Το τέλος από το πρώτο μέρος και λίγο από το δεύτερο

Λοιπόν σήμερα τελειώνει το πρώτο μέρος ή κεφάλαιο της ιστορίας και πρέπει να πάρετε μια απόφαση αν θέλετε να συνεχίσω. Συνεχίζουν να μου λείπουν μερικοί αριθμοί από το καινούργιο κινητό και ελπίζω να στείλετε μήνυμα σύντομα!

Και ακολουθεί το τέλος του πρώτου μέρους και λίγο από την αρχή του δευτέρου...

******************************

Όπως πιθανώς έχετε ήδη καταλάβει προσπαθώ να κρατήσω αυτή την εισαγωγή με την πρώτη μου συνάντηση με το Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη σε ρυθμό αγωνίας και αναμονής αλλά θα πρέπει να καταλάβετε ότι αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να σας μεταφέρω την ένταση της στιγμής. Λένε ότι όταν πλησιάζει το τέλος σου βλέπεις όλη σου τη ζωή σαν κινηματογραφική ταινία από μπροστά σου σε μεγάλη ταχύτητα. Εγώ εκείνη τη στιγμή, μπροστά στον Ιππότη Ιωάννη το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το θείο μου να με κοπανάει με αυτό το κομμάτι το πεύκο που δούλευα και τίποτα άλλο! Και βέβαια η υποψία ότι κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από τον μικρόσωμο επισκέπτη δεν μου έφευγε από το μυαλό.

“Λοιπόν αγόρι μου, μπορείς να μιλήσεις;” Η φωνή του ήταν ήρεμη αλλά πολύ σιγανή και χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια από μένα για να ακούσω τι έλεγε και φυσικά το μέγεθός του και η φωνή του δεν έπνεαν το δέος που θα έπρεπε να εμπνέει ένας Ιππότης με τα αξιώματα και τις εμπειρίες του. Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ έκανα το μόνο λογικό που θα μπορούσα να κάνω, έκλεισα τα μάτια μου και είπα:

“Ποιος είσαι;” Καταλαβαίνω ότι η έληψη λογοτεχνικού πνεύματος και η απειρία μου σε ανάλογες καταστάσεις σας απογοήτευσε αλλά τι να κάνουμε!

“'Ένας πελάτης παλικάρι μου που περιμένει από εσένα την επαγγελματική σου βοήθεια και εμπειρία!” Άκουσα προσεκτικά και καταπίνοντας βιαστικά απάντησα, “Ο μάστορας έχει φύγει για απόψε, αύριο πάλι!”

“Εγώ νομίζω ότι εσύ είσαι ο πιο κατάλληλος για τη δουλειά που χρειάζομαι, ο μάστορας ...ας ξεκουραστεί για σήμερα!” Απάντησε αμέσως ο υποψήφιος πελάτης μου.

“Σας παρακαλώ, πρέπει να έρθετε αύριο, αύριο που θα είναι και ο θείος μου εδώ!” Περιττό να σας πω ότι τα μάτια μου συνέχιζαν να είναι κλειστά.

“Άκουσε με προσεκτικά παλικάρι μου, αν ήθελα τον θείο σου θα είχα έρθει στον θείο σου κι αν ήθελα τον μάστορα θα είχα έρθει στο μάστορα, τι συμβαίνει; Γιατί έχεις τα μάτια σου κλειστά; Με ακούς;”

Τώρα που το σκέφτομαι, ακίνητος με τα μάτια σφιχτά κλειστά θα πρέπει να ήμουν μια παράξενη και άρρωστη εικόνα. Ήμουν φοβισμένος, υπερβολικά φοβισμένος και σίγουρος ότι όπου να ναι κάποιος θα πεταγόταν με ένα τεράστιο μαχαίρι έτοιμος να με σφάξει, το μυαλό μου είχε σταματήσει αλλά η φαντασία μου κάλπαζε ασταμάτητα!

Αλλά ελάτε στη θέση μου, με όλες αυτές τις ιστορίες που είχα ακούσει να λένε οι μάστορες να μαι τώρα εγώ ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον βοριά να χτυπάει αλύπητα τις πόρτες και τα παράθυρα να μιλάω με ένα κουστουμαρισμένο, με παπιών, με στρογγυλό καπέλο και μαύρη ομπρέλα βάτραχο που ακουμπούσε ήρεμα στο σφυρί που μου είχε πέσει από την τρομάρα μου προηγουμένως!

Κεφάλαιο ΙΙ

Ο Κύριος Λυχνάρης, το σπίτι του και ο φίλος του

Όπως επανειλημμένα τόνισα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, με όλα αυτά που συνέβαιναν εκείνο το βράδυ στο εργαστήριο, ήμουν τρομοκρατημένος, φοβισμένος αλλά και έτοιμος να σκάσω στα γέλια την ίδια στιγμή. Αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να το ανέφερα, αλλά φανταστείτε τώρα εμένα μια σκοτεινή χειμωνιάτικη βραδιά με τον βοριά να χτυπάει αλύπητα την πόρτα να μιλάω σε ένα βράχο με μαύρο κουστούμι, στρογγυλό καπέλο και με ομπρέλα! Αν αυτά δεν είναι αρκετά για να σε τρελάνουν, να κλαις και να γελάς ταυτόχρονα τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να το κάνει!

Το καταλαβαίνω ότι τώρα πια δυσκολεύεστε να με πιστέψετε και αναρωτιέστε αν αξίζει το λόγο να συνεχίσετε με αυτή την ιστορία και σας διαβεβαιώ ότι υπήρξαν στιγμές που εκεί εγώ αναρωτιέμαι αν αυτή η πρώτη συνάντηση καθώς και όλα όσα έζησα στη συνέχεια ήταν αλήθεια αλλά η ύπαρξη του Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη είναι πέρα για πέρα αληθινή και θα δείτε μετά από λίγο κι εσείς όπως και εγώ θα ξεχάσετε ότι είναι ένας πράσινος βάτραχος ντυμένος άψογα με το πιο ακριβό και καλοραμμένο κουστούμι!

Ποτέ όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένας βάτραχος με τίτλο. Ιππότης, τίτλος που είχε απονεμηθεί από την γριά Βασίλισσα αυτοπροσώπως! Καλά και που το σκέφτομαι τώρα βλέπω ήδη το χαμόγελο στα πρόσωπά σας. Είσαστε σίγουροι ότι τα βερνίκια στο εργαστήριο του θείου μου με πείραξαν και τρελάθηκα. Λοιπόν ξέρετε υπάρχει μια αλήθεια πίσω από αυτό που μόλις σκεφτήκατε γιατί η μυρωδιά των βερνικιών πραγματικά με ενοχλούσε όπως με πειράζει και η μυρωδιά από κάποια ξύλα, όπως το πεύκο και το μαόνι! Ειδικά κάθε φορά που δουλεύαμε με μαόνι δυσκολευόμουνα για ώρες να αναπνεύσω, είχα μάλιστα παραπονεθεί και στον θείο μου αλλά με τη γνωστή αγάπη που μου είχε για μέρες μετά τα παράπονα μου με έβαλε να δουλεύω μόνο με μαόνι!

Αλλά πρέπει και να παραδεχτείτε ότι ένα ελαφρύ αναπνευστικό πρόβλημα και πιθανώς μια ελαφριάς μορφής αλλεργία δεν μπορεί να είναι η αρχή ενός σαλεμένου μυαλού! Απεναντίας και σαν ένδειξη σας φέρνω τη λύση που είχα βρει για το πρόβλημα μεταξύ του θείου μου και της θείας μου, όσο πολύπλοκο κι αν φαίνεται έχει μια πολύ δυνατή δόση λογικής.

Και βέβαια όσο εγώ αναρωτιόμουνα για την κατάσταση του μυαλού μου ο μικρόσωμος συνομιλητής μου στεκόταν εκεί στηριζόμενος στο σφυρί που μου είχε πέσει και κουνώντας αργά την ομπρέλα του παρατηρώντας με. Όπως σας είπα και προηγουμένως για αρκετή ώρα είχα κρατήσει τα μάτια μου κλειστά αλλά τώρα ήταν ανοιχτά και τον κοιτάζανε.

Το μυαλό μου μου φώναζε ότι έπρεπε να κάνω κάτι τουλάχιστον κάτι να πω αλλά δεν είχε καμιά πρόταση κι έτσι εγώ παρέμενα εκεί ακίνητος και χωρίς να λέω λέξη. Σίγουρα καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να μείνω έτσι ακίνητος μέχρι να φύγει, μου πέρασε κι αυτό από το μυαλό μου, ή μέχρι να εμφανιστεί ο θείος μου. Αυτό όμως δούλεψε, και μόνο η σκέψη του θείου μου να μπαίνει στο εργαστήριο και να με βρίσκει σε αυτή τη θέση ήταν αρκετή για να με κάνει και να κουνηθώ και τη λαλιά μου να βρω!

“Άκου, κάνεις λάθος εγώ δεν είμαι μάστορας ούτε καμιά δουλειά μπορώ να κάνω για σένα. Γιατί δεν έρχεσαι το πρωί που θα είμαστε ανοιχτά, θα είναι και ο θείος μου εδώ για να σε βοηθείσει!” Πιστέψτε το αλλά όλα αυτά τα είπα χωρίς να πάρω ούτε μια ανάσα!

Ο Ιππότης Ιωάννης που σημειωτέον δεν μου είχε συστηθεί ακόμα με κοίταξε πολύ σοβαρά, σταμάτησε να κουνάει την ομπρέλα του και ορθώνοντας το κορμί μου είπε: “Λοιπόν νεαρέ μου νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσω από την αρχή!” Έβηξε ελαφριά για να καθαρίσει την φωνή του και συνέχισε, “Έχω ένα μικρό πρόβλημα με την ξύλινη βαλίτσα μου που απαιτεί άμεση φροντίδα.”

Σε αυτό το σημείο το ύφος του είχε γίνει πολύ σοβαρό και παρ' όλο ότι η φωνή του συνέχιζε να είναι σιγανή μπορούσα να τον ακούσω πια καθαρά. “Και μιας και είμαι στην γειτονιά αυτή τη στιγμή μένοντας με έναν πολύ στενό και αγαπημένο φίλο που είδε το πρόβλημά μου, μου σύστησε εσένα και κανέναν άλλο σαν το πιο κατάλληλο για το πρόβλημά μου! Και μάλιστα ο φίλος μου συμπλήρωσε ότι είσαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να βρω!” Και με μια ελαφρά υπόκλιση συμπλήρωσε, “και γι αυτό βρίσκομαι εδώ!”

“Εγώ δεν είμαι ξυλουργός.” Αυτό ήταν το μοναδικό που καταφέρει να βγει από το έκπληκτο στόμα μου. Τώρα ήμουν πια σίγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάποιος στη γειτονιά τον είχε στείλει σε μένα; Προσωπικά σε μένα; Και του είχε πει κι όλας ότι ήμουν ο καλύτερος; Σίγουρα τρελαινόμουν! Και εδώ πρέπει να σας ομολογήσω και κάτι, όπως είπα και στην αρχή αυτή τη δουλειά την έκανα τα τελευταία δύο χρόνια ψάχνοντας να βρω τι θέλω από τη ζωή μου. Είχα σκεφτεί μήπως η δουλειά του ξυλουργού ήταν αυτό που ονειρευόμουν. Αλλά τώρα πια ήξερα την αλήθεια, δεν ένιωθα καμιά απολύτως αγάπη για αυτή τη δουλειά.

Απεναντίας είχα αρχίσει να την αντιπαθώ νιώθοντας ότι δεν έκανα και τίποτα ουσιαστικό εκτός από το να τρίβω ξύλα μέρα νύχτα. Εγώ ήθελα να δημιουργήσω, να χτίσω πράγματα που είχα στο μυαλό μου αλλά αυτό και το ήξερα καλά πια δεν θα το κατάφερνα ποτέ μου. Και πάλι ένιωθα ότι κάτι άλλο με τραβούσε απλά δεν μπορούσα να το πω ή να το καταλάβω και απλά περίμενα να έρθει μόνο του.

“Νεαρέ μου, ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις! Στο είπα, σε αυτή τη γειτονιά έχεις κάποιον που σε αγαπάει και σε θαυμάζει γι όλα αυτά που μπορείς να κάνεις.” Σταμάτησε για λίγο αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα πιο συγκλονιστική για μένα που στεκόμουν ακίνητος με το στόμα ανοιχτό, “Είσαι ο ανιψιός του μάστορα και ο φίλος μου μου είπε για όλα τα βασανιστήρια που έχεις υποφέρει αλλά για να πω την αλήθεια αν και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη κρίση του φίλου μου αν συνεχίσεις να στέκεσαι έτσι με το στόμα ανοιχτό θα αρχίσω να έχω τις αμφιβολίες μου!”

Και νομίζω ότι τελειώνοντας αυτές τις κουβέντες είδα ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στο στόμα του, αλλά μάλλον και αυτό ήταν ένα ακόμα παιχνίδι της τρομάρας μου γιατί η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή για γέλια. Πάντως εγώ έκλεισα το στόμα μου!

Τη γειτονιά δεν τη γνώριζα αλλά ο θείος μου τους ήξερε όλους και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να μένω μακρυά τους. Τώρα πως ήταν δυνατόν να υπάρχει ανάμεσα τους κάποιος που με ήξερε καλά, με εκτιμούσε ακόμα και με αγαπούσε αυτό έκανε το μυστήριο ακόμα πιο μεγάλο. Το παράξενο βεβαία δεν είναι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ ποιον εννοούσε, το πιο παράξενο ήταν ότι ήξερα ποιόν εννοούσε!

“Εννοείς τον κύριο Λυχνάρη;” Γράφοντας αυτή τη στιγμή το όνομα για μια ακόμα φορά αναρωτήθηκα πως μου ήρθε αυτό το όνομα στο μυαλό. Και αυτό που το έκανε ακόμα πιο περίεργο δεν ήταν ότι είχα σκεφτεί το όνομα αλλά το ότι ο κύριος Λυχνάρης ήταν ...σκυλί! Ένα τεράστιο Λαμπραντόρ αλλά όχι ακριβώς Λαμπραντόρ μιας και στο αίμα του κυλούσε αίμα κι από άλλες ράτσες σκύλων. Ένα Λαμπραντόρ με καφέ ανοιχτό χρώμα και μελιά μεγάλα ευγενικά μάτια που συχνά μοιραζόταν μαζί μου το μεσημεριανό μου.

******************************

Η συνέχεια μόνο ...εάν μου πείτε ότι σας ενδιαφέρει!!!

******************************

Εδώ έχω μια πολιτική απορία έτσι για να μην κρατήσω και παραπονεμένους αυτούς που λένε ότι πολιτικολογώ. Σε όλο αυτό τον κυκεώνα του σκανδάλου Siemens, με τα δεκάδες ονόματα που κυκλοφορούν στα ΜΜΕ και πολύ περισσότερα αυτά που εμφανίζονται στα ...αποκαλυπτικά 'δημοσιογραφικά' blogs μαζί με όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που μερικές ξεπερνάνε σε φαντασία τις παιδικές ιστορίες που γράφω εγώ, υπάρχει ένα όνομα που λείπει.

Πιθανώς και να ...φταίω εγώ που ζω τόσο μακριά και η επαφή μου είναι μόνο μέσω ίντερνετ αλλά όπως είπα και στο post που έβαλα στο άλλο blog μου, από εμπειρία σας λέω ότι όλοι αυτοί είναι απλά ...βαποράκια και οι πραγματικοί ένοχοι είναι αλλού. Υπάρχει λοιπόν μια παλαιότερα τουλάχιστον αμφισβητούμενη οικονομικό-πολιτικό-αθλητικό και λίγο ΜΜΕ προσωπικότητα που έχει όλα τα προσόντα να είναι στο κέντρο αυτής της ιστορίας συμπεριλαμβανομένης και της γνωριμίας κατάλληλων υψηλά ιστάμενων πολικών προσώπων, συν ότι είναι και ο κύριος Siemens και όχι μόνο στην Ελλάδα. Στη γειτονική μου Ρωσία υπάρχουν αρκετοί εισαγγελείς που θα θελαν να τον γνωρίζουν προσωπικά την δεκαετία του 90 και δεν σταματάει εδώ, μιας και άλλες χώρες από την πάλαι ποτέ Σοβιετίας θα χαιρόντουσαν με την γνωριμία συν μερικούς δορυφόρους για την ανάμειξή του πέρα από τις επικοινωνίες και με τον κρατικό ...τζόγο!

Γιατί λοιπόν αυτό το όνομα απουσιάζει από παντού; Αν έπρεπε να ψάξουμε κάποιο από την Siemens που να συνεστιάζεται με τον Σημίτη και να αρμενίζει στα νησιά με Τσουκάτο δεν θα έπρεπε να εξετάσουμε αυτόν τον κύριο; Και δεν εννοώ τον Κοσκωτά, δυστυχώς γι' αυτόν δεν πρόλαβε έγκαιρα να νομιμοποιήσει τη θέση του όπως ο κύριος Siemens. Αυτά τα ολίγα για τις πολιτικές μου απορίες!

******************************

Στη φωτογραφία το ...ροζ γυφτάκι μου!!! :)