνει να είναι ο καίσαρας τίμιος πρέπει να είναι και η γυναίκα του καίσαρα τίμια, όπου οι ανάλογοι κύριοι χτες παίξαν το ρόλο της γυναίκας του καίσαρα!

Salome

Τώρα αν σου έλεγα ότι προσπαθώ να επιβιώσω σύμφωνα με τα θέλω μου και τα πιστεύω μου θα σου έφτανε;

Θέλω να πιστεύω ότι κάπως σου απάντησα στο παραπάνω comment αλλά θυμήσου ότι λόγω του χαρακτήρα μου και της δουλειάς μου, είμαι επαγγελματίας ...παρατηρητής, να παίρνω δεκάδες εικόνες σε καθημερινή βάση.
Τις τελευταίες μέρες τη Φιλανδία την έχουν επισκεφτεί σαν κομήτες διάφοροι Έλληνες δημοσιογράφοι και αυτό που με ενόχλησε περισσότερο όπως ανέφερα και παραπάνω ήταν η συμπεριφορά τους προς τους Φιλανδούς και η μη επίγνωση τους ότι ερχόμενοι εδώ τους αρέσει δεν τους αρέσει αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα και αυτό οχι με στενά σοβινιστικά αισθήματα αλλά δημιουργώντας στερεότυπα με τα οποία εγώ πρέπει να ζήσω.

maika

Είδες που όλο και περισσότεροι βρίσκουμε και κάποιον ‘δίπλα’ μας που έζησε τη φρίκη; Απλά μην το ξεχνάς, μην το αφήνεις να καταχωρηθεί στο μυαλό σου σαν πληροφορία αλλά να θυμάσαι ότι συνεχίζει να συμβαίνει.
Ο χρήστης ovi είπε…
yannis_h

Δεν θέλω να φανταστώ τι έχεις ζήσει αυτό το καιρό, να σου πω την αλήθεια ήσουν η πρώτη μου σκέψη μετά τα χθεσινοβραδινά και παρά λίγο να σου στείλω mail ρωτώντας σε πως αντέχεις.

Μετά το τέλος των post με τη Σομαλία σκεφτόμουνα να βάλω και την ιστορία ενός καταπληκτικού Έλληνα και πως τον γνώρισα εδώ. Έτσι σαν ευχάριστο διάλειμμα, τους άλλους που ανέφερες μάλλον θα τους ...αποφύγω όπως τους αποφεύγω και στη ζωή μου.

krotaya

Λοιπόν πότε θα γίνεις πρέσβης εδώ; Άντε και ότι βοήθεια θέλεις θα την έχεις!!! :D
Ο χρήστης SALOME είπε…
Θάνο, δεν ήταν στις προθέσεις μου να σε βάλω να απολογηθείς για τα πιστεύω σου και τα θέλω σου τα οποία μάλιστα σε ότι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι και στις δικές μου αρχές, όπως καταλαβαίνεις. Γι' αυτό ζητώ συγνώμη αν σε ανάγκασα να κάνεις κάτι παραπάνω με τα σχόλια. Τώρα κατάλαβα πάντως τι έγινε με τους Ελληνάρες και πράγματι λυπάμαι για την χυδαία συμπεριφορά τους. Απλά την πρώτη μέρα, όταν έγραψες αυθόρμητα τα σχόλια, δεν κατάλαβα τι έλεγες. Λυπάμαι πολύ που αυτά που υποψιαζόμουνα λόγω της συμπεριφοράς που περιγράφεις(αλαζονείας) στην Ελλάδα μεταφέρονται έξω απο αυτούς τους τίποτα και μάλιστα φέρνουν σε δύσκολη θέση άτομα που προσπαθούν αν ζήσουν εκεί με την ίδια ταυτότητα. Τώρα κατάλαβα...
Ο χρήστης Yannis H είπε…
Άλλη φορά να στέλνεις mail – είναι χαρά :) Στο Τάμπερε, παρέα έκανα κυρίως με ένα Κύπριο, το Νίκο, δούλευε στο ravintola Antikka (αριστερά από το σιδηροδρομικό σταθμό). Αν ποτέ πας, δώσε του χαιρετισμούς – και δοκίμασε το El Greco, είναι φα-ντα-στι-κό!
Ο χρήστης dodo είπε…
Το ψαλίδι σακατεύει το κόκκινο τριαντάφυλλο.
Γιά να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και άλλα έξω από τον μικρόκοσμό μας...
Ο χρήστης ovi είπε…
salome

Ηρέμισε, δεν ένιωσα να απολογούμαι, αν έχεις παρατηρήσει και σε προηγούμενα posts συνηθίζω να εξηγώ με ανάλογες σημειώσεις τι με ωθεί στο να απαντήσω σε κάτι και γιατί. Οπότε δεν χρειάζεται και καμιά συγνώμη, άλλωστε μου δόθηκε και εμένα η ευκαιρία να πω κάποια πράγματα περισσότερο και πιο ..ήρεμα!!! όσο για την έκφραση ‘επαγγελματίας παρατηρητής’ τη χρησιμοποιώ τακτικά και είναι γιατί πραγματικά έχω σε μεγάλη υπόληψη τη δουλειά του δημοσιογράφου και δεν ένιωσα ποτέ ότι μου ταιριάζει αυτός ο τίτλος!

yannis_h

Καλά σαν να μη ξέρω σε τι κόλαση είσαι και εσύ αυτή τι στιγμή, το μόνο που σου έλειπε ήταν να διαβάσει το mail ενός έξαλλου Έλληνα από την Φιλανδία!!!

Το el Greko το έχω δοκιμάσει και είναι ένα από τα δυο πραγματικά ελληνικά στη Φιλανδία. Το άλλο είναι το Knossos πάλι με ‘ριζες’ στο Τampere και που ...δεν ανήκει σε Έλληνες αλλά σε Φιλανδούς!!!

Έχω ήδη μεταφέρει τις σημειώσεις μου στο computer και έτσι σύντομα θα περάσω τη συνέχεια της ιστορίας!!!
Ο χρήστης ovi είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ο χρήστης ovi είπε…
dodos

Κάπως έτσι νιώσαμε κι εμείς όταν σχεδιάζαμε το λογότυπο
Ο χρήστης Кроткая είπε…
Τα δακρυα της κοπέλας την τιμούν απεριόριστα. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Επειδή προς ώρας εργάζομαι σε διπλωματική αποστολή χώρας κοντινότατης στην Ελλάδα (καταλαβαίνετε ποια εννοώ), έχω να πω ότι μες το χάος, την αποδιοργάνωση και ενίοτε την ξεφτίλα που χαρακτηρίζει τους χώρους, έχω την τύχη να έχω δύο άρτι αφιχθέντες συναδέλφους που τιμούν την εργασία τους με τρόπο εξαιρετικό και υπεύθυνο και επίσης είμαι πολύ τυχερή γιατί είναι οι καινούριοι μου προϊστάμενοι (για λίγο καιρό ακόμα δυστυχώς, γιατί επίκειται η αναχώρησή μου από εκεί). Οι δυο αυτοί άνθρωποι ήρθαν με στόχο να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα και να προσφέρουν ουσιαστικό έργο σε ένα χώρο που θα μπορούσε να προσφέρει γενικώς πολλά. Υπάρχουν λοιπόν και εξαιρέσεις, το θέμα είναι αν τις αφήνει το σύστημα να δράσουν.

Εγώ, πάλι, Ovi μου, λέω να μη γίνω Πρέσβης! :ΡΡΡ
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Πρωταγωνίστριες σε ταινία τρομου τα άτυχα κοριτσάκια.
Είναι η πολλοστή φορά που το διαπιστώνω,το πιστεύω όμως και επιμένω πως αυτός ο πλανήτης που ζουμε ήταν ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, όπου ζούσαν αμέριμνα όλες οι μορφές ζωής. Με την εμφάνιση της εξελιγμένης (;) μορφής που λέγεται άνθρωπος, ήρθαν τα πάνω κάτω στον πλανήτη. Αν δεν ειναι ο άνθρωπος ο Διάβολος τότε ποιός είναι; Ντρέπομαι! Αλλάξαμε χιλιετηρίδα και εξακολουθούν να συμβαίνουν τέτοιες και ακόμη χειρότερες καταστάσεις.
Οvi, συγχρητήρια για τον αγώνα στον οποίο έχεις επιδοθεί. Καλή δύναμη!
Ο χρήστης ovi είπε…
krot

Τι μου κάνεις τώρα και είχα και μια ...χάρη να σου ζητήσω όταν γίνεις πρέσβης!!! ;D

Ο Γλάρος (όχι ο ιων/άθαν)

Φίλε μου σε ευχαριστώ αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που δίνει αυτόν τον αγώνα, αλλά οι ίδιοι οι Σομαλοί που πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουν τον ίδιο τον εαυτό τους, τις προκαταλήψεις τους και παραδόσεις αιώνων.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Περί Ελληνικής κοινότητας στη Φινλανδία ...ξανά!

Διάλειμμα με χιόνι

Κασσελάκιος ο λόγος