Σαν χάρτινες σαΐτες

Τι ακριβώς συνέβηκε χτες παραμένει μυστήριο με την έννοια ότι, ότι και να έγινε θα το πάρει ο πιλότος μαζί του στον τάφο του και είναι κρίμα τα ανήλικα παιδάκια που άφησε πίσω του.

Το πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι φαντάζονται φίλοι και εχθροί και δύσκολο να το εξηγήσεις. Πως μπορώ να εξηγήσω πόσες φορές εγώ ο ίδιος ευχήθηκα να ξεκινήσει κάποιος πόλεμος μπας και στο τέλος ησυχάσουμε όλοι αντί να περιμένουμε για ολόκληρες γενιές πότε θα γίνει.

Την πρώτη φορά που το σκέφτηκα τρόμαξα και εγώ ο ίδιος άλλα στη συνέχεια άρχισα να νιώθω όλο και πιο άνετα με την σκέψη κι ας ήξερα ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν χιλιάδες οι νεκροί και πολύ πιθανόν και μένα. Αλλά σιγά σιγά σαν η σκέψη να πήρε δική της ζωή και να ωρίμασε μέσα μου. Και την είπα και δυνατά και πολλές φορές.

Και τώρα που ζω στη Φιλανδία υπάρχουν φορές που συναντάω Τούρκους και νιώθω μια παγωμάρα που δεν οφείλεται μόνο στο κλίμα. Άσε που κάθε φορά που πίεσα τον εαυτό μου να κάτσει ήρεμα και να συζητήσει με Τούρκο στο τέλος αρχίσαμε να μιλάμε για την Κύπρο η το αιγαίο με αποτέλεσμα να τρομάξουν οι άλλοι γύρω μας φοβούμενοι ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξεκινήσουμε κανένα πόλεμο.

Είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος, δεν είμαι η εξαίρεση αυτής της κατάστασης και από τις δυο πλευρές. Για να σταματήσουν λοιπόν αυτές οι κοκορομαχίες χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις που κανένας δεν φαίνεται ότι είναι έτοιμος να πάρει. Γιατί όταν οι κοκορομαχίες μεταφέρονται πάνω σε πολεμικά αεροπλάνα οπλισμένα με ένα σωρό όπλα και εκρηκτικά η ιστορία παίρνει άλλες διαστάσεις και πιθανώς κάποιος από κάποια πλευρά να φωνάξει λίγο πιο δυνατά αν είναι να γίνει πόλεμος ας γίνει τώρα να τελειώνουμε.