Χρόνια πολλά Δάφνη

Σήμερα ή καλύτερα χτες 27 του μηνός, η Δάφνη μου έκλεισε τα δυο της χρόνια. Είναι απίστευτο, την παρατηρούσα να περπατάει και να τιτιβίζει τραμπαλίζοντας ανάμεσα σε τρεις γλώσσες και χωρίς να το θέλω ένιωθα δάκρυα στα μάτια.

Δεν μπορώ να το πιστέψω πόσα πράγματα αλλάξανε στη ζωή μου αυτά τα δύο χρόνια. Το ξέρω όλοι μου το είχαν πει πως θα συμβεί, η ζωή μου θα αλλάξει από τη στιγμή που θα γίνω πατέρας αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει για το τι θα συνέβαινε ή καλύτερα δεν μου είχαν πει την πραγματικότητα για το τι θα συνέβαινε.

Όλοι με προειδοποιήσανε για τις πάνες, το βραδινό κλάμα και το ξύπνημα τα ξημερώματα, όλοι επιμένανε για το πως πρέπει να κοιμάται, να ξυπνάει, να μιλάει και να γελάει αλλά κανένας δεν μου είπε ότι η καθημερινότητα θα ήταν μια συνεχής αναμονή για να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Κανένας δεν μου είπε ότι θα ελέγχω κάθε δέκα λεπτά αν αναπνέει την ώρα που κοιμάται, οχι γιατί ανησυχώ για το τι συμβαίνει όσο για το ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τη Δάφνη.

Το ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό αλλά είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να θυμηθώ καν πως ήταν η ζωή μου πριν από την Δάφνη. Ζω με τις μικρές προόδους της, τις μικρές ιστορίες, την κάθε καινούργια λεξούλα ακόμα και το κλάμα της ή όταν μου λέει ‘πίπι’ που στα φιλανδικά σε μωρουδίστικα φιλανδικά για να ‘μαι ακριβής σημαίνει ‘χτύπησα’

Χρόνια πολλά μωρό μου.