Τουρκικά μέσω Νίκου Δήμου

Η καθημερινότητα μου το πρωί, έκτος από καφέ και τσιγάρο για να ανοίξουν τα μάτια μου περνάω στο κομπιούτερ και αφού ρίξω μια ματιά στο τι γίνεται με τα δικά μου sites και blogs περνάω στις πρωινές ειδήσεις, αθλητικά sites και καταλήγω στα blogs γνωστών και αγνώστων.

Ο γνωστός Νίκος Δήμου σε γενικές γραμμές μου είναι συμπαθής, έχει μια συμπαθή και ήρεμη φυσιογνωμία και φαντάζομαι ρόλο παίζει και η συναδερφική αλληλεγγύη μιάς και οι δυο μας συνυπάρχουμε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, αρέσει δεν αρέσει αυτό με τον κ. Δήμου. Κατά περιόδους έχω διαβάσει μερικά από τα πονήματα του ειδικά αυτά που αναφέρονται στη διαφήμιση και αν και τα θεωρώ θετικά, οποιοδήποτε βιβλίο δίνει κάποιες βασικές οδηγίες και κατευθύνσεις σε αυτούς που θέλουν να μπουν στο χώρο της διαφήμισης είναι θετικό, σε κάποια από αυτά έχει το ύφος και το στιλ καθηγητού που προσλήφθηκε από συγκεκριμένο φροντιστήριο για να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα προγράμματα και να δώσει συγκεκριμένα μηνύματα. Αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία και νομίζω ότι έχω γράψει εκτεταμένα στο Ovi magazine.

Ο Νίκος Δήμου έχει και ένα blog που το ενημερώνει σχεδόν καθημερινά, η μάλλον είχε ένα blog τώρα έχει ο γάτος του ένα blog. http://doncat.blogspot.com/ και με ημερομηνία 29 Μαΐου έχει μια σειρά από σκέψεις σχετικά με τους Τούρκους και τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων σε επίπεδο απλά ανθρώπινο. Χρησιμοποιώντας σειρά προσωπικών παραδειγμάτων ο Νίκος Δήμου προσπαθεί να αναλύσει αυτή την αντιπάθεια που έχουμε οι Έλληνες για τους Τούρκους και τελείως ‘διαφημιστικά’ χρησιμοποιεί το παράδειγμα των εβραίων και των γερμανών προσπαθώντας να συνδέσει συναισθηματικά τις ενοχές που νιώθουμε όλοι στην Ευρώπη με το τι συνέβη στη Γερμανία με το ολοκαύτωμα.

Πρώτον, νομίζω ότι η χρησιμοποίηση τις σχέσης εβραίων και γερμανών αδικεί πρώτα από όλα τον ίδιο. Στη συνέχεια η αναφορές του στις ανατολίτικες ρίζες των Νεοελλήνων είναι τουλάχιστον αφελείς. Η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που έζησε 400 χρόνια σκλαβιάς. Σε αυτά τα τετρακόσια χρόνια φυσικά υπήρξαν επηρεασμοί αλλά οχι αλλοιώσεις σε βαθμό να μιλάμε για κοινές ρίζες με τους Τούρκους. Άλλωστε οι συνήθεις αναφορές στην ανατολή είναι περισσότερο γεωγραφικές και έχουν να κάνουν με το Βυζάντιο και λιγότερο ανθρωπολογικές. Παρ’ επιπτόντως όταν μιλάμε για Βυζάντιο σε γενικές γραμμές δεν μιλάμε για Τούρκους μιας και οι Τούρκοι ήρθαν στη τελευταία περίοδο του Βυζαντίου από την ανατολή, αλλά για Άραβες, Πέρσες, Αβυσσινιους κλπ. Και εγώ νιώθω τόσο Άραβας όσο και κινέζος.

Όσο για το άλλο επιχείρημα ότι αντιπαθούμε αυτόν που μας μοιάζει το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τουλάχιστον όσο αφορά εμένα, αντιπαθώ τους Τούρκους οχι γιατί μου μοιάζουν όσο για το ότι είναι υπεύθυνοι για το έχω αυτή ακριβώς την αντιπάθεια. Γιατί για πάνω από σαράντα χρόνια ζωής το μόνο που ακούω είναι για τις διεκδικήσεις και τις παραβιάσεις των Τούρκων. Γιατί όταν στα είκοσι μου στάθηκα μπροστά στο φράγμα στην Αμμόχωστο ένιωσα να ματώνω και γιατί όταν αγαπημένη φίλη από την Αμμόχωστο μου είπε για βιασμούς που είδε στα δέκα της χρόνια δακρύζω. Και μη μου πει κανείς ότι και οι Έλληνες δεν ήταν καλύτεροι γιατί δεν με ενδιαφέρει, όλοι οι εβραίοι δεν ήταν άγγελοι και θύματα αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το ολοκαύτωμα.

Ο κύριος Δήμου συμπληρώνει ότι δεν με πειράζει να μου λένε ότι μοιάζω με Ιταλό αλλά όταν με παρομοιάζουν με Τούρκο τρελαίνομαι. Σε αυτό προσθέτω και όλους τους ειδικούς και μη, που προσπαθούν να αναλύσουν τα συναισθήματα μου καταφεύγοντας σε υπεραπλουστεύσεις και βγάζοντας ενοχές από εκεί που δεν υπάρχουν.

Όσο για τους Τούρκους ξανά, μην ακούσω ότι δεν φταίει ο απλός λαός γιατί οι ηγέτες αντιπροσωπεύουν το λαό και αν ο απλός ο Τούρκος δεν είναι ικανοποιημένος με την πολιτική των κυβερνήσεων του, έχει τη δύναμη να κάνει κάτι για αυτό.