Ο Κουρής της γελοιογραφίας

Ο Κυρ – από παιδιόθεν, και ο Γιάννης Ιωάννου είναι οι αγαπημένοι μου γελοιογράφοι. Το χιούμορ τους πάντα κοινωνικοπολιτικό, ποτέ κομματικό - αν και κατά περιόδους έχουν μπει ταμπέλες και στους δυο - και πάντα αντιεξουσιαστικό αδιάφορα..ταμπέλας. Όπως άλλωστε έχω γράψει δεν υπάρχει “αντικειμενικός” δημοσιογράφος και η ιδεολογική θέση του καθενός φαίνεται με πολλούς τρόπους από τα γραπτά του, αλλά επιβάλλεται να είναι ακομμάτιστος. Περιπτώσεις όπως ο Αυτιάς (κλπ σκαϊκά) ανήκουν στα ποτέ-ποτέ-ποτέ.

Υπάρχουν πολλοί ακόμα γελοιογράφοι που μου αρέσουν έως λατρεύω. Ο Στάθης, ο Μητρόπουλος, ο πολύ σύγχρονος Τάσος Αναστασίου, ο Καλαϊτζής, ο Σιδέρης, ο υπέροχος Παυλίδης, ακόμα και Αρχέλαος μεταξύ των πολλών. Μερικοί από αυτούς μάλιστα με έχουν τιμήσει και με τη προσωπική φιλία τους, πράγμα που σας βεβαιώνω καμαρώνω ιδιαίτερα.

Και είναι και ο Αρκάς.

Τον Αρκά τον γνώρισα στο παταράκι του “Παρά-πέντε”, εκείνος με τον κόκκορα κι εγώ με τα σκουλήκια. Η χρυσή εποχή του “Παρά-πέντε” που σταδιακά αντικαθιστούσε τη “Βαβέλ”. Τώρα αυτή είναι η ιστορία του ελληνικού κόμικ αλλά για άλλη φορά. Τότε “Παρά-πέντε” σήμαινε, η πασίγνωστη Μαφάλντα, ο κόκορας του Αρκά, η Τσιγγάνικη ορχήστρα του Καλαϊτζή, τα δικά μου σκουλήκια, Μανάρα, Μπιλάλ και πολλά πολλά άλλα και ο Μπαζίνας, εκδότης του “Παρά-πέντε”, ονειρευόταν το παταράκι του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων να γίνει κάτι σαν χώρος συγκέντρωσης, δημιουργίας και ανταλλαγής ιδεών γελοιογράφων και κομικογράφων. Δεν του έκατσε για πολλούς λόγους αλλά έδωσε σε μένα την ευκαιρία να γνωρίσω κόσμο από τον χώρο.

Τέλος πάντων, ανάμεσα στους άλλους γνωρίστηκα και με τον Αρκά. Αν και διάβαζα τον κόκκορα δεν μπορώ να πω ότι με ...συγκλόνισε. Ήταν στα όρια του “έχει καλές στιγμές”. Αλλά το αν σου αρέσει ένα κόμικ ή μια γελοιογραφία είναι και πολύ προσωπικό. Τα πολύ “οικογενειακώς αποδεκτά” και political correct σκουλήκια μου που πολλές φορές ήταν έντονα επηρεασμένα από την Βρετανική μου θητεία μπορεί να προκαλούσαν την ίδια αντίδραση – ή ακόμα και απέχθεια - από πολλούς άλλους. Οπότε τίποτα το αρνητικό σε αυτό. Ούτε υπήρχε θέμα ...ανταγωνισμού. Εκτός “Παρά-πέντε” κινούμασταν σε τελείως διαφορετικούς γελοιογραφικούς χώρους.

Αυτός όμως που με “χάλασε” ήταν ο ίδιος ο Αρκάς. Ο άνθρωπος και όχι ο σκιτσογράφος. Ένας τύπος γεμάτος αυτό το πομπώδες ντεμέκ του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ΡΕ.” Ο τύπος που σου κάνει χάρη που σε κοιτάει γιατί αυτός είναι ...μεγαλοδικηγόρος, μεγαλογιατρός, μεγαλοαρχιτέκτονας και το σκίτσο είναι ένα ακόμα δείγμα του πόσο μεγάλος είναι και πόσο λίγος είσαι και θα πρέπει να λες κι ευχαριστώ που σε αφήνει να αναπνέεις στον ίδιο πλανήτη με αυτόν. Η δε επιτυχία του κόκκορα και φυσικά το γλύψιμο από τον Μπαζίνα - που είχε πολύ μεγάλο οικονομικό κέρδος από τον Αρκά - και γενικά από όσους τον γνώριζαν φατσικά, έκανε τον Αρκά ...Ναπολέων.

Δυστυχώς την ίδια περίοδο έτυχε σε άλλο χώρο, σε εφημερίδα και πιο οικείο για μένα, να γνωρίσω άλλο ένα πομπώδες ντενεκέ “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ΡΕ.” Ναπολέων, τον Πετρουλάκη που επίσης αντιπάθησα με το καλημέρα. Ευτυχώς όμως ...έφυγα. Από την Ελλάδα γενικά! Και μέχρι να μπει το ιντερνέτ στην καθημερινότητα μας έχασα την άμεση επαφή με την ελληνική γελοιογραφία και το κόμικ. Αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι δεν “μάθαινα”. Κάθε φορά που ερχόμουνα Ελλάδα, εκτός από ότι τελευταίο είχε κυκλοφορήσει Κυρ και Ιωάννου, έκανα και μια ...επένδυση στους υπόλοιπους γελοιογράφους και σκιτσογράφους. Ο Αρκάς πάλι ήταν διαφορετική ιστορία. Επειδή είχε γίνει πια ...χιτ στην Ελλάδα, κάθε φορά που έπαιρνα δέμα από την Ελλάδα είχε μέσα και ...Αρκά. Ακόμα κι η γιαγιά μου μου έστειλε μια φορά Αρκά. Σε σημείο μάλιστα που λες και σαν τιμωρία είχα μερικά τομάκια του κόκορα τρεις και τέσσερεις φορές.

Αλλά και εκεί ήταν που ο Αρκάς με εξέπληξε. Show business και το θεωρώ μια από τις κορυφαίες ελληνικές κομικ-στριπ σειρές. Έπαθα πλάκα με τον πρώτο τομίδιο και το δεύτερο με το που έμαθα ότι βγήκε το έκανα ...παραγγελία. Ακολούθησε το εξ ίσου πολύ καλό σπουργίτι και σιγά-σιγά θόλωσε στη μνήμη μου ο ντεμέκ τύπος που είχα γνωρίσει στο παταράκι του “Παρά-πέντε”.

Πρώτα ήρθε το ίντερνετ και μετά η πρώτη φορά αριστερά. Άμεση πρόσβαση στα ελληνικά ΜΜΕ και σε όλους τους γελοιογράφους με πολλούς να έχουν μπλογκ και σελίδες στο φατσοβιβλίο. Το σπουργίτι και η γάτα (δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή το όνομά της) παντού, μαζί με ένα γερο σκύλο και μερικά ακόμα. Τα περισσότερα είχαν την αίσθηση κόκορα, για μένα πάντα. Άλλα ήταν καλά, άλλα δεν έλεγαν τίποτα απολύτως, σε μερικά απορούσες τι θέλει να πει ο σκιτσογράφος.

Και κάπου εκεί ήρθε ο ...Τσίπρας και ο Αρκάς έγινε πάλι ο παλιός τύπος που είχα γνωρίσει από κοντά, γεμάτος από αυτό το πομπώδες ντεμέκ του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ΡΕ,” με κάτι επιπρόσθετο: το μίσος. Ειδικά αυτό το “τα παιδικά χρόνια ενός πρωθυπουργού”, έβγαζε προσωπικό μίσος για κάποιον επώνυμο. Ο αυριανισμός και το πιο εμετικό λιβελογράφημα σε εικόνες.

Το θέμα δεν είναι ότι ο Αρκάς ανακάλυψε μέσα του τον Μητσοτάκη που έκρυβε τόσα χρόνια, το θέμα είναι ότι χρησιμοποίησε την εξουσία που του έδωσε το σπουργίτι και ο κόκορας για να λασπολογήσει και να διασύρει ακόμα και ψευδολογώντας (όχι δεν ήταν η υπερβολή του γελοιογράφου, ήταν συχνά ψευδολογία) αλλά πάντα μέσω του “χιούμορ” ένα δημόσιο πρόσωπο. Ο Αρκάς έγινε ο Κουρής της γελοιογραφίας.

Όταν πολλοί αντιδράσανε ο Αρκάς (σωστά) είπε ότι είναι δικαίωμα του να κρίνει την εξουσία (πάλι σωστά) και απλά ενώ μέχρι τώρα το έκανε έμμεσα τώρα το κάνει άμεσα και σε όποιον αρέσει (να και ο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ΡΕ,”) γιατί αυτό είναι η δημοκρατία. Πάλι σωστά. Μόνο με το που έπεσε ο Τσίπρας και ανέβηκε ο Μητσοτάκης ο Αρκάς έγινε ...Θανασάκης και ξέχασε πάλι την εξουσία ή καλύτερα βολεύτηκε με αυτή την εξουσία.

Ο Θανασάκης αν και έχει λίγες καλές στιγμές, είναι μια σειρά για φτύσιμο και δείχνει ότι ο Αρκάς δεν έχει ιδέα πως σκέφτονται και πως μιλάνε τα παιδιά. Απεναντίας χρησιμοποιεί τα παιδιά για να περάσει σεξισμό, ομοφοβία και πολλών μορφών προκαταλήψεις συμπεριλαμβανόμενου του ωμού αντιφεμινισμού στα όρια του μισογυνισμού. Και ξέρετε κάτι ...τα σκίτσα μας πάντα αντικατοπτρίσουν μέρος του εαυτού μας κι αν αυτό συμβαίνει με τον Θανασάκη τότε πραγματικά λυπάμαι ...τα παιδιά του!