Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #3
Λοιπόν φτάσαμε στο τρίτο μέρος και χάρη στο φίλο μου τον Αντώνη που βρήκε ένα λάθος στη μετάφραση μου, υπάρχει μια διόρθωση, magpie είναι η καρακάξα και οχι το κοράκι! Κατά τα άλλα η ιστορία συνεχίζεται ... και μια χαζή ερώτηση, άλλα σας αρέσει η ιστορία με τον Μίκα Μους;
Φυσικά υπάρχει και στα Αγγλικά στο Ovi magazine για όσους θέλουν να διαβάσουν το αυθεντικό.
***************************
Ο αέρας γινόταν όλο και πιο δυνατός. Ο Μίκα ένιωθε τα παγωμένα δόντια του στη γούνα του και ο Μάττι είχε τυλιχτεί με τα φτερά του όσο καλύτερα μπορούσε. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα βήματα του Μίκα πάνω στο παγωμένο χιόνι και το βογκητό του Μάττι που έτρεμε. Κάπου μακριά φάνηκε κάτι σαν καταφύγιο αλλά ήταν ακόμη πολύ μακριά και έπρεπε να πλησιάσουν και να δουν καλύτερα τι ήταν πριν χαράξουν καινούργια πορεία.
Ο Μίκα μπορούσε να δει τα γκρίζα σύννεφα να μαζεύονται ξανά και να ετοιμάζονται να ρίξουν κι άλλο χιόνι πάνω στα ίχνη που ακολουθούσε. Ο Μίκα για μια στιγμή ένιωσε να ανατριχιάζει και δεν ήταν από το κρύο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ένιωθε άνετα σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, αυτό που τον ανησυχούσε ήταν η κατάσταση του φίλου του που δεν ήταν συνηθισμένος σε αυτές τις θερμοκρασίες. Τα πουλιά δεν είναι για αρκτικούς χειμώνες αν και μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με τη σωστή προετοιμασία όπως μια ζέστη φωλιά. Και ο Μάττι ήταν σίγουρα απροετοίμαστος και από ότι θυμόταν ο Μίκα αυτός ήταν ένας από τους χειρότερους χειμώνες που είχε δει.
«Αχά» Αυτό του ξέφυγε του Μίκα και κράτησε την αναπνοή του από τον φόβο ότι ο Μάττι θα άρχιζε τις ερωτήσεις πάλι. Ο Μάττι ανασηκώθηκε από τη θέση του κοίταξε γύρω του και είπε ... «με τις υγείες σου!» και μ’ αυτό ο Μίκα αναστέναξε από ανακούφιση και γύρισε στις σκέψεις του. Ναι λοιπόν έτσι είχε πρωτογνωρίσει τον Μάττι και την ίδια στιγμή είχε χάσει το κοπάδι του. Ήταν τότε που ο Μίκα γνώριζε μια από τις πρώτες του χιονοθύελλες και μαζί με το κοπάδι ψάχνανε να βρουν ένα καταφύγιο.
Εκείνη την μέρα ο Μίκα περπατούσε αργά πάνω στο γλιστερό πάγο μα το χιόνι να πέφτει πυκνό στο πρόσωπο του κάνοντας τον να κρατάει τα μάτια του μισόκλειστα. Ήταν αδύνατο να δει περισσότερα από μερικά μέτρα και ο Μίκα που συνήθως έβρισκε ίχνη με μεγάλη ευκολία δεν μπορούσε να δει τίποτα στο παγωμένο χώμα. Σταμάτησε για λίγο να πάρει μια ανάσα, να καθαρίσει το χιόνι και να κοιτάξει καλύτερα μήπως και δει το υπόλοιπο κοπάδι όταν είδε κάπου μακριά του μια κατάμαυρη κηλίδα στο κατάλευκο χιόνι.
Όταν τα πάντα γύρω σου είναι κατάλευκα είναι φυσικό ένα κατάμαυρο σημάδι να κινήσει την περιέργεια του Μίκα. Πλησιάζοντας λοιπόν είδε ένα σωρό από μαύρα φτερά και γρήγορα κατάλαβε ότι επρόκειτο για μια ..καρακάξα. ο Μίκα πλησίασε περισσότερο και ψιθύρισε, «Ει, γεια σου, είσαι καλά φίλε μου;»
Ο Μίκα δεν είχε ποτέ στη ζωή του ξαναμιλήσει με μια καρακάξα, αγενή πουλιά και πολύ ξιπασμένα! Πάντα ζουν μεταξύ τους και
μοναχικά και ο Μίκα ήξερε καλά ότι τα άλλα πουλιά τις αντιπαθούσαν. Ένας γλάρος που είχε γνωρίσει πριν από πολύ καιρό του τα είχε πει όλα αυτά. Η καρακάξα κουνήθηκε και ο Μίκα στάθηκε έτσι ώστε να προφυλάξει το δύστυχο πουλί από τον παγωμένο αέρα. Πλησίασε πιο πολύ το πουλί και το έσπρωξε απαλά με την μουσούδα του. Η καρακάξα άνοιξε τα μάτια της και με πολύ προσπάθεια άνοιξε το ράμφος της να πει τρέμοντας ... «πώωωωως είναι ττττττα φττεεεεερρρρρρά μου;»
Για τις επόμενες λίγες ώρες ο Μίκα φρόντιζε τη δύστυχη την καρακάξα και μετά τον έβαλε προσεκτικά να ξαπλώσει στη ράχη του. Η καρακάξα έφαγε όλα τα μικρά ζωύφια που ζούσαν στη γούνα του Μίκα και σιγά-σιγά άρχισε να ξαναποκτάει τις δυνάμεις του και να ...αρχίζει τις ερωτήσεις. Εκείνο το βράδυ ήταν και η τελευταία φορά που ο Μίκα είδε το κοπάδι του και από τότε προσπαθούσε να το βρει, μόνο που από τότε απόκτησε και παρέα ... τον Μάτι!!!
Ο Μίκα χαμογέλασε στην ανάμνηση και αισθάνθηκε λίγο λύπη για τον φίλο του που είχε κουλουριαστεί στην πλάτη του, «πως είσαι, Μάττι;» για λίγο δεν άκουσε τίποτα και μετά ... «κάνει κρύο εδώ πέρα Μίκα!» Ο Μίκα έβαλε το κεφάλι κάτω και προσπάθησε να προχωρήσει πιο γρήγορα! Και οι δυο τους χρειαζόντουσαν γρήγορα ένα ζεστό μέρος να ξαποστάσουν. Έλεγξε τα χνάρια για να σιγουρευτεί ότι προχωρούσε στη σωστή κατεύθυνση όταν παρατήρησε ότι υπήρχε ένα καινούργιο και πολύ φρέσκο ζευγάρι αχνάρια που πρέπει να είχαν γίνει πριν από πολύ λίγη ώρα.
Φυσικά υπάρχει και στα Αγγλικά στο Ovi magazine για όσους θέλουν να διαβάσουν το αυθεντικό.
***************************
Ο αέρας γινόταν όλο και πιο δυνατός. Ο Μίκα ένιωθε τα παγωμένα δόντια του στη γούνα του και ο Μάττι είχε τυλιχτεί με τα φτερά του όσο καλύτερα μπορούσε. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν τα βήματα του Μίκα πάνω στο παγωμένο χιόνι και το βογκητό του Μάττι που έτρεμε. Κάπου μακριά φάνηκε κάτι σαν καταφύγιο αλλά ήταν ακόμη πολύ μακριά και έπρεπε να πλησιάσουν και να δουν καλύτερα τι ήταν πριν χαράξουν καινούργια πορεία.
Ο Μίκα μπορούσε να δει τα γκρίζα σύννεφα να μαζεύονται ξανά και να ετοιμάζονται να ρίξουν κι άλλο χιόνι πάνω στα ίχνη που ακολουθούσε. Ο Μίκα για μια στιγμή ένιωσε να ανατριχιάζει και δεν ήταν από το κρύο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ένιωθε άνετα σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, αυτό που τον ανησυχούσε ήταν η κατάσταση του φίλου του που δεν ήταν συνηθισμένος σε αυτές τις θερμοκρασίες. Τα πουλιά δεν είναι για αρκτικούς χειμώνες αν και μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με τη σωστή προετοιμασία όπως μια ζέστη φωλιά. Και ο Μάττι ήταν σίγουρα απροετοίμαστος και από ότι θυμόταν ο Μίκα αυτός ήταν ένας από τους χειρότερους χειμώνες που είχε δει.«Αχά» Αυτό του ξέφυγε του Μίκα και κράτησε την αναπνοή του από τον φόβο ότι ο Μάττι θα άρχιζε τις ερωτήσεις πάλι. Ο Μάττι ανασηκώθηκε από τη θέση του κοίταξε γύρω του και είπε ... «με τις υγείες σου!» και μ’ αυτό ο Μίκα αναστέναξε από ανακούφιση και γύρισε στις σκέψεις του. Ναι λοιπόν έτσι είχε πρωτογνωρίσει τον Μάττι και την ίδια στιγμή είχε χάσει το κοπάδι του. Ήταν τότε που ο Μίκα γνώριζε μια από τις πρώτες του χιονοθύελλες και μαζί με το κοπάδι ψάχνανε να βρουν ένα καταφύγιο.
Εκείνη την μέρα ο Μίκα περπατούσε αργά πάνω στο γλιστερό πάγο μα το χιόνι να πέφτει πυκνό στο πρόσωπο του κάνοντας τον να κρατάει τα μάτια του μισόκλειστα. Ήταν αδύνατο να δει περισσότερα από μερικά μέτρα και ο Μίκα που συνήθως έβρισκε ίχνη με μεγάλη ευκολία δεν μπορούσε να δει τίποτα στο παγωμένο χώμα. Σταμάτησε για λίγο να πάρει μια ανάσα, να καθαρίσει το χιόνι και να κοιτάξει καλύτερα μήπως και δει το υπόλοιπο κοπάδι όταν είδε κάπου μακριά του μια κατάμαυρη κηλίδα στο κατάλευκο χιόνι.
Όταν τα πάντα γύρω σου είναι κατάλευκα είναι φυσικό ένα κατάμαυρο σημάδι να κινήσει την περιέργεια του Μίκα. Πλησιάζοντας λοιπόν είδε ένα σωρό από μαύρα φτερά και γρήγορα κατάλαβε ότι επρόκειτο για μια ..καρακάξα. ο Μίκα πλησίασε περισσότερο και ψιθύρισε, «Ει, γεια σου, είσαι καλά φίλε μου;»
Ο Μίκα δεν είχε ποτέ στη ζωή του ξαναμιλήσει με μια καρακάξα, αγενή πουλιά και πολύ ξιπασμένα! Πάντα ζουν μεταξύ τους και
μοναχικά και ο Μίκα ήξερε καλά ότι τα άλλα πουλιά τις αντιπαθούσαν. Ένας γλάρος που είχε γνωρίσει πριν από πολύ καιρό του τα είχε πει όλα αυτά. Η καρακάξα κουνήθηκε και ο Μίκα στάθηκε έτσι ώστε να προφυλάξει το δύστυχο πουλί από τον παγωμένο αέρα. Πλησίασε πιο πολύ το πουλί και το έσπρωξε απαλά με την μουσούδα του. Η καρακάξα άνοιξε τα μάτια της και με πολύ προσπάθεια άνοιξε το ράμφος της να πει τρέμοντας ... «πώωωωως είναι ττττττα φττεεεεερρρρρρά μου;»Για τις επόμενες λίγες ώρες ο Μίκα φρόντιζε τη δύστυχη την καρακάξα και μετά τον έβαλε προσεκτικά να ξαπλώσει στη ράχη του. Η καρακάξα έφαγε όλα τα μικρά ζωύφια που ζούσαν στη γούνα του Μίκα και σιγά-σιγά άρχισε να ξαναποκτάει τις δυνάμεις του και να ...αρχίζει τις ερωτήσεις. Εκείνο το βράδυ ήταν και η τελευταία φορά που ο Μίκα είδε το κοπάδι του και από τότε προσπαθούσε να το βρει, μόνο που από τότε απόκτησε και παρέα ... τον Μάτι!!!
Ο Μίκα χαμογέλασε στην ανάμνηση και αισθάνθηκε λίγο λύπη για τον φίλο του που είχε κουλουριαστεί στην πλάτη του, «πως είσαι, Μάττι;» για λίγο δεν άκουσε τίποτα και μετά ... «κάνει κρύο εδώ πέρα Μίκα!» Ο Μίκα έβαλε το κεφάλι κάτω και προσπάθησε να προχωρήσει πιο γρήγορα! Και οι δυο τους χρειαζόντουσαν γρήγορα ένα ζεστό μέρος να ξαποστάσουν. Έλεγξε τα χνάρια για να σιγουρευτεί ότι προχωρούσε στη σωστή κατεύθυνση όταν παρατήρησε ότι υπήρχε ένα καινούργιο και πολύ φρέσκο ζευγάρι αχνάρια που πρέπει να είχαν γίνει πριν από πολύ λίγη ώρα.
Σχόλια
Ήμουν στο κρεβάτι με ίωση μία εβδομάδα, ρε ovi και όσο άντεχα να κάτσω στον υπολογιστή διάβαζα τον Μίκα και τον Μάττι και μετά πάλι στον λήθαργο...
Μου κράτησαν πολύ όμορφη συντροφιά!
Να 'στε καλά και συ και ο Asa!
(λένε πως θα χιονίσει την Τρίτη! ΧΕ ΧΕ!)
(Troll... δεν μου πάνε τα blind meetings :) )
Όσον αφορά τη γιορτή, φέτος είχαμε λιγότερα άτομα (μόνο δύο από τον ΟΗΕ στο Κόσοβο, τα άτομα της πρεσβείας ήταν απασχολημένα λόγω Φινλανδικής προεδρίας). Αλλά το κυριότερο... σνιφ, ήταν το ότι το μόνο φινλανδικό φαγητό στο τραπέζι ήταν καπνιστός σολομός και παντζαροσαλάτα (που ήταν εξαιρετικά). Δεν υπήρχε όμως ίχνος από κίνκου: πέρυσι κάποιος έπαθε κάτι και φέτος αποφάσισαν να το κάνουνε ελληνικό. Φάγαμε λοιπόν σε pikkujoulu κρητικό παξιμάδι με τυρί, χοιρινό στη σούβλα, τέτοια πράγματα. Α, και gloggi, φυσικά.
Τα παιχνίδια περιελάμβαναν δέσιμο ενός στυλό με σκοινί πίσω από την πλάτη (ώστε να κρέμεται ανάμεσα από τα πόδια) και να κάθεσαι, όπως όταν πας τουαλέτα, προσπαθώντας να βάλεις το στυλό που κρεμόταν σε ένα μπουκάλι μπύρας από κάτω. Εκεί συμμετείχα - δεν κέρδισα, αλλά ευτυχώς κέρδισε ο άλλος άντρας του γκρουπ (θα ήταν ντροπή να μας κέρδιζε σε τέτοιο concept γυναίκα!).
Η παρέα, όπως είπα εξαιρετική. Βρήκα μια γερμανοφινλανδέζα με τον άντρα της, που βγήκαμε σχεδόν γείτονες στο Τάμπερε! Να μιλάς για μπαράκια στο στιλ "βγαίνεις στο τάδε δρόμο, στρίβεις αριστερά μετά εκείνη τη σκεπή" - και να είσαι Θεσσαλονίκη :)
Δυστυχώς – θα το πω, δεν αντέχω – δεν είναι δυνατόν να είναι έγκυος η γυναίκα και να καπνίζει ένα ζευγάρι πούρα μπροστά τα μούτρα της! Ούτε να τραγουδάμε όλοι χριστουγεννιάτικα και όταν τελειώνουμε να ακούγεται «μη σταματάτε! τραγουδήστε! τραγουδήστε! μιλάω στο κινητό με Φινλανδία!» ...Και να είναι και καλεσμένη τιμής ένεκεν. Βρε χίλιες φορές εμείς κι εμείς.
Πάντως, perkkele se oli hyva! Και του χρόνου...
(Θάνο, με τη συζήτηση και τα παιχνίδια έβγαλα μόνο 5-6 φωτογραφίες – και μάλλον άσχετες αν δεν ήσουν εκεί....)
μόλις το τελειώσεις λέω να το αντιγράψω ,να του βάλω και μερικά γιορτινά αυτοκόλλητα και κορδέλλες και να πω του μικρού μου πως το άφησαν τα ξωτικά δίπλα απο το γάλα....
artanis
Χαίρομαι που σου κράτησα παρέα και ...περαστικά :D
Derek
Δυστυχώς τρίτη έφτασε, όλα είναι σκοτεινά, βρέχει και χιόνι ...ούτε τα Χριστούγεννα είπανε!!!
pwlinaki
Πολλά φιλιά και καλή επιστροφή!!!
Λυπάμαι που δεν ήταν όπως τις άλλες χρονιές, είδες που στα λέω; Μάλλον ήρθε η σειρά σου να αναλάβεις την οργάνωση ... ;D
Και περιμένω επειγόντως ...φωτογραφίες!!!
troll
Που ήσουνα; :D
maika
Την παραμονή των Χριστουγέννων θα το βάλλω ολόκληρο σαν PDF ώστε να μπορέσεις να το κατεβάσεις... κατά τα άλλα φιλιά στον μικρό σου!!! :D
Καταρχήν να πω ότι πέρασα πολύ καλά. Αρχικά άγχος που έφτασα μόνη μου και δεν ήξερα πως να βρω τον Γιάννη. Από τη μια μεριά ειχα κάτι κοριτσάκια που ντρέπονταν να πιουν κρασί, από την άλλη μεριά είχα έναν Φινλανδό που έλεγε ότι τα παιχνίδια που παίζαμε είχαν πλάκα αλλά back at home you had to be really drunk before you play them and it was more fun if you drink a lot, οπότε μας γέμιζε τα ποτήρια συνέχεια, γιατί το gloggi το τελειώσαμε με τη μια. Η Φιλανδέζα δίπλα μου δεν έφερε αντίρρηση να πιούμε, οπότε ούτε εγώ. Οπότε ήπιαμε και το κρασί από τα κοριτσάκια που δεν πίναν.
Στην αρχή σηκώθηκαν διάφοροι και μιλούσαν για τον σύλλογο κτλ κτλ σε ελληνικά και φινλανδικά και σηκώθηκε και μια κυρία και μιλούσε για αυτούς που χρειάζονται βοήθεια, αρρώστους, άτομα σε φυλακή, ψυχολογικές διαταραχές και επειδή κόντεψα και εγώ να πάθω κατάθλιψη με αυτά που έλεγε την αγνόησα και συνέχισα να πίνω πιο εντατικά. Συμφώνησαν και οι Φινλανδοί στο τραπέζι.
Είπαμε και τραγούδια. Σαν ψαλμούς τα τραγουδούσαμε και ζέσταιναν την ατμόσφαιρα, επενέβη και πάλι ο Φινλανδός του τραπεζιού και μας είπε ότι για να τα πεις αυτά τα τραγούδια πρέπει να έχεις πιεί πολύ , οπότε τα λες με πιο γρήγορο ρυθμό και πιο δυνατά και δώσ του να μας βάζει κρασί.
Με ρώτησε πόσα τραγούδια έχουμε για τα Χριστούγεννα, και η αναλογία με αυτούς είναι 1:100. Οπότε άρχισαν με την Φινλανδέζα να προσπαθήσουν να μου εξηγήσουν γιατί έχουν 100 τραγούδια. Και χάθηκα σε κάτι ιστορίες που θυμούνταν από τα παιδικά τους χρόνια, σε γειτονιές από μικρά χωριά κάτω από το Oulu, χιόνια, σκοτάδι, οικογενειακές συγκεντρώσεις, η οικογένεια να μαγειρεύει, τα παιδιά όλα μαζεμένα μέσα, τι σημαίνει το φως στη μέση του χειμώνα, κτλ κτλ
Και ότι την Πρωτοχρονιά λυώνουν τενεκέ τον ρίχνουν στο νερό και από το σχήμα που παίρνει προβλέπουν το μέλλον για την χρονιά που έρχεται, και το ξαναλυώνουν την επόμενη χρονιά.
'Γιατί φαντάζομαι είναι κακή τύχη να το πετάξετε αυτό και να λυώσετε καινούριο', λέω εγώ.
Όχι μου λένε, απλώς είναι τοξικό απόβλητο και δεν το πετάμε.
Οκ, φινλανδοί.
Λέγαν πάντως και οι δύο καταπληκτικές ιστορίες, ήταν άκρως χαβαλετζήδες και πολύ ευγενικοί να μιλάνε στα αγγλικά.
Κορόιδευαν το φοιτητή που κάθισε μαζί μας και δεν έφαγε την παντζαροσαλάτα ότι αν τυχόν παντρευτεί φινλανδέζα, then it will be an issue.
Αυτά μου έρχονται στο γρήγορα, στα πολύ γρήγορα. Έχω κι άλλα να πω. Αλλά είναι ήδη μεγάλο ποστ. Αλλά ήταν αυτό που ήθελα, έφυγα με το μυαλό γεμάτο φινλανδικές χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Overdose με την καλή έννοια. Και πολύ ενδιαφέροντα άτομα.
και φυσικά φιλιά και στην πριγκηπέσα σου!