Ο κακός ο γείτονας και στα ...Σουηδικά!

Ζω σε ένα κλασσικά Σκανδιναβικό συγκρότημα τεσσάρων πολυκατοικιών που σχηματίζει τετράγωνο, έχει πίσω του δάσος και στη μέση ένα πολύ μεγάλο κοινόχρηστο χώρο που συμπεριλαμβάνει χώρο για πικ-νικ και γκριλ, μεγάλη παιδική χαρά με σκάμα, κούνιες, τραμπάλα κλπ συν χώρο ανάπαυσης/αναψυχής για τους μεγαλύτερους.

Ο λόγος που στην αρχή έγραψα “κλασσικά Σκανδιναβικό” είναι γιατί γενικότερα στη Σκανδιναβία αλλά ειδικότερα στην Σουηδία ο νόμος υποχρεώνει τις οικοδομικές εταιρίες να προβλέπουν τέτοιους χώρους όταν αναγείρουν συγκροτήματα.

Η πιο συνηθισμένη εικόνα – στη δική μου γειτονιά – είναι η εικόνα νέας μητέρας, του νέου πατέρα, ή του παππού και της γιαγιάς να παίζουν με το παιδί τους στο σκάμα ή σε κάποια από τις κούνιες αλλά εφέτος το καλοκαίρι αυτό άλλαξε. Εφέτος και λόγω κοροναϊού λίγοι πήγαν διακοπές και ακόμα πιο λίγοι έστειλαν τα παιδιά τους σε κατασκηνώσεις ή στους παππούδες, έτσι τα περισσότερα παιδιά βρέθηκαν να περνάνε το καλοκαίρι στο διαμέρισμα ή στον κοινόχρηστο χώρο. Παράλληλα πολλοί γονείς “συνεταιρίστηκαν” στο ...μπέιμπι-σίτινγκ, έτσι έγιναν μικρές παρέες παιδιών που περνούσαν την περισσότερη μέρα μαζί, υπό την επίβλεψη ενός γονέα και την ώρα που οι αλλοι γονείς εργαζόντουσαν, εξασφαλίζοντας μεσημεριανό και ανάπαυση για τα παιδιά.

Ανάμεσα στα παιδιά της γειτονιάς μου, αφρός και διασκέδαση ήταν δυο κοριτσάκια, οκτώ και εννέα χρονών. Το ένα με εμφανή ινδική καταγωγή και το άλλο από πατέρα Ιταλό. Και οι δυο λες και είχαν καταπιεί ...ντούρασελ. Όλη μέρα να τρέχουν, να παίζουν, να χορεύουν και να κάθονται να κουβεντιάζουν στα παγκάκια. Αεικίνητες, ακούραστες και εφευρετικές, κάθε φορά που κοίταζα από το παράθυρο ήταν εκεί στο “παρκάκι” παίζοντας και σχεδόν πάντα κάνοντας με να χαμογελάω με τα παιχνίδια και τα καμώματά τους. Σιγά-σιγά εξελιχτήκαν το κέντρο των παιδιών της γειτονιάς αρχηγοί και οργανωτές όλων των παιχνιδιών. Ετσι κάθε απόγευμα μετά τις πέντε όλα τα παιδιά μαζευόντουσαν περιμένοντας εντολές από τις δυο ...αρχηγούς.

Αυτή η ...πολύχρωμη διασκέδαση για όλους μας – με τα τραγούδια και τις φωνές - ξεκίνησε κάποια στιγμή στα τέλη του Μαΐου και συνεχίστηκε και στα τέλη του Ιουλίου. Στα τέλη του Ιουλίου μια από τις δυο μαμάδες των κοριτσιών έφερε ...κιμωλίες. Αυτές τις χρωματιστές κιμωλίες που είμαι σίγουρος ότι έχετε δει όλοι σας, και που χρησιμοποιούν παιδιά σε όλο τον κόσμο για να γράψουν ή να ζωγραφίσουν στο δρόμο. Και τα δυο κορίτσια το έκαναν.

Στο ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι (γιατί δεν επιτρέπονται αυτοκίνητα ...θεωρητικά) που επικοινωνεί τις πολυκατοικίες και τον εξωτερικό δρόμο, ζωγράφισαν ένα σύμπλεγμα εικόνων που συμπεριελάμβαναν καρτουνιστικες εικόνες παιδιών που έπαιζαν και στην κορυφή γράψανε και: girls power! Κοριτσίστικη δύναμη Εντάξει εκεί πια τις παραδέχτηκα Όχι μόνο είχαν ντούρασελ στο σώμα αλλά είχαν και ντούρασελ μυαλό.

Την επομένη αποφάσισα να το βγάλω φωτογραφία αλλά τη στιγμή που βούτηξα το τηλέφωνο μου και πήγα στο παράθυρο το μόνο που πρόλαβα ήταν μια γυναίκα στα εξήντα, που μάλιστα μένει στο ισογώνιο της πολυκατοικίας μου, να επιστρέφει στο σπίτι της κρατώντας μια βούρτσα κι ένα κάδο με νερό. Είχε καθαρίσει τη ζωγραφική των κοριτσιών. Και δεν περιορίστηκε σε αυτό. Πέρασε όλη τη μέρα της μέχρι το βράδυ, σταματώντας τον κάθε κάτοικο του συμπλέγματος και “εξηγώντας” ότι τα κορίτσια ...βανδαλίζουν τον κοινόχρηστο χώρο και φυσικά στο τέλος έδωσε και ολόκληρη διάλεξη με τις απαραίτητες απειλές στους μετανάστες γονείς τους.

Δεν χρειάζεται να πω λεπτομέρειες, όλοι φαντάζεστε το ύφος της αλλά και τον τρόπο που την “άκουσαν” οι μετανάστες γονείς. Σιχαμένο πλάσμα. 

Το ίδιο απόγευμα έτυχε να βγω έξω για κάτι και συνάντησα το ένα από τα κορίτσια και ήταν όλο παράπονο για την ...κυρία και γι αυτά που είπε στη μαμά της. Έτυχε μάλιστα σε λίγο να έρθει και η μάνα της που της είπα πολύ ειλικρινά ότι όλοι οι γείτονες δεν είμαστε ίδιοι και τουλάχιστον εγώ χαιρόμουνα με τα παιδιά που έπαιζαν και θαύμασα τη ζωγραφική τους. Αυτά τώρα τελείως συμπτωματικά γίνονται κάτω από το παράθυρο της τυπησας που στην επιστροφή μου από τη δουλειά που είχα πάει με ...περίμενε. Αλλά ήταν από αυτές τις φορές που τα μακρυά μου και κατάλευκα αγιοβασιλιάτικα γένια, το γενικότερο μέγεθος μου, το μπαστούνι και το βλέμμα μου ...βοήθησαν και με το που πήγε να πει κάτι το έκλεισε αμέσως και έκανε πως μίλαγε στον αέρα.

Περιμένετε, υπήρξε και συνέχεια. Όχι μόνο συνέχισε για μέρες να σταματάει τον καθένα και λέει τη μαλακία της αλλά κάθε μέρα, ακόμα και σήμερα ένα μήνα και μετά, συνεχίζει να περνάει όλο το πρωινό της μέχρι τις πέντε το απόγευμα, στο “πάρκο” φύλακας μην και κάποιος της ...ξαναβανδαλίσει έναν χώρο κοινόχρηστο που κανονικά δεν της πέφτει κανένας λόγος.

Αλλά, και δεν το λέω ...θυμωμένα, και οι υπόλοιποι κάτοικοι των πολυκατοικιών εδώ ...Σουηδοί. Μην μπλέξω!!! Απλά δεν κάνανε τίποτα. Η μάλλον κάνανε. Από τα τέλη Ιουλίου μέχρι σήμερα ΚΑΝΕΝΑ παιδί δεν έχει εμφανιστεί στη παιδική χαρά ΚΑΝΕΝΑ ρε γαμώτο.
ΚΑΝΕΝΑ.
Αυτό κατάφερε η μαλάκο!