Διάλειμμα για ...τσιγάρο πριν από την 3η πράξη

Την τελευταία βδομάδα ή καλύτερα τις τελευταίες δέκα μέρες είναι σαν να έχει πέσει ο ουρανός να με πλακώσει - αγαπημένη φράση του Αστερίξ και της Krot, και εχω απομακρυνθεί από το δικό μου blog και την blog-σφαίρα αλλά ελπίζω οι περισσότεροι να βλέπετε ότι σε κάθε ευκαιρία επισκέπτομαι τα blog σας ακόμη και όταν δεν αφήνω τα συνηθισμένα μου ...διαπιστευτήρια!!!

Σε κάποια εχω αφήσει αλλά σε αυτά θα αναφερθώ παρά κάτω. Λοιπόν ανακάλυψα στερητικά συμπτώματα, όπως ενώ βρισκόμουν μπροστά σε οθόνη συναδέρφου και που δεν είχα καμιά δουλειά του πέρασα στα favorites μερικά από τα αγαπημένα μου blogs με αποτέλεσμα να πάρω παρατηρήσεις του στιλ... but it’s in greek!!! Άλλο σύμπτωμα, να στείλω σε συνάδελφο mail με παρατηρήσεις και σκέψεις σχετικά με άρθρο του στα ....ελληνικά και ότι τελευταία όταν αναφέρομαι σε κάποιο άρθρο το αποκαλώ post και ρωτάω αν είχε comments!!!

Το ότι το Ovi magazine από μηνιαίο έχει γίνει ημερήσιο έχει προσθέσει αρκετή δουλειά και δίπλα μου εχω μια λίστα που αντί να μειώνεται καθημερινά αυξάνεται μιας και εχω τον Asa που καθημερινά μου στέλνει και από ένα mail με την παρατήρηση ...πρέπει να γράψεις γι αυτό!!! Παράλληλα μέσα από το Ovi project ετοιμάζουμε και μια σειρά από ενέργειες που σύντομα θα σας εξηγήσω αφού εχω σκοπό να κάνω ένα post σχετικά με το Ovi.

Πάμε τώρα στα blogs που άφησα, οχι ίχνος αλλά ολόκληρο παπούτσι. Σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά ήρεμος άνθρωπος και φροντίζω να αντιμετωπίζω τα περισσότερα που μου συμβαίνουν με χιούμορ αλλά μάλλον και αυτό δοκιμάστηκε λίγο τις τελευταίες μέρες και μάλιστα μέσα σε πολύ φιλικά μου blogs. Φαντάζομαι ότι όπως όλοι μας έτσι κι εγώ εχω τα ‘κουμπιά’ μου που όταν κάποιος τα πιέζει αντιδράω, ίσως αυτό να έχει να κάνει με προσωπικές εμπειρίες του παρελθόντος μου ή με μια προσωπική ηθική που αναπτύσσεται μέσα στα χρόνια. Έτσι λοιπόν κάποιοι παίξαν πιάνο με τα κουμπιά μου!!!

Ένα και που με έχει στεναχωρήσει ιδιαίτερα είναι αυτό που συνέβη με το blog του Φοίβου. Ο Φοίβος έγραψε ένα post – απάντηση σε post άλλου blogger σχετικά με το κάπνισμα. Όπως έγραψα και στο δικό του blog το συγκεκριμένο post ήταν από τα λίγα που εχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια μέσα στη γενικότερη υστερία αντί-καπνίσματος που είχε λογική βάση και έδειχνε ότι ο μη καπνιστής σέβεται εμένα τον καπνιστή ακριβώς όπως και με το δίκιο του απαιτεί από εμένα να τον σέβομαι. Πολύ περισσότερο αυτό που μου άρεσε στο post του Φοίβου ήταν ότι είδε το δάσος και δεν σταμάτησε στο δέντρο. Είδε ότι πίσω από αυτή την υστερία κρύβεται μιας μορφής φανατισμός που είναι έτοιμος να κάψει στη πυρά για άλλη μια φορά μάγισσες με γενικευμένα επιχειρήματα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ θεωρώ ότι το κάπνισμα δεν κάνει κακό στην υγεία, απεναντίας ασπάζομαι τις ιατρικές γνωματεύσεις αλλά αυτό που προσπαθώ συχνά να υπογραμμίσω είναι ότι, πρώτον το κακό που κάνει το τσιγάρο είναι προσθετικό και αντίστοιχο κακό κάνουν χιλιάδες άλλα πράγματα που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας συμπεριλαμβανομένων και φαγητών που έχουμε την καθημερινή μας δίαιτα και δεύτερο και πολύ πιο σοβαρό για μένα, το τσιγάρο κάνει καλό στη ψυχική μου υγεία! Για το θέμα εχω γράψει σειρά από άρθρα που δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να τα προσθέσω.

Θα σας πω μια μικρή πολύ προσωπική ιστορία. Καπνίζω από τα δεκαπέντε μου χρόνια και για όσους με ξέρουν, ήταν αδύνατο να κάνω κάτι ‘κρυφά,’ έτσι πολύ απλά πήγα μια μέρα στο σπίτι μου με ένα πακέτο τσιγάρα που άφησα πολύ επιδεικτικά στο γραφείο μου έτσι ώστε η να αποφύγω ή να προκαλέσω τη συζήτηση. Δεν άρχισα να καπνίζω γιατί ήθελα να αποδείξω κάτι ούτε το έκανα γιατί με παρασύρανε, ήθελα να το δοκιμάσω και ανακάλυψα την απόλαυση ενός τσιγάρου μετά το σουβλάκι ή τα πατατάκια, γεύση τρομακτική!!! Έτσι λοιπόν αφού πέρασε η περισσότερη μέρα το βράδυ ήρθε ο πατέρας μου στο δωμάτιο μου και μου είπε ότι πρέπει να συζητήσουμε. Σημειωτέον ότι με τον πάτερα μου είχα μια πολύ καλή σχέση.

Εδώ θα πρέπει να κάνω μια επεξηγηματική διακοπή, εγώ δεν μεγάλωσα στη δεκαετία του 80 ή του 90, πράγμα που σημαίνει ότι ο δεκαπεντάχρονος του 70 δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το σημερινό η τον χθεσινό δεκαπεντάχρονο, σημειολογικά αυτό που μας χωρίζει είναι αιώνες και το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις γονιών με τα παιδιά τους. Ο πατέρας μου λοιπόν αφού κάθισε μου είπε πολύ ήρεμα ότι δεν είχε σκοπό να μου κάνει μάθημα για το τσιγάρο μιας και ήταν σίγουρος ότι οι καθηγητές μου κάναν πολύ καλά τη δουλειά τους και στην ηλικία που βρισκόμουνα θα είχα την κατάλληλη ενημέρωση για το συμβαίνει στους καπνιστές. Αυτό που θα ήθελε να συζητήσουμε ήταν το θέμα του χαρτζιλικιού μου. Φαντάζεστε την έκπληξη μου όταν οι ιστορίες των περισσότερων συνομήλικων μου και δη κοριτσιών συνοδευόντουσαν με δράματα που κράτησαν μέρες. Μου εξήγησε ότι τα λεφτά που μου έδινε κάθε Σάββατο ήταν για να περνάω την βδομάδα συμπεριλαμβανομένης και της σαββατιάτικης εξόδου και πιθανώς κάποιου περιοδικού που θα ήθελα. Φυσικά ντύσιμο, βιβλία κλπ ήταν δική του υποχρέωση και αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει αλλά ανησυχούσε για το που έβρισκα τα λεφτά να αγοράζω τσιγάρα. Μου είπε ότι του φαινόταν αδιανόητο να κάνω τράκα ή να στερούμαι κάτι άλλο για χάρη των τσιγάρων και έτσι αφού καταλήξαμε ότι χρειαζόμουν τρία πακέτα την βδομάδα – βλέπεται έπρεπε να σκεφτώ και φίλους που κάνανε τράκα – μου αύξησε ανάλογα το χαρτζιλίκι μου.

Στη συνέχεια κάναμε μια γενικότερη συζήτηση που συμπεριλάβαμε και ένα μπλουζάκι που ήθελα πολύ, γνωστής γαλλικής εταιρίας. Από εκείνη τη μέρα καμιά άλλη συζήτηση δεν έγινε για το θέμα μέχρι το τέλος του μήνα. Στο τέλος του μήνα ακριβώς ο πατέρας μου εμφανίστηκε με ένα κουτί που το κράτησε κλειστό μέχρι το βράδυ που ήρθε στο δωμάτιο μου. Σε αργή ιεροτελεστία άνοιξε το κουτί και έβγαλε το μπλουζάκι που ήθελα. Ακριβώς το ίδιο, ακριβώς στο χρώμα που το ήθελα!!! Στη συνέχεια και χωρίς να πει τίποτα άλλο, απλά πήρε τον αναπτήρα μου από το γραφείο και ...του έβαλε φωτιά!!! Το μόνο που μου είπε ήταν ότι σαν συνέχεια της κουβέντας μας που την αφήσαμε μισοτελειωμένη, αυτό ακριβώς κάνω κάθε μήνα στη τσέπη μου. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν αντί να αγοράζω τσιγάρα να μαζεύω τα λεφτά που έτσι κι αλλιώς δεν είχε κανένα σκοπό να μειώσει και να παίρνω ότι θέλω μια φορά το μήνα.

Κοντεύοντας τα πενήντα δεν το εχω ξεχάσει, απεναντίας είναι από τις πιο ζωντανές αναμνήσεις που εχω από την εφηβεία μου και ένα πολύ σκληρό μάθημα. Δεν έκοψα το τσιγάρο απλά το κατέταξα σε μια διαφορετική κατηγορία που παραμένει από τότε. Είναι μια από τις μικρές πολυτέλειες που επιτρέπω στον εαυτό μου. Δεν ανήκα σε αυτούς που περιμένανε το διάλειμμα για να κάνουν πέντε τσιγάρα σε πέντε λεπτά, απλά κάπνιζα όταν εγώ αισθανόμουνα ότι θα το απολάμβανα και βέβαια συνεχίζω να κάνω το ίδιο.

Τώρα επανερχόμενος στο post του Φοίβου, αυτό που με εκνεύρισε ήταν μέσα στα comments και ήταν γραμμένο από τον αρχικό blogger που αμόλησε την αντί-καπνιστική του μανία με ευκαιρία την προβλεπόμενη απαγόρευση στην Γαλλία. Στο πρωτο μου comment απλά αδιαφόρησα για το αντί-καπνιστικό μένος και ασχολήθηκα με το δέντρο που είναι κάθε μορφής υστερίας συμπεριλαμβανομένης και της αντικαπνιστικής όπου βέβαια υπήρξε μια απάντηση του στιλ: «Με εκνευρίζουν αφάνταστα αυτές οι βλακώδες ισοπεδωτικές συγκρίσεις. Το μακρύ μαλλί δεν ενοχλεί κανέναν, δεν επηρεάζει ούτε την υγεία ούτε την συνύπαρξη ανθρώπων στον ίδιο χώρο, παρα μόνον αισθητικά ίσως κάποιους κολλημένους.», «Το κάπνισμα αφορά σε όλο τον κόσμο, όχι μόνον στους καπνιστές.».

Δυστυχώς όμως και το έργο το εχω δει πολύ συχνά και εχω δει πως το αντί- μεταβάλλεται σε απόλυτη υστερία όπως είπα και προηγουμένως και στο τέλος θα καταντήσουμε όπως μια ταινία του Carpenter όπου οι καπνιστές καταλήγουν στην εξορία. Εν κατακλείδι εγώ αν και γνώστης των συνεπειών, καπνίζω για την ψυχική μου υγεία και τη θεωρώ το ίδιο σημαντική αν οχι σημαντικότερη από τη σωματική μου και όπως ο μη καπνιστής έχει την απαίτηση να τον σέβομαι εχω κι εγώ την αντίστοιχη απαίτηση να με σέβεται. Το να μιλάς για σεβασμό στα δικαιώματα του άλλου σημαίνει ότι σέβεσαι και αυτό που δεν σου αρέσει, από τη στιγμή που με ορίζεις σαν μίασμα που πρέπει να ‘συμμορφωθεί’ σε αυτό που εσύ ορίζεις νορμάλ, κανονικό, υγιές η οτιδήποτε άλλο με έχεις κάνει εχθρό σου. Το να με τιμωρείς για μια επιλογή μου το θεωρώ απαράδεκτο, το να μου λες ότι δεν σου επιτρέπω να πας όπου θέλεις το θεωρώ παιδαριώδες, άλλωστε οι επιλογές για τους μη καπνιστές τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί. Από την άλλη αν νομίζεις ότι με αυτή την υστερία θα σταματήσεις τους νέους από το κάπνισμα μάλλον εκτός από φανατικός είσαι και ανόητος που σε κατατάσσει στους επικίνδυνους.

Το ξέρω ότι στην Ελλάδα τα πράγματα για τους μη καπνιστές δεν είναι ευνοϊκά αλλά και για να θυμηθούμε και ένα παλιό ‘γνωστό’, η βια μόνο βια φέρνει και γι αυτό έφερα το προσωπικό μου παράδειγμα με τον πάτερά μου. Και πάλι τα πράγματα στην Ελλάδα όσον αφορά τη λέξη σεβασμός δεν είναι γενικότερα ευνοϊκά και θα προτιμούσα αντί να αναλώνει κάποιος την ενέργεια του στο αν καπνίζω η οχι και στο αν θα απαγορευτεί το κάπνισμα στη Γαλλία να ασχοληθεί με πιο άμεσα και οδυνηρά προβλήματα, για παράδειγμα σε έρευνα που ανακοίνωσε η βουλή των Ελλήνων πριν από έξη μήνες και σοκάρισε πολλούς ευρωπαίους ανέφερε ότι τέσσερα στα δέκα παιδιά κάτω των δεκατεσσάρων είχε δοκιμάσει ναρκωτικά ή ότι τα κρούσματα οικογενειακής βιας ανάμεσα σε νέα – ηλικιακά - ζευγάρια έχουν αυξηθεί ...δραματικά!

Φοίβο, σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη για τον εκνευρισμό μου αλλά ελπίζω αυτό το σημείωμα να εξηγεί την αντίδραση μου.

Μια άλλη συζήτηση που με εκνεύρισε ήταν στο blog της Erotelinen και σε ένα comment που έκανα σχετικά με το ρατσισμό όπου πήρα την απάντηση ότι η Ευρώπη είναι ...παραδοσιακά πιο ρατσιστική από την Αμερική, με συμπλήρωμα, πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησα με κάποιον που έχει ρίζες από την Ασία η εβραίο. Μάλλον εγώ εδώ εχω εκφραστεί καλύτερα μιας και ο συγκεκριμένος χρησιμοποιείσαι εκφράσεις όπως Asian που από μόνες τους ορίζουν στερεότυπα για να αποφύγω τη λέξη ρατσισμό.

Για να τα πιάσω ενα-ενα. Τα τελευταία χρόνια όλη η Ευρώπη, ειδικά η ‘παλαιά’ Ευρώπη έχει βρεθεί στη θέση σε σχέση με την Αμερική να απολογείται για τον Χίτλερ και να κάνει τούμπες στους Αμερικάνους που μας απελευθέρωσαν. Στο σημείο απελευθέρωσαν δεν θα προχωρήσω γιατί όσοι έχουν μια μικρή γνώση του τι έγινε στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου θα γνωρίζουν πρωτο ότι οι Αμερικάνοι δεν ήρθαν και με πολύ ενθουσιασμό απεναντίας πολλοί Αμερικάνοι πολιτικοί και βιομήχανοι είχαν σκοπό να αφήσουν το Χίτλερ ήσυχο μιας και χτυπούσε τον ουσιαστικό εχθρό που ήταν η Ρωσία. Χωρίς να αμφισβητώ την βοήθεια του αμερικάνικου στρατού άλλο ένα θέμα είναι ότι στη πρώτη γραμμή δεν ήταν ακριβώς οι λευκοί του νότου αλλά αναλώσιμοι! Δεύτερο τη μεγαλύτερη διάρκεια του πολέμου ένα μεγάλο μέρος του αμερικάνικου στρατού την πέρασε στρατοπεδευμένο στην Αγγλία με τις γνωστές μεταπολεμικές ιστορίες από τις εγγλεζουλες!!! Οι Αμερικάνοι ουσιαστικά ανακατευτήκαν πολύ περισσότερο στην Ασία και όσο για την Ευρώπη το εξέλιξαν από ένα σημείο και ύστερα σε παιχνίδια μεταξύ στρατηγών με μεταπολεμικά πολιτικά όνειρα. Όσο για τους επιζήσαντες Ναζί φροντίσαν να τους φυγαδεύσουν στην Αμερική, να στελεχώσουν μυστικές υπηρεσίες και το υπουργείο εξωτερικών και ακόμη θρασύτατα τον ΟΗΕ στο όνομα του καινούργιου πολέμου που είχε ξεκινήσει έτσι κι αλλιώς πολύ νωρίτερα και που δυστυχώς δεν έχει τελειώσει παρα το γκρέμισμα του τείχους και από τις δυο πλευρές. Η άγνοια ή ο εθελοτυφλία στην ιστορία με ενοχλεί και με εκνευρίζει ειδικά όταν γίνεται για λόγους πατριωτικούς και σε αυτό δεν εξαιρώ και την ανάλογη ελληνική ιστορία.

Το δεύτερο θέμα ήταν το σε πόσους εχω μιλήσει. Τα τελευταία χρόνια ο όρος πολυπολιτισμικός έχει γίνει σχεδόν της μόδας, ακούγεται πολύ συχνά και έχει φτάσει να ορίζει και κάθε κίνηση αντιρατσιστική. Πως ορίζουμε λοιπόν αυτήν την πολυπολιτισμική κοινωνία. Δυστυχώς η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι, ξέρω έναν Asian όπως είπε και ο κύριος στο blog της Ergotelinen ή ακούω ινδική μουσική, βλέπω ιρανικό κινηματογράφο, εχω διαβάσει δυο Τούρκους συγγραφείς και λέω ότι είμαι αντί- ρατσιστής.

Λοιπόν εγώ τους φίλους μου, τους γνωστούς μου και τους συνάδελφους μου δεν τους ορίζω από την εθνική τους καταγωγή, ούτε από το χρώμα τους, ούτε από τη σεξουαλικότητα τους. Για μένα είναι ο Jari, η Kati, ο Teo, ο Asa, η Kay, η Tagmar, ο Amin, ο Roger, ο Derek, ο Giorgos, η Sorja, η Saido, ο Al, o Jan κλπ τα υπόλοιπα είναι δικό τους θέμα. Όλοι μου αυτοί οι φίλοι και γι αυτό η επιλογή των ονομάτων καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα εθνοτήτων και τουλάχιστον τέσσερις ηπείρους. Μέσα στη φιλία μας και όπως θα συνέβαινε σε κάθε μορφής φιλίας και οι δυο πλευρές κάνανε μια σημαντική διαδρομή για να πλησιάσουν η μια την άλλη που φυσικά συμπεριλαμβάνει μουσική, βιβλία, σινεμά, θέατρο και άλλα, αλλά πάνω από όλα συμπεριλαμβάνει ανθρώπινη επαφή, κατανόηση και αποδοχή. Εκεί λοιπόν κατά την άποψη μου έχει αποτύχει η πολυπολιτισμική κοινωνία μας, στη μανία της να αποδείξει ότι δεν έχει ταμπέλες έβαλε άλλες ταμπέλες οδηγώντας σε ομαδοποιήσεις, γκέτο και περιθωριοποιήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργήσει πολυεθνικιστικές κοινότητες.

Επιστρέφοντας στον κύριο στο blog της Ergotelinen θα ήθελα πολύ να του πω ότι το ότι ξέρουμε ότι υπάρχει ρατσισμός στην Ευρώπη, το λέμε δυνατά και ψάχνουμε τρόπους να τον σταματήσουμε είναι ένα πρωτο δείγμα ανοιχτής κοινωνίας που αναγνωρίζει το πρόβλημα της. Με αναθέματα και εσείς είσαστε χειρότεροι δεν το αντιμετωπίζεις και παράλληλα εθελοτυφλείς στα δικά σου προβλήματα... τα ισχυρότερα κινήματα λευκής δύναμης στο κόσμο αυτή τη στιγμή βρίσκονται στις ΗΠΑ και η δύναμη τους οικονομική και υλική είναι τρομερή με ισχυρά lobby ακόμη και μέσα στο κογκρέσο. Όταν κάποιος ακροδεξιός έγινε καγκελάριος στην Αυστρία όλη η Ευρώπη αντέδρασε, όταν ο Donald H. Rumsfeld, πρωτοπόρος σε ακροδεξιές δηλώσεις έστειλε στη φυλακή προ μηνός 65χρονο γιατί του είπε που έχεις καταντήσει την πατρίδα μου κανένας δεν αντέδρασε. Όταν ρατσιστικές ομάδες στην Αμερική συντηρούν στρατόπεδα εκπαίδευσης και οπλισμό εξ ίσου μοντέρνο με αυτό του αμερικάνικου στρατού και που ο ελληνικός στρατός δεν έχει δει ούτε στον ύπνο του κανένας δεν μιλάει, όταν κάθε τρία λεπτά σε κάποιο σημείο των ΗΠΑ βιάζεται και δολοφονείται μια κοπέλα που δεν καλύπτει τα εθνικιστικά πρότυπα κάποιων, όταν κάθε πέντε λεπτά γίνεται και ένα έγκλημα μίσους, όταν υπάρχουν Guantanamo κατά παραβίαση του ίδιου του αμερικάνικου συντάγματος και μπορώ να συνεχίσω για ώρα αφού έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα σχεδόν παίρνω ένα δελτίο τύπου από την amnesty international που φροντίζει να μην ξεχάσω κάτι.

Με όλα αυτά θα με συγχωρέσετε αν δεν μπορώ να αντιδράσω ψύχραιμα σε παιδαριώδη comments και στη λογική ανόητο comment παίρνει ανόητη απάντηση ο συγκεκριμένος κύριος πήρε ανάλογη απάντηση. Ελπίζω να έγινα κατανοητός και από σένα Ergotelinen και να συγχωρέσεις την έκρηξη μου.

Υπάρχει και ένα τρίτο blog αλλά ...ετοιμάζομαι σιγά σιγά, φορτώνω... γιατί το συγκεκριμένο ορίζει τον οικολόγο σαν αντί-καπνιστή, φυτοφάγο και που υπερασπίζεται τη μαριχουάνα και τρέμουν τα κόκαλα της Petra Kelly!!!

*****************************

Ελπίζω να μην σας κούρασε το κείμενο έκρηξης και συγνώμης. Κατά τα άλλα στη Λαπωνία στρώνει για τα καλά το χιόνι και εκεί πια έχουν μόνο νύχτα πια. Εμείς έχουμε ακόμα κάποιες ώρες μέρα αλλά ο ήλιος έχει πια χαθεί, για όσους ξέρουν ο ήλιος εδώ δεν πάει ποτέ κατακόρυφα αλλά πλάγια και πλησιάζουμε στη περίοδο που θα χαθεί από τον ορίζοντα ακόμα και για τις λίγες ώρες μέρας που θα έχουμε, τώρα πια ζούμε με τα φωτά πάντα αναμμένα. Και το χιόνι έρχεται από βδομάδα, ήδη η θερμοκρασία είναι γύρω στους 6 βαθμούς.

*****************************

Οι φωτογραφίες είναι όλες σημερινές από το κέντρο για να πάρετε μια ιδέα πως είναι η μέρα μας...

Η τελευταία είναι αφιερωμένη στους δυο Σουομέζους τον Φοίβο και τον Yannis_h για να τους φέρει ...αναμνήσεις και εσείς για να δείτε τί είναι ο ...πασατέμπος μας!!!