Η ΚοκοΝainen της Saido! Episode IV1/2

Στο τελευταίο Episode IV o Yannis_h τελείωνε μια σειρά απο σκέψεις του με την πρόταση, “μαθαίνω πράγματα όχι απλώς πληροφοριακά, αλλά και για τον εαυτό μου, αναθεωρώ σκέψεις.” Και κάπως έτσι θα ήθελα να ξεκινήσω αυτό το επεισόδιο γιατί η εμπειρία με το θέμα της κλειτοριδεκτομής με βοήθησε και να καταλάβω πολλά πράγματα και να αναθεωρήσω πολλές σκέψεις μου και ιδέες.

Αλλά για να ξεκινήσουμε τα πράγματα απο την αρχή. Koko στα φιλανδικά σημαινει όλο. Τωρα σαν μια λέξη το kokonainen σημαινει ολόκληρο, ολοκληρωμένο. Για παράδειγμα όταν θέλουμε να πούμε: έφαγα ένα ολόκληρο μήλο χρησιμοποιούμαι την λέξη kokonainen. Αλλά γράφοντας το με αυτό το τρόπο KokoNainen δημιουργήθηκε ένα λογοπαίγνιο συνθέτοντας δύο λέξεις με το koko και το nainen που στα φιλανδικά σημαινει γυναίκα. Έτσι το όνομα που δώσαμε σε όλη την εκστρατεία για την ενημέρωση κατά της κλειτοριδεκτομής έγινε ‘Η Ολοκληρωμένη Γυναίκα’ στα φιλανδικά KokoNainen.

Απο οτι καταλαβαίνετε το προβλεπόμενο ποσό για τα έξοδα ήταν εφιαλτικά μικρό και έπρεπε να κάνουμε μια σειρά απο πράγματα τις περισσότερες φορές προσθέτοντας απο τη τσέπη μας. Η γλυκιά Saido μιας και πολύγλωσση ανέλαβε μια σειρά απο υποχρεώσεις όπως να γράψουμε παρέα τις ανακοινώσεις για τον τύπο, να ετοιμάσουμε την απαραίτητη μπροσούρα μέχρι να οργανώσουμε βραδιές συζητήσεων με ομάδες Σομαλών και Φιλανδών.

Οι περισσότερες οργανώσεις, ιδρύματα και οργανισμοί στάθηκαν πολύ θετικά σε σημείο να μας δίνουν κεντρικές αίθουσες στο Ελσίνκι η ακόμη και αίθουσες σε χώρους εργασίας που δουλεύαν πολλοί Σομαλοί ή άλλοι παρασαχάριοι μετανάστες. Το οτι συχνά αναφέρομαι στους Σομαλους είναι οχι γιατί δεν συμβαίνει μεταξύ και τον άλλων μεταναστών αλλά οι Σομαλοι είναι αυτοί που εμμένουν στην πρακτική της κλειτοριδεκτομής στην Φιλανδία.

Το σήμα όλης της ενέργειας είναι ένα τριαντάφυλλο που κόβεται από ένα ψαλίδι κάτι που το φτιάξαμε σε ένα βράδυ. Μετά απο σειρά συζητήσεων και συμβουλών απο πιο έμπειρους σε τέτοιας μορφής ενέργειες καταλήξαμε οτι χρειαζόμαστε και κάποιας μορφής δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για να σοκάρουμε περισσότερο τους ακροατές μας κατά τις παρουσιάσεις που κάναμε και είχαν ήδη ξεκινήσει.

Εδώ πρέπει να κάνω κάποια σημείωση. Τρεις μήνες πριν καταλήξουμε στο ντοκιμαντέρ είχαμε πάρει μια σειρά απο συνεντεύξεις με γυναίκες που ως συνήθως εύρισκε η Saido και είχαμε κάνει και μερικές συζητήσεις κυρίως με νέους άντρες πιστεύοντας οτι βρίσκουμε έδαφος να δουλέψουμε. Πρέπει να παραδεχτώ οτι ήμασταν οχι απλά ενθουσιασμένοι αλλά ...δεν μπορώ να το περιγράψω. Εδώ πηγαίναμε να κερδίσουμε έστω και έναν και κάθε μέρα μετράγαμε δεκάδες. Ακούγαμε ιστορίες και δακρύζαμε μαζί με τις γυναίκες που μας τις λέγανε, μιλάγαμε με νέα παλικάρια και νιώθαμε περήφανοι για αυτή τη νέα γενιά που όταν επέστρεφε στη Σομαλία θα άλλαζε τη χώρα, μιλάγαμε με νέους πατεράδες και κοντεύαμε να πιστέψουμε οτι τέλειωσε, αυτή ήταν η τελευταία γενιά που υποφέρει. Και έτσι φτάσαμε στην απόφαση να κάνουμε το ντοκιμαντέρ.

Πριν καταλήξουμε σε αυτή την απόφαση ήρθαμε σε επαφή με άλλες ομάδες και οργανώσεις με την ελπίδα οτι αν ήταν δυνατόν και χωρίς να πληρώσουμε να βρούμε κάποιο αντίστοιχο ντοκιμαντέρ. Η αλήθεια είναι οτι βρήκαμε αλλά κάθε φορά η τιμή ήταν απαγορευτική για τα λεφτά μας. Σας παρακαλώ μην το παρεξηγήσετε. Πολλές απο αυτές τις οργανώσεις με πολύ κόπο καλύπτουν τα απαραίτητα έξοδα τους και δυστυχώς εκτός απο κάποιες άλλες κρατικές και μη οργανώσεις και ιδρύματα τα μέλη τους ή αυτοί που ενισχύουν οικονομικά είναι πραγματικά φτωχοί οι περισσότεροι και οτι γίνεται γίνεται τελείως εθελοντικά, δυστυχώς όσοι έχουν λεφτά τα δίνουν σε ιδρύματα που προεδρεύουν ο κύριος Gates ή η κυρία Βαρδινογιάννη, οχι οτι και αυτές οι οργανώσεις δεν βοηθάνε, απεναντίας κάνουν πολύ καλό αλλά ...ας το αφήσουμε όμως γιατί είναι μεγάλο κεφάλαιο.

Αφαιρώντας τα έξοδα που είχαμε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή μας είχανε μείνει γύρω στις 50 χιλιάδες ευρώ και έτσι έπρεπε να βρούμε κάποιον που να μπορεί να κάνει το ντοκιμαντέρ χωρίς να χρειαστεί απο εμάς να βρούμε ηθοποιούς, μοντέρ κλπ και δεν ξέρω τι άλλο θα χρειαζόταν. Έπρεπε να του πούμε τι θέλουμε και να μας παραδώσει έτοιμο φιλμ. Αλλά και πάλι επειδή έπρεπε να μείνουν και λεφτά γιατί είχαμε να καλύψουμε άλλους οκτώ μήνες απο το χρόνο που μας έμενε έπρεπε να είμαστε τρομακτικά σφιχτοί. Φαντάζεστε οτι αρχίσαμε να χτυπάμε απο τον ένα τοίχο στον άλλο, σε σημείο που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε να το αφήσουμε σαν ιδέα, αλλά έλα που μας είχαν πείσει όλοι για το πόσο απαραίτητο ήταν και νιώθαμε οτι αυτό θα ήταν το τέλος.

Ο γνωστός έκδοτης λοιπόν που αναφέραμε σε προηγούμενο επεισόδιο είχε μάθει χάρης στη σχέση του με τους ξένους και τη γυναίκα του που είναι μέλος των πράσινων για όλο project με κάθε λεπτομέρεια σε τέτοιο σημείο που προσφέρθηκε να κάνει το ντοκιμαντέρ με το ποσό των σαρανταπέντε χιλιάδων, τονίζοντας οτι με τη τιμή που το έκανε θα χρειαζόταν και αρκετή βοήθεια απο εμάς. Τωρα εμείς έχοντας φάει τα χαστούκια σε ρυθμό πολυβόλου δεν είχαμε καμιά άλλη εναλλακτική λύση απο το να δεχτούμε. Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν ένα τυπικό συμβόλαιο/φαξ και να του εξηγήσουμε οτι επειδή ο σκοπός είναι πολύ συγκεκριμένος και οχι εμπορικός θα είχαμε μόνο εμείς την άδεια να το προβάλουμε η να το δώσουμε σε αντίστοιχες οργανώσεις για ανάλογη προβολή.

Το επόμενο βράδυ στο σπίτι μου μαζί με τη Saido μαζέψαμε όλες τις μαρτυρίες που είχαμε για να φτιάξουμε μια ιστορία που να διαδραματίζεται στη Φιλανδία ώστε να είναι γνώριμη σε όσους τη δείχναμε. Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά διαβάζοντας αυτές τις ιστορίες των γυναικών και με την ανάμνηση των προσώπων τους και τις λέξεις τους την ώρα της συνέντευξης η Saido μετά απο μια μακριά σιωπή άρχισε να λέει τη δίκια της ιστορία. Δεν ήταν καμιά ιστορία διαφορετική απο τις άλλες, απεναντίας σε πολλά σημεία ήταν ακριβώς η ίδια, αλλά να έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που τον ζεις καθημερινά και παλεύεις μαζί της, ενθουσιάζεσαι μαζί της, γελάς και κλαις μαζί της, το να τη βλέπεις να χάνεται στον πόνο του δωδεκάχρονου είναι συγκλονιστικό.

Στην αρχή είχε τα μάτια της κλειστά αλλά σιγά σιγά τα άνοιξε και αυτά τα δυο κατάμαυρα πετράδια βυθισμένα μέσα στο κόκκινο και στα δάκρυα αρχίσανε να καίνε την ψυχή μου. Η μάνα της νοσοκόμα, δεν ήταν και πολύ σίγουρη αν ήθελε η κόρη της να τραβήξει το μαρτύριο, η γιαγιά δεν το συζητούσε και η Saido ήταν δώδεκα χρονών. Στο σπίτι είχαν γίνει ήδη δυο τρεις μεγάλοι καβγάδες όταν μέναν μόνες τους οι γυναίκες, η θεια της, αδερφή της μάνας είχε καλοπαντρευτεί κάποιον πλούσιο και επέμενε οτι αν θέλανε τέτοιο μέλλον έπρεπε να το κάνει, η γιαγιά με μια φίλη της που είχε έρθει για βοήθεια επιμένανε οτι είναι θέληση του θεού, ο πατέρας αμέτοχος, αόρατος.

Ένα απόγευμα η μάνα ήταν βάρδια και έλειπε, ήρθε η θεια με μια φίλη της και την πήραν για να πάνε κάπου που θα της έδινε και ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια αθλητικά. Την χτενίσανε προσεκτικά γιατί η Saido έχει πανέμορφα μακριά κατάμαυρα μαλλιά, την ντύσανε με τα πιο όμορφα ρούχα και της φορέσανε και άσπρες κάλτσες. Μέχρι καπέλο της βάλανε, ένα της θειας που της άρεσε πολύ. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που η Saido άνοιξε τα μάτια της και με τρόμαξε. Μέσα απο το μαύρο των ματιών της μπορούσα να δω το πρόσωπο της θειας της και της φίλης της.

Ίσα που προχωρήσανε για μισή ώρα και φτάσανε στο σπίτι της γιαγιά της. Μετά σιωπή και το ουρλιαχτό, τα μαύρα μάτια ξανακλείσανε περιγράφοντας τα χέρια που την κρατάγανε απο τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι και τη κοιλιά και εκείνη γυμνή δώδεκα χρονών μόνο με τα άσπρα καλτσάκια να ουρλιάζει και να ουρλιάζει μέσα στο σπίτι μου κι εγώ να χάνομαι ανήμπορος μέσα σε αυτό το ουρλιαχτό. Το πρόσωπο της γιαγιάς δεν ήταν το δικό της, ήταν αυτό ενός τέρατος και γιατί δεν της βγάλανε τα άσπρα τα καλτσάκια, θα λερωνόντουσαν και που ήταν η μητέρα της, γιατί την αφήσανε μόνη της με αυτά τα τέρατα.

Στο ξαφνικό άνοιγμα και κλείσιμο αυτών των πανέμορφων ματιών μπορούσα να δω τη γιαγιά ρυτιδιασμένη με πράσινα μάτια που λαμπυρίζανε στο φως της λάμπας, μπορούσα να δω το ξυράφι και το αίμα να τρέχει στα πόδια της Saido, της ίδιας Saido που τωρα είχε σταθεί όρθια και με κοιτούσε μέσα στα μάτια ζητώντας μου βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή ήμουνα κι εγώ στο ίδιο το δωμάτιο και μπορούσα να μυρίσω τα δάκρυα της.

Στην επιστροφή την είχανε τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και η θεια της με τη φίλη της την κουβαλούσαν σε ένα μικρό πρόχειρο φορείο φτιαγμένο απο μια ξύλινη καρέκλα και δυο κοντάρια, η γιαγιά περπατούσε δίπλα τους και όλο και κάτι έλεγε στις γειτόνισσες, η Saido πονούσε, πονούσε αφόρητα και κάποιος της είχε βγάλει τα άσπρα καλτσάκια και δεν τα έβλεπε πουθενά, κανένας δεν τα κρατούσε, η θεια της, της έφτιαξε το καπέλο που είχε κρεμάσει μπροστά στα μάτια της.

Στο σπίτι δεν ήταν κανένας και μέχρι να γυρίσει η μάνα το τραπέζι ήταν έτοιμο με ένα σωρό φαγητά που βρέθηκαν απο παντού λες και ήταν απο μέρες έτοιμα, όλες οι γειτόνισσες ήρθαν για να τη φιλήσουν κλείνοντας το μάτι και δίνοντας της δώρα που δεν είχε τη δύναμη να τα ανοίξει, η θεια της, της έδωσε όλο καμάρι ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, άσπρα με τρεις γαλάζιες γραμμές στη πλευρά όπως ακριβώς τα είχε ονειρευτεί. Η μάνα ήρθε και δεν είπε τίποτα, απλά αγκάλιασε την κόρη της και δεν έβγαλε άχνα, ούτε δάκρυ, απλά σκούπισε τα δάκρυα της κόρης της με το μανίκι της και της έφερε λίγη πίτα απο το τραπέζι. Η γιαγιά έδωσε το δώρο στη μάνα και ήταν τυλιγμένο σε ένα λευκό καλτσάκι. Ο πατέρας ήρθε πολύ αργά εκείνο το βράδυ, ίσα την ώρα που η μάνα βοήθαγε την Saido να ξαπλώσει στο κρεβάτι της και της άφησε χωρίς να μιλήσει ένα μικρό κόκκινο κουτάκι στο μαξιλάρι της. Δυο σκουλαρικάκια με δυο λαμπερά ρουμπίνια στη μέση. Το κουτάκι ήταν μέρες τωρα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του πάτερα. Και ήταν εκείνη τη στιγμή τόσος ο πόνος μέσα σε αυτά τα δυο κατάμαυρα μάτια που δεν μπορούσα, πνιγόμουνα.

Η χαρά να γίνω πατέρας δεν είχε έρθει ακόμα και δεν ήξερα καν τη σημαινει να είσαι πατέρας αλλά εκείνη τη στιγμή το ουρλιαχτό αυτό με κατηγορούσε και με προειδοποιούσε τι είδος πατέρας θα γινόμουν, αυτά τα πανέμορφα μαύρα μάτια είχαν γίνει ένα σύμπαν πόνου που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω και θα με συντροφεύουν για όλη μου τη ζωή. Εκείνο το βράδυ έχασα τη πίστη μου στον άνθρωπο.

*******************************

Λυπάμαι αλλά πάλι γίνεται μεγάλο και πρέπει να το κόψω για άλλο ένα επεισόδιο αλλά το επόμενο θα το βάλω χωρίς διάλειμμα και σε δυο η τρεις ημέρες.

*******************************

Οι φωτογραφία είναι απο τη μπροσούρα που τυπώσαμε, για το κοριτσάκι της φωτογραφίας ...στο επόμενο!!!

*******************************

Τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα στο internet και λέγεται αντιγραφές. Απο προσωπική αρχή δεν θέλω να προβάλω εδώ το περιοδικό που συμμετέχω κι αν το κάνω στο μέλλον θα το κάνω πολύ προσεκτικά ώστε να μην σας ενοχλήσει, παρ’ όλα αυτά μια σειρά απο sites και blogs σε διάφορα σημεία αντιγράφουν και χρησιμοποιούν απο το όνομα μου μέχρι τη δουλειά μου, άρθρα, σκίτσα και φωτογραφίες παράνομα. Είναι δυο sites και ένα blog στο Μεξικό, δυο στην Αμερική απο ένα στην Αυστρία και τη Γερμανία και ένα έντυπο στη Φιλανδία. Τα δυο sites στο Μεξικό κλείσανε με απόφαση του provider και αντίστοιχα το ίδιο συνέβη με τη Αμερική και τη Γερμανία. Το τρελό είναι οτι χρησιμοποιούν τα άρθρα μου και τη δουλειά μου με τη δική μου υπογραφή και είναι τουλάχιστον παρανοϊκό! Με το έντυπο στη Φιλανδία είμαστε σε διαμάχη αλλά νομίζω οτι θα έχει καλό τέλος πολύ σύντομα. Οι κάτοχοι όλων αυτών των sites και blogs τους παρακολουθούν συνέχεια και το περιοδικό και τα blog μου αλλά επειδή η δημοκρατία δεν είναι απλά μια ιδέα αλλά και πράξη δεν έχω σκοπό να μπλοκάρω το IP τους όπως κάνανε αυτοί με το δικό μου. Αν έκανα κάτι τέτοιο ουσιαστικά θα απέρριπτα όσα πιστεύω. Για το περιοδικό δεν έχω πρόβλημα αλλά για το blog θα με ενοχλούσε αν κάποιος απο αυτούς προσπαθήσει να έρθει σε επαφή με κάποιον απο εσάς μιας και απο οτι έχω παρατηρήσει περνάνε τουλάχιστον απο ένα δίωρο εδώ χωρίς καν να καταλαβαίνουν γιατί μιλάω. Δυο χρησιμοποιούν το alias μου και τρεις το όνομα του περιοδικού. Θα παρακαλούσα αν συμβεί κάτι να με ενημερώσετε στο mail μου που υπάρχει στο profile. Το περιοδικό που συμμετέχω λέγεται Ovi magazine και η διεύθυνση είναι www.ovimagazine.com και αυτό είναι το πραγματικό και μόνο έντυπο με αυτό το όνομα. Λυπάμαι αν και η μίμηση είναι η ύψιστη μορφή κολακείας εγώ δεν νιώθω καθόλου κολακευμένος.

*******************************

Ζητάω ειλικρινά συγνώμη γι αυτή τη σημείωση και ας μην το κάνουμε θέμα στα comments μιας και το θέμα της κλειτοριδεκτομής είναι πολύ σοβαρό.

ovi magazine, ovi lehti, theovimagazine, Φιλανδία & kokonainen