Ένας διαφορετικός Ιππότης!

Λοιπόν σας είχα υποσχεθεί καινούργια ιστορία!!! Τον συγκεκριμένο ήρωα τον δουλεύω από το 2002 αλλά πέρσι άρχισε να παίρνει μορφή χάρης σε κάποια γενέθλια φίλης. Μέχρι τώρα ιστορίες του έχουν διαβάσει φίλοι και το κοινό του ανήκει σε όλες τις ηλικίες μιας και ιστορίες του ...αλλά καλύτερα να διαβάσετε την αρχή του κι αν σας αρέσει συνεχίζουμε και σας εξηγώ περισσότερα! Λυπάμαι και ντρέπομαι που το λέω αλλά το αρχικό κείμενο το έγραψα στα Αγγλικά αλλά ελπίζω αυτή τη φορά και σε σύγκριση με τις προηγούμενες η παράφραση να είναι καλύτερη και περισσότερο κατανοητή!

Γράφοντας αυτή την ιστορία είχα στο μυαλό μου φυσικά την Δάφνη, αλλά και την Δανάη με τον Δημήτρη και ελπίζω ο Ορέστης κάποια στιγμή να την εικονογραφήσει!!!

**************************************

Το λέω με λύπη αλλά είμαι σίγουρος ότι το όνομα Ιππότης Ιωάννης Κ. Πλατυπόδης δεν σας λέει απολύτως τίποτα. Και πρέπει να σας εξομολογηθώ με μεγαλύτερη λύπη ότι και εγώ πριν από είκοσι χρόνια περίπου δεν είχα ιδέα για το ποιος μπορούσε να κυκλοφορεί με ένα τέτοιο όνομα. Εννοώ, και σας παρακαλώ μην μπερδεύεστε, τίποτα δεν μου έλεγε όταν τον συνάντησα ότι θα περάσω τα επόμενα χρόνια δίπλα του και πολύ περισσότερο τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για έναν τύπο, αξιοσέβαστο αλλά με τόσο ....περίεργο για να μην πω αστείο όνομα. Αλλά όπως λένε και οι παλαιότεροι ποτέ μην λες ποτέ και βέβαια προς μεγάλη έκπληξη της οικογενείας μου και όσων με ξέραν όχι απλά έγινα σύντροφος στις περιπέτειες του αλλά και βοηθός του και μερικές φορές ...κουβαλητής του.

Υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από το 'Κ' που και είναι το μεσαίο όνομα του Ιππότη Ιωάννη Πλατυπόδη, αλλά παράλληλα λίγοι είναι αυτοί, ακόμα και από τους πιο στενούς του φίλους και συνεργάτες, που ξέρουν ότι ο Ιππότης δεν τρώει ποτέ καρότα, κάτι που φαντάζομαι με έχει επηρεάσει χωρίς να το καταλάβω γιατί κι εγώ νιώθω μια περίεργη απέχθεια για τα ωμά καρότα ενώ λατρεύω την καροτόσουπα ή καρότα τριμμένα σαλάτα με λάχανο. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσω έτσι θα σας μπερδέψω πιο πολύ, γι' αυτό καλύτερα ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Ο αξιότιμος John Q. Flatfoot, γιατί αυτό είναι το πραγματικό του όνομα, απλά εγώ για να μας διευκολύνω όλους το μετέφρασα στα Ελληνικά, είναι ένας πραγματικός ιππότης. Όπως καταλάβατε και από το όνομά του, το Εγγλέζικο όνομα του, είναι ένας ευγενής Εγγλέζος με καταγωγή κάπου στους λόφους και στις λίμνες του York. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες τώρα για το πως και που γιατί η ιστορία που θέλω να σας πω με πιέζει αλλά πιστεύω ότι θα έρθει ή κατάλληλη στιγμή να σας μιλήσω για το York του John Q. Flatfoot.

Για να επανερχόμαστε λοιπόν, όπως είπα και προηγουμένως, το 'Ιππότης' που προσεκτικά έβαλα πριν το όνομα του Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη έχει τη σημασία του και για έναν γνήσιο Εγγλέζο όπως ο Ιωάννης ιδιαίτερη μιας και είναι ένας τίτλος που απονέμεται σε αυτούς που έχουν κάνει ηρωικές πράξεις όχι μόνο για το καλό της πατρίδας τους αλλά για το καλό όλου του κόσμου. Και εδώ παρακαλώ τους μεγαλύτερους να μην γελάσουν γιατί ναι μεν υπήρξαν και κάποιες, ευτυχώς ελάχιστες φορές που κάποιοι πήραν τον τίτλο χωρίς καλό λόγο, αλλά στην περίπτωση του Ιωάννη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Πίσω από αυτόν τον τίτλο πραγματικά υπάρχουν ηρωικές πράξεις που γίνανε στο όνομα της ελευθερίας και της πάλης εναντίον του κακού, και σας παρακαλώ μην σας ξεγελάει το μικρό σώμα του Ιωάννη, όποτε χρειάστηκε αυτός ο μικρόσωμος ιππότης μεταμορφώθηκε σε γιγάντιο δράκο αψηφώντας κάθε μορφής και μεγέθους κίνδυνο. Και να είστε σίγουροι ότι όλοι οι κίνδυνοι που αντιμετώπισε σε αυτή τη γεμάτη περιπέτειες ζωή του ήταν δυστυχώς ψηλότεροι από τον ίδιο, αλλά ο μικρόσωμος ήρωας πάντα ανυψώθηκε στο ύψος των περιστάσεων

Αλλά όπως δεν παρατηρήσατε πάλι ξεφύγαμε και πρέπει να επιστρέψουμε! Αυτό που κάνει τόσο σημαντική την απονομή του τίτλου στον Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη είναι ότι η τιμή του έγινε από την ίδια την ηλικιωμένη Βασίλισσα και όχι από κάποιον από τους κληρονόμους της. Μεγάλη τιμή για τον μικρόσωμο Ιωάννη παρ' όλο που απονομή έγινε σε ένα από τα εσωτερικά δωμάτια του παλατιού χωρίς την παρουσία υπουργών και πρωθυπουργού ή άλλων αξιωματούχων. Βλέπετε οι πράξεις του είναι τέτοιου μεγέθους και τέτοιου ηρωισμού που δεν θα μπορούσαν ποτέ να βγουν από τους τέσσερις τοίχους των ιδιαίτερων δωματίων της ηλικιωμένης Βασίλισσας. Όχι ότι και ο ίδιος ο Ιωάννης διαφωνούσε, απεναντίας καταλάβαινε απόλυτα την σοβαρότητα των όσων είχε κάνει και πιθανώς αυτών που θα έκανε στη συνέχεια και καταλάβαινε απόλυτα την ανάγκη μυστικότητας, παράλληλα όμως ότι η Βασίλισσα του έκανε την τιμή ακόμα και σε μια κλειστή εκδήλωση που εκτός από την ίδια και τον Ιωάννη συμπεριλάμβανε έναν αξιωματούχο της βασιλικής φρουράς και τον έμπιστο γραμματέα της Βασίλισσας ήταν περισσότερα από όσα θα μπορούσε να περιμένει ο Ιωάννης. Τη συγκεκριμένη στιγμή, την τόσο φορτισμένη συναισθηματικά την διηγείτο όταν ήθελε να ξανανιώσει την λάμψη και τα μάτια του λαμπύριζαν με ένα δάκρυ έτοιμο να τρέξει στα στρογγυλά του μάγουλα.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι κάτι από αυτήν την έξαψη και περηφάνια μεταφερόταν ακόμα και στο τυχερό ακροατήριο και το λέω με τη σιγουριά κάποιου που βρέθηκε πολλές φορές ανάμεσα σε αυτό το ακροατήριο, αν όχι χιλιάδες σίγουρα εκατοντάδες φορές! Και κάθε φορά το πρόσωπό του έπαιρνε αυτό το φωτεινό πρασινωπό χρώμα και τα γουρλωτά του μάτια γινόντουσαν υγρά και σας βεβαιώ ότι όταν τον άκουγες ένιωθες να μεταφέρεσαι στο βασιλικό δωμάτιο, να γονατίζεις σιγά σιγά και να περιμένεις με τα μάτια κλειστά την κίνηση του ξίφους στον ώμο σου.

“Η μεγαλειότητα της, η Βασίλισσα στάθηκε εκεί μπροστά μου, μπροστά σε μένα τον μικρό τον απειροελάχιστο, και αργά σήκωσε το γεμάτο πετράδια ξίφος και με τα δύο της χέρια και απαλά ακούμπησε πρώτα τον αριστερό και ύστερα τον δεξί μου ώμο.” Και κάθε φορά που το διηγείτο σε αυτό ακριβώς το σημείο έκανε μια μικρή παύση, 'έκλεινε τα μάτια και έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. “Ύστερα με την ήρεμη φωνή της είπε, τώρα μπορείς να σηκωθείς Ιππότη Ιωάννη. Τι υπέροχη στιγμή, τι ένδοξη στιγμή για την ιστορία όλη της οικογένειας μου που είχε υπηρετήσει πιστά για τόσες γενεές την ηλικιωμένη Βασίλισσα! Τι τιμή για μένα τον μικρό Ιωάννη, να στέκομαι μπροστά στη Βασίλισσα και να με αποκαλεί Ιππότη!” Και τώρα πια υπήρχαν δάκρυα στα στρογγυλά μάγουλα και θα ακολουθούσε μια μακρυά σιωπή που ο Ιππότης Ιωάννης ζούσε και ξαναζούσε την μοναδική στιγμή και εμείς οι υπόλοιποι απλά την φανταζόμασταν.

“Δεν τόλμησα να σηκώσω τα μάτια να αντικρίσω τα δικά της παρ' όλο που ήξερα ότι με παρακολουθούσε προσεκτικά, ντρεπόμουν να δει τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα μετά τα όσα τόσο όμορφα είχε πει για μένα. Αλλά ήταν τέτοια η περηφάνια μου που είναι δύσκολο να την περιγράψω, εγώ ο μικρός, ο μικρότερος όλων μόλις είχα γίνει ένας από τους Ιππότες της Μεγαλειότητας της!”

Πιθανώς θα παρατηρήσατε ότι κάθε φορά που αναφέρομαι στην Μεγαλειότητα της την ηλικιωμένη Βασίλισσα χρησιμοποιώ κεφαλαία γράμματα! Θα πρέπει να σας διευκρινίσω ότι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον σεβασμό που νιώθω προς τον τίτλο της αλλά έχει να κάνει και με τον τρόπο που ο Ιππότης Ιωάννης τόνιζε τον τίτλο κάθε φορά που αναφερόταν στην Μεγαλειότητα της. Ο τόνος του γινόταν πιο αργός και βαρύς και όταν έλεγε, Ιππότης της Μεγαλειότητας της ήσουν σίγουρος ότι έβλεπες τα κεφαλαία γράμματα να μπαίνουν στην αρχή της κάθε λέξης!

Με αυτά που λέω μπορείτε να φανταστείτε την περηφάνια που νιώθω για την φιλία μου με τον Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη και πόση χαρά νιώθω που μοιράστηκα για τα επόμενα χρόνια μετά την γνωριμία μας τις περιπέτειες του. Η σχέση μας έφτασε σε τέτοιο σημείο που μερικές φορές ούτε και ο ίδιος δεν μπορώ να διακρίνω ποιες από αυτές τις περιπέτειες τις ζήσαμε παρέα και ποιες μου της έχει διηγηθεί! Αλλά εδώ θα πρέπει να σας πω ότι ένα από τα μεγάλα ταλέντα του φίλου μου ήταν και ο τρόπος που διηγείτο τις περιπέτειες του και θα πρέπει με λύπη μου να σας ενημερώσω μιας και αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή ότι σε αντίθεση με τον μικρόσωμο φίλο μου εγώ δεν είμαι καθόλου καλός στο να διηγούμαι. Για να το εκφράσω καλύτερα, εγώ είμαι μάλλον κακός στη διήγηση και συχνά μπερδεύω συναισθήματα με την πραγματικότητα κάτι που αλλάζει μερικές φορές το νόημα της ιστορίας. Αφήστε ότι εγώ δεν είμαι και μάστορας στις λέξεις όπως είναι ο αγαπημένος μου φίλος και χρειάζεται σχεδόν πάντα να καταφεύγω σε τετριμμένες και πολύχρησιμοποιημένες εκφράσεις. Δυστυχώς όμως και για σας και για μένα, σε μένα έπεσε ο κλήρος να σας διηγηθώ τις περιπέτειες του Αξιότιμου Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη!

Τώρα θα ήθελα να μην συνεχίσω να σας κουράζω με προλόγους και συστάσεις αλλά κάπως πρέπει να σας εξηγήσω πως βρέθηκα εγώ ο ανώνυμος να κάνω παρέα και πολύ περισσότερο να γίνω ο σύντροφος στις περιπέτειες κάποιου σαν τον Ιππότη Ιωάννη Κ. Πλατυπόδη. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αρχίσουμε και ζητάω ειλικρινά συγνώμη γι αυτό, όχι με τον ένδοξο Ιππότη αλλά με ...εμένα!

Είμαι ένα από αυτούς τους συνηθισμένους και πολύ κοινούς ανθρώπους που συναντάς στον δρόμο καθημερινά και ποτέ δεν παρατηρείς. Είμαι συνηθισμένου ύψους και συνηθισμένου βάρους με συνηθισμένο πρόσωπο. Έχω συνηθισμένα καφέ μαλλιά, συνηθισμένα γένια, συνηθισμένα λεπτά χείλια κριμένα πίσω από το μουστάκι και συνηθισμένα μπλε μάτια! Φοράω συνηθισμένα ρούχα εργάτη, συνηθισμένα υπάλληλου γυαλιά και συνηθισμένα μαύρα παπούτσια και έχω μια ιδιοτροπία για συνηθισμένους τύπους του είδους μου, κάνω μπάνιο τουλάχιστον μια φορά την ημέρα και βουρτσίζω τα δόντια μου πολύ προσεκτικά τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα και ότι και να συμβεί πάντα πλένω τα πόδια μου πριν πέσω στο κρεβάτι!

Είμαι ο ένας από τους επτά εργάτες που δουλεύουν στο εργαστήριο του θείου μου και μιας και είμαι ο ανιψιός είμαι αυτός που πάντα έρχεται πρώτος το πρωί και φεύγει τελευταίος το βράδυ, φυσικά είμαι αυτός που έχει τις περισσότερες υποχρεώσεις κάνει όλες τις αγγαρείες και παίρνει τον μικρότερο μισθό!!! Ο θείος μου απαγορεύει ρητά σε οποιονδήποτε να έχει κάποιον προσωπικό πελάτη και μόνο η υποψία για κάτι τέτοιο είναι λόγος απόλυσης, παράλληλα απαγορεύει τις συζητήσεις την ώρα της δουλειάς και είμαι σίγουρος αν μπορούσε θα απαγόρευε ακόμα και τις σκέψεις!

Όπως φαντάζεστε για μένα τα πάντα ήταν απλά ...χειρότερα, για τους υπόλοιπους μπορεί να ακουγόταν αστείο η απαγόρευση να σκέφτεσαι ή να ονειρεύεσαι αλλά για μένα ήταν πραγματικότητα, απόδειξη τα καθημερινά του παράπονα στην θεία μου για την ανικανότητα μου και για την τεμπελιά μου παρ' όλο που είχα γίνει πια μάστορας στη δουλειά μου και ο ίδιος με άφηνε να κάνω τις πιο δύσκολες δουλειές. Για την θεία μου ήμουν το ορφανό και ο αγαπημένος της ανιψιός, για τον θείο μου ήμουν το οικογενειακό βάρος που τους είχε φορτώσει η θεία μου!

Ο θείος μου δεν ήταν ένας κακός άνθρωπος έτσι όπως οι σκοτεινές ιστορίες θέλουν τους πραγματικά κακούς και σκοτεινούς ανθρώπους, απλά δεν ήξερε και τίποτα άλλο και τις αδυναμίες του τις πλήρωνα εγώ αλλά βεβαία αυτά τα κατάλαβα πολύ αργότερα και αφού γνώρισα πραγματικά κακούς ανθρώπους. Με τον καιρό έμαθα να συγχωρώ τα βασανιστήρια που μου έκανε πολλές φορές μόνο για να με δει να στεναχωριέμαι ή για να στεναχωρεί την θεία μου αλλά τότε ήμουν νέος και όλα αυτά με πλήγωναν και πιο πολύ με πλήγωνε ο τρόπος που φερόταν στην θεία μου και φυσικά συνέχεια έψαχνα να βρω τρόπους να δραπετεύσω.

Αυτά για να καταλάβετε γιατί διακινδύνευσα τόσο πολύ ώστε για πρώτη φορά να παραβώ τον βασικό κανόνα του θείου μου και να αποκτήσω προσωπικό πελάτη στο εργαστήριο και μάλιστα την ώρα δουλειάς και αυτός οι πελάτης ήταν ο Ιππότης Ιωάννης Κ. Πλατυπόδης! Το γιατί έγινε ο συγκεκριμένος η αιτία να παραβώ έναν κανόνα που θα στοίχιζε πολλά παράπονα και προβλήματα και σε μένα και στη θεία μου παραμένει μυστήριο και όταν διαβάσετε την ιστορία και καταλάβετε το γιατί θα σας παρακαλούσα να το πείτε και σε μένα γιατί κάποτε πρέπει να λυθεί αυτή η απορία. Κάποιες σκέψεις που έκανα παλαιότερα ότι γι όλα φταίει το πράσινο του προσώπου του δεν νομίζω ότι ευσταθούν τουλάχιστον από επιστημονικής πλευράς!

********************************************