Η πρώτη Σουηδική γεύση

Τη Σουηδία την πρωτογνώρισα κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε ισχυρές αναμνήσεις αλλά αυτό έγινε γιατί ήταν λάθος χρονική στιγμή και για τους δυο μας. Για τη Σουηδία ήταν Φλεβάρης που σημαίνει κρύο, χιόνι, υγρασία, νύχτα και κλεισούρα. Για μένα τότε ήταν ...Λονδίνο. Ακόμα ζούσα στη μαγεία της Βρετανικής πρωτεύουσας, με τα πανκ κλαμπάκια και τα ξενύχτια στο Covent Garden με ινδικό, κεμπάπ και μπόλικες μπίρες. Έτσι και για να πω την ψυχρή αλήθεια, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ειδικά η Στοκχόλμη ήταν και ...λίγο χωριό.

Μετά μετακόμισα στο Ελσίνκι και όπως ήταν φυσικό πέρασα κι εγώ ένα σαββατοκύριακο στο καράβι Ελσίνκι-Στοκχόλμη. Αυτό είναι μια περίεργη Φιλανδική ...“παράδοση” που πρέπει να την ζήσεις αν θέλεις να καταλάβεις και να ενσωματωθείς στη φιλανδική κοινωνία όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Μπαίνεις λοιπόν Παρασκευή απόγευμα μαζί με καμιά χιλιαργιά ακόμα Φινλανδούς, στο καράβι και αφού ξεσκιστείς σε έναν από τους μπουφέδες μία ώρα μετά τον απόπλου, χαλαρώνεις σε μια από τις ντίσκο του πλοίου μέχρι να γίνεις λιώμα. Κατά περιόδους χορεύεις, κάνεις καμάκι ή σου κάνουν καμάκι αδιάφορα αν συνοδεύεσαι ή συνοδεύεις γιατί οι περισσότεροι είναι τόσο μεθυσμένοι που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ποιος είναι ποιος, τι κάνεις και τι ώρα είναι. Μετά πας στη καμπίνα με ενδιάμεσους σταθμούς στις τουαλέτες για να βγάλεις την μπίρα που έχεις πιει και νεκρώνεσαι μέχρι τις επτά το πρωί που το καράβι φτάνει στην Στοκχόλμη.

Λεπτομέρειες για το ταξίδι και τα ευτράπελα του έχω γράψει παλαιοτέρα σε αυτό το μπλογκ οπότε …μην επαναλαμβάνομαι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτό το ταξίδι κι έτσι όπως το κάνουν οι Φινλανδοί είναι περισσότερο ένας μαραθώνιος αλκοόλ που τελειώνει με χοντρές αγορές αλκοόλ και καπνού από τα duty free, παρά για να δεις τη Στοκχόλμη. Αλλά το συνειδητοποιείς μετά την δεύτερη φορά που το επιχειρείς κι αφού σταματήσεις να το κάνεις με ...Φινλανδική παρέα.

Η τρίτη φορά ήταν κάπως αποκαλυπτική αλλά ήμουν και μόνος μου. Για τρεις μέρες απλά περπατούσα και όχι δεν περιορίστηκα στην παλιά πόλη – κάτι σαν την Πλάκα/Μοναστηράκι – αλλά χρησιμοποιώντας το μετρό βρέθηκα σε μέρη που θα μπορούσες να το ορίσεις και ...εξωτικά. Περιοχές της Στοκχόλμης που θυμίζουν αγορές της ανατολής με δεκάδες μυρωδιές και γεύσεις. Σε εκείνο το ταξίδι μου καρφώθηκε η ιδέα ότι έπρεπε να ζήσω σε αυτή τη πόλη κι από τότε κατά περιόδους φαγωνόμουν γιατί σπαταλούσα τη ζωή μου στη Φιλανδία που είχε ήδη αρχίσει να μου προκαλεί προβλήματα.

Και το έκανα τρία χρόνια αργότερα ανεξάρτητα από το αν ήταν ηθελημένο ή βεβιασμένο.