Επειδή δεν ξέρω τι ...τίτλο να βάλω!!!

Για να γράψω αυτό το post πραγματικά δυσκολεύτηκα, αλλά θα πρέπει να σας θυμίσω ότι αυτό το blog το διαβάζουν και πολλοί προσωπικοί μου φίλοι που βέβαια προτιμούν να παίρνουν τηλέφωνο αντί να βάλλουν comments αλλά δεν παύει να είναι ένα μέσο επικοινωνίας μαζί τους.

Παράλληλα και μέσα σε αυτόν το χρόνο ζωής του απέκτησα και πολλούς νέους φίλους που είμαι πραγματικά ευγνώμων γι αυτό – και γι αυτό εχω μεταμορφωθεί και σε υπέρμαχος των blogs – και με κάποιους από αυτούς έχουμε ήδη μια πολύ πιο προσωπική σχέση και πολύ περισσότερο κάποιοι με έχουν ήδη επισκεφτεί στη Φιλανδία κάνοντας μου την τιμή να τους γνωρίσω τη χώρα που αγαπώ και με φιλοξενεί τα τελευταία δέκα χρόνια και κάποιους, τους περισσότερους ελπίζω, τους περιμένω να έρθουν.

Μάλλον θα ήταν καλύτερα να αφήσω τον μακρύ πρόλογο. Εδώ και ένα χρόνο αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα αλλά έχοντας μπροστά μου το μεγαλύτερο πρόβλημα με την υγεία της Δάφνης το άφηνα συνέχεια στην άκρη απλά σφίγγοντας τα δόντια και σκεπτόμενος ότι όταν η Δάφνη θα είναι καλά θα το εξετάσω καλύτερα. Δυστυχώς πριν από δέκα μέρες χρειάστηκε ασθενοφόρο για να με πάει στο νοσοκομείο μιας και οι πόνοι στο στομάχι είχαν γίνει αφόρητοι όπου μετά από τρεις μέρες εξετάσεις οι γιατροί ανακάλυψαν ότι εχω πρόβλημα. Βρήκαν ότι ένα προηγούμενο καρκίνωμα έχει κάνει μετάσταση σε τρία σημεία, στο συκώτι, στο στομάχι και στους πνεύμονες στο σημείο που είναι κοντά στο συκώτι.

Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είμαι γιατρός για να τους αναλύσω, το ότι είμαι διαβητικός σαφώς έχει παίξει το ρόλο του καθώς και η περίεργη ζωή που έζησα μέχρι να έρθουμε στη Φιλανδία. σας παρακαλώ μην νομίσετε ότι εχω μετανιώσει για όσα εχω κάνει και οι στενοί μου φίλοι ξέρουν καλά ότι η ίδια η τρελή ζωή μου είναι και ήταν κομμάτι αυτού που είμαι. Άλλωστε η συλλογή εμπειριών και γνώσεων με έκανε αυτό που είμαι σήμερα.

Η πορεία που θα ακολουθήσουμε είναι απλή, αυτή τη στιγμή είμαστε ακόμα στην έρευνα του πόση ζημιά έχει γίνει, έτσι πηγαινοέρχομαι στο νοσοκομείο περιμένοντας και την απαραίτητη επέμβαση βιοψίας (έτσι νομίζω ότι λέγεται) ώστε μετά να ορίσουν συγκεκριμένη θεραπεία που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι χημειοθεραπεία. Για τα φιλανδικά νοσοκομεία δεν χρειάζεται να σας πω και ελπίζω να μη τα χρειαστείτε ποτέ σας, έχουν βρει ακόμα και αγγλόφωνες νοσοκόμες για να είναι όλοι σίγουροι ότι, ότι χρειαστώ θα το εχω άμεσα. Βέβαια και συγνώμη για όσους από εσάς ασχολούνται με το ιατρικό επάγγελμα υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι ένα στράτευμα βρικόλακες έχει παρελάσει από το σώμα μου αλλά το χαμόγελο τους και το ότι συνέχεια μου εξηγούν τι κάνουν με κάνει να τους συγχωρώ! Και βέβαια ότι στις μέρες που εχω μείνει στο νοσοκομείο εχω δει τα χειρότερα με παρηγορεί κι ας ακούγεται εγωιστικό.

Αλλά επιστρέφοντας στους γιατρούς και στις νοσοκόμες νομίζω ότι με τον καταπληκτικό τρόπο τους αυτό που καταφέρνουν πάνω από όλα είναι να σε γεμίζουν σιγουριά ότι μαζί θα νικήσετε τα πάντα. Αυτή τη στιγμή είμαι στο σπίτι, με έχουν γεμίσει με χάπια για τους πόνους αλλά με το που θα χειροτερέψουν οι πόνοι θα επιστρέψω στο δωμάτιο μου!

Τα πράγματα στο σπίτι είναι λίγο περίεργα. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχουν στιγμές που νομίζουμε ότι απλά ζούμε ένα κακό όνειρο και που θα ξυπνήσουμε και τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές που απλά στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Η Δάφνη καταλαβαίνει ότι κάτι συμβαίνει παρ’ όλο το καινούργιο ποδήλατο που κάνει βόλτες ακόμη και πάνω στο κρεβάτι. Όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο δεν ήθελε να με πλησιάσει αλλά μετά από μισή ώρα δεν ξεκόλλαγε από την αγκαλιά μου. Μετά έφερε ένα μικρό βαλιτσάκι γιατρού με το στηθοσκόπιο κλπ. και αφού με εξέτασε πολύ προσεκτικά γέμισε την κοιλιά μου με τσιρότα που έχουν σχέδια από τα mummies πράγμα που έγινε επίπονο όταν έπρεπε να τα αφαιρέσουμε. Το Σάββατο που χρειάστηκε να πάω στο νοσοκομείο δεν ήθελε να με αφήσει γιατί έλεγε ότι το νοσοκομείο κάνει την μαμά να κλαίει.

Έχουμε ζήσει και τραγελαφικές στιγμές. Φίλη που την ξέρουμε χρόνια ήρθε το πρωί και μας εξέπληξε λέγοντας ότι ο καρκίνος είναι η φωνή της ψυχής που μας προειδοποιεί ότι έχουμε φύγει από το δρόμο του θεού, έχοντας μαζί της και μερικά βιβλία για απόδειξη. Το έκπληξη στο ότι όσα χρόνια την ξέρουμε δεν είχε δείξει ποτέ κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων της εξήγησα ότι αν είχε διαβάσει τα άρθρα μου θα ήξερε καλά ότι είμαι δηλωμένος άθεος και βέβαια θα το θεωρούσα τουλάχιστον υποκρισία να εύρισκα την ‘αλήθεια’ τώρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μου πετάξει το βιβλίο και να μου φωνάξει ότι τέτοιος που είμαι καλά να πάθω. Νομίζω ότι όλη η γειτονιά άκουσε τα γέλια μας! Τελικά αυτός ο καρκίνος έχει και τα καλά του.

Την πιο περίεργη στιγμή την έζησα την παρασκευή με τον Κωνσταντή που ήρθε στο νοσοκομείο παρατώντας την γυναίκα του και την προεκλογική της μάχη και έμεινε όλες τις ώρες του επισκεπτηρίου αρνούμενος να φύγει παρά τις πιέσεις της νοσοκόμας, δακρυσμένος και μονολογώντας συνέχεια ότι δεν είναι αλήθεια.

Νομίζω ότι το πιο περίεργο από όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι ότι χρειάζεται να είμαστε εμείς δυνατοί και δίπλα σε άλλους που σπάνε με τα νέα. Είναι μια περίεργη κατάσταση που δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω ακόμα μιας και όπως είπα και παρά πάνω ακόμα κι εγώ υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι ζω ένα περίεργο όνειρο.

Τα καλά νέα είναι ότι είμαι πολύ δυνατός κατά τους γιατρούς και παρ’ όλο το ιατρικό μου ιστορικό και τα διάφορα σημάδια που εχω μαζέψει στην πορεία μου είμαι σε καταπληκτική φυσική κατάσταση. παράλληλα η διάγνωση ήταν σαν να έδωσε απαντήσεις ακόμα και στο ότι τα δυο τελευταία χρόνια εχω πάρει αρκετά κιλά χωρίς να αλλάξει ιδιαίτερα η ζωή μου. Από ότι μου είπαν ότι κι αυτό ακόμα ήταν κομμάτι της ιστορίας και μου δείξαν και ένα πίνακα που παραδέχομαι ότι δεν κατάλαβα τίποτα. Αλλά όπως είπα μου δείχνουν το κάθε βήμα που κάνουν, το γιατί και το πως.

Αν αναρωτιέστε φυσικά φοβάμαι και μαζί με την γυναίκα μου έχουμε περάσει ώρες πάνω από το κρεβάτι της Δάφνης ρωτώντας γιατί τώρα και γιατί σε μας, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν απαντήσεις και κάποια στιγμή σύντομα θα ξεπεράσουμε αυτή τη πρώτη φάση και θα ετοιμαστούμε για να δώσουμε την απαραίτητη μάχη.

Φυσικά δεν εχω κανένα σκοπό να κλείσω αυτό το blog, απλά θα το ενημερώνω όποτε μπορώ και εχω να σας πω πολλές ιστορίες για μια χώρα που αξίζει να την επισκεφτείτε και φυσικά θα περιμένω να σας ξεναγήσω, απλά θα γράφω όποτε μπορώ. Αν υπάρχουν μεγάλα διαστήματα θα γράφει ο Asa, ο μικρός έχει γίνει κομμάτια από τη στιγμή που το έμαθε.

Φυσικά δεν εχω σκοπό να σταματήσω τίποτα από όσα έκανα. Άλλωστε σαν Ovi magazine και Ovi project έχουμε ανοίξει πολλά μέτωπα που δεν εχω σκοπό να σταματήσω να παλεύω. Και ο γνωστός σκηνοθέτης-έκδοτης συνεχίζει να με ενοχλεί, αυτή τη φορά έστειλε την αστυνομία σε συνεργάτη και φίλο του Ovi πάντα με ψέματα κάνοντας ακόμα και τον αστυνομικό έξαλλο και φυσικά στο νοσοκομείο γνώρισα μια κοπέλα από την Σομαλία, νοσοκόμα που με ευχαρίστησε για όσα έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, πράγμα που μου δίνει δύναμη ότι κάτι καλό κάνουμε σε αυτή τη χώρα.

Μπέσυ, Στέλιο, Βαγγέλη, Γιάννη, Νίκη, Γιάννη, Αλέκα, Εύη, Γιώργο, Ματίνα, Σταύρο, Γιώργο, Λένα, Γιώργο, Γιάννη, Ιωάννα, Σωτήρη, λυπάμαι που το μαθαίνετε με αυτόν τον τρόπο αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να το πω και σε αυτούς που χρειάσθηκε να το πω από το τηλέφωνο.

Ρωξάνη, το δώρο σου το πήρα όταν ήμουν στο νοσοκομείο και με τιμάς ιδιαίτερα και σε ευχαριστώ πολύ από τη ψυχή μου, οχι αυτή της φίλης αλλά την δίκια μου την πραγματική.

Κάποια στιγμή σύντομα θα σας πω για το δώρο που μου έκανε η Ρωξάνη γιατί χρειάζεται την άμεση βοήθεια από όλους μας σε αυτό που κάνει.

Βικτωρία και Μιχάλη σας ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που περάσαμε παρέα στο Ελσίνκι πριν από μερικές βδομάδες, της εχω φυλαγμένες στην καρδιά μου.

Ελένη συγνώμη, ελπίζω τώρα να κατάλαβες γιατί χάθηκα. Έχω πολλά να σου πω γιατί έκανα την έρευνα που μου ζήτησες και εχω βγάλει τα συμπεράσματα που χρειάζεσαι, δώσε μου λίγο χρόνο μόνο.

Μαρίνα, τα είπαμε, το πρόγραμμα δεν αλλάζει!!!

Σας ευχαριστώ όλους σας!

Σύντομα θα επανέλθω με περισσότερα πολιτικά νέα, άλλωστε μέχρι να φτιάξουν κυβέρνηση θα περάσουν δυο τρεις βδομάδες οπότε θα έχουμε τον χρόνο για όλα τα κόμματα.

***********************

Από μικρός είχα ένα όνειρο, να ταξιδέψω στο φεγγάρι και αυτό είναι το φεγγάρι όπως το είδαμε στο Ελσίνκι πριν από μερικές μέρες.

***********************

Συγνώμη που δεν εχω απαντήσει στα προηγούμενα comments, θα απαντήσω στο επόμενο post!