Κεφάλαιο 1ο - Πως έχασα μια μάχη

Ήμουν ...πεθαμένος!

Η πανοπλία που φορούσα εκείνη τη μέρα είχε αποδειχτεί πιο λεπτή από ότι είχα πιστέψει στην αρχή και τώρα ήμουνα ...νεκρός. Ο Μαύρος Ιππότης με το καινούργιο του καλογυαλισμένο κοντάρι είχε περάσει τη πανοπλία μου από άκρη σε άκρη και με είχε χτυπήσει στη καρδιά. Έπεσα αμέσως στο χώμα και ένιωσα τη λάσπη να περνάει μέσα από τις κάλτσες μου και έτσι που έπεσα μπήκε λάσπη και χαλίκια στο στόμα μου.

Προσπάθησα να φτύσω αλλά την ώρα που έπαιρνα φόρα για να φτύσω μακριά, ρούφηξα ένα φύλο.

Έπρεπε να μείνω ακίνητος!!! Έτσι κι αλλιώς ήμουνα νεκρός!

Η μάχη δεν είχε τελειώσει, με τα μάτια μου κλειστά σφιχτά μπορούσα να ακούσω τις κραυγές και το χτύπημα του σπαθιού, έτσι κάνουν οι νεκροί, αλλά ένας στρατηγός καταλαβαίνει πως πάει μια μάχη ακόμη και όταν είναι νεκρός. Ξαφνικά κάτι έπεσε δίπλα μου με πολύ θόρυβο στα αριστερά μου! Μπορεί να ήταν και δεξιά, ποτέ δεν είμαι σίγουρος τι είναι αριστερά και τι δεξιά.

Άνοιξα σιγά-σιγά το αριστερό μου ....ένα από τα μάτια μου λίγο. Ο Ιππότης Ralf, ο υπαρχηγός μου ήταν στο χώμα ακριβώς δίπλα μου με το ξίφος στα χέρια και τα μάτια κλειστά. Νεκρός! Αυτή γινόταν σε μια πολύ άσχημη μέρα για τους ευγενείς ιππότες μου.

Που είναι ο ; Ο καλύτερος από τους πολεμιστές μου. Ένας πραγματικός δάσκαλος με τα όπλα. Μπορούσα να ακούσω τη φωνή του.

-Πίσω όλοι σας Σκοτεινοί Ιππότες. Πίσω! Κανένας δεν με πλησιάζει, ζητιάνοι!

Ο Adam τρελαίνεται με τη λέξη ‘ζητιάνοι’ και είναι η χειρότερη βρισιά που μπορεί να χρησιμοποιήσει για κάποιον. Ο καλός μου Adam, ήμουν νεκρός αλλά ήμουν ένας περήφανος νεκρός ιππότης. Οι γενναίοι μου άντρες παλεύανε ακόμα.

-Μην κουνιέσαι, έρχομαι πιο κοντά σου! Είσαι νεκρός η απλά τραυματισμένος;

Θα ήθελα πολύ να είμαι ‘απλά τραυματισμένος’ αλλά το ήξερα πολύ καλά ότι ήμουν νεκρός. Άχρηστη πανοπλία, το ήξερα από τη πρώτη στιγμή που την φόρεσα ότι δεν θα μπορούσε να με προστατεύσει. Όταν ξεκινούσαμε τη μάχη κανένας, μα κανένας δεν με άκουσε που το έλεγα, αλλά έτσι γίνεται με τους αρχηγούς. Αυτοί μιλάνε και οι άλλοι το μόνο που θέλουν είναι να επιδείξουν τα καινούργια τους όπλα και να αρχίσουν το πόλεμο.

-Ωχ!

Αυτό ήρθε από την άλλη μου πλευρά, εννοώ οχι από εκείνη που είχε πέσει ο Ραλφ, και που ακόμη δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν η δεξιά ή η αριστερή. Γύρισα το κεφάλι μου πολύ αργά και προσεκτικά και άνοιξα πολύ λίγο τα μάτια μου να δω τι συμβαίνει. Ο James και ο Adam μαλώνανε.

-James, υποτίθεται ότι είσαι νεκρός αφού σε κάρφωσα με το σπαθί μου.

-Δεν μπορείς να σκοτώσεις τον James τον σερίφη. Εγώ είμαι σερίφης και κανένας δεν σκοτώνει τον σερίφη.

-Μωρέ τι λες; Είμαστε ιππότες, δεν υπάρχουν σερίφηδες. Σε σκότωσα!

-οχι δεν με σκότωσες. Είμαι ο αόρατος σερίφης, όπως και σε εκείνη τη καουμπόικη ταινία.

Σηκώθηκα αποφασισμένος να δώσω ένα τέλος στο καβγά. Έτσι κάνουν οι αρχηγοί.

-James είσαι νεκρός. Οι σερίφηδες δεν είναι αόρατοι και δεν υπάρχουν καουμπόηδες όταν παίζουμε τους ιππότες.

-Ψέμα!

-Εγώ είμαι ο αρχηγός και εγώ αποφασίζω

-Τότε λοιπόν ξάπλωσε κάτω γιατί είσαι νεκρός αρχηγός και μη μιλάς.

Πήγα να σηκώσω το σπαθί μου από το χώμα γιατί μόλις πρόσεξα ότι έτσι που ήταν μέσα στη λάσπη κάποιος θα το πάταγε και θα το έσπαγε. Ο James μπερδεύτηκε και νομίζοντας ότι αναστήθηκα και ήμουνα έτοιμος να πολεμήσω άρχισε να κουνάει το σπαθί του και πριν προλάβω το σπαθί του χτύπησε τη ...μύτη μου!

-Η μύτη σου μάτωσε! Η μύτη σου μάτωσε!

Ο Adam έσπρωξε τον James και όλοι μαζευτήκανε γύρω μας.

-Τι κάνεις James;

-Aυτός ξεκίνησε!

-Eγώ δεν ξεκίνησα τίποτα!

Ο James ήταν έτοιμος να βάλλει τα κλάματα και ο Ralf χτύπαγε το στήθος του φωνάζοντας ότι και η δίκια του πανοπλία δεν ήταν καλή. Η Άννα προσπάθησε να αγγίξει τη μύτη μου, έτσι κι αλλιώς αυτή είναι η νοσοκόμα και ο Αδάμ με το James συνέχιζαν να μαλώνουν. Εγώ πίεζα τη μύτη μου όπως μου είχε δείξει η νοσοκόμα στο σχολείο μια μέρα που έπεσα πάνω σε ένα τοίχο. Δεν μ΄ αρέσει όλοι να κοιτάζουν τη μύτη μου αλλά τι να κάνουμε ένας πολεμιστής πρέπει να δείχνει τα τραύματα του μετά από μια μεγάλη μάχη.

-Ε! Πρέπει να φύγω! Σήμερα έχουμε λαζάνια και πατάτες και δεν θέλω να αργήσω.

Και πετώντας κάτω το ξύλο που ήταν το σπαθί του και χωρίς να πει άλλη κουβέντα έφυγε. Είμαι σίγουρος ότι ο Ralf δεν είχε ποτέ αργήσει για φαγητό.

-όλα είναι δικό σου λάθος Alex!

Δεν ήμουν έτοιμος να παραδοθώ έτσι εύκολα, είχα χάσει μια μάχη, ήμουνα νεκρός, ο Ralf είχε φύγει και η μύτη μου είχε ματώσει, δεν γίναν όλα αυτά για τίποτα. Ζήτησα από τον James επανάληψη της τελευτές φάσης πριν πεθάνω!

-Μπα, καλύτερα να πάω σπίτι Alex! Ο πατέρας μου είπε μόνο για λίγο και δεν έχω τελειώσει και το διάβασμα για αύριο.

-James, γρήγορα σπίτι, το φαγητό είναι έτοιμο.

Η μαμά του James! O James ζει σε ένα γωνιακό σπίτι και έχει ένα τεράστιο κήπο και πιο σημαντικό, δεν πειράζει τους γονείς του να μαζευόμαστε όλοι εκεί και γι αυτό κι όλες μας οι πολεμικές μας ασκήσεις γίνονται εκεί. Ο James είναι ένας από τους ιππότες αλλά συχνά για άσκηση κάνουμε και μάχες μεταξύ μας. Έχουμε και πραγματικούς εχθρούς αλλά δεν τους έχουμε συναντήσει ακόμα.

-Συγνώμη Alex δεν ήθελα να ματώσω τη μύτη σου.

Και καθώς ο James έτρεχε στο σπίτι του για φαγητό εγώ έριξα μια ματιά στους υπόλοιπους ιππότες. Ο Perry και ο George ακόμα πολεμούσαν μέχρι κάποιος από τους δυο να πεθάνει. O Adam έκανε ασκήσεις καράτε με το ξίφος του και η αδερφή του Perry, η Άννα με τον Timmy τον παρατηρούσαν με θαυμασμό.

Χαμογέλασα στη σκέψη ότι εγώ ήμουν ο αρχηγός των ΜΠΛΕ ΙΠΠΟΤΩΝ!

-Παιδιά ώρα για φαγητό, γρήγορα σπίτια σας!

*************************************

Κάτι που είδα στην πράξη σε φίλους μου και το κάνω σε πράξη με τη Δάφνη είναι ότι είναι αδύνατο να περιορίσεις ένα παιδί στο τι θα παίξει κάνοντας ‘λογικές,’ ‘συναισθηματικές’ ακόμη και ‘ιδεολογικές’ επιλογές στo παιχνίδι του. Και βέβαια δεν μπορείς με τίποτα να επιβάλεις στο παιδί καταστάσεις και να περιμένεις το παιδί απλά να τις αποδεχτεί. Έτσι όλα παίζουν, και η Barbie παίζει και τα λαθεμένα πρότυπα παίζουν με τη Barbie ακόμα και τα πιστόλια. Κάτι που πίστευα σε όλη μου τη ζωή είναι ότι το πιο ζωντανό κομμάτι της ψυχής μας είναι η φαντασία και αρκεί να αφιερώσεις λίγο χρόνο στο παιδί και να του δείξεις ότι το να χτίσεις το σπίτι της Barbie με τα τουβλάκια είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το να έχεις μια βαρετή Barbie που απλά κάθεται στο σπιτάκι της. Πολύ πιο ενδιαφέρον δε είναι να ακολουθήσεις όλη τη διαδικασία του χτισίματος όπως το να το σχεδιάσεις πρώτα, να το χρωματίσεις με τα χρώματα που έχουν τα τουβλάκια, να κάνεις σίγουρο ότι στο σχέδιο έχεις βάλει ακριβώς τον ίδιο αριθμό από τουβλάκια που έχεις και μετά να αρχίσεις το χτίσιμο. Στο τέλος το παιχνίδι έχει γίνει δημιουργία και η Barbie έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενη. Παράλληλα τα παιδιά πολλές φορές μπορούν μέσα στο παιχνίδι τους να αντιμετωπίσουν πολύ καλύτερα συναισθηματικά φορτωμένες καταστάσεις από εμάς τους ενήλικους γιατί και πάλι δουλεύει η φαντασία τους.

ovi magazine, ovi blog & TheOvimagazine