Ovi Greek stories

Με το θέατρο έχω μια μόνιμη και αποκλειστική σχέση που δεν χάλασε με τίποτα όσα χρόνια κι αν περάσανε. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αμεσότητα του θεάτρου τουλάχιστον για μένα. Η τηλεόραση είχε χάσει μαζί μου από την αρχή και το σινεμά δεν τα πήγε πολύ καλύτερα, αν πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε έξη μήνες σινεμά και μια θεατρική παράσταση θα διαλέξω θέατρο. Το θέατρο μού το έμαθε μια άλλη μου μεγάλη αγάπη, το ραδιόφωνο! Δεν ξέρω καν αν υπάρχει ακόμη αλλά εγώ μεγάλωσα με το θέατρο της δευτέρας στην ΕΙΡΤ και το ξέρω ότι θα γελάσετε, κάποια περίοδο - μαύρη περίοδο, με το θεατρικό έργο κάθε παρασκευή με το όνομα ‘στα δίχτυα της άραχνης’ στην ΥΕΝΕΔ και είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον ο Φοίβος θα ξέρει γιατί μιλάω. Επειδή και τα δυο ξεκινάγανε στις εννέα το βράδυ χωνόμουνα κάτω από την κουβέρτα μου με ένα φακό και ...άκουγα! Σε μια απίθανη ηλικία εγώ είχα παρακολουθήσει τουλάχιστον ακουστικά Τσέχωφ, Στρίνμπεργκ μέχρι και Σαίξπηρ. Τότε έμαθα να αναγνωρίζω τη φωνή της Λαμπέτη, του Μ...

Χρόνια πολλά Δημήτρη ! Να μεγαλώσεις και να γίνει άρχοντας τρυφερός όπως είσαι και τώρα στο κατώφλι των 9 !!! ********************************** Ο νεαρός κύριος της εικόνας είναι από κάτι καινούργιο που ακόμα παλεύω... και δίπλα του είναι η μικρή του αδελφούλα γιατί και ο Δημήτρης έχει συντροφιά, την Δανάη !!! Πολλά φιλιά σε όλους σας!!! ********************************** Και μιας και κάναμε τη γύρα μας και στις τρεις ιστορίες περιμένω ...ψήφους (επίκαιρο!!!) Χρωματοχώρα, άρρωστος άρχοντας ή η παιδική παρέα; Η πρώτη ψήφος ήταν για τον άρρωστο άρχοντα!

Αυτό είναι το πρωτο κεφάλαιο της ιστορίας. Για άλλη μια φορά το έγραψα ...στα αγγλικά και τώρα ελληνικά και γι’ αυτό ξεκινάω από το αγγλικό και αρχικό κείμενο και συνεχίζω με το ελληνικό κείμενο που είναι ...παράφραση και οχι μετάφραση! Το ελληνικό κείμενο ακολουθεί του αγγλικού, για να μην μπερδευτώ κι εγώ άφησα τα comments ανοιχτά μόνο στο ελληνικό κείμενο, μην ψάχνομαι από το ένα στο άλλο!!! I was dead! My shield had been weaker than I had thought and now I was dead! The Black Knight had penetrated my shield all the way to my heart. I had fallen to the ground and the wet ground was slowly soaking its way through my armour, plus I could taste mud in my mouth. I tried to spit it out, as well as some of the small leaves, but I couldn’t! I should stay still! After all, I was dead! But the battle was not over. I could still hear the sounds of determined fighting; my eyes were closed, but a leader can sense how a battle is going, even if he is dead. A loud sound crashed ...

Ήμουν ...πεθαμένος! Η πανοπλία που φορούσα εκείνη τη μέρα είχε αποδειχτεί πιο λεπτή από ότι είχα πιστέψει στην αρχή και τώρα ήμουνα ...νεκρός. Ο Μαύρος Ιππότης με το καινούργιο του καλογυαλισμένο κοντάρι είχε περάσει τη πανοπλία μου από άκρη σε άκρη και με είχε χτυπήσει στη καρδιά. Έπεσα αμέσως στο χώμα και ένιωσα τη λάσπη να περνάει μέσα από τις κάλτσες μου και έτσι που έπεσα μπήκε λάσπη και χαλίκια στο στόμα μου. Προσπάθησα να φτύσω αλλά την ώρα που έπαιρνα φόρα για να φτύσω μακριά, ρούφηξα ένα φύλο. Έπρεπε να μείνω ακίνητος!!! Έτσι κι αλλιώς ήμουνα νεκρός! Η μάχη δεν είχε τελειώσει, με τα μάτια μου κλειστά σφιχτά μπορούσα να ακούσω τις κραυγές και το χτύπημα του σπαθιού, έτσι κάνουν οι νεκροί, αλλά ένας στρατηγός καταλαβαίνει πως πάει μια μάχη ακόμη και όταν είναι νεκρός. Ξαφνικά κάτι έπεσε δίπλα μου με πολύ θόρυβο στα αριστερά μου! Μπορεί να ήταν και δεξιά, ποτέ δεν είμαι σίγουρος τι είναι αριστερά και τι δεξιά. Άνοιξα σιγά-σιγά το αριστερό μου ....ένα από τα μάτια μ...

Αυτό το καιρό το σκοτάδι έρχεται πιο γρήγορα όσο πιο βόρεια πας. Η φωτογραφία είναι περσινή και είναι τέλος Σεπτέμβρη στη Λαπωνία κοντά σε ένα χωριό που εγώ έχω λατρέψει, το Karesuando και που έχει γίνει θέμα σε πολλές φωτογραφίσεις μου. Η τρίτη ιστορία και που είναι για ...λίγο μεγαλύτερα παιδιά ακολουθεί μέσα στις επόμενες μέρες ή ...ώρες!!! Αυτή την ιστορία την έγραψα πριν από μερικά χρόνια και ξεκίνησε σαν ...στοίχημα! Με κάποιους φίλους παίζαμε σκάκι μέσω mail όπου εκείνοι έκαναν μια κίνηση το πρωί και μέχρι το τέλος της ημέρας ή καλύτερα της εργασίας τους, έπρεπε να απαντήσω. Εγώ είχα τα μαύρα, οι υπόλοιποι τα λευκά και η παρτίδα κράτησε δυο μήνες παίζοντας κάθε εργάσιμη μέρα. Από καθαρή σύμπτωση η παρτίδα τέλειωνε και ήδη συζητούσαμε πως θα την συνεχίσουμε όταν ήρθαν τα γενέθλια γιου ενός από αυτούς τους φίλους και για δώρο του έγραψα μια μικρή ιστορία που αφού έκανα και τα απαραίτητα σκίτσα την έκανα βιβλίο Τώρα επειδή όλοι μου οι φίλοι έχουν παιδιά ...με προκαλέσανε!!...

Και έτσι φτάσαμε δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η εκπομπή να προβάλλεται στη φιλανδική τηλεόραση ζωντανά με τον Κωνσταντίνο ήρεμο να ψάχνει να βρει ποια είναι η σωστή κάμερα που πρέπει να κοιτάζει. Όπως θα θυμάστε η εκπομπή μεταδίδεται από το κρατικό κανάλι άρα δεν υπάρχουν διαφημίσεις. Το σκηνικό είναι πολύ προσεγμένο μιας και το studio που γίνεται η εκπομπή είναι ένα ψηλοτάβανο νεοκλασικό, είναι σαν να κάθεσαι στο ανάλογο σαλόνι του σπιτιού με κλασικές πολυθρόνες. Για διακοπή ώστε να πάρουν ανάσα οι καλεσμένοι, κάθε δέκα περίπου λεπτά και αφού κάνει δυο κύκλους με τους καλεσμένους της η παρουσιάστρια από ένα κλειστό ψευδοπαράθυρο εμφανίζεται η σκιά ενός σαξοφωνίστα που παίζει ζωντανά για ένα με δυο περίπου λεπτά. Η παρουσιάστρια πάντα πολύ ήρεμη και εντυπωσιακά για Φιλανδή πολύγλωσση, μιλάει με αρκετή άνεση Σουηδικά, Αγγλικά, Ρωσικά, Γερμανικά και Γαλλικά. Φανταστείτε τώρα ένα κλειστό ημικύκλιο με την παρουσιάστρια στα δεξιά με δίπλα της τον Κωνσταντίνο και από την άλλη τον ένα Τού...

Πριν συνεχίσω την ιστορία με την γνωριμία μου με τον ελληνοφιλανδό πολιτικό πρέπει να σας πω και κάποια πράγματα για τον ίδιο για να νιώσετε περισσότερο την ιστορία. Ο Κωνσταντής ήρθε στη Φιλανδία το 70 με Φιλανδέζα γυναίκα και παιδί στην αγκαλιά. Τα πρώτα χρόνια ζούσε τα καλοκαίρια στην Ελλάδα με ένα μαγαζάκι με τουριστικά που είχε στο νησί και το χειμώνα στη Φιλανδία κάνοντας ...εμπόριο! όπως είπα και στα comments του προηγουμένου post λέγοντας εμπόριο εννοούμε γούνες και η αγορά γνώριζε άνθηση την εποχή οπότε και ο Κωνσταντής άρχισε από το να πουλήσουμε και καμιά γούνα να γίνεται πραγματικός έμπορας με σοβαρά έσοδα, το μαγαζάκι στην Ελλάδα όμως σταθερό και η γυναίκα να μένει με τα παιδιά από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο. Τα παιδιά τώρα είχαν γίνει δυο και η γυναίκα είχε και καλή δουλειά άρα έπρεπε να μένει στη Φιλανδία και να επισκέπτεται οικογενειακώς τον μπαμπά στον Ιούνιο μόνο. Κάποια άνοιξη λοιπόν η Φιλανδέζα αποφάσισε να κάνει έκπληξη στον Κωνσταντή και πήγε στο νησί ...απρό...

Λόγω πικρής πείρας από το αγγλικό μου παρελθόν έχω αποκτήσει κεραίες που πιάνουν Έλληνες στο εξωτερικό και μόλις τους ‘πιάνω’ απλά αλλάζω γωνία... αυτό φαντάζομαι το καταλαβαίνουν καλά όσοι έχουν ζήσει στο εξωτερικό και δεν έχει να κάνει μόνο με τους Έλληνες. Ο εγγλέζος συνεργάτης μου, ο Asa αποφεύγει μόνιμα τους εγγλέζους και κάθε φορά που βλέπει μπουλούκια εγγλέζων να αποβιβάζονται στο λιμάνι του Ελσίνκι από τα κρουαζιερόπλοια απλά ...εξαφανίζεται από το κέντρο. Δυστυχώς αυτοί οι συμπατριώτες μας αν και μειονότητες φαίνονται πιο πολύ από κάθε άλλον δημιουργώντας στερεότυπα συνήθως αρνητικά και χρησιμοποιούν σαν σημαία τους τον τόπο καταγωγής τους. Στη Φιλανδία η ελληνική κοινότητα αν και ήκμασε την περίοδο του 80 έχει πια συρρικνωθεί τρομακτικά. Την περίοδο του 80 υπήρχαν γύρω στους 3,000 Έλληνες στη Φιλανδία με ελληνικό σχολείο στο Ελσίνκι και αυτή τη στιγμή είναι λιγότεροι από 600 με έναν Φιλανδό (!) να κάνει μαθήματα ελληνικών σε όσους χρειάζονται. Σε επόμενο post θα μιλήσω ...