Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #2

Η Φιλανδία σήμερα γιορτάζει τα 89α της γενέθλια, εμείς ...το βιολί μας σε ρυθμό Χριστουγέννων!!! Οσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ημέρα της ανεξαρτησίας πηγαίνετε εδώ. Το έγραφο στο εξώφυλλο του Ovi magazine ειναι αυτό που υπέγραψε ο Λένιν αναγνωρίζοντας τη Φιλανδική ανεξαρτησία.

Με τον Asa γράφουμε συχνά παρέα και μπορείτε να το δείτε και στο Ovi magazine στια πρώτα κεφάλαια ενός καινούργιου βιβλίου που γράφουμε με μια σειρά θεματικά διηγήματα και που το πρωτο κεφάλαιο θα το βρείτε στο Ovi fiction, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφουμε κάτι ...που δεν συμφωνούμε!!!

Τι εννοώ, ο Asa είναι παιδί του Disney εγώ από την πλευρά μου μάλλον δεν τρελαίνομαι για τον θειο-Walter ακριβώς γιατί είναι ο θειος και οχι ο παππούς που λέει τα παραμύθια. Οι ιστορίες του θειου-Walter – και αυτό είναι προσωπική πάντοτε άποψη- είναι λίγο κονσέρβα που ακόμα και το μυστήριο η ο μύθος είναι μασημένος και έτοιμος για να τον καταπιείς. Ακόμα και οι σχέσεις μεταξύ των ηρώων είναι κονσερβοποιημένες και πολύ ..επιφανειακές.

Κάτι ακόμα, πάντα θεωρούσα τις ταινίες του Disney …ακατάλληλες για ανήλικους και η μόνη ταινία που έχουμε αφήσει την Δάφνη να δει είναι ο Winnie the pooh που ευτυχώς δεν είναι και πολύ Disney. Πριν από αρκετά χρόνια κάνοντας baby-sitting σε κόρη φίλων επηρεασμένος από την αγάπη του βαφτιστηριού μου στη ταινία ‘η Λαιδη και ο αλήτης’ και ξεχνώντας ότι έγινε η αγαπημένη του Ορέστη μετά τα πέντε του ενώ το κοριτσάκι ήταν μόλις τριών, έβαλα την ταινία. Αποτέλεσμα; Έκλαιγε με λυγμούς μετά από πέντε λεπτά. Η ταινία όπως και οι περισσότερες κλασικές του Disney είναι πολύ σκοτεινές που παίζουν έντονα με τις φοβίες των παιδιών με το σκοτάδι. Έτσι από τότε ...όλες οι ταινίες του Disney …κλειδωθήκαν και η αντιπάθεια μου για τον θειο-Walter μεγάλωσε.

Έτσι λοιπόν πως αρχίσαμε να γράφουμε αυτή την ιστορία, πρώτα το όνομα είναι σαφώς διακωμώδηση του Μίκυ Μάους – Μίκα Μους, το Μίκα έρχεται από το φιλανδικό mika (με τα δυο κερατάκια στο α) που σημαίνει ‘γιατί’, ερωτηματικό. Και βέβαια είναι μους ή ελκ όπως τα λένε στο Καναδά και την Αλάσκα. Ο Μίκα Μους είναι λοιπόν ο τύπος που δεν είναι ικανοποιημένος από τις απαντήσεις και πάντα ζητάει περισσότερα και περισσότερο τεκμηριωμένα. Από την άλλη έχουμε τον Μita (πάλι με τα δυο κερατάκια στο α) που σημαίνει ‘τι;’ Και κολλάει σε κάθε ερώτηση όσο συγκεκριμένη η αόριστη μπορεί να είναι και μου θυμίζει έντονα τον Asa που δεν τολμάω να πω τίποτα χωρίς να μου έρθει ένα ‘τι’ όσο για το κοράκι έχει πάλι να κάνει με τον Asa μιας και ο εγγλέζος συνεργάτης μου είναι φανατικά κωλυμένος με ποδοσφαιρική ομάδα που ευτυχώς δεν έπαιζε τη μέρα του γάμου του αλλιώς δεν θα είχε πάει, τα κοράκια της Newcastle United.

Τώρα πως το γράφουμε, στην αρχή εγώ έφτιαξα περιληπτικά και μοιρασμένο σε κεφάλαια τον κορμό της ιστορίας επιγραμματικά, μετά ο Asa συμπλήρωσε την εικόνα αναπτύσσοντας το κεφάλαιο που δουλεύαμε από επιγραμματικό σε μικρή ιστορία προσθέτοντας και τους πρώτους διάλογους. Μετά εγώ τελειώνω με τους διαλόγους και κάποιες εικόνες και τέλος ο Asa κάνει το τελικό στρώσιμο και ...η δεύτερη συνέχεια!!! Οσοι θέλουν να διαβάσουν το Αγγλικό κείμενο... εδώ.

**********************************
Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #2

Εάν περιμένατε ότι ο Μάττι θα έμενε ήσυχος για πολύ, γελαστήκατε. «Τι εννοείς, δεν πάμε πουθενά;» έκραξε ο Μάττι μετά από λίγη ώρα ‘καλλωπισμού’ που είχε αφήσει το κεφάλι του δύστυχου Μίκα γεμάτο φτερά. «Κάπου πρέπει να πηγαίνουμε, που είναι λοιπόν αυτό το κάπου;» Ο Μίκα σταμάτησε για λίγο να περπατάει και μετά από λίγη ώρα σκέψης είπε ήρεμα, «Μάτι, δεν πηγαίνουμε κάπου,» και πάνω που ο Μάττι ετοιμαζόταν για την επομένη ερώτηση ο Μίκα πρόσθεσε «Δεν πηγαίνουμε κάπου, δεν πηγαίνουμε πουθενά.»

O Μάττι σκέφτηκε για λίγο την απάντηση του Μίκα. Η απάντηση είχε ξαφνιάσει το φωνακλάδικο κοράκι μιας και ο Μίκα δεν συνήθιζε να απαντάει έτσι απότομα στις ατέλειωτες ερωτήσεις του. «Έτσι λοιπόν, πάμε πουθενά Μίκα. Σίγουρα, θα έπρεπε να το εχω καταλάβει από την αρχή αλλά ξέρεις πόσο μπερδεμένη και δύσκολο να την καταλάβεις γίνεται μερικές φορές η ζωή μας. Πουθενά, αυτό είναι καταπληκτικό.» ο Μάττι χτύπησε τα φτερά με ψεύτικη χαρά. «τίποτα δεν με σταματάει ... και πόσο μακριά είναι αυτό το ...πουθενά;» Ο Μίκα κούνησε απελπισμένα τα κεφάλι του και απλά κοίταξε τον χιονισμένο ορίζοντα.

«Μίκα, μπορώ να ρωτήσω κάτι;» Αυτό κι αν ήταν έκπληξη, ο Μάττι ποτέ δεν ζητούσε την άδεια κανενός για τίποτα, έτσι ο Μίκα ξαφνιασμένος είπε, «Πες το.» Ο Μάττι γλίστρησε από το κεφάλι του Μίκα μπροστά του στο χιονισμένο χώμα και είπε, «Έχεις προσέξει ότι υπάρχουν πολλά ίχνη στο χώμα;» Ο Μίκα σταμάτησε και κούνησε το κεφάλι του «Συγνώμη Μάττι, τι είπες;»

Ο Μάττι χοροπηδούσε πάνω από μια σειρά από ίχνη στο χώμα, «Δεν νομίζεις ότι τα τρολ πάνε στην ίδια κατεύθυνση με μας; Δεν νομίζεις ότι θα ήταν καλό να τα ακολουθήσουμε και να δούμε που πάνε;» Ο Μίκα κούνησε καταφατικά το κεφάλι του παρατηρώντας το πουλί που χοροπηδούσε ανάμεσα στα πόδια του, «πως σου ήρθε αυτό; Με εντυπωσιάζεις Μάττι!» Ο Μίκα δεν μπορούσε να αποφύγει το μπράβο στη παρατηρητικότητα του μικρού πουλιού ακόμα κι αν το εγώ του Μάττι δεν χρειαζόταν κι άλλα μπράβο από αυτά που έδινε ο ίδιος στον εαυτό του. Απλά έδινε στον εαυτό του μπράβο για λάθος λόγους και ποτέ για το μυαλό του κι αυτό ήταν το κομμάτι που θα ήθελε ο Μίκα να χρησιμοποιεί ο φίλος του περισσότερο.

«Λοιπόν Μάττι, αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα» οι λέξεις μάλλον ευχαρίστησαν τον Μάττι που επέστρεψε στη πλάτη του φίλου του κορδωμένος όλο καμάρι και είπε όλο στόμφο και ύφος «Ναι Μίκα, νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλό να ακολουθήσουμε αυτά τα ίχνη στο μυστηριώδη προορισμό τους, έτσι τα τρολ μπορούν να μας βοηθήσουν, να μας δώσουν στέγη, τροφή, και ... τι είναι αυτό;» Ο Μίκα κοίταξε γύρω του προσπαθώντας να δει τι έβλεπε αλλά δεν μπορούσε να δει και τίποτα, «Τι συμβαίνει Μάττι;»

Το κοράκι είχε πηδήξει ξανά από την πλάτη του Μίκα μπροστά στα πόδια του και ξανακοιτούσε τα χνάρια, «Κοίτα, κοίτα! Ένα πουλί πέρασε από εδώ, περπατούσε με τα τρολς ... κοίτα αυτά τα χνάρια, κοίτα πόσο φρέσκα φαίνονται και είμαι σίγουρος...» εδώ ο Μάττι κορδώθηκε πάλι, «και είμαι σίγουρος ότι είναι από ένα κοράκι!» και πάνω που ο κακομοίρης ο Μίκα νόμισε ότι το μυαλό του φίλου του είχε αρχίσει να δουλεύει, ο μάττι άνοιξε το ράμφος του για να αποδείξει το αντίθετο.

Πως κολλήσανε οι δυο τους; Αυτό ήταν ένα πραγματικό μυστήριο. Μερικές φορές ο Μίκα αισθανόταν ότι αυτός και ο Μάττι ήταν μαζί για πάντα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τον Μίκα δεν το ενοχλούσε ο μικρός μαύρος παραπονιάρης επιβάτης του, δεν τον ενοχλούσαν ούτε οι ατέλειωτες ερωτήσεις του. Μια ακόμη αλήθεια ήταν ότι ο Μίκα δεν είχε ιδέα που οδηγούσαν όλα αυτά τα χνάρια αλλά είχε ...ένα προαίσθημα!