Any ’special’ questions?

Αυτό το κείμενο δεν έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο και η συνέχεια και Episode II έρχεται αύριο. Σήμερα θα σας μιλήσω για μια μικρή περιπέτεια που έζησα τις προηγούμενες μέρες.

Έχω αναφέρει και σε προηγούμενα κείμενα ότι έχω μια μικρή κόρη, τη Δάφνη που είναι δυόμισι χρονών. Η λέξη χαζομπαμπάς δεν εκφράζει ακριβώς τη κατάσταση μου, μάλλον αδικεί τη λέξη. Θα έχετε ακούσει την έκφραση, αυτή βαράει το ντέφι κι εγώ χορεύω, στη δικιά μας περίπτωση τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, εγώ χορεύω πριν καν εκείνη σκεφτεί τη λέξη ντέφι. Σαφώς και υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για τη κατάσταση μου και πρώτα απ’ όλα ότι κόρη ήρθε σε ηλικία πάνω από σαράντα και αυτό με κάνει μια φορά θύμα, τώρα αν προσθέσουμε και το ότι είναι κόρη που για μένα ήταν σαν κρυφό όνειρο να έχω μια κόρη αυτό με κάνει δέκα φορές θύμα αν προσθέσετε ότι κατάλαβε από ηλικίας 3 μηνών τι θύμα είναι ο μπαμπάς της αυτό με κάνει 100 φορές θύμα.

Ξέρω ότι η πρώτη σκέψη είναι ότι την κακομαθαίνω. Λοιπόν αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ μου, τι πάει να πει την κακομαθαίνω; Το περίεργο είναι ότι εγώ που την κακομαθαίνω είμαι και ο μοναδικός που ακούει χωρίς κουβέντα, όταν πω για κάτι μη, μπαίνω στο κόπο να το εξηγήσω και να μην έχω την απαίτηση να ακούσει σε ένα μη και αν και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει περίπου το ένα στα δέκα που λέω, γιατί και από αρχή αποφεύγω όλα τα μωρουδίστικα, τελικά κάνει αυτό που της λέω και ακόμα και όταν έρχεται η ώρα του ύπνου φτάνει να της πω ότι ώρα για ύπνο και είναι στο κρεβάτι περιμένοντας βραδινή ιστορία.

Μιλάει φιλανδικά, έχει αρχίσει να μιλάει αγγλικά, καταλαβαίνει ελληνικά και ξέρει τις λέξεις ‘θέλω’ και ‘παγωτό’ σε κάθε πιθανή γλώσσα που υπάρχει. Έχει μεγάλη αγάπη στα βιβλία και επειδή θεωρεί πολλά βιβλία του μπαμπά της βαρετά έχει χρωματίσει αρκετές σελίδες προς μεγάλη χαρά του Νίτσε που τον έκανε και πολύχρωμο. Αγαπά ιδιαίτερα τη μουσική και από μωρό της άρεσε να γλείφει τα CD του μπαμπά και τώρα όταν ηχογραφούμε μουσική για το ραδιόφωνο χορεύουμε παρέα. Όταν με ακούει στο ραδιόφωνο μου μιλάει και είναι σίγουρη ότι της απαντάω και γενικά αν και πηγαίνει σε παιδικό σταθμό θεωρεί το δικό μου κόσμο μια τεραστία παιδική χαρά και έτσι με συντροφεύει συχνά. Παράλληλα έχω βάλει κάμερα και στο laptop και έτσι όταν χρειάζεται να λείψω έχουμε πάντα επικοινωνία οπτική προς μεγάλη απόλαυση όλων όσων με παρακολουθούν!!!

Γενικά είναι ένα παιδί υπερκινητικό, μάλλον στο μπαμπά της μοιάζει, και θέλω να πιστεύω έξυπνο. Έχουμε ένα μικρό πρόβλημα, δεν αντέχει τον πυρετό. Όταν ο πυρετός φτάνει πάνω από 38 τρώμε όλο το πακέτο γιατί πέφτει σε στιγμιαίο κώμα με όλα τα συνεπακόλουθα. Έτσι αυτό το Σαββατοκύριακο το περάσαμε στο νοσοκομείο.

Προσοχή δεν έχω κανένα σκοπό να συγκρίνω τα νοσοκομεία της Ελλάδας με αυτά της Φιλανδίας, λείπω πολλά χρόνια, η τελευταία μου προσωπική εμπειρία είναι μάλλον μελανή και θέλω να πιστεύω ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει.

Αν και δεν ζούμε στο κέντρο, το ασθενοφόρο ήρθε σε δυο λεπτά ακριβώς, της δοθήκαν οι πρώτες βοήθειες και με ταχύτητα βρεθήκαμε στο νοσοκομείο όπου έτοιμο δωμάτιο μας περίμενε και βρέθηκε αμέσως νοσοκόμα που να μιλάει αγγλικά για να μην νιώσω άβολα μιας και είχαν ήδη ενημερωθεί από το ασθενοφόρο. Άρχισαν αμέσως οι εξετάσεις και ακόμα και με άκουσαν σε κάποιες παρατηρήσεις που έκανα αν και δεν έχω καμιά σχέση με το ιατρικό χώρο.

Φαντάζομαι κάποιοι έχετε παιδιά και πιθανώς να καταλαβαίνετε γιατί μιλάω απλά το ζούμε στη πιο ακραία του μορφή. Και φυσικά κάθε φορά γίνονται όλες οι εξετάσεις από την αρχή παρ΄ όλο ότι έχουν ένα αρχείο τέτοιο που μας είπαν και πράγματα που εμείς είχαμε ξεχάσει. Η μικρή είναι ακόμα στο νοσοκομείο και αναρρώνει και εγώ ήρθα σπίτι μετά από τρεις μέρες να δω σε τι κατάσταση είναι τα πάντα έτσι που φύγαμε συμπεριλαμβανομένης και της ανοιχτής πόρτας!!!

Χτες το μεσημέρι κάποια στιγμή πέρασε από το δωμάτιο ένας νεαρός γιατρός ο οποίος για του x λόγους που δεν κατάλαβα μας είπε από την αρχή το ιστορικό και ενώ περιμέναμε κάποια απάντηση μας κοίταξε και είπε: Any special questions?

Τώρα εγώ είμαι αυτό που λένε οι εγγλέζοι ‘big mouth’ κάτι που μου έχει βγει σε κακό αρκετές φορές αλλά και τις φορές που συγκρατήθηκα αποδείχτηκε χειρότερα οπότε ...αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο! Γι’ αυτό του απάντησα, αν εξαιρέσουμε ότι είμαστε ήδη τρεις μέρες στο νοσοκομείο με ένα μωρό που τρώει από ορό και την έχουνε ρουφήξει σαν βαμπίρ από παντού τι άλλη special ερώτηση θα μπορούσα να έχω έκτος από το τι συμβαίνει; Άλλωστε ούτε εγώ ούτε η Δάφνη είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε αυτό το Σαββατοκύριακο εκτός από το να ζήσουμε.

Η νοσοκόμα που τον συνόδευε έφυγε αμέσως από το δωμάτιο και ο νεαρός γιατρός κατακόκκινος είπε κάτι στα φιλανδικά που βέβαια δεν κατάλαβα και εξαφανίστηκε. Πριν καν ηρεμίσω και περάσουν πέντε λεπτά η πόρτα άνοιξε και μπήκε ένας κύριος ο οποίος συστήθηκε σαν ο διευθυντής του νοσοκομείου, μου ζήτησε ειλικρινά συγνώμη για την άστοχη ερώτηση χωρίς να κάνει την παραμικρή υπόνοια για τον νεαρό γιατρό κάτι το οποίο εκτίμησα ιδιαίτερα. Και απο εκείνη τη στιγμή ανέλαβε ο ίδιος την Δάφνη σε σημείο που ήρθε στο νοσοκομείο γύρω στις 2 τα ξημερώματα να ελέγξει αν όλα πάνε καλά!!!

Τώρα τρέχω να την πάρω από το νοσοκομείο.

Ευχαριστώ για τα e-mails ανησυχίας!!! Πολύ!!!

Και χρόνια πολλά σε όλες τις Μαρίες.