Από τον τέως Στεφανόπουλο στη Χάγη και τον Σαντάμ

Στην Ελλάδα όλα φαίνονται να κινούνται στην τροχιά των ελληνοτουρκικών και στο αν έκανε καλά ο τέως πρόεδρος ο Στεφανόπουλος να κάνει τις δηλώσεις που έκανε η οχι, λες και σε μια δημοκρατία το να είσαι τέως πρόεδρος σου απαγορεύει να έχεις άποψη.

Με αυτή τη τακτική που κρατάνε κυβέρνηση, βουλευτές και οι παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής και μέσων επικοινωνίας, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν υποψίες ότι κάτι συμβαίνει, κάτι λείπει που το ξέρουν μόνο εκείνοι και γι' αυτό το λόγο μπορούν η δεν μπορούν να πράξουν.

Το ότι οι Αμερικάνοι παίζουν τα συνηθισμένα τους παιχνίδια στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο είναι αναμφίβολο, και δεν είναι οι μόνοι, οι Εγγλέζοι, οι Ρώσοι ακόμα και οι Ιταλοί με τους Γάλλους έχουν τα δικά τους συμφέροντα στο Αιγαίο. Από την πλευρά τους οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι όλο αυτό το παιχνίδι κάνουν τα δικά τους και στο τέλος θα θεωρήσουν ακόμα και την Εύβοια γκρίζα ζώνη.

Υπάρχει ένα κλασικό στρατηγικό αξίωμα, χρησιμοποίησε σωστά και μετέτρεψε το κάθε σου μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Τουρκία εκμεταλλεύεται την έλλειψη οποιαδήποτε νομικής σοβαρότητας των απαιτήσεων της στα νερά του Αιγαίου και τις βραχονησίδες μετατρέποντας τες σε στρατιωτικές επιδείξεις που εμπλέκουν την Ελλάδα σε επικίνδυνα παιχνίδια και σε μια σειρά από ανεξήγητους συμβιβασμούς. Αν λοιπόν οι διεκδικήσεις της Τουρκίας είναι πραγματικά νομικά ακάλυπτες, αν δεν υπάρχουν μυστικά που δεν επιτρέπουν σε τέως προέδρους να έχουν άποψη, τότε η προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης είναι η μόνη λύση.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ακόμα και οι πιο απρόβλεπτες χώρες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα όπως στην περίπτωση του Καναδά με την Δανίας που έχω αναφερθεί εκτεταμένα στο Ovi magazine, όπου δυο κατ΄ εξοχήν ειρηνικές χώρες αρχίσανε να κάνουν στρατιωτικές επιδείξεις η μια στην άλλη για χάρη μιας βραχονησίδας στον Βόρειο Πόλο. Απ’ ότι φαίνεται οι δυο χώρες ακολουθούν το μόνο πολιτισμένο και σε διεθνή επίπεδο νομικά αναγνωρισμένο δρόμο, την προσφυγή τους στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.

Έτσι απ’ ότι φαίνεται και ο δρόμος για την Ελλάδα είναι μονόδρομος. Παρ’ επιπτόντως δυο θέματα που παρατήρησα τις τελευταίες μέρες στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και σε παρατηρήσεις ειδικών και μη. Το διεθνές δικαστήριο της Χάγης δεν είναι το ίδιο με αυτό που δίκασε τον Μιλόσεβιτς, απλά συνυπάρχει στην ίδια Ολλανδική πόλη. Και γιατί αυτή η ανάγκη των ελληνικών μέσων να παρουσιάζουν τον Μιλόσεβιτς σαν θύμα που βρέθηκε άδικα κατηγορούμενος σε ένα δικαστήριο που ντε και καλά πρέπει να ελέγχεται από τους Αμερικάνους.

Πρώτα απ’ όλα η αμερικανική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την εξουσία του δικαστηρίου πράγμα που δημιουργεί ένα οξύμωρο, πως είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεις ένα δικαστήριο που θεωρητικά ελέγχεις. Και η ενοχή του Μιλόσεβιτς όπως και η ενοχή του Σαντάμ στο Ιράκ συνδέονται εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και την εισβολή στο Ιράκ. Και ο Μιλόσεβιτς και ο Σαντάμ είναι και ήταν ένοχοι για γενοκτονίες και δεν θα έπρεπε ποτέ να συντασσόμαστε στη περίπτωση Μιλόσεβιτς με μια μειονότητα εθνικιστών Σέρβων με μόνη δικαιολογία την αδικία του βομβαρδισμού, τις κοινές θρησκευτικές ρίζες ή παρελθούσες σε έκταση αιώνων, συμμαχίες.