Ένας Έλληνας Φιλανδός Episode V

Λόγω πικρής πείρας από το αγγλικό μου παρελθόν έχω αποκτήσει κεραίες που πιάνουν Έλληνες στο εξωτερικό και μόλις τους ‘πιάνω’ απλά αλλάζω γωνία... αυτό φαντάζομαι το καταλαβαίνουν καλά όσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό και δεν έχει να κάνει μόνο με τους Έλληνες. Ο εγγλέζος συνεργάτης μου, ο Asa αποφεύγει μόνιμα τους εγγλέζους και κάθε φορά που βλέπει μπουλούκια εγγλέζων να αποβιβάζονται στο λιμάνι του Ελσίνκι από τα κρουαζιερόπλοια απλά ...εξαφανίζεται από το κέντρο.

Δυστυχώς αυτοί οι συμπατριώτες μας αν και μειονότητες φαίνονται πιο πολύ από κάθε άλλον δημιουργώντας στερεότυπα συνήθως αρνητικά και χρησιμοποιούν σαν σημαία τους τον τόπο καταγωγής τους. Στη Φιλανδία η ελληνική κοινότητα αν και ήκμασε την περίοδο του 80 έχει πια συρρικνωθεί τρομακτικά. Την περίοδο του 80 υπήρχαν γύρω στους 3,000 Έλληνες στη Φιλανδία με ελληνικό σχολείο στο Ελσίνκι και αυτή τη στιγμή είναι λιγότεροι από 600 με έναν Φιλανδό (!) να κάνει μαθήματα ελληνικών σε όσους χρειάζονται. Σε επόμενο post θα μιλήσω περισσότερο για την ελληνική κοινότητα, για τη μιζέρια της, για τα προεδριλίκια της που έχουν φτάσει μέχρι τα φιλανδικά ποινικά δικαστήρια και για τα καφενεία της!!! Εδώ θα σας μιλήσω για τον πρωτο Έλληνα που γνώρισα και που τον συμπεριλαμβάνω σαν ‘πρέπει’ σε όλους τους επισκέπτες μου στην περιήγηση τους στο Ελσίνκι. Για ευνόητους λόγους αλλάζω το όνομα του και άλλα στοιχεία αν και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα τον αναγνωρίσετε, κάποιο άλλοι τον έχετε ήδη γνωρίσει και οι περισσότεροι θα δείτε γνωστές σας και επίκαιρες φιγούρες.

Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στη Φιλανδία δεν είχα γνωρίσει κανέναν Έλληνα, δεν είχα πάει σε ελληνικό εστιατόριο και κανένας γνωστός μου δεν ήξερε κανέναν Έλληνα, οπότε εκτός από τους φίλους μου που μιλάγαμε τακτικά στο τηλέφωνο δεν είχα καμιά απολύτως άλλη επικοινωνία με Ελλάδα ή ότι ελληνικό, άλλωστε το καταλαβαίνετε ότι προτεραιότητα μου ήταν να προσαρμοστώ στη χώρα που είχα έρθει. Εκείνο το καιρό δούλευα για ένα από τα φιλανδικά κόμματα εξουσίας γράφοντας άρθρα για τις εφημερίδες τους, το αγγλόφωνο site τους και κάνοντας σκίτσα. Πλησιάζοντας οι βουλευτικές εκλογές είχα πια γνωριστεί μέσα στο κόμμα και ο γραμματέας του κόμματος με ‘έσπρωξε’ σε κάποιους υποψήφιους που και στη συνέχεια ανέλαβα. Για να ξεκαθαρίσω κάτι ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, δουλειά ήταν και δεν έχει σχέση με τις προσωπικές μου επιλογές και όταν βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα που δεν μιλάς τη γλώσσα κάνεις ότι πλησιάζει περισσότερο στις ικανότητες σου και λες και ...ευχαριστώ!!!

Η χώρος που δούλευα ήταν η Uusima σαν να λέμε Αττική, και δούλευα φυσικά με υποψηφίους που μιλούσαν αγγλικά, (τότε γνώρισα και τον Vanhanen που είναι υποψήφιος στην ίδια περιοχή) και μετά από ένα μήνα είχα φτάσει να έχω έξη υποψήφιους. Ψυλλιασμένος δε από την ελληνική πραγματικότητα φρόντισα να με πληρώσουν πριν από τα αποτελέσματα μην την πάθω και τους ψάχνω (ακόμα δεν ήξερα τους Φιλανδούς, αλλά τους πολιτικούς τους ήξερα και από άλλες χώρες).

Η δουλειά μου συμπεριελάμβανε από την παρουσία τους μέχρι τους λόγους τους και τις ανακοινώσεις στο τύπο και βέβαια ατελείωτες ώρες baby-sitting, όσοι έχουν κάνει παρόμοια δουλειά καταλαβαίνουν, οι πολίτικοι είναι σαν μικρά παιδιά με ακραία κυκλοθυμικά ξεσπάσματα όταν πλησιάζουν οι εκλογές.

Ώσπου μια μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο γραμματέας του κόμματος και μου λέει ότι είναι ανάγκη να με δει αμέσως. Το να είσαι ξένος σημαίνει ότι είσαι μόνιμα σε συναγερμό και ειδικά όταν μπλέκεις με την πολιτική, οπότε σε μισή ώρα ήμουν στα γραφεία του κόμματος και χωρίς ραντεβού βρέθηκα στο γραφείο του γραμματέα με τον υπεύθυνο για την εκλογική εκστρατεία (κάτι σαν Κουλούρης ακόμα και στην εμφάνιση). Αφού περνάμε τη γνωστή διαδικασία πως είσαι, κρυώνεις, πως αντέχεις με το χιόνι, μπήκαμε στο ζουμί. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι χρειαζόντουσαν επειγόντως τη βοήθεια μου με Έλληνα υποψήφιο αλλά τα υπόλοιπα άγγιζαν τα όρια του σουρεαλισμού γιατί μέσα από μεγάλες σιωπές και μορφασμούς μου λέγαν ότι έχει πολλά λεφτά, βοηθάει πολύ το κόμμα, δεν μπορούν να τον ελέγξουν, αυτοσχεδιάζει, δεν τον καταλαβαίνουν, ελέγχει μεγάλη περιοχή στο Ελσίνκι κλπ. Μετά από μια ώρα με εμένα πιο μπερδεμένο από ότι ήμουν όταν είχα μπει στο γραφείο, με νικημένη κάθε αντίρρηση να αναλάβω Έλληνα για λόγους ...ηθικής (ότι δικαιολογία μπορούσα να κατεβάσω την κατέβασα, αλλά...) και τρελαμένο για τσιγάρο μετά από μια ώρα καφέδες, βγήκα έξω έχοντας όλα τα τηλέφωνα του υποψηφίου.

Δυο ώρες λοιπόν μετά το ραντεβού και έχοντας καπνίσει σχεδόν μισό πακέτο έκανα το τηλεφώνημα, όπου εμφανίζεται στο κινητό φωνή με τη συνοδεία σκυλάδικου από το χειρότερο είδος και διάφορα πιάτα που σπάνε και μου λέει στα ελληνικά ‘Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος’ (είπαμε χρησιμοποιώ άλλα ονόματα!!!) και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη συμπληρώνει ‘πρόεδρος του συλλόγου Κερκυραίων (είπαμε Derek, άλλα ονόματα!!!) Φιλανδίας και υποψήφιος βουλευτής Ελσίνκι!’ και πάνω που του έλεγα το όνομα μου και ότι το τηλέφωνο του μου το είχε δώσει το κόμμα και ότι έπρεπε να συναντηθούμε με ρωτάει, ‘το στιφάδο το τρως;’ Ούτε πάλι με άφησε να του απαντήσω, μου έδωσε μια διεύθυνση μου είπε ότι είχα δυο ώρες να προλάβω πριν τελειώσει το στιφάδο και μου το έκλεισε!!! Κόκαλο εγώ!

Σε τρεις ώρες βρέθηκα στο πιο μεγάλο και πιο άσχημο εμπορικό κέντρο που έχω βρεθεί στη ζωή μου και αν και είχα ακούσει γι αυτό δεν το είχα επισκεφθεί ποτέ μου. Ένα τέρας χτισμένο προσθετικά σε διαφορετικές περιόδους που υποτίθεται ότι είναι το μεγαλύτερο στη Σκανδιναβία. Βρέθηκα λοιπόν καθισμένος, καλύτερα στριμωγμένος ανάμεσα σε Φιλανδούς με ενα πράγμα μπροστά μου κάτι σαν σούπα με ψιλοκομμένα κρεμμύδια, πατάτες και καρότα βραστά και κάπου κάπου κομματάκια κρέας που προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν στιφάδο και που το είχε φυλάξει ειδικά για μένα. Υπήρχε βέβαια η γεύση που παίρνει το στιφάδο από κάποιο μπαχαρικό που αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι, αλλά κατά τα άλλα ...περισσότερο με τις νερόβραστες σούπες που τρώγαμε στο στρατό πάρα στιφάδο θύμιζε. Απέναντι μου ο Κωνσταντίνος, μικροκαμωμένος και μελαχρινός με παρακολουθούσε με χαμογελαστά μάτια. ‘φάε, φάε, είναι γνήσια κερκυραίικη συνταγή από τη συγχωρεμένη τη μάνα μου! Αχ εσείς οι Αθηναίοι, τίποτα δεν ξέρετε, ούτε να τρώτε ενα καλό φαγητό!!!’

Τώρα εδώ πρέπει να κάνω δυο σημειώσεις, πρώτον ότι εγώ δεν είμαι κανένα μικρόσωμο παιδάκι, είμαι 185 και με τη βοήθεια του σολομού και των ταράνδων έχω φτάσει τα 100 κιλά, ο Κωνσταντίνος από την πλευρά του είναι άντε 150 ύψος αλλά 100 κιλά όπως κι εγώ! Εγώ έχω μακριά μαλλιά, ο Κωνσταντίνος τα κάνει χωρίστρα από τη πίσω πλευρά! Ο κοντός και ο ψηλός, ο Abbot κι ο Costello και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε παρέα και όλα μαζί ταυτόχρονα. Και δεύτερο ότι εγώ είμαι φανατικός οπαδός του casual ντυσίματος, ο Κωνσταντίνος τώρα είναι της αρχής, στην Ελλάδα ένας υποψήφιος βουλευτής φοράει κουστούμι και γραβάτα! Το ίδιο κουστούμι και την ίδια γραβάτα κάθε μέρα και παντού!!! Με διάφορα παράσημα, από ντομάτα για σουτζουκάκια μέχρι τζατζίκι! Το πουκάμισο αλλάζει κάθε δυο μέρες ...ευτυχώς!

Το πρωτο μας ραντεβού καλύφθηκε από πολύ σημαντικά πράγματα, ότι είναι ο καλύτερος μάγειρας στον κόσμο, ότι μιλάει έξη γλώσσες, έχει ζήσει σε τρεις χώρες, ότι όλες οι Φιλανδές είναι πουτάνες ενώ οι Σουηδές είναι πολύ καθαρές, ότι χρόνια τώρα ελληνικό κόμμα τον παρακαλάει να κατέβει στην Ελλάδα αλλά αυτός αρνείται, ότι όλοι οι Έλληνες τον ζηλεύουν και απαριθμώντας μου όλους τους συλλόγους που είναι πρόεδρος μου είπε ότι πρέπει να φύγει ...αφήνοντας με ξαφνικά με ενα νεροζούμι που υποκρινόταν ότι είναι ελληνικός καφές, και να σκεφτείτε ότι εγώ ελληνικό καφέ δεν έπινα ούτε στην Ελλάδα. Για πάνω από δυο ώρες δεν είχα καταφέρει να αρθρώσω λέξη!

Το ίδιο βράδυ αποφάσισα να πάρω το επάνω χέρι και γνωρίζοντας το πρόγραμμα του κόμματος του είπα στο τηλέφωνο ότι θα πήγαινα την επομένη να παρακολουθήσω ομιλία του στο ίδιο εμπορικό κέντρο. Προσπάθησα να τα πω μαζεμένα για να μη με διακόψει. Πάνω που ένιωσα ότι τα είχα καταφέρει και μετά από μια σιωπή μου απάντησε, ‘καλά, αλλά έχεις φάει ποτέ ...’ και μου είπε κάτι τοπικό που δεν το είχα ξανακούσει οπότε και απάντησα πως οχι! Εκεί ήταν που με νίκησε για άλλη μια φορά σε μερικές ώρες γιατί βάλθηκε να μου λέει πόσο σημαντικός είναι ο τρόπος που μαγειρεύεις το τυρί και έτσι μετά από ενα τέταρτο μαγειρικές συμβουλές δώσαμε ραντεβού για την επομένη με εμένα σίγουρο ότι δεν με είχε ακούσει λέξη από όσα είχα πει και αρχίζοντας να καταλαβαίνω την απελπισία του γραμματέα του κόμματος.

Την επομένη λοιπόν με Φιλανδή φίλη για να μου μεταφράζει τι λέει ο υποψήφιος μου και να πάρω μια εικόνα από τους συμμετέχοντες βρεθήκαμε στο εμπορικό κέντρο μισή ώρα πριν την ομιλία. Αυτό το έκανα με όλους τους υποψήφιους μου γιατί ήθελα πρώτα κα καταλάβω τον κόσμο που συγκεντρώνεται και να ακούσω τις διαθέσεις τους και μη γνωρίζοντας τη γλώσσα αναπτύσσεις από ανάγκη σειρά από άλλες αισθήσεις που και στη συνέχεια της επαγγελματικής μου δραστηριότητας στα κόμματα αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμες. Για να πω την αλήθεια εντυπωσιάστηκα, πλησιάζοντας το μέρος που θα γινόταν η ομιλία, ήταν πιο κεντρικό σημείο του εμπορικού κέντρου. Φτάνοντας ...απελπίστηκα, ήταν το πρωτο shock από τα πολλά που ακολουθήσαν.

Μια σχετικά μεγάλη υπερυψωμένη εξέδρα ντυμένη με αστραφτερά υλικά που κάνανε το χρώματα να σε τυφλώνουν και προβολείς που κοιτάζανε το κέντρο της ...πίστας, και από πίσω υπήρχε μια αφίσα ύψους τεσσάρων μέτρων με τον ...υποψήφιο σε διαστάσεις κολοσσού! Ο κόσμος γενικά χαμογελαστός και θα έπρεπε να με είχε προετοιμάσει γιατί είχαν μαζευτεί αρκετοί, μιλώντας κυρίως για ...τα ψώνια τους αλλά και δείχνοντας αγωνία για το πότε θα εμφανιστεί ο star. Ακριβώς απέναντι από τη πίστα (δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω διαφορετικά και φαντάζομαι ότι θα ταίριαζε απόλυτα στον Φλωρινιώτη όταν ήταν superstar), υπήρχε τραπεζάκι με έντυπα σε διάφορα χρώματα, κάτι σαν τουριστικό γραφείο. Το καλύτερο, υπήρχε και μια πινακιδούλα που θύμιζε το εστιατόριο του υποψηφίου και που είναι στο ίδιο εμπορικό κέντρο συνοδευόμενο με το μενού της ημέρας. Μάζεψα μερικές και τις έδωσα στην κοπέλα για να τις διαβάσει και να μου πει τι γίνεται. Την ίδια στιγμή εμφανίστηκε και ο star της βραδιάς.

Λυπάμαι αλλά αδυνατώ να το περιγράψω, φανταστείτε μεγάλο εμπορικό κέντρο στο πιο κεντρικό του σημείο, εξέδρα υπερυψωμένη και λουσμένη στο φως με τα χρώματα να θυμίζουν ντισκοτέκ του 70, ενα ανθρωπάκι στρογγυλό στη μέση να κινείται από την μια γωνία στην άλλη χωρίς σταματημό σχεδόν καλπάζοντας με το μικρόφωνο άλλοτε κωλυμένο στα χείλια και άλλοτε μισό μέτρο μακριά να ακούγεται λες και μιλάει μέσα από τούνελ, και από πάνω του μια αφίσα του ίδιου στα τρία μέτρα ύψος!!! Ακόμα και η φίλη που είχε έρθει μαζί μου γέλαγε, εγώ είχα χάσει την αίσθηση του που βρισκόμουνα και άρχισα να ψάχνω απελπισμένα ενα pub!

Η κοπέλα δοκίμασε να μεταφράσει αυτά που έλεγε αλλά σύντομα ...τα παράτησε και μέσα από υστερικά γέλια προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι ...δεν καταλάβαινε λέξη! Εκείνη δεν καταλάβαινε αλλά εγώ είχα αρχίσει να καταλαβαίνω. Η πρόταση που ακολουθεί είναι απόλυτα αυθεντική, ‘σοσιαλιστα, κομουνιστα μπλα μπλα, μινα (εγώ) σουομι (Φιλανδός) κουκ (γιατί τα αγγλικά να μας ξεφύγουν) χουβα (καλά) πολιτικεν (αυτό άγνωστης πατρότητας.)’ το πλήθος ζητωκραύγαζε κι εγώ είχα αρχίσει να κλαίω πια.

Ο Κωνσταντίνος κατέβηκε από τη πίστα και σαν άλλος Clinton άρχισε να φιλάει παιδάκια, να χαιρετάει γέρους να καλεί τους πάντες στο εστιατόριο του, και τέλος να χουφτώνει ...ότι μπορούσε!!! Εγώ ράκος! Κόντευα να προσεύχομαι, κάτι που δεν το έχω κάνει πάνω από σαράντα χρόνια. Η κοπέλα μου είπε ότι και τα έντυπα ...δεν βγάζουν κανένα νόημα απολύτως και αν είχα σκοπό να τον αναλάβω καλύτερα να τα ξαναγράψουμε γιατί ναι μεν χρησιμοποιούσαν φιλανδικά γράμματα και αρκετές λέξεις αλλά φιλανδικά σίγουρα δεν ήταν.

Ο Κωνσταντίνος μας πλησίασε χαμογελαστός, αυτοσυστήθηκε στη κοπέλα ...χουφτώνοντας ότι μπορούσε να φτάσει και με πολύ σοβαρό ύφος μου είπε ότι θα πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι ποτέ, μα ποτέ δεν διαβάζει τους λόγους του γιατί αυτός είναι Έλληνας και γεννημένος ρήτορας και οχι μαλάκας Φιλανδός να χρειάζεται να τους γράψω εγώ τι θα πουν, που αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο φανταστικοί είμαστε εμείς οι Έλληνες αφού ακόμα και οι Φιλανδοί πολιτικοί χρειάζονται έναν Έλληνα να τους γράψει τους λόγους τους και αυτοί να τους μάθουνε παπαγαλία!

Το ίδιο βράδυ και μετά από αρκετά χρόνια χρειάσθηκε να πιω αρκετά για να συνέλθω από αυτό που με είχε βρει. Όταν προσπάθησα να βρω το γραμματέα του κόμματος μου είπαν ότι το πρόγραμμα του ήταν γεμάτο και τότε άρχισα να φοβάμαι, όταν τον πέτυχα στο προσωπικό του τηλέφωνο και μου είπε να φάμε παρέα μεσημεριανό μετά από δυο μέρες κατάλαβα ότι είχα μπλέξει για τα καλά!

Τώρα αν εσείς νομίζετε ότι κάνω πλάκα και τα είχα δει όλα δεν ξέρετε γιατί μιλάω και γι αυτό τον συγκαταλέγω στα ‘πρέπει’ της φιλανδικής μου περιήγησης. Αν νομίζετε πάλι ότι τέλειωσα, μάλλον εσείς δεν έχετε δει τίποτα γιατί θα το κόψω εδώ, μιας και από ότι φαίνεται τα post που γραφώ είναι ολόκληρο βιβλίο και στο τέλος θα με σταματήσει ο blogger!!!

***************************************

Η φωτογραφία είναι ....από την εξωτερική όψη του Φιλανδικού Κοινοβουλίου, στα Φιλανδικά Eduskunta

**************************************

Ο τρόπος που γίνονται οι εκλογές και η εκλογική καμπάνια στην Φιλανδία δεν έχει ...καμιά απολύτως σχέση με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι και εδώ δεν υπάρχουν κάποιοι που υπόσχονται και ...γεφύρια και ποτάμια!!! Αλλά αυτά όταν πλησιάζουν οι εκλογές στη Φιλανδία.

***************************************

Ergo αν τον βρεις (σε τρέμω βρε παιδάκι μου) σε παρακαλώ μην το δημοσιοποιήσεις...

ovi magazine, ovi lehti, Finland, Φιλανδία & theOviMagazine