Επειδή πρέπει να φτάσουμε μέχρι τη ...γόπα!!!

Τις τελευταίες μέρες με όσα συμβαίνουν στη Σκανδιναβία και μέχρι να τελειώσει η σύνοδος είμαι πνιγμένος μέχρι το λαιμό και αν και θα ήθελα να περάσω στη τρίτη πράξη του φιλανδικού θεάτρου - που σημειωτέον έχει περάσει από το κίτρινο μπλοκ μου στο κομπιούτερ - και πριν τις τελευταίες διορθώσεις, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου.

Mε τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές είχα την ευκαιρία, ειδικά το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, να διευρύνω την βόλτα μου στα blogs ακολουθώντας τα ίχνη που άφηνε ο καθένας σε διαφορετικά blogs. Αν τα συνδυάσω αυτά με κάποια mail που πήρα και τα όσα άκουγα από το ραδιόφωνο, χάθηκα σε μια σειρά από σκέψεις.

Με αυτές μου τις σκέψεις εκφράζω απλά τον εαυτό μου και φυσικά ο καθένας από εμάς είναι αποτέλεσμα των εμπειριών του/της. Παράλληλα πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία εκφράζεται και ποσοτικά και ποιοτικά στο κόσμο των blogs και εάν ‘μεταξύ’ μας υπερέχουν οι φωνές απόγνωσης για ένα καλύτερο αύριο αυτό οφείλεται περισσότερο στο ότι ‘ταιριάξανε τα χνότα μας’ όπως έλεγε η γιαγιά μου παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Για να επανέλθω στις σκέψεις που έκανα αυτές τις μέρες, στην αρχή η όλη κατάσταση μου προκάλεσε απεριόριστη θλίψη και ένιωσα προδομένος. Για να το εξηγήσω. Σαν Έλληνας που ζω στο εξωτερικό είναι πολύ φυσιολογικό να αισθάνομαι πιο κοντά μου άλλους Έλληνες που ζουν εκτός Ελλάδος και κατ΄ επέκταση όλους τους άλλους ξένους. Εξ ορισμού όλοι μας ανήκουμε στην ίδια κατηγορία, αυτή του ξένου, αδιάφορο αν υπάρχουν επί μέρους διαβαθμίσεις. Και εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν εννοώ τους φίλους από τα blogs αλλά τη πλειονότητα των μεταναστών που το κομπιούτερ και το ίντερνετ φαίνεται σαν μακρινό όνειρο ή δώρο πτυχίου για τα παιδιά τους. Γι αυτή τη πλειονότητα των μεταναστών που κάνουν δουλειές που κάτω από διαφορετικές συνθήκες – εργασιακές και οικονομικές - θα αρνιόντουσαν να κάνουν στην Ελλάδα και που εδώ αρνούνται να κάνουν οι ντόπιοι.

Θα συνεχίσω λίγο με αυτούς τους μετανάστες γιατί θέλω να καταλάβετε ότι ναι υπάρχουν αυτοί που κάνουν καριέρα και περνάνε καλά στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς αυτοί δεν είναι η πλειονότητα. Η πλειονότητα ζει με το κεφάλι σκυμμένο, έχοντας καμπουριάσει από διπλές βάρδιες και γινόμενοι καθημερινά το κέντρο εκμετάλλευσης από όλες τις πλευρές. Γιατί ναι μεν έχουν δικαιώματα αλλά ο φόβος από τη μια δεν τους αφήνει να τα διεκδικήσουν και οι ντόπιοι από την άλλη δεν τους αφήνουν να τα δουν, να τα καταλάβουν και να τα αφομοιώσουν. Ο γνωστός σας Κωνσταντής την τελευταία εβδομάδα δέχτηκε μια απαράδεκτη ρατσιστική επίθεση που συμπεριλάμβανε από ξύλο μέχρι κατηγορίες σε εφημερίδες, γιατί ο δύστυχος Κωνσταντής όταν έφαγε τη γροθιά και την κλοτσιά δεν είχε μάρτυρες ενώ οι τρεις που τον χτυπήσανε καταγγείλανε στις εφημερίδες ότι τους ...έσπρωξε έξω από το μαγαζί του.

Φαντάζομαι ότι η επόμενη ερώτηση σας είναι τι έκανε η αστυνομία. Ο Κωνσταντής έχει κάμερα μέσα στο μαγαζί του που κατέγραψε τα πάντα και βέβαια μετά πήγε και στο νοσοκομείο όπου και νοσηλεύτηκε για μια βραδιά. Αλλά σύμφωνα με τη φιλανδική νομοθεσία η εγγραφή του βίντεο δεν θεωρείται απόδειξη γιατί ο Κωνσταντής είχε την υποχρέωση να τους ενημερώσει για την ύπαρξη του και το νοσοκομείο δεν μπορούσε να αποδείξει ότι τα χτυπήματα είχαν προκληθεί από πάλη. Έτσι η αστυνομία βρίσκεται στη παράξενη θέση αντί να καταθέσει μηνύσεις να θεωρεί το γεγονός προσωπική αντιδικία και να μην κάνει τίποτα ο δε Κωνσταντής να ψάχνει να βρει το δίκιο του στις εφημερίδες οι οποίες από την πλευρά τους βέβαια δεν θα κάνουν τίποτα γιατί έχουν γεμίσει από παρόμοια γράμματα. Σημειωτέον ο Κωνσταντής είναι 60 χρονών και οι άλλοι τρεις στα 30, είναι Φιλανδός πολίτης και υποψήφιος τρεις φορές στις βουλευτικές εκλογές.

Εκεί ακριβώς έγκειται το προδομένος. Πως μπορώ εγώ που δίνω καθημερινά αγώνες εναντίον της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, που συμπατριώτης μου χτυπήθηκε και εξευτελίστηκε έτσι να αποδεχτώ ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένας νομάρχης που αντιπροσωπεύει όλα αυτά που μισώ και πολεμάω; Στη Σουηδία μέσα σε μια βδομάδα έχουν παραιτηθεί δυο υπουργοί, η μια γιατί δεν είχε ασφαλίσει την γυναίκα που κρατούσε τα παιδιά της όταν ήταν στη δουλειά της και η άλλη γιατί δεν πλήρωσε την συνδρομή της στη τηλεόραση. Στην Ελλάδα ένα πολιτικό πρόσωπο, θεσμοφύλακας της ελληνικής δημοκρατίας όπως είναι ο νομάρχης, κάνει ρατσιστικές δηλώσεις κατά παράβαση του ελληνικού συντάγματος και της ευρωπαϊκής χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κόμμα του τον καλύπτει. Και στη βόλτα μου στα blogs ανακαλύπτω εκφράσεις όπως ...ναι μεν, αλλά!!! Αλλά; Δεν υπάρχει αλλά. Λυπάμαι αλλά αυτό το ‘αλλά’ δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε καν σαν σκέψη. Αυτός ο άνθρωπος διαπαιδαγωγεί πολίτες και δημιουργεί πρότυπα και κατ’ εμένα δεν είναι υπεύθυνος ο πολίτης που τον ψηφίζει αλλά το κόμμα που τον υποστηρίζει. Για μένα το κόμμα αυτομάτως ενστερνίζεται τις απόψεις του.

Ένα μικρό φιλανδικό παράδειγμα ήθους, όπως εχω αναφέρει και παλαιότερα με τον Vanhanen μας συνδέει φιλία πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός όταν η πρωθυπουργία δεν ήταν καν όνειρο. Σε προεκλογική ομιλία του κάποιος τον ρώτησε τι θα γίνει με όλους τους ξένους που ανεβάζουν το ποσοστό ανεργίας, ο Matti προς τιμή του σηκώθηκε, πλησίασε και του είπε ότι αυτές οι ιδέες δεν έχουν θέση στη δημοκρατία και αν επιμένει σε αυτές θα του ήταν ευγνώμον αν δεν τον ψήφιζε. Αυτός ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή διαπαιδαγωγούσε κι ας έχασε τους τρεις που χτυπήσαν τον Κωνσταντή, ποιος θα διαπαιδαγωγήσει τους εκατοντάδες που θα χτυπήσουν τον πομάκο αφού φραστικά έχει προηγηθεί ο νομάρχης;

Περιδιαβαίνοντας τα blogs κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι αντιφάσεις όσον αφορά την αποχή. Όπως ακριβώς έγραψα σε ένα blog η ομορφιά της δημοκρατίας είναι ότι σου δίνει το δικαίωμα να συμμετέχεις και με την αποχή σου. Κάτι που εξασφαλίζεται πια και νομικά - και επιχειρήματα όπως ‘δεν θα έχεις δικαίωμα να αποκτήσεις διαβατήριο’ αποδεικνύουν ότι μάλλον ο συγκεκριμένος blogger δεν έχει διαβατήριο παρά γνώση της νομοθεσίας μιας και δεν χρειάζεται πια εκλογικό βιβλιάριο για την έκδοση διαβατήριου ούτε καν για να ψηφίσεις. Θεωρητικά υπάρχει ποινή και νομίζω ότι τουλάχιστον ήταν πριν φύγω εγώ, 5,000 δρχ. Αλλά και που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Αλλά αυτό που με πείραξε περισσότερο από όλα ήταν η υπόδειξη, εσύ δεν ζεις εδώ και δεν ξέρεις.

Όσα χρόνια ζω στο εξωτερικό, από την Αγγλία μέχρι την Ιαπωνία και τώρα στη Φιλανδία υπάρχει πάντα κάποιος που θα μου πει, ‘εδώ είναι Φιλανδία, δεν καταλαβαίνεις εσύ’ και έχει και το ίδιο τονισμό με το ‘εδώ είναι Βαλκάνια.’ Εκεί που εχω καταλήξει είναι ότι το μόνο που καλύπτεται με παρόμοιες εκφράσεις είναι η βλακεία και η άγνοια. Την πρώτη φορά που το είδα το προσπέρασα πιστεύοντας ότι οφείλεται στο νεαρό της ηλικίας, τη δεύτερη σταμάτησα και άρχισα να σκέφτομαι.

Η αλήθεια είναι ότι μετά από κάποιο καιρό μακριά αρχίζεις να ωραιοποιείς αυτό που άφησες πίσω σου. Και ναι το σουβλάκι και τα σαλιγκάρια της oistros έχουν πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου, αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι κόβω αυτό που με συνδέει με την Ελλάδα. Απεναντίας με την ταχύτητα που κυκλοφορούν οι πληροφορίες πια μέσω ίντερνετ σε κάποια θέματα είμαι πολύ πιο πληροφορημένος από τους γνωστούς μου που ζουν στην Ελλάδα. Παράλληλα ανήκω σε αυτή τη γενιά που ήταν απόλυτα πολιτικοποιημένη. Τη γενιά που μεγάλωσε στη δικτατορία και ανδρώθηκε στη μεταπολίτευση, στη γενιά που έμαθε να απαιτεί ψωμί παιδεία ελευθερία. Ανήκω σε αυτή τη γενιά που έζησε καθυστερημένα τον Μάη του 68 της αλλά τον έζησε. Ανήκω στη γενιά που με τον Αντρέα είδε την αλλαγή, οχι γιατί ο Αντρέας είχε να κάνει τίποτα με το σοσιαλισμό αλλά ήταν ένα βήμα μπροστά από το Καραμανλης ή τανκς και δεν έχει να κάνει με το τι ψήφισα εγώ αλλά με το ότι ο Αντρέας συμπαρέσυρε μια ολόκληρη κοινωνία μπροστά. Και εχω την απαίτηση αυτή η κοινωνία να πηγαίνει μπροστά. Ο Αντρέας βυθίσθηκε στα σκάνδαλα του και το κόμμα του την πληρώνει ακόμη και με την τερατώδη μετάλλαξη που του συνέβη από τους διάδοχους του συμπεριλαμβανομένου και του γιου του. Αλλά και πάλι εχω την απαίτηση η κοινωνία και πολύ περισσότερο οι νέες γενιές να προσπεράσουν το χτες και να προχωρήσουν μπροστά. Δυστυχώς αυτό που είδα ήταν μια συνθηματολογία χωρίς επιχειρήματα, άγευστη, άοσμη και άυλη. Πολύ περισσότερο αυτό που είδα στα posts, στην ανταλλαγή συνθημάτων και comments ήταν αντί για την παράθεση ιδεών και απόψεων η τηλεοπτική παράσταση, το ποιος είχε το καλύτερο στούντιο, η ποιος έκανε το καλύτερο καβγά έγινε το κέντρο της συζήτησης και χωρίς να το θέλω έκανα συνειρμούς. Άρτος και θεάματα και μιας και στην Ελλάδα ο άρτος έχει γίνει ακριβός ας δώσουμε θεάματα η καλύτερα περισσότερο ευαγγελο-χατζηνι-και δεν ξέρω τι άλλο. Με ή χωρίς πορτοκαλί σακάκι, αγορασμένο από το Μιλάνο η από το Παρίσι. Και οταν τρυφερός blogger τόλμησε να εκφράσει άποψη ή καλύτερα να υποδείξει κάτι, εισέπραξε την απάντηση: “πολιτική πράξη η αποχή? θα μπορούσε.. σαν τους κατάδικους επαναστάτες βομβίτες (σημείωση δικιά μου, πιθανώς εννοεί δονητές και μπερδεύτηκε) που δεν αναγνωρίζουν το δικαστήριο και απέχουν από τη δίκη? Άρα όποιος απέχει από τις εκλογές, δεν αναγνωρίζει τις εκλογές? Επικίνδυνη σκέψη αυτή... Επίσης, ξεχάσατε ότι οι εκλογές είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ με στέρηση εξόδου από τη χώρα και άλλες κυρώσεις? Μάλλον το ξεχνάτε γιατί στην Ελλάδα είμαστε ΧΑΛΑΡΑ…” πάλι οι συνειρμοί που λέγαμε, πάλι οι τεμπέλες με μεγάλη ευκολία. Αν δεν καλύπτει τον ‘εγώ τα ξέρω όλα’ μεταμορφωνόμαστε σε τρομοκράτες; Και αυτό το ΧΑΛΑΡΑ γιατί εμένα μου θύμισε ...γύψο;... και αυτό δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά δεν φταίει αυτός ο blogger ούτε αυτοί που παίρναν τηλέφωνο τους σταθμούς ουρλιάζοντας ανάλογα, τόσα τους διδάξανε όλοι αυτοί οι νομάρχες και τόσα ξέρουν. Πολύ περισσότερο όλα αυτά είναι γεννήματα των κομμάτων για τα μικροπολιτικά και εφήμερα σχέδια τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχουν και στα ίδια τα κόμματα και στην Ελλάδα γιατί δυστυχώς μετά από λίγα χρόνια για το μόνο που θα θυμούνται όλοι τον Καραμανλή θα είναι για τον Πανίκα όπως και τον Αντρέα τον θυμούνται για την Μιμή.

Οταν ξεκίνησα αυτό το σημείωμα δεν είχα σκοπό να μακρηγορήσω, δυστυχώς παρασύρθηκα και θα το σταματήσω εδώ παρ’ όλο που άλλο ένα γεγονός των ημερών με έχει γεμίσει θλίψη, η απεργία των δασκάλων και η αντιμετώπιση της από τη κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και πολύ περισσότερο από μια κοινωνία που τους βλέπει σαν τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.

Παράλληλα θα ήθελα να πιστεύω ότι η δημοκρατία έχει μηχανισμούς που θα λειτουργήσουν οταν χρειαστεί και ξέρω έντονα ότι πολλοί από εσάς τουλάχιστον, θα είσαστε από αυτούς που θα παλέψετε οταν έρθει η στιγμή, ίσως παραφράζοντας τον Σαρτρ όπως είπε φίλος μου σε mail, αυτή η κατάσταση να μας πεισματώσει περισσότερο και να κάνουμε την διαφορά.

Υπόσχομαι το επόμενο post να είναι το τρίτο μέρος του φιλανδικού θεάτρου συν ένα μικρό δώρο!!! Και οχι φυσικά, το παραμυθάκι ...στήνεται!!!

*************************************

Μετά την μεγάλη συνάντηση των πρωθυπουργών προς το τέλος του μήνα και σιγά-σιγά ξεκινάει στην Φιλανδία η προεκλογική περίοδος για τις βουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου, οπότε θα έχετε όλες τις πληροφορίες για να συγκρίνετε.

*************************************

Στη φωτογραφία η μικρή μου πριγκίπισσα από την κυριακάτικη βόλτα μας με ποδήλατο σε γειτονικό δάσος. Νομίζω αυτό το post έχει την ανάγκη και μιας φατσούλας γεμάτη ελπίδες και όνειρα και που μου λείπει γιατί λόγο δουλειάς δεν εχω πολύ χρόνο αυτό το καιρό να παίξω μαζί της.