Πατριώτης αλλά ...με τον άλλων τα παιδιά

Είχα καιρό να μπω στο φατσοβιβλίο αλλά με όλες αυτές τις κραυγές που άκουγα για Ρόδο και Καστελλόριζο είπα να ρίξω μια ματιά.

Εντάξει, οι κολλητοί μου, ειδικά αυτοί που ξέρω χρόνια είχαν μια ψυχραιμία άλφα. Υπήρχαν και αρκετοί από αυτούς που εκτιμώ που έδειχναν λογική, αλλά μετά ...μετά υπήρχαν ελληνικές σημαίες, Σπαρτιάτες και Λεωνίδες, μολὼν λαβέ και φουστανέλες, Κολοκοτρώνης και παναγίτσες με αγίους παστίτσιους να προβλέπουν ότι θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά και άλλα τέτοια. Και ήταν οι πολλοί. Από όλες τις ηλικίες.

Αλλά, αλλά εδώ υπάρχει κι ένα αλλά. Αλλά οι περισσότεροι είναι της ηλικίας μου. Έχουν εγγόνια και μερικοί μάλιστα εγγόνια της παντρειάς. Και τους θυμάμαι προσωπικά. Κι αν δεν τους θυμάμαι ήταν οι ίδιοι που βγήκανε στα μανταλάκια του φατσοβιβλίου κατά περιόδους.

Τι εννοώ. Ρε Σπαρτιάτη, Ανδρούτσο με το φέσι και το τσαρούχι, καλείς για πόλεμο αλλά όταν ήταν ο γιος σου να πάει φαντάρος έβαζες λιτούς και δεμένους για να πάει το παιδί στο πεντάγωνο μην είναι μακρυά από την μάνα του και στεναχωριέται. Εδώ ο άλλος εμένα μου ζητούσε να κάνω κάτι με τις ...γνωριμίες μου – μέσα σε όλα είσαι με αυτά που γράφεις, όλο και κάποιους ξέρεις – για να μην πάει το παιδί σε ...νησί ή στον Έβρο. Και τώρα ...πατριώτης αλλά ...με τον άλλων τα παιδιά;

Ρε γαμώτο επικοινωνούν με το μυαλό τους αυτά που γράφουν μερικοί;