Σε λίγες μέρες.

Κάθε τόσο κάθομαι στην καρέκλα μου και κοιτάζω τα τυπωμένα comments και mails που μου έχετε στείλει. Και νιώθω ότι το κάθε alias ζωγραφίζει και μια φιγούρα. Κάποιους από εσάς δεν σας ήξερα μέχρι χτες και προσπαθώ να σας φανταστώ και λυπάμαι που δεν αντέχω να περάσω από τα blogs σας και να διαβάσω ότι έχετε γράψει.

Κάποιοι άλλοι μου έχετε στείλει φωτογραφίες σας, τα alias σας πια έχουν πάρει κάτι πάρα πάνω από μορφή, έχουν γίνει πρόσωπα που γνωρίζω. Σε αυτό το blog δεν έκανα τίποτα περισσότερο από ότι κάνω με όλα μου τα γραφτά όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι απλά εγώ και εάν κάποιες στιγμές τα γραπτά μου γνωρίσανε επιτυχία στη πορεία μου αυτό οφείλεται στο ότι πάντα έγραφα για τα γεγονότα όπως τα έβλεπα και όπως τα ένιωθα εγώ.

Τον τελευταίο καιρό βέβαια μου έχει συμβεί κάτι παράξενο, είναι πολλές στιγμές που νιώθω ότι είμαι εγώ παρατηρώντας τον εαυτό μου. Νιώθω σαν να εχω βγει από το σώμα μου και να παρακολουθώ ένα Θάνο που πολλές φορές και δεν αναγνωρίζω. Νομίζω ότι το εχω ξαναπεί, έμεινα μόνος μου πολύ μικρός και αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μια σειρά από προβλήματα μόνος μου. Αυτό με έκανε σκληρό με τον εαυτό μου και φοβάμαι ότι με έκανε να αποκτήσω κι εγώ την αλαζονεία που έχουν αυτοί που κατάφεραν ότι κατάφεραν μόνοι τους. Ίσως αυτό και να δημιούργησε αυτό που λένε οι άλλοι για μένα, η απολυτή σιγουριά για τον εαυτό μου και για το ποιος είμαι. Αλλά φαντάζομαι αυτό είναι αποτέλεσμα του να γνωρίζεις τα όρια σου και να πρέπει να επιβιώσεις μέσα σε αυτά τα όρια.

Φαντάζομαι αυτή η έλλειψη οικογένειας να με έκανε τόσα χρόνια να κάνω φίλους που σιγά-σιγά γίναν η οικογένεια μου. Κάποιες από τις φιλίες μου μετράνε πάνω από τριάντα χρόνια και ναι βρε Μπέσυ ακόμα θυμάμαι ακόμα και την πλάκα που κάναμε σε κείνο το camping στη Μεσσηνία, ή Μαράκι θυμάσαι τα στιχάκια που γράφαμε και πόσο πλάκα είχε πάθει ο πατέρας σου όταν τα βρήκε; Τώρα που το σκέφτομαι, εμείς γράφαμε punk στίχους, πριν το punk!!! Θυμάσαι Στέλιο όταν μου ζητήσατε να βαφτίσω το Ορέστη; Δεν θα μπορέσω ποτέ να σας εξηγήσω τι μεγάλη τιμή μου κάνατε εκείνη την μέρα και πόσο σοβαρά το πήρα, ο Γιώργος και η Jacque χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να καταλάβουν ότι εγώ θα βάφτιζα μόνο ένα παιδί στη ζωή μου γιατί με τον πολύ δικό μου τρόπο θεωρώ ότι η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη για να την μοιράσεις. Γιώργο θυμάσαι τον γάμο σου; Ήμουνα κουμπάρος και ...ο μόνος καλεσμένος! Γιάννη θυμάσαι ένα βράδυ στο Ναύπλιο με τις κιθάρες και Σωτήρη τη μέρα που μου είπες το μεγάλο σου μυστικό. Ματινάκι είσαι ο άνθρωπος που με ξέρει όσο λίγοι και όταν ακόμα δεν πίστευα ότι η ζωή μου και οι επιλογές μου θα με άφηναν ποτέ να αποκτήσω παιδί έγινες κάτι σαν κόρη μου. Έλενα ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις αλλά ποτέ ...δεν είχα καταλάβει! Εμείς οι άντρες μερικές φορές χρειαζόμαστε και μια κλοτσιά.

Νίκη θυμήσου ένα βράδυ στην Επίδαυρο και την απαγγελία που έκανες και την επανέλαβες μετά στη Φιλανδία μπροστά σε πάνω από 100 Φιλανδούς που σε κοιτούσαν δακρυσμένοι, Αλέκα θυμήσου γέλια και συνωμοσίες στα πόσα βιβλία αγοράσαμε και Γιώργο ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για χάρη μιας ...ξανθιάς!!!

Ίσως παρασύρθηκα λιγάκι αλλά αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι ανάμεσα σε αυτούς τους φίλους που έχουμε κλάψει και γελάσει μαζί τώρα έχετε προστεθεί και εσείς και εάν οι φιλίες στηρίζονται στη μετάδοση συναισθημάτων, στη κατανόηση και στο συναίσθημα είμαι δίπλα σου τότε η οικογένεια μου έχει μεγαλώσει πάρα πολύ.

Συγνώμη αλλά με τα καινούργια φάρμακα που μου δώσανε σήμερα χρειάζεται να κάνω κάθε τόσο ένα διάλειμμα και έτσι χάνω τον ειρμό των σκέψεων μου και φυσικά η Katri ανησυχεί όταν με βλέπει να κάθομαι παρά πάνω σε αυτή τη καρέκλα. Το παρά πάνω βέβαια δεν το ορίζει αν είναι πέντε λεπτά ή μισή ώρα, πάντα έρχεται τρέχοντας να μου πει ...αρκετά!

Να αυτό είναι κάτι άλλο που προσπαθούσα να πω προηγουμένως. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι με βλέπω σιγά-σιγά να κουράζομαι και να γίνονται οι κινήσεις μου πιο αργές και συνεχίζω απλά να με παρατηρώ αντί να σηκωθώ και να κάνω μερικά βήματα η κάτι τέλος πάντων. Με παρατηρώ να φορτίζομαι συναισθηματικά κοιτώντας την μικρή καθώς προσπαθεί να μου δείξει πως θα χορεύει ...όταν θα μεγαλώσει και φωνάζω από μέσα μου, τι κάνεις βρε τρελέ, σιγά μην δακρύσεις τώρα. Σήκω επάνω και χόρεψε μαζί της. Και πραγματικά προσπαθώ μέχρι που ο πόνος με κάνει να ξανά-κάτσω κάτω.

Με την γυναίκα μου παίζουμε συχνά ένα θέατρο που είμαστε και οι δυο μας ήρεμοι, εγώ κάνω πλάκα με χοντροκομμένα μαύρα αστεία κι εκείνη μου πετάει την πετσέτα. Ύστερα υπάρχουν και κάποιες άλλες στιγμές όπως σήμερα την ώρα που γυρνάγαμε από το νοσοκομείο που αντί να με φέρει σπίτι πήγαμε σε ένα πολύ αγαπημένο μου μέρος κοντά στη θάλασσα, κοντά στο νησάκι που φιλοξενεί τον ζωολογικό κήπο και μετά από δέκα λεπτά που και οι δυο μας δεν μιλούσαμε μου είπε, θα τα καταφέρουμε!

Σήμερα ήμασταν στο νοσοκομείο για να κάνουμε το πρόγραμμα και να δούμε τι γίνεται από δω και πέρα και εάν αύριο θα μου κάνουν την εισαγωγή. Δεν θα σας κουράσω με το τι είπαν οι γιατροί, το μόνο ότι επειδή χρειάζεται συνεργασία στομαχολόγου, πνευμονολόγου και δεν θυμάμαι πως λέγεται ο ειδικός για το συκώτι και τα νεφρά, είμαι στην αναμονή για το χειρουργείο. Θα πρέπει να συνδυαστεί το πρόγραμμα και των τριών και από ότι μας είπαν αυτές οι επεμβάσεις γίνονται πάντα βράδυ. Περισσότερες λεπτομέρειες όταν πια μπω στο νοσοκομείο για την προετοιμασία της επέμβασης κάτι που θα συμβεί μέσα στις επόμενες δέκα μέρες μιας και με έχουν βάλει στα επείγοντα.

Νομίζω ότι το πιο αστείο της σημερινής συνάντησης ήταν η επιμονή τους να μου δώσουν ...άδεια! έτσι από σήμερα εχω άδεια μέχρι τις 9 Απριλίου και φυσικά στο νοσοκομείο θα μου δώσουν την επομένη!!! Δεν ξέρω είναι αυτό που λέω ότι μερικές φορές νιώθω σαν παρατηρητής του εαυτού μου, άδεια από ποιον; Αφού έτσι όπως είναι η δουλειά μου από μένα εξαρτάται πότε δουλεύω και πότε σταματάω! Ύστερα μου εξηγήσανε ότι φυσικά για τις ημέρες της άδειας μου θα με πληρώνει το KELA και για τα φάρμακα μου επειδή είναι πανάκριβα με βάλαν στη κατηγορία Β που σημαίνει ότι το KELA πληρώνει μεγαλύτερο ποσοστό από όσο συνήθως!!! Εκεί ήταν που άρχισα να γελάω και αν δεν πόναγα θα είχε καταλήξει σε γέλια υστερικά. Ούτε που καταλάβαινα τι μου λέγαν, ούτε που καταλάβαινα γιατί μου τα λέγαν.

Τα καινούργια παυσίπονα είναι πανίσχυρα, μπροστά από τα ‘παιδικά’ που μου δίναν μέχρι τώρα και συνοδεύονται και από μια σειρά από άλλα φάρμακα για να ελαττώσουν τις παρενέργειες. Πρέπει να παίρνω ένα την ήμερα και το πρωτο μου έχει ήδη δημιουργήσει ένα έντονο συναίσθημα αδυναμίας και ναυτίας. Αλλά τουλάχιστον δεν νιώθω το πόνο πια, απλά ξέρω ότι είναι εκεί και αυτό είναι κάτι μπροστά στη κόλαση που έζησα τις τελευταίες μέρες πάλι.

Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να γράψω εδώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καθένα σας και στον ...spy που υποπτεύομαι από τα ...φιλανδικά ποιος είναι. Ευχαριστώ πολύ που με σκέφτεστε και που με αγκαλιάζετε και η απόσταση έχει πια μικρύνει πάρα πολύ. Ευχαριστώ μικρή μου troll, ευχαριστώ Φοίβο το ξέρω ότι με σκέφτεσαι συνέχεια, ευχαριστώ Αφροδίτη για τη δύναμη των λόγων σου, μικρή μου krot για το χιούμορ, ευχαριστώ πωλινάκι, ευχαριστώ ¨Άκη, Ζούρη, τρυφερή dodos, citronella, artanis, ευχαριστώ ηλιαχτίδα, ροδιά, azrael, maika, filomila, spireto, σας ευχαριστώ όλους σας κι ας μην μπορώ αυτή τη στιγμή να συνεχίσω να γράφω ονόματα.

Από το νοσοκομείο μου είπαν ότι τα συμπτώματα του φαρμάκου κρατάνε για δυο μέρες το πολύ, στη συνέχεια το σώμα εξοικειώνεται, έτσι μόλις τα καταφέρνω καλύτερα θέλω να σας γράψω για το δώρο της Ρωξάνης. έχω πολλούς λόγους που θέλω να το κάνω αυτό αλλά πάνω από όλα γιατί η Ρωξάνη παλεύει για πολλά από αυτά που εγώ τουλάχιστον πιστεύω. Ελπίζω να εχω την δύναμη τις επόμενες δυο μέρες να το γράψω γιατί με έχει πιάσει και μια περίεργη βιασύνη να τελειώσω με όλες μου τις δουλείες πριν μπω για την επέμβαση.

Καλή νύχτα σε όλους σας. Και Derek, όλα θα πάνε καλά, συγνωμη που έκοψα το τηλεφώνημα αλλά το φάρμακο έχει ...πολλές παρενέργειες που δεν μπορω να ελεγξω πιά!!!

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
... !
Ο χρήστης Dion.M. είπε…
Καληνύχτα, όνειρα γλυκά από Ελλάδα.

Εχουμε την ίδια ώρα με την Φινλανδία... Καλό αυτό!
Να φανταστείς ότι εδώ οι γείτονες, η FYROM και η Αλβανία πάνε μιά ώρα πίσω.
Εχουν Δυτική ώρα!
Ο χρήστης ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε…
Τουλάχιστον καλέ μας Ovi, τα νέα παυσίπονα είναι όντως παυσίπονα! Μεγάλη υπόθεση να μην νιώθεις πόνο! Όμως σήμερα θα σε μαλώσω κιόλας: σε ...νιώθω λιγάκι απαισιόδοξο & ξέρω καλά πως αυτό είναι μεγάλο λάθος σου. Έχεις κάθε λόγο να είσαι φορτισμένος πολύ συναισθηματικά, όμως ΠΟΤΕ΄να το βάλεις κάτω! Η λατρεμένη σου κορούλα σε χρειάζεται κι εσύ θα νικήσεις πραγματικά στη δύσκολη μάχη που δίνεις για το χατήρι της, για να είσαι εκεί, δίπλα της & να τη στηρίζεις...! Να σκέφτεσαι θετικά & να κάνεις όμορφα σχέδια για το μέλλον! Σε παρακαλώ, κοιτάξου στον καθρέφτη & πες στον εαυτό σου πως θα ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια & θα διαψεύσεις όλες τις πιθανές δυσοίωνες προβλέψεις για χάρη του μωρού! Είσαι πάαααρα πολύ νέος ακόμη για να λυγίσεις, συνέχισε με δύναμη, κουράγιο & πίστη στη ζωή κι όλα θα πάνε καλά!!!
Καλό βράδυ να έχεις, ανυπομονώ να ακούσω για το δώρο της φίλης σου της Ρωξάνης!
Τους χαιρετισμούς μου στην αγαπημένη σου Katri & πολλά-πολλά φιλιά στη γλυκιά σου κουκλίτσα!
Είμαστε όλοι δίπλα σου, σε στηρίζουμε, σου κρατάμε το χέρι, σου κλείνουμε το μάτι, θα γίνεις καλά, ΜΠΟΡΕΙΣ!!!
Ο χρήστης Dion.M. είπε…
Ενα αστείο, ανέκδοτο εκ του φυσικού, που μου είπαν σήμερα. Κάποιος φίλος μου μιλούσε με έναν Ισπανό, χαλαρά, όπως λένε στην Θεσσαλονίκη. Οταν ο Ισπανός άκουσε πως ήταν Ελληνας, είπε:
-Aυτό το κικιρίκου πώς γέλασα όταν το άκουσα! Ιδιο λάλημα κόκκορα!
-Ποιό κικιρίκου!
-Αυτό το signori e signore, το λέτε σαν κικιρίκου!

Ο Ελληνας κατάλαβε ότι του Ισπανού, του φαινόταν το "κυρίες και κύριοι" σαν λάλημα κόκκορα!

Κρύο ε! Αλλά αληθινό...
Ο χρήστης Καπετάνισσα είπε…
Ovi μου...
Είχα μέρες να σ' ανταμώσω, φορτώθηκαν πολλά και τώρα έμαθα για τις περιπέτειες της υγείας σου.
Θα φύγει.
Θα περάσει, πως το λένε.
Θα σπρώξουμε όλοι μαζί κι εσύ μπροστάρης με μια ψυχή λεβέντικη που'χεις, ε, θα φοβηθεί και θα πάει στην ευχή.
Ανάσα.
Δε γίνεται μωρέ αλλιώς.
Αγάπη έχεις τριγύρω και πίστη βαθιά εντός σου. Κι εμάς να σιγοντάρουμε. Δε θέλεις άλλα. Θα το παλέψουμε λέω.
Άγαπημένε μου φίλε.
Θα πάω ταξίδι μακρινό.
Μαϊάμι και Κούβα. Κυρίως.
Θα σου κρατώ μυρωδιές γλεντιού κι υγρασίες που στάζουν χαχανητά και στροβιλίσματα.
Μου τάζεις έναν χορό, δε μου τάζεις;
Πες το να το θυμάμαι.
Να λέω πως μου χρωστάς.

Κι η ζωή έχει χρωστούμενα μαζί μας ξέρεις... Και θα τις τα πάρουμε με το ζόρι.
Τελείωσε.

Θα σ' έχω στη σκέψη και στη καρδιά μου. Εκεί. Που είναι πάντα καλοκαίρι.

θα σου φέρω χαρές!
Σε φιλώ.
Ο χρήστης ci είπε…
Θα περάσεις και από τα μπλογκς μας, θα συναντήσεις και αρκετούς από κοντά.. για τώρα ξέρεις ότι και όλοι εμείς είμαστε κοντά σου και σε περιμένουμε για ακόμα περισσότερα σχόλια;)
Καλό ξημέρωμα.
Ο χρήστης maika είπε…
Όλα θα πάνε καλά!!! Και το καλοκαίρι θα βάλεις το καρπούζι κι εγώ θα βάλω τη φέτα ....έτσι δεν κάνουν οι καλοί γείτονες??
καληνύχτα και όνειρα γλυκά!!
Καλέ μου Φοίβο...βλέπω ότι η ψυχολογία σου έχει πέσει αισθητά...κι αυτό με στεναχωρεί...φυσικά δε μπορώ να μπω στον τρόπο σκέψης σου...κι αυτό που με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο είναι που δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μια μαλακία να σου φτιάξω το κέφι!...ξέρω ότι στο χουν πει πολλοί...κι ο καθένας του το εννοεί...αλλά ειλικρινά...αν μπορώ να κάνω κάτι..οτιδήποτε!μη διστάσεις να το ζητήσεις...!σου στέλνω την ελπίδα μου ...και ένα τρυφερό φιλί για όλους σας εκεί...

τα καλά νέα είναι ότι πολλοί έλληνες καταφθάνουν στο Ελσίνκι!!τα κακά είναι...λόγω γιουροβ-ύ-ζιον!;)

(να είσαι δυνατός!)
Ο χρήστης Derek είπε…
μην αγχώνεσαι δεν παρεξηγώ

θα σε δω την Παρασκευή έτσι κι'αλλιώς να σε πρήξω face to face

(και που να σου πω τι έγινε εψές!)
Ο χρήστης Derek είπε…
by the way
o συκωτίατρος πρέπει να λέγεται ενδοκρινολόγος αν δεν κάνω λάθος
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
Χμμμμμμμ.... Μαύρα πανιά βλέπω και τσαντίζομαι....

Ε, να πω πώς το βλέπω: είμαστε όλοι υγιείς, κατά διαστήματα άρρωστοι, στη θεραπεία μας εν δυνάμει καλά, και μετά ξανά υγιείς. Και η ζωή δεν σταματάει ποτέ να μας περιμένει. Συνεχίζει ακόμη κι αν χρειαστεί να μας σύρει από το πόδι "Εμ, ζωή μου, δεν έβαλα το μπατζάκι ακόμη, θα φάω τα μούτρα μου καλέεεε!". "Να τα φας!". "Περίμενε ρε παιδί μου να βάλω το παλτό μου!". "Οχι!". "Μα δεμπορώ αν βγω έτσι έξω, δεν είμαι προετοιμασμένος κατάλληλα!". "Κόψ'τις φλόμπες και κουνήσου!". "Θα παγώσω!". "Που να λυσσάξεις και να βγάλεις κρυσταλλάκια, πάμε, έχουμε αργήσει!" "Τι έχουεμε αργήσει ΡΕ, δικη μου ζωή είσαι, εγώ θα δίνω το παράγγελμα". "Σε γελάσανε αγόρι μου", κατάλαβες, πλήρης συνεννόηση...

Δεν κάθεται που λες ν'ασχολείται με το πότε θα τραβήξουμε το δράμα μας και θα συνέλθουμε. Με το που χτυπάει ο κεραυνός, ταυτόχρονα καλούμαστε να λύσουμε τα παλιά, ν'αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, να κατατρομάξουμε και μαζί να βάλουμε τα δυνατά μας, συν να ξεκουραζόμαστε συν να τακτοποιούμε τα current affairs από χαρτούρες ως ποιός θα φέρει τα ψώνια και θα ταϊσει τη γάτα, συν να παραηγορούμε τους άλλους που θέλουν κι εμάς καλά και τη μαμά τους που στεναχωριούνται μαζί μας, που κι εμείς τη θέλουμε τη δική μας τη μαμά, και όλα αυτά μαζί.

Ovi, όλα στο πρόγραμμα. Και όσο πιο γρήγορα μπεις να σε αναλάβουν, τόσο πιο γρήγορα ξεκινά η ίαση. Οσο πιο σύντομο το διάστημα να ξεκινήσεις τα ζόρικα, τόσο πιο κοντά στο να μπαίνεις στην ανάρρωση. Η ίδια σου η ζωή δεν σε περιμένει, σε τραβάει μπροστά να τελειώνεις αυτή τη δύσκολη φάση, να περάσεις επιτέλους στην επόμενη, του να γιατρευτείς σπίτι μετά την ταλαιπωρία.

Κι ένα σώμα που καλά κάνει και θα σε ζουπήξει από 10 μεριές τώρα και να βγάλει και τις ναυτίες του και τις ζαλάδες του και τις καούρες του και τις ανημποριές του και όλα τα αι σιχτίρ του κόσμου. Δεν μπορεί να καταλάβει τον βομβαρδισμό που δέχεται και θα δεχτεί, δεν έχει μηχανισμό να καταλάβει τι πα να πει επέμβαση και χημειοθεραπεία. Ακόμη κι αν το μυαλό σου ξέρει ότι θα το κάνεις καλά, το σώμα καταλαβαίνει ότι το ζορίζεις και θα σου βγάλει την Παναγία να σου πει ρε ούφο εδώ πονάω, τι βαράς κι εσύ, ωραίος ένοικος είσαι, έτσι κάνετε στο χωριό σου?.....

Οταν όμως θα πάρει το μήνυμα ότι τέρμα η τροφοδοσία των καρκινικών κυττάρων (με κόστος βέβαια και τα καλά, υγιή δικά σου), θ'αρχίσει να ξεκουνιέται. Κι όταν θα καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να ασχολείται με αυτά πλέον, παρά μπορεί να συνεχίσει να ανανεώνει κανονικά με τους φυσιολογικούς του ρυθμούς όλο τον οργανισμό σου, θα γίνει ένα huge ΚΛΙΚ μέσα σου και θα ξυπνήσεις και θα το ξέρεις.

Είσαι στην πορεία να γίνει το κλικ, και τώρα είναι το ζόρι σαν τις εξετάσεις που δίνουμε και χτυπάει το στρες ταβάνι. Την ώρα των εξετάσεων λες ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, και μετά επιτέλους ξεμπερδεύεις και μπορείς να συνεχίσεις με ό,τι ακριβώς έκανες και πριν....

Οπότε μιζέριασε όσο θέλεις, χάζεψε όσο θέλεις, χτυπήσου, νοιώσε όλο το παράπονο του κόσμου, αλλά μην ξεχνάς ότι όπως κι εσύ, έτσι κι ένα κάρο άλλοι άνθρωποι τα έχουν περάσει και τα έχουν καταφέρει κι έχουμε να μιλάμε για τα θαύματα της ιατρικής και της υπομονής, επιμονής, αγάπης και πίστης μαζί.

Συνεχίζουμε λοιπόν να ζούμε ΚΑΙ με αυτές τις παρενθέσεις και όταν έρχονται, βουτάμε μέχρι τα μπούνια να τις βιώσουμε βαθειά. Ευκαιρία να δεις εσένα πολύυυυ πολύ μέσα σου και να αποκρυσταλλώσεις ποιός πραγματικά είσαι και τι θες να βγάλεις. Θα έχεις πολλές στιγμές που θα καταλάβεις τη σύνδεσή μας με όλο τον κόσμο και τώρα αποστολή να το πω, καθήκον να το πω, προσφορά, νόημα, βάλε ό,τι θες εδώ. Θα έχεις στιγμές που θα βλέπεις τους δικούς σου φρικαρισμένους και την κορούλα σου μες την τρελλή χαρά και δεν θα ξέρεις τι να τους πεις για όλα αυτά που θα σου έρχονται κοιτώντας το ταβάνι του νοσοκομείου, ανάμεσα στις μεγάλες παύσεις από τη μία επίσκεψη γιατρού στην άλλη.

Ε, κάτσε, άκου τα και σκέψου τα και κατάλαβε τι γίνεται βαθειά μέσα. Πώς όσο εσύ ασχολείσαι με το να κάνεις καλά το σώμα, your inner self προσπαθεί να σου πει κάτι. Ο ενδιάμεσος δλδ στα πριν και τα μετά είσαι εσύ, ένας βαθύτερος εαυτός που έχει δουλειά να φτιάξει το puzzle σου.

Mόνο μη μου πεις ότι σου ακούγονται new age αυτά τώρα και τα πάρω! Οχι, οκ, αστειεύομαι, στα λέω άπό όσα έχω τραβήξει κι εγώ και προσωπικά και μέσα στα νοσοκομεία και με φίλους με τό ίδιο ζόρι. Να μη σε βαραίνω, θα τα δεις και μόνος σου (αν και νομίζω ότι θα έχεις εσύ να μου πεις πολύ περισσότερα αργότερα, θα με κατατοπίσεις πολύ καλύτερα απ'ό,τι σου λέω εγώ σε ένα σχόλιο).

Κι ένας βασικός λόγος που στα γράφω δημόσια, είναι ότι θέλω να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει τίποτε κρυφό σε αυτές τις ιστορίες. Κι αν όλοι τις λέγαμε, το πρώτο που θα μας χτύπαγε θα ήταν το πόσο αρρωσταίνουμε όλοι μας, συνεχώς και αδιακρίτως! Θα βλέπαμε όλοι μας ότι τα βάσανα είναι για τους ανθρώπους κι ότι τα ξεπερνάμε.

Αυτό που κάνεις που τα γράφεις, και δεν μας κρύβεσαι τώρα στα δύσκολά σου είναι μεγάλη υπόθεση. Το ότι δεν παίρνεις άδεια από το συγγραφικό έργο που παράγεις, δεν ξέρεις πόση δύναμη μπορεί να δώσει σε φίλους που μπαίνουν εδώ μέσα και στηρίζονται από σένα...

Αν μη τι άλλο, μπορείς να πεις ευθαρσώς στους γιατρούς σου μην κάνουν καμμιά μαλακία, διότι θα τους κάνεις ρόμπες στο διαδίκτυο! ΛΟΛ!
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
Ικ!

Τώρα είδα τη σεντονιάδα, πωπω, συμπάθα με (και οι υπόλοιποι μην με παρεξηγήσετε πληζ, έχω ένα handicap με τις λέξεις, τις θέλω πολλές για παρέα, μοναχούλες τις λυπάμαι...).

Αντε τότε, να πω κάτι που μου είπε κάποια στιγμή ο Γερμανός πατέρας της κολλητής μου, ο οποίος δεν μας χώνευε καθόλου (παραείμασταν υποανάπτυκτοι στο Ελλάντα για τα γούστα του), και μέτραγε τις μέρες ανάποδα να τον στείλει η πολυεθνική στην επόμενη μετάθεσή του.

Μια που μάλλον ήμουν ο μοναδικός Ελλην πολίτης που χώνεψε ποτέ, προσπαθούσε να μου πετάξει καμμιά ελληνικούρα, σαν κίνηση καλής θέλησης, όποτε πήγαινα από το σπίτι τους να κάτσουμε με την κολλητή μου.

Ε, κάποια στιγμή, καταβαίνω τη σκάλα και τρώω τα μούτρα μου με επαγγελματική πιρουέττα, ούτε εγώ κατάλαβα πώς έκανα τριπλό άξελ και προσγειώθηκα ευτυχώς στον πισινό κι όχι σε κάνα πόδι γυρισμένο ανάποδα. Τρέχει ο Γερμανός, σου λέει μην πληρώνουμε καμμιά αστική ασφάλεια εδώ μέσα, και με σηκώνει λέγοντας μου τρυφερά "Μοτοκερατότε!".

Ε, λέω, τίποτα "περαστικά" στα βαβαυαρέζικα θα είναι, πονούσα κιόλας, σιγά μην ασχολιόμουν... Μετά από λίγο, δως του πάλι "Μοτοκερατότε!" και "Μοτοκερατότε!".

Μέχρι που μου εξήγησε η φιλενάδα μου, που ήξερε ελληνικά, ότι έλεγε το όμορφον "Γ*μώ το κέρατό μου!!!" που άκουγε συνέχεια τον βοηθό του να λέει σε κάθε στραβή στο γραφείο, και νόμιζε ότι είναι ευχή που τη λέμε εδώ οι υποανάπτυκτοι για να πάνε όλα καλά...

ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ!!!

Ε, Μοτοκερατότε Ovi!

Ολα θα πάνε καλά!!!
:)))))
Ο χρήστης jul είπε…
Καλημέρα ovi μου,
είχα μέρες, μπορεί και εβδομάδες να μπω στο μπόγκ σου, που αν και σπάνια έγραφα comment, το διάβαζα συχνα...
Ευχομαι ειλικρινα, μέσα από την καρδιά μου όλα αυτά να ειναι ένα κακό όνειρο και σύντομα να ξυπνήσεις και όλα να έχουν περάσει.
Η δύναμη που έχεις μέσα σου είναι το καλύτερο φάρμακο.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Όλοι, από κάθε μέρος μακρινό ή κοντινό, στέλνουμε το σύνολο της θετικής μας ενέργειας!

Δύναμη και... ΝΑΙ! Θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρετε!!! Αλλωστε δεν θα σου επιτρέψει τον αντίθετο η Δάφνη :)

Εμείς σκεφτόμαστε μόνο το καλύτερο. Impossible is nothing που λέει και μια διαφήμιση!
Ο χρήστης ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε…
Ovi έχω στείλει mail στο "Technorati" με την ένδειξη "παρακαλώ να παραδοθεί στον κ. Ovi". Έχε στο νου σου να το ζητήσεις απ΄τους συνεργάτες σου!
Καλό απόγευμα!
Ο χρήστης dodo είπε…
Θα δακρύσεις- και θα κλάψεις όταν το χρειαστείς. Και θα φοβάσαι πολλές φορές.
Αλλά αυτά είναι στιγμές- όλο τον άλλο καιρό θα το παλεύεις και θα γίνει αυτό που είπε η Γυναίκα σου, που σε γνωρίζει καλύτερα από όλους μας: θα τα καταφέρετε!

Βιάστηκες να αρχίσεις απολογισμούς :-)
Ο χρήστης μήτσκος είπε…
Φίλε Θάνο,

καιρό είχα να περάσω να σε διαβάσω, τώρα μόλις διάβασα για την ταλαιπωρία που περνάς.

Δεν ξεχνώ τα καλά σου λόγια, όταν έδειχνες να πιστεύεις σε μένα πιο πολύ από όσο πίστευα εγώ.

Να ξέρεις λοιπόν ότι και εγώ πιστεύω σε σένα. Θα τα καταφέρεις.

Περαστικά και καλή δύναμη
Ο χρήστης Кроткая είπε…
λέω να καθιερώσω το 'μοτοκερατόνε" της αφροδίτης για περαστικά/καλή δύναμη/όλα θα πανε καλά. μου άρεσε!!

λοιπόν, για να τελειώνουμε με τις ηττοπάθειες, να παμε ωραία και καλά στο νοσοκομείο, όπου ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ για λίγο, θα κάνουμε την συνδυαστική τρία σε ένα εγχειρησούλα μας και θα επιστρέψουμε περδίκι, γιατί μα ςπεριμένει κι η Γιουριβίζιον να την κουτσομπολεψουμε, για να μην πω για τη Γερμανική προεδρία!!!
άντε μπράβο!
Ο χρήστης advocatus diaboli είπε…
Τέσσερις φορές σε ενάμισι χρόνο μπήκα στο χειρουργείο (η μία μόλις πριν από 15 μέρες) και τις τέσσερις με την αίσθηση ότι πρέπει να έχω κλείσει πριν όλες μου τις εκκρεμότητες. Μπορώ να σε καταλάβω. Νιώθω τον φόβο, την απογοήτευση, την ελπίδα σου, τήν ανάγκη σου, το κουράγιο σου.
Θέλω όμως να με πιστέψεις πως θα επανέλθεις πιο δυνατός, και όσο περνάει ο καιρός ό,τι σε έχει στραπατσάρει θα απομακρύνεται ολοένα και η ζωή θα ξαναβρίσκει- και δεν θα ξαναβρίσκει ακριβώς- τις συνήθειές της που είναι και δικές σου συνήθειες.
Καλή επιτυχία. Σε περιμένουμε πώς και πώς για τα νεότερα.
Ο χρήστης Yosemite Sam είπε…
Αγνωστε φίλε αν οι ευχές έχουν κάποια αξία σου στέλνω τις θερμότερες.

Φιλιά στην πανέμορφη κορούλα σου και ψηλά το κεφάλι.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ovi, μην απογοητεύεσαι. Να είσαι δυνατός και μην αφήνεις το παρελθόν να σε απορροφήσει.
Πιάσου από κάτι απτό, κοντινό. Από το χαμόγελο της κορούλας σου, από τα πράγματα που αγαπάς...
Σκέψου θετικά και κοίταξε μπροστά. Ο πόνος θα περάσει, αρκεί να πάνε όλα καλά και να γυρίσεις δυνατός και πάλι πίσω.
Η γυναίκα σου έχει δίκιο: θα τα καταφέρετε!

Κι εμείς θα περιμένουμε τα νέα σου με ανυπομονησία.

Kuulemisiin! :)
Ο χρήστης christoforos είπε…
Καλημέρα!

Η πιτσιρίκα από το προηγούμενο ποστ είναι ένα θαύμα!

Σας φαντάζομαι να κάνετε τσουλίθρα στο χιόνι και ζηλεύω.

Ξανά καλημέρα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλέ μου φίλε, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη βιασύνης. Να γίνεις καλά πρώτα κι έχουμε καιρό για ό,τι άλλο.
Ονομάζεις "δώρο" και μου επιστρέφεις τη λέξη που εγώ αισθάνομαι όχι μονάχα σε σχέση με αυτό που γράφεις μα που σε γνώρισα και είσαι μέσα στη ζωή μου.

Η σκέψη μου -και της οικογένειάς μου- η σκέψη των φίλων σου και οι ευχές μας, ας γλυκαίνουν τις δύσκολες ώρες σου και ας γίνονται δραστικό συμπλήρωμα των φαρμάκων.

Με όλη μου την αγάπη

Ρωξάνη
Ο χρήστης spiretos72 είπε…
Καλά θα πάει! Κουράγιο!
Ο χρήστης mtryfo είπε…
Κι όταν ξαναδιαβάζεις τα σχόλια μετά την επέμβαση, να χαμογελάς!!!
Καλή επιτυχία, σε περιμένουμε...
Ο χρήστης Stavros Katsaris είπε…
Μια καλησπέρα
δυό κουβεντούλες στήριξης και ελπίδας
εκατομμύρια ευχές!

Να πάνε όλα καλά!
Ο χρήστης Eleste είπε…
Σου εχω στειλει εμαιλ.


Σε φιλω,

Ελινα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Θανάση ,ξέρεις σπάνια γράφω, απόψε όμως βρήκα τον όρισμό σου. Για όσους σε ξέρουν:
"ΕΣΥ εισαι κεινο το πουλι που στη φωτια σιμώνεις καιγεσαι στάχτη γίνεσαι και πάλι ΞΑΝΑΝΙΏΝΕΙΣ"
Γι αυτό σε πιστεύω.Ο Διαβολος σου χρωστάει πολλά ακόμη.
Στέλιος.
Ο χρήστης tractatus είπε…
Συμφωνώ με τον Στέλιο. Ο διάβολος σου χρωστάει πολλά ακόμα...και το ξέρεις!!!
Επαθα ζημιά με το κινητό και έχασα όλα τα τηλέφωνα. Οποτε μπορέσεις στείλε μήνυμα.
Ο χρήστης ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε…
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου, σε τούτη τη δύσκολη, μα πρόσκαιρη (είμαι σίγουρη γι' αυτό) φάση της ζωής σου , να αισθάνεσαι την ανάγκη της επικοινωνίας.
Εγώ, ήρθα πολλές φορές, σου έγραφα, έκανα τον .....απολογισμό μου, μα τα διέγραφα. "Τι του λέω, τώρα του ανθρώπου" σκέφτηκα και ενημερώνομαι διακριτικά για την υγεία σου.
΄Ολα θα πάνε καλά, γιατί έχεις μάθει να παλεύεις και γιατί έχεις ένα χρέος απέναντι στη Δάφνη. Να τη φέρεις το καλοκαίρι να γνωρίσει τη γενέτειρα του πατέρα της.
Το φαντάζεσαι να σας περιμένει η μπλογκοπαρέα με ρόδα και με κρίνα στα χέρια;
Με αγάπη, εκτίμηση και τις καλύτερες ευχές μου
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
...Κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ αγριολούλουδο αντέχει...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Περί Ελληνικής κοινότητας στη Φινλανδία ...ξανά!

Διάλειμμα με χιόνι

Κασσελάκιος ο λόγος