Καλημέρα
Όπως είπα και στα comments του προηγουμένου post η ζωή μας τις τελευταίες μέρες έχει γίνει ένα roller-coaster συναισθημάτων και καταστάσεων που υπάρχουν πολλές στιγμές που απλά το αφήνουμε να μας παρασέρνει και άλλες που προσπαθούμε να το καταλάβουμε.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να γράψω γιατί έχοντας δίπλα μου τυπώσει τα μηνύματα σας και τα mail σας θα ήθελα πάρα πολύ να σας εχω γνωρίσει όλους, να μπορούσα να σας αγγίξω και να σας αγκαλιάσω αλλά βέβαια η απόσταση είναι μεγάλη και το μόνο που ελπίζω είναι να νιώθετε τις ευχαριστίες μου.
Οι πόνοι έχουν αυξηθεί και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε μένα ή ο πόνος πραγματικά υπάρχει. Μέχρι τώρα ο πόνος ήταν ψηλά στο στομάχι στη δεξιά πλευρά, τώρα πια καλύπτει όλη μου την κοιλιακή χώρα και δεν είναι απλά ο πόνος που ένιωθα, σαν να είχα ένα μπαλάκι του γκολφ στο στομάχι μου που ήθελε να βγει έξω αλλά είναι ένας έντονος πόνος που με καίει. Μου έχουν αυξήσει την δόση με τα παυσίπονα αλλά πρέπει να μπω στο νοσοκομείο για να δούμε τη συνέχεια της πορείας. Για τους πολλούς που είσαστε γιατροί προς το παρόν με έχουν με Litalgin των 1000mg και σε χθεσινή επικοινωνία μου εξήγησαν ότι είναι ένα απλό παυσίπονο και την τρίτη θα μου δώσουν καινούργια αγωγή.
Όπως είπα η χθεσινή μας μέρα ήταν λίγο περίεργη. Ίσως να ζω πολλά χρόνια εκτός Ελλάδος, ίσως να μην ξέρω πως είναι η Ελλάδα πια, ίσως και να μην ήξερα ποτέ αλλά εδώ τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και δεν σας κρύβω ότι κάποιες αντιδράσεις με έχουν ...ξαφνιάσει! Δεν σκεφτήκαμε καθόλου όλες αυτές τις μέρες να πάρουμε μια δεύτερη άποψη. Δεν πέρασε καν από το μυαλό μας. Όλες μου οι εξετάσεις έχουν γίνει από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ελσίνκι και η γιατρός που με έχει αναλάβει είναι υπέροχη. Η ίδια την τελευταία μέρα που ήμουν στο νοσοκομείο αν και είχε περάσει 12 ώρες στο πόδι περίμενε άλλες 5 ώρες μέχρι να έρθει ο διευθυντής ώστε να με εξετάσουν μαζί και να δουν μαζί όλες τις εξετάσεις και να καταλήξουν σε αυτά που έδειχνε η τομογραφία. Κάθε μέρα με παίρνει τηλέφωνο να δει πως είμαι και μιλάμε τουλάχιστον για δέκα λεπτά. Νομίζω ότι πάνω από όλα έχει την εμπιστοσύνη μου και όπως είπα στο νοσοκομείο η συμπεριφορά όλων είναι καταπληκτική αν και το τονίζω είναι νοσοκομείο του KELA, του αντίστοιχου ΙΚΑ. Δεν μας πέρασε από το μυαλό να κάνουμε δωράκι η να ζητήσουμε κάτι παραπάνω και αν το σκεφτόμουνα νομίζω ότι θα πρόσβαλα και δυο πολύ στενούς μου φίλους γιατρούς στην Ελλάδα (τρελογιατρέ, για σένα μιλάω) και πολλούς από εσάς που εξασκείτε το ίδιο λειτούργημα και είσαστε πιστοί στον όρκο που δώσατε. Τελικά πολύ φοβάμαι ότι οι εξαιρέσεις έχουν γίνει στο μυαλό μας κανόνας.
Δεν σκεφτήκαμε να πάμε ούτε στην Αμερική ούτε στη διπλανή Σουηδία. Φαντάζομαι αν ήμουν στην Ελλάδα θα πάλευα με τους Έλληνες γιατρούς, τώρα βρίσκομαι στη Φιλανδία και παλεύω με τους Φιλανδούς, αν οι ίδιοι μου προτείνουν να πάω στη Σουηδία τότε θα το κάνω, προς το παρόν είμαι στα δικά τους χέρια.
Πολλοί με ρωτάτε πως πραγματικά αισθάνομαι και πως τα καταφέρνω να γράφω και να μιλάω ακόμα και να κάνω πλάκα. Πάλι δεν ξέρω τι να απαντήσω. Οχι, δεν τα καταφέρνω και ναι υπάρχουν στιγμές που σπάω, εκτός από την γυναίκα μου, ο Γιάννης και ο Asa το ξέρουν καλά ότι εχω περάσει και κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές. Ειδικά για τον Γιάννη που μας χωρίζουν και τα χιλιόμετρα κάποιες στιγμές είναι πολύ δύσκολο και συγνώμη Γιάννη μου για το βάρος που έβαλα τους ώμους σου αλλά κάποιος από εκεί πρέπει να ξέρει.
Δεν ξέρω πως αλλιώς να το αντιμετωπίσω, δεν θα μπορούσα να μπω ποτέ στην αυτό-λύπηση και στο να κλειστώ στον εαυτό μου και στο καβούκι μου, μια ζωή και από επαγγελματική διαστροφή γράφω για τη ζωή και τη ζωή μου, τι θα άλλαζε τώρα; Τις ήμερες που ήμουν στο νοσοκομείο ήμουν στον δεύτερο όροφο και στο τρίτο είναι όλο παιδιά σε διάφορες ηλικίες που παλεύουν με τον καρκίνο σε όλες τις μορφές του και στάδια. Με ανέβασε η φίλη Σομαλη νοσοκόμα και βρήκαμε πολλά από αυτά στο κοινό χώρο με τα παιχνίδια και ένα μαυροπίνακα. Είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα ζωγραφίζοντας μαζί τους στο μαυροπίνακα και σας πληροφορώ ότι έμαθα και κάτι καινούργιο, ότι υπάρχουν άνθρωποι με πράσινα πρόσωπα!!! Στη συνέχεια βρήκαμε και μια πλαστική κιθάρα και ανακαλύψαμε ότι ακόμα και με αυτές τις παιδικές κιθάρες μπορείς να κάνεις τραγούδια και το σημαντικό μικρή Krot, ακόμα και τα σημερινά 12χρονα ξέρουν το let it be!!!
Όπως εχω πει πολλές φορές και το έχετε δει και στα γραπτά μου εχω έναν έντονο αυτοσαρκασμό και χιούμορ που έχει βρει ...καταπληκτικό έδαφος αυτή τη στιγμή όπως πάντα όταν είμαι νευρικός και οι φίλοι μου και όσοι με ξέρουν το γνωρίζουν καλά. Έτσι εχω διασκεδάσει απεριόριστα με τον ‘συντοπίτη’ που αποφάσισε τώρα που θα χάσω εγώ τα μαλλιά μου να αφήσει εκείνος τα δικά του αλογοουρά και γένια ή ένα mail που μου είπε ότι καιρός ήταν να ‘αδειάζει’ η κορυφή του Ovi για να αναλάβουν οι νεότεροι!!!
Μέσα σε όλο μας το πανηγύρι είχαμε και ένα τηλεφώνημα από το χωριό της γυναίκας μου. Δυστυχώς ο πατέρας της γυναίκας μου πέθανε πριν από δεκαπέντε χρόνια ένα μήνα μετά από την ημέρα που μάθανε την κατάσταση του και η πεθερά μου μια υπέροχη και πολύ ευαίσθητη γυναίκα με το που άκουσε τα νέα έπαθε νευρικό κλωνισμό, έτσι η Κatri φόρτωσε το αυτοκίνητο πακετάρισε την Δάφνη και πήγε να την ηρεμίσει. Έτσι η σημερινή φωτογραφία είναι λίγο θολή γιατί είναι από τηλέφωνο και η πριγκίπισσα μου που ήθελε να μου πει καλημέρα από το Kauhajoki.
Την απόφαση μου να πάω στο νοσοκομείο την Τρίτη την πήρα γιατί πρέπει να τελειώσουν μια σειρά από διαδικαστικά θέματα που αφορούν ακόμη και την εταιρία μου και παράλληλα μετά από δέκα χρόνια, ίσως αυτό να το θεωρήσετε και λίγο ανόητο, αλλά για πρώτη φορά με καλεί η ελληνική πρεσβεία σε οτιδήποτε, έτσι εχω σκοπό να πάω την Δευτέρα στην εορτή που κάνουν για την 25η Μαρτίου περισσότερο από περιέργεια πάρα οτιδήποτε άλλο.
Κάποιο από αυτά τα ...διαδικαστικά που προέκυψε ήταν και η αίτια αυτού του roller-coaster χτες. Ο δικηγόρος μου μας ενημέρωσε ότι σύμφωνα με τον φιλανδικό νόμο πρέπει να κάνω ένα χαρτί που να ορίζω guardian για την Δάφνη και δεν πρέπει να είναι συγγενής κανενός από τους δυο και παράλληλα θα ήταν προτιμότερο να είναι δικός μου φίλος και κάτοικος Φιλανδίας. Καταλαβαίνω απόλυτα την λογική αυτού του χαρτιού και κάτω από άλλες συνθήκες θα το υπερασπιζόμουνα αλλά χτες ...με πόνεσε λιγάκι.
Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κάθομαι για πολύ μπροστά στο κομπιούτερ αλλά βλέπω τακτικά τα μηνύματα σας. Συγνώμη αν στο κείμενο φαίνομαι να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο ή να αφήνω κενά αλλά κάπως έτσι είναι και το μυαλό μου αυτή τη στιγμή όσο φτωχή κι αν ακούγεται σαν δικαιολογία.
Πολλοί μου ζητάτε το τηλέφωνο μου. Δεν εχω κανένα πρόβλημα να το δώσω αλλά αυτή τη στιγμή μου είναι λίγο δύσκολο να αντιμετωπίσω τα τηλέφωνα που ήδη παίρνω και μερικές φορές με κουράζει να λέω τα ίδια πράγματα, κατά τα άλλα θα σας το δώσω κάποια στιγμή.
Και ναι εμφανίστηκε και δεύτερη φίλη με θέματα ‘ψυχής’ μόνο που αυτή είναι new age!!! Σοβαρευτείτε παιδιά!!! Είπαμε εχω χιούμορ αλλά εχω και όρια!!! :D
Καλή σας μέρα!
Σχόλια
[Αγκαλιά από δω
ίσαμε στο Ελσίνκι]
Ρωξάνη
Σου εύχομαι καλό αγώνα παλληκάρι και προσεύχομαι για την νίκη σου.
Το αφιερώνω για σένα:
Με δάκρυα και σιωπηλές κραυγές,
με γέλια και ηχηρές γραμμές,
μια φωτοδέσμη Αλήθειας αναζητήσαμε
στο μάκρος μοναδικής ζωής.
Έτσι ψηλαφώντας κάτω απο το Βόρειο Σέλας,
φτάσαμε στην χώρα με τις χίλιες λίμνες,
αγάπες νέες κτίσαμε αλλά δεν λησμονήσαμε τις νιότης τα αξέχαστα ιδανικά.
Καθ΄ οδόν λυώσαμε τα προσωπεία
της απάνθρωπης υποκρισίας.
Αληθινοί κι ακέραιοι,
με αποσκευές τον νόστο στην ψυχή μας,
ανακαλύψαμε νέους ορίζοντες.
Αγαπήσαμε αλλήλους!
Άκις
Χαίρομαι που σε "διαβάζω καλύτερα"!
Μην ξεχάσεις να δώσεις σαφής οδηγίες στον Κωνσταντή! Οτι δαγκώνω δηλαδή και ότι θα λυθεί στο γέλιο!
(Σήμερα το πρωι, οκτώ με δέκα, περνούσαν πάνω από το... κεφάλι μας, στο κέντρο τής Αθήνας, πολεμικά αεροσκάφη και βαριά ελικόπτερα, μάλλον εν όψει τής συμμετοχής τους στην μεθαυριανή παρέλαση- άγριοι ήχοι).
Πάντα πετάγεσαι από το ένα θέμα στο άλλο στα κείμενά σου!
φιλιά
@Dodoς
Πρόβα κάνανε πρωινιάτικα;;;
Πως βίωσα την πρόβα τους, σήμερα το πρωί:
Μέσα στον ύπνο μου νιώθω το πάτωμα να τρέμει, ακούω τα έπιπλα να τρίζουν και να κουνιούνται (επικίνδυνα), το ποτήρι να κοπανάει στο ξυπνητήρι και πετάγομαι καθιστή με τα αντανακλαστικά του σεισμού.
Ταυτόχρονα, συνειδητοποιώ ότι ακούω έναν απίστευτα δυνατό ήχο, ο οποίος έρχεται από τα αριστερά και αυξάνει. (Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε δευτερόλεπτα.)
Σκέφτομαι ότι σεισμός δεν κάνει τέτοιο δυνατό θόρυβο, οπότε είναι βόμβα(!!!!).
Μετά σκέφτομαι, ότι αν ήταν βόμβα, μωρή ηλίθια, δεν θα προλάβαινες καν να ξυπνήσεις.
(Ο ήχος συνεχίζει να έρχεται πιο κοντά και μου έχει φύγει ο πάτος από την τρομάρα)
Ταυτόχρονα με όλα αυτά είμαι στις κινήσεις που πετάγομαι από το κρεβάτι, και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι...είναι αεροπλάνο που πέφτει και ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΜΑΣ!!!!!!!! Ο ΗΧΟΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ!!!!!
ΑΡΧΊΖΩ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟ....ΚΑΠΟΥ!!!!!!
Στην τρεχάλα για το...που πας, χρυσή μου ξυπόλητη και ξεμαλλιασμένη, το σκυλί να γαβγίζει ο θόρυβος από...τον κινητήρα που πέρασε ΑΚΡΙΒΩΣ από πάνω και έφυγε με τον ίδιο τρόπο που ήρθε, εξαφανίζεται, και εγώ έχω καταλήξει στο σαλόνι, λαχανιασμένη, σε έξαλλη κατάσταση ως σούπερ μλκς. Ξαναπήρα τον δρόμο μου, αυτή τη φορά για το κρεβάτι, κατεβάζοντας καντήλια για θεούς, δαίμονες και ό,τι βρήκα πρόχειρο....
Απ' ότι φαίνεται, οι πιλότοι των μαχητικών κάνανε κοντρίτσες...το #$%^@Τ&@ μου μέσα!
Για αυτό, να ξέρεις, ότι για να ηρεμήσω, ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΚΟΥΚΛΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΔΑΦΝΗ!!!!!!!!
Κουράγιο, μπόρα είναι κι αυτή & θα περάσει!
Φιλιά.
ΥΣ: Σταμάτα να ζητάς στγνώμες επιτέλους!
Bye!
Δεν ξέρει ακόμη όμως ότι θα το κάνεις καλά! Πες του να τα δώσει όλα, να φωνάξει όσο θέλει και να σου τα ψάλλει, θα το κάνεις καλά και θα σκάσει αργότερα, κατακόκκινο από ντροπή που σε πόνεσε έτσι...
Θα το κα΄νεις πολυ περήφανο που του έλαχες εσύ από μέσα και όχι κάνας τυχάρπαστος που θα το είχε στη σκλαβιά - και θα κάνει τουμπες να σε υπηρετεί ταπεινά από δω και πέρα...
Και τα κωλόχαρτα φτιάξτα όπως πρέπει, είναι μεγάλη ανακούφιση να τα έχεις όλα τακτοποιημένα ώστε να συγκεντρωθείς να σε κανεις καλά μαζί με τους γιατρούς, οκ?
Γιατί ξέρεις φυσικά ότι εσύ θα σε κάνεις με τη βοήθειά τους, κι όχι εκείνοι μόνοι τους να σε βαράνε με το οπλοστάσιο, οκ? Θα έχεις την καλύτερη περίθαλψη που μπορούσες και τα πιο γκαγκάν φάρμακα που κυκλοφορούν, οπότε έχεις αγώνα κύριε!
Ετσι νόμιζες?
Ανασκουμπώσου και ξεκίνα!
Τα μάτια από μέσα και άσε τον κόσμο, θα μείνει για λίγο σωσμένος μέχρι να επανέλθεις δριμύτερος, ξεκίνα το με χαρά για την ευκαιρία να σε ξαναφτιάξεις!
(και δεν πειράζει, και δάκρυα να σου έρθουν από νεύρα ή παράπονο, καλό κάνουν, ποτίζουν την ψυχή...)
Καλή σου μέρα και να γράφεις όποτε θες, μην κουράζεσαι - είπαμε, τώρα έχεις αγώνα και θα κρατήσουμε εμείς λίγο τον κόσμο ακίνητο...
Οκ?
;))))
ΥΓ- Αγκαλιές, αγκαλιές, αγκαλιές! Και το μωρό είναι να το φας!
Η φίλη μου η Αννα απο τα 25 της πολεμάει και σήμερα έφτασε αισίως τα 46 της. Δεν το βάζει κάτω λέμε...
(μια ασθένεια είναι και αυτή, αν και δαιμονοποιημένη)
Καλημερα λοιπόν, όλη μέρα, για όλες τις μέρες:-))
Σε σκέφτομαι.
Θα γίνεις καλά.
Σίγουρα.
Τέλος πάντων σε λίγες ώρες η πριγκίπισσα μου επιστρέφει και έτσι …θα είμαι μια χαρά! :)
Προς το παρόν σας ευχαριστώ πολύ όλους και δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω …σας φιλώ!
Αντί ευχών σου αφιερώνω το παρακάτω.
Mistä tunnet sä ystävän
Onko oikea sulle hän
Anna meren se selvittää
Kuka viereesi jää
Ja jos silloin kun myrsky soi
Vain sun kumppanis vaikeroi
Vene lähimpään rantaan vie
Jääköön pois mikä lie
Mistä tunnet sä ystävän
Onko oikea sulle hän
Anna tunturin selvittää
Kuka viereesi jää
Kun on kaukana kaikki muu
Ja kun päättyvät pitkospuut
Kuka rinnallas ruikuttaa
Takaisin mennä saa
Mistä tunnet sä ystävän
Onko oikea sulle hän
Ajat ankeimmat selvittää
Kuka viereesi jää
Kun on sinulla vaikeaa
Ja kun tarvitset auttajaa
Silloin ystävyys punnitaan
Menee muut menojaan
Siitä tunnet sä ystävän
Kun on vierelläs vielä hän
Turhat tuttavat luotas ois
Hävinneet pian pois
Εσύ έχεις πολλούς φίλους και το ξέρεις καλά! Με τη βοήθεια όλων θα τα καταφέρεις.
Ο κόσμος που μαζεύεται για τη γιορτή,μετά την εκκλησία ,τρέχει στην αίθουσα εκδηλώσεων όπου περιμένουν οι μεζέδες και αρχίζει ο πόλεμος... Βάλε μου κι απ΄αυτό ,βάλε μου κι απο κείνο και αφού σκάσουν στο φαί ανοίγουν τις σακούλες που έχουν πάρει μαζί τους... και τις γεμίζουν με ό,τι μεζέ μπορούν....
Και να το κάνει αυτό κάποιος που πινάει,ΟΚ να το κάνει και να γεμίσω κι εγώ μαζί του κι άλλη μια σακκούλα αλλά να το κάνουν απο ξεφτιλίαση.... είναι ντροπή ρε γαμώτο και είναι και για γέλια....
Ελπίζω τη Δευτέρα να μη δεις τέτοια πράγματα!!!
Η κουκλάρα σου ,σου μοιάζει πολύ ή κάνω λάθος???
πολλά φιλιά
Από τους αφανείς αναγνώστες σου κι εγώ.
Μας δένει μυστικός δέσμος όσους αγαπήσαμε αυτή τη χώρα φαίνεται... σε νιώθω πολύ κοντά μου. Να είσαι γερός, Θάνο, να χαίρεσαι τις γυναίκες σου, να σε χαίρονται κι αυτές.
Δε θέλω να σε κουράσω. Με πολύ πολύ δύναμη σου στέλνω τις σκέψεις μου, χαμόγελα και αγκαλιές-υποστηλώματα για τις ώρες που λυγίζεις.
Φιλομήλα
Ορκισμένοι εχθροί του πόνου: τα χάδια και το γέλιο...
ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΗΝΕΣ, ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ. ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ, ΕΙΣΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ.
ΝΙΚΟΣ
μήπως πρέπει στ'αλήθεια τελικά να γίνεις καλός χριστιανός;
καλά, σκάω!
αλοίμονο που δε θα ήξεραν τα 12χρονα το Let it be! τα λεγα εγώ πως όλες οι γενιές μετά το 60, μεγαλώνουν με Σκαθάρια και δε με ακούγατε!!
καλημέρες, καλημέρες! καλό κουράγιο, καλή δύναμη και να ακούς τους γιατρούς, ξέρουν αυτοί! :)
Εύχομαι να το ξεπεράσετε γρήγορα και να σας πω πως η σκέψη μου είναι μαζί σας