Σε λίγες μέρες.

Κάθε τόσο κάθομαι στην καρέκλα μου και κοιτάζω τα τυπωμένα comments και mails που μου έχετε στείλει. Και νιώθω ότι το κάθε alias ζωγραφίζει και μια φιγούρα. Κάποιους από εσάς δεν σας ήξερα μέχρι χτες και προσπαθώ να σας φανταστώ και λυπάμαι που δεν αντέχω να περάσω από τα blogs σας και να διαβάσω ότι έχετε γράψει.

Κάποιοι άλλοι μου έχετε στείλει φωτογραφίες σας, τα alias σας πια έχουν πάρει κάτι πάρα πάνω από μορφή, έχουν γίνει πρόσωπα που γνωρίζω. Σε αυτό το blog δεν έκανα τίποτα περισσότερο από ότι κάνω με όλα μου τα γραφτά όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι απλά εγώ και εάν κάποιες στιγμές τα γραπτά μου γνωρίσανε επιτυχία στη πορεία μου αυτό οφείλεται στο ότι πάντα έγραφα για τα γεγονότα όπως τα έβλεπα και όπως τα ένιωθα εγώ.

Τον τελευταίο καιρό βέβαια μου έχει συμβεί κάτι παράξενο, είναι πολλές στιγμές που νιώθω ότι είμαι εγώ παρατηρώντας τον εαυτό μου. Νιώθω σαν να εχω βγει από το σώμα μου και να παρακολουθώ ένα Θάνο που πολλές φορές και δεν αναγνωρίζω. Νομίζω ότι το εχω ξαναπεί, έμεινα μόνος μου πολύ μικρός και αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μια σειρά από προβλήματα μόνος μου. Αυτό με έκανε σκληρό με τον εαυτό μου και φοβάμαι ότι με έκανε να αποκτήσω κι εγώ την αλαζονεία που έχουν αυτοί που κατάφεραν ότι κατάφεραν μόνοι τους. Ίσως αυτό και να δημιούργησε αυτό που λένε οι άλλοι για μένα, η απολυτή σιγουριά για τον εαυτό μου και για το ποιος είμαι. Αλλά φαντάζομαι αυτό είναι αποτέλεσμα του να γνωρίζεις τα όρια σου και να πρέπει να επιβιώσεις μέσα σε αυτά τα όρια.

Φαντάζομαι αυτή η έλλειψη οικογένειας να με έκανε τόσα χρόνια να κάνω φίλους που σιγά-σιγά γίναν η οικογένεια μου. Κάποιες από τις φιλίες μου μετράνε πάνω από τριάντα χρόνια και ναι βρε Μπέσυ ακόμα θυμάμαι ακόμα και την πλάκα που κάναμε σε κείνο το camping στη Μεσσηνία, ή Μαράκι θυμάσαι τα στιχάκια που γράφαμε και πόσο πλάκα είχε πάθει ο πατέρας σου όταν τα βρήκε; Τώρα που το σκέφτομαι, εμείς γράφαμε punk στίχους, πριν το punk!!! Θυμάσαι Στέλιο όταν μου ζητήσατε να βαφτίσω το Ορέστη; Δεν θα μπορέσω ποτέ να σας εξηγήσω τι μεγάλη τιμή μου κάνατε εκείνη την μέρα και πόσο σοβαρά το πήρα, ο Γιώργος και η Jacque χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να καταλάβουν ότι εγώ θα βάφτιζα μόνο ένα παιδί στη ζωή μου γιατί με τον πολύ δικό μου τρόπο θεωρώ ότι η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη για να την μοιράσεις. Γιώργο θυμάσαι τον γάμο σου; Ήμουνα κουμπάρος και ...ο μόνος καλεσμένος! Γιάννη θυμάσαι ένα βράδυ στο Ναύπλιο με τις κιθάρες και Σωτήρη τη μέρα που μου είπες το μεγάλο σου μυστικό. Ματινάκι είσαι ο άνθρωπος που με ξέρει όσο λίγοι και όταν ακόμα δεν πίστευα ότι η ζωή μου και οι επιλογές μου θα με άφηναν ποτέ να αποκτήσω παιδί έγινες κάτι σαν κόρη μου. Έλενα ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις αλλά ποτέ ...δεν είχα καταλάβει! Εμείς οι άντρες μερικές φορές χρειαζόμαστε και μια κλοτσιά.

Νίκη θυμήσου ένα βράδυ στην Επίδαυρο και την απαγγελία που έκανες και την επανέλαβες μετά στη Φιλανδία μπροστά σε πάνω από 100 Φιλανδούς που σε κοιτούσαν δακρυσμένοι, Αλέκα θυμήσου γέλια και συνωμοσίες στα πόσα βιβλία αγοράσαμε και Γιώργο ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για χάρη μιας ...ξανθιάς!!!

Ίσως παρασύρθηκα λιγάκι αλλά αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι ανάμεσα σε αυτούς τους φίλους που έχουμε κλάψει και γελάσει μαζί τώρα έχετε προστεθεί και εσείς και εάν οι φιλίες στηρίζονται στη μετάδοση συναισθημάτων, στη κατανόηση και στο συναίσθημα είμαι δίπλα σου τότε η οικογένεια μου έχει μεγαλώσει πάρα πολύ.

Συγνώμη αλλά με τα καινούργια φάρμακα που μου δώσανε σήμερα χρειάζεται να κάνω κάθε τόσο ένα διάλειμμα και έτσι χάνω τον ειρμό των σκέψεων μου και φυσικά η Katri ανησυχεί όταν με βλέπει να κάθομαι παρά πάνω σε αυτή τη καρέκλα. Το παρά πάνω βέβαια δεν το ορίζει αν είναι πέντε λεπτά ή μισή ώρα, πάντα έρχεται τρέχοντας να μου πει ...αρκετά!

Να αυτό είναι κάτι άλλο που προσπαθούσα να πω προηγουμένως. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι με βλέπω σιγά-σιγά να κουράζομαι και να γίνονται οι κινήσεις μου πιο αργές και συνεχίζω απλά να με παρατηρώ αντί να σηκωθώ και να κάνω μερικά βήματα η κάτι τέλος πάντων. Με παρατηρώ να φορτίζομαι συναισθηματικά κοιτώντας την μικρή καθώς προσπαθεί να μου δείξει πως θα χορεύει ...όταν θα μεγαλώσει και φωνάζω από μέσα μου, τι κάνεις βρε τρελέ, σιγά μην δακρύσεις τώρα. Σήκω επάνω και χόρεψε μαζί της. Και πραγματικά προσπαθώ μέχρι που ο πόνος με κάνει να ξανά-κάτσω κάτω.

Με την γυναίκα μου παίζουμε συχνά ένα θέατρο που είμαστε και οι δυο μας ήρεμοι, εγώ κάνω πλάκα με χοντροκομμένα μαύρα αστεία κι εκείνη μου πετάει την πετσέτα. Ύστερα υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές όπως σήμερα την ώρα που γυρνάγαμε από το νοσοκομείο που αντί να με φέρει σπίτι πήγαμε σε ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος κοντά στη θάλασσα, κοντά στο νησάκι που φιλοξενεί τον ζωολογικό κήπο και μετά από δέκα λεπτά που και οι δυο μας δεν μιλούσαμε μου είπε, θα τα καταφέρουμε!

Σήμερα ήμασταν στο νοσοκομείο για να κάνουμε το πρόγραμμα και να δούμε τι γίνεται από δω και πέρα και εάν αύριο θα μου κάνουν την εισαγωγή. Δεν θα σας κουράσω με το τι είπαν οι γιατροί, το μόνο ότι επειδή χρειάζεται συνεργασία στομαχολόγου, πνευμονολόγου και δεν θυμάμαι πως λέγεται ο ειδικός για το συκώτι και τα νεφρά, είμαι στην αναμονή για το χειρουργείο. Θα πρέπει να συνδυαστεί το πρόγραμμα και των τριών και από ότι μας είπαν αυτές οι επεμβάσεις γίνονται πάντα βράδυ. Περισσότερες λεπτομέρειες όταν πια μπω στο νοσοκομείο για την προετοιμασία της επέμβασης κάτι που θα συμβεί μέσα στις επόμενες δέκα μέρες μιας και με έχουν βάλει στα επείγοντα.

Νομίζω ότι το πιο αστείο της σημερινής συνάντησης ήταν η επιμονή τους να μου δώσουν ...άδεια! έτσι από σήμερα εχω άδεια μέχρι τις 9 Απριλίου και φυσικά στο νοσοκομείο θα μου δώσουν την επομένη!!! Δεν ξέρω είναι αυτό που λέω ότι μερικές φορές νιώθω σαν παρατηρητής του εαυτού μου, άδεια από ποιον; Αφού έτσι όπως είναι η δουλειά μου από μένα εξαρτάται πότε δουλεύω και πότε σταματάω! Ύστερα μου εξηγήσανε ότι φυσικά για τις ημέρες της άδειας μου θα με πληρώνει το KELA και για τα φάρμακα μου επειδή είναι πανάκριβα με βάλαν στη κατηγορία Β που σημαίνει ότι το KELA πληρώνει μεγαλύτερο ποσοστό από όσο συνήθως!!! Εκεί ήταν που άρχισα να γελάω και αν δεν πόναγα θα είχε καταλήξει σε γέλια υστερικά. Ούτε που καταλάβαινα τι μου λέγαν, ούτε που καταλάβαινα γιατί μου τα λέγαν.

Τα καινούργια παυσίπονα είναι πανίσχυρα, μπροστά από τα ‘παιδικά’ που μου δίναν μέχρι τώρα και συνοδεύονται και από μια σειρά από άλλα φάρμακα για να ελαττώσουν τις παρενέργειες. Πρέπει να παίρνω ένα την ήμερα και το πρωτο μου έχει ήδη δημιουργήσει ένα έντονο συναίσθημα αδυναμίας και ναυτίας. Αλλά τουλάχιστον δεν νιώθω το πόνο πια, απλά ξέρω ότι είναι εκεί και αυτό είναι κάτι μπροστά στη κόλαση που έζησα τις τελευταίες μέρες πάλι.

Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω εδώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καθένα σας και στον ...spy που υποπτεύομαι από τα ...φιλανδικά ποιος είναι. Ευχαριστώ πολύ που με σκέφτεστε και που με αγκαλιάζετε και η απόσταση έχει πια μικρύνει πάρα πολύ. Ευχαριστώ μικρή μου troll, ευχαριστώ Φοίβο το ξέρω ότι με σκέφτεσαι συνέχεια, ευχαριστώ Αφροδίτη για τη δύναμη των λόγων σου, μικρή μου krot για το χιούμορ, ευχαριστώ πωλινάκι, ευχαριστώ ¨Άκη, Ζούρη, τρυφερή dodos, citronella, artanis, ευχαριστώ ηλιαχτίδα, ροδιά, azrael, maika, filomila, spireto, σας ευχαριστώ όλους σας κι ας μην μπορώ αυτή τη στιγμή να συνεχίσω να γράφω ονόματα.

Από το νοσοκομείο μου είπαν ότι τα συμπτώματα του φαρμάκου κρατάνε για δυο μέρες το πολύ, στη συνέχεια το σώμα εξοικειώνεται, έτσι μόλις τα καταφέρνω καλύτερα θέλω να σας γράψω για το δώρο της Ρωξάνης. έχω πολλούς λόγους που θέλω να το κάνω αυτό αλλά πάνω από όλα γιατί η Ρωξάνη παλεύει για πολλά από αυτά που εγώ τουλάχιστον πιστεύω. Ελπίζω να εχω την δύναμη τις επόμενες δυο μέρες να το γράψω γιατί με έχει πιάσει και μια περίεργη βιασύνη να τελειώσω με όλες μου τις δουλείες πριν μπω για την επέμβαση.

Καλή νύχτα σε όλους σας. Και Derek, όλα θα πάνε καλά, συγνωμη που έκοψα το τηλεφώνημα αλλά το φάρμακο έχει ...πολλές παρενέργειες που δεν μπορω να ελεγξω πιά!!!