Μια ιστορία που δεν θα γράψω

Το Σαββάτο το απόγευμα και ψάχνοντας κάτι τελείως άσχετο έπεσα σε ένα από τα σημειωματάρια που πάντα κουβαλάω μαζί μου, με σημειώσεις από το Νταρφούρ. Το πρώτο μου ταξίδι. Και μου φάνηκε τόσο μακρινό.

Διάβαζα σημειώσεις που είχα κρατήσει και ήταν σαν να διάβαζα την ιστορία κάποιου άλλου, όχι την δικιά μου.

Κατά περιόδους έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ή σε άλλους ότι θα ξαναγράψω για την περιπέτεια Νταρφούρ και γενικά Σουδάν και Κονγκό, αλλά κάθε φορά που το αποφάσιζα το ανέβαλα χωρίς καν να ξέρω το πως και τα γιατί, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι απλά δεν ένοιωθα-δεν νοιώθω έτοιμος να το κάνω. Και τώρα ένοιωσα τόσο αποστασιοποιημένος από όλα τα γεγονότα και τους ανθρώπους που δεν ξέρω τι να γράψω αν το θελήσω.

Διάβαζα κάποια ονόματα κι έκανα πολύ προσπάθεια να θυμηθώ τα πρόσωπα και στο τέλος όλα μου φαινόντουσαν μπερδεμένα και δεν ήξερα ποιος ήταν ποιος κι αν αυτός ήταν αυτή ή αυτή αυτός.

Θα ζουν άλλωστε;

Κι αυτή η τελευταία πρόταση ήταν ο τίτλος και ο επίλογος που θα έβαζα σε ένα βιβλίο που πιθανότατα δεν θα γράψω ποτέ.