Καλημέρα

Καλημέρα, δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω όλους σας για τα μηνύματα σας. Πολλές φορές με ξαφνιάσατε, με συγκινήσατε και σίγουρα με κάνετε να νιώθω πολύ όμορφα που εχω τόσους πολλούς φίλους.

Όπως είπα και στα comments του προηγουμένου post η ζωή μας τις τελευταίες μέρες έχει γίνει ένα roller-coaster συναισθημάτων και καταστάσεων που υπάρχουν πολλές στιγμές που απλά το αφήνουμε να μας παρασέρνει και άλλες που προσπαθούμε να το καταλάβουμε.

Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να γράψω γιατί έχοντας δίπλα μου τυπώσει τα μηνύματα σας και τα mail σας θα ήθελα πάρα πολύ να σας εχω γνωρίσει όλους, να μπορούσα να σας αγγίξω και να σας αγκαλιάσω αλλά βέβαια η απόσταση είναι μεγάλη και το μόνο που ελπίζω είναι να νιώθετε τις ευχαριστίες μου.

Οι πόνοι έχουν αυξηθεί και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε μένα ή ο πόνος πραγματικά υπάρχει. Μέχρι τώρα ο πόνος ήταν ψηλά στο στομάχι στη δεξιά πλευρά, τώρα πια καλύπτει όλη μου την κοιλιακή χώρα και δεν είναι απλά ο πόνος που ένιωθα, σαν να είχα ένα μπαλάκι του γκολφ στο στομάχι μου που ήθελε να βγει έξω αλλά είναι ένας έντονος πόνος που με καίει. Μου έχουν αυξήσει την δόση με τα παυσίπονα αλλά πρέπει να μπω στο νοσοκομείο για να δούμε τη συνέχεια της πορείας. Για τους πολλούς που είσαστε γιατροί προς το παρόν με έχουν με Litalgin των 1000mg και σε χθεσινή επικοινωνία μου εξήγησαν ότι είναι ένα απλό παυσίπονο και την τρίτη θα μου δώσουν καινούργια αγωγή.

Όπως είπα η χθεσινή μας μέρα ήταν λίγο περίεργη. Ίσως να ζω πολλά χρόνια εκτός Ελλάδος, ίσως να μην ξέρω πως είναι η Ελλάδα πια, ίσως και να μην ήξερα ποτέ αλλά εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και δεν σας κρύβω ότι κάποιες αντιδράσεις με έχουν ...ξαφνιάσει! Δεν σκεφτήκαμε καθόλου όλες αυτές τις μέρες να πάρουμε μια δεύτερη άποψη. Δεν πέρασε καν από το μυαλό μας. Όλες μου οι εξετάσεις έχουν γίνει από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ελσίνκι και η γιατρός που με έχει αναλάβει είναι υπέροχη. Η ίδια την τελευταία μέρα που ήμουν στο νοσοκομείο αν και είχε περάσει 12 ώρες στο πόδι περίμενε άλλες 5 ώρες μέχρι να έρθει ο διευθυντής ώστε να με εξετάσουν μαζί και να δουν μαζί όλες τις εξετάσεις και να καταλήξουν σε αυτά που έδειχνε η τομογραφία. Κάθε μέρα με παίρνει τηλέφωνο να δει πως είμαι και μιλάμε τουλάχιστον για δέκα λεπτά. Νομίζω ότι πάνω από όλα έχει την εμπιστοσύνη μου και όπως είπα στο νοσοκομείο η συμπεριφορά όλων είναι καταπληκτική αν και το τονίζω είναι νοσοκομείο του KELA, του αντίστοιχου ΙΚΑ. Δεν μας πέρασε από το μυαλό να κάνουμε δωράκι η να ζητήσουμε κάτι παραπάνω και αν το σκεφτόμουνα νομίζω ότι θα πρόσβαλα και δυο πολύ στενούς μου φίλους γιατρούς στην Ελλάδα (τρελογιατρέ, για σένα μιλάω) και πολλούς από εσάς που εξασκείτε το ίδιο λειτούργημα και είσαστε πιστοί στον όρκο που δώσατε. Τελικά πολύ φοβάμαι ότι οι εξαιρέσεις έχουν γίνει στο μυαλό μας κανόνας.

Δεν σκεφτήκαμε να πάμε ούτε στην Αμερική ούτε στη διπλανή Σουηδία. Φαντάζομαι αν ήμουν στην Ελλάδα θα πάλευα με τους Έλληνες γιατρούς, τώρα βρίσκομαι στη Φιλανδία και παλεύω με τους Φιλανδούς, αν οι ίδιοι μου προτείνουν να πάω στη Σουηδία τότε θα το κάνω, προς το παρόν είμαι στα δικά τους χέρια.

Πολλοί με ρωτάτε πως πραγματικά αισθάνομαι και πως τα καταφέρνω να γράφω και να μιλάω ακόμα και να κάνω πλάκα. Πάλι δεν ξέρω τι να απαντήσω. Οχι, δεν τα καταφέρνω και ναι υπάρχουν στιγμές που σπάω, εκτός από την γυναίκα μου, ο Γιάννης και ο Asa το ξέρουν καλά ότι εχω περάσει και κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές. Ειδικά για τον Γιάννη που μας χωρίζουν και τα χιλιόμετρα κάποιες στιγμές είναι πολύ δύσκολο και συγνώμη Γιάννη μου για το βάρος που έβαλα τους ώμους σου αλλά κάποιος από εκεί πρέπει να ξέρει.

Δεν ξέρω πως αλλιώς να το αντιμετωπίσω, δεν θα μπορούσα να μπω ποτέ στην αυτό-λύπηση και στο να κλειστώ στον εαυτό μου και στο καβούκι μου, μια ζωή και από επαγγελματική διαστροφή γράφω για τη ζωή και τη ζωή μου, τι θα άλλαζε τώρα; Τις ήμερες που ήμουν στο νοσοκομείο ήμουν στον δεύτερο όροφο και στο τρίτο είναι όλο παιδιά σε διάφορες ηλικίες που παλεύουν με τον καρκίνο σε όλες τις μορφές του και στάδια. Με ανέβασε η φίλη Σομαλη νοσοκόμα και βρήκαμε πολλά από αυτά στο κοινό χώρο με τα παιχνίδια και ένα μαυροπίνακα. Είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα ζωγραφίζοντας μαζί τους στο μαυροπίνακα και σας πληροφορώ ότι έμαθα και κάτι καινούργιο, ότι υπάρχουν άνθρωποι με πράσινα πρόσωπα!!! Στη συνέχεια βρήκαμε και μια πλαστική κιθάρα και ανακαλύψαμε ότι ακόμα και με αυτές τις παιδικές κιθάρες μπορείς να κάνεις τραγούδια και το σημαντικό μικρή Krot, ακόμα και τα σημερινά 12χρονα ξέρουν το let it be!!!

Όπως εχω πει πολλές φορές και το έχετε δει και στα γραπτά μου εχω έναν έντονο αυτοσαρκασμό και χιούμορ που έχει βρει ...καταπληκτικό έδαφος αυτή τη στιγμή όπως πάντα όταν είμαι νευρικός και οι φίλοι μου και όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά. Έτσι εχω διασκεδάσει απεριόριστα με τον ‘συντοπίτη’ που αποφάσισε τώρα που θα χάσω εγώ τα μαλλιά μου να αφήσει εκείνος τα δικά του αλογοουρά και γένια ή ένα mail που μου είπε ότι καιρός ήταν να ‘αδειάζει’ η κορυφή του Ovi για να αναλάβουν οι νεότεροι!!!

Μέσα σε όλο μας το πανηγύρι είχαμε και ένα τηλεφώνημα από το χωριό της γυναίκας μου. Δυστυχώς ο πατέρας της γυναίκας μου πέθανε πριν από δεκαπέντε χρόνια ένα μήνα μετά από την ημέρα που μάθανε την κατάσταση του και η πεθερά μου μια υπέροχη και πολύ ευαίσθητη γυναίκα με το που άκουσε τα νέα έπαθε νευρικό κλωνισμό, έτσι η Κatri φόρτωσε το αυτοκίνητο πακετάρισε την Δάφνη και πήγε να την ηρεμίσει. Έτσι η σημερινή φωτογραφία είναι λίγο θολή γιατί είναι από τηλέφωνο και η πριγκίπισσα μου που ήθελε να μου πει καλημέρα από το Kauhajoki.

Την απόφαση μου να πάω στο νοσοκομείο την Τρίτη την πήρα γιατί πρέπει να τελειώσουν μια σειρά από διαδικαστικά θέματα που αφορούν ακόμη και την εταιρία μου και παράλληλα μετά από δέκα χρόνια, ίσως αυτό να το θεωρήσετε και λίγο ανόητο, αλλά για πρώτη φορά με καλεί η ελληνική πρεσβεία σε οτιδήποτε, έτσι εχω σκοπό να πάω την Δευτέρα στην εορτή που κάνουν για την 25η Μαρτίου περισσότερο από περιέργεια πάρα οτιδήποτε άλλο.

Κάποιο από αυτά τα ...διαδικαστικά που προέκυψε ήταν και η αίτια αυτού του roller-coaster χτες. Ο δικηγόρος μου μας ενημέρωσε ότι σύμφωνα με τον φιλανδικό νόμο πρέπει να κάνω ένα χαρτί που να ορίζω guardian για την Δάφνη και δεν πρέπει να είναι συγγενής κανενός από τους δυο και παράλληλα θα ήταν προτιμότερο να είναι δικός μου φίλος και κάτοικος Φιλανδίας. Καταλαβαίνω απόλυτα την λογική αυτού του χαρτιού και κάτω από άλλες συνθήκες θα το υπερασπιζόμουνα αλλά χτες ...με πόνεσε λιγάκι.

Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάθομαι για πολύ μπροστά στο κομπιούτερ αλλά βλέπω τακτικά τα μηνύματα σας. Συγνώμη αν στο κείμενο φαίνομαι να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο ή να αφήνω κενά αλλά κάπως έτσι είναι και το μυαλό μου αυτή τη στιγμή όσο φτωχή κι αν ακούγεται σαν δικαιολογία.

Πολλοί μου ζητάτε το τηλέφωνο μου. Δεν εχω κανένα πρόβλημα να το δώσω αλλά αυτή τη στιγμή μου είναι λίγο δύσκολο να αντιμετωπίσω τα τηλέφωνα που ήδη παίρνω και μερικές φορές με κουράζει να λέω τα ίδια πράγματα, κατά τα άλλα θα σας το δώσω κάποια στιγμή.

Και ναι εμφανίστηκε και δεύτερη φίλη με θέματα ‘ψυχής’ μόνο που αυτή είναι new age!!! Σοβαρευτείτε παιδιά!!! Είπαμε εχω χιούμορ αλλά εχω και όρια!!! :D

Καλή σας μέρα!