Ψυχραιμία Θανάση είναι ...Juhannus!!! Μέρος Β

Σε λίγες ώρες θα αρχίσουμε να φορτώνουμε το αυτοκίνητο με ότι μπορείτε να φανταστείτε συμπεριλαμβανομένων και αρκετών makkara, φιλανδικά λουκάνικα και όλα τα μικρά μας πόνυ σε όλα τα μεγέθη και θα αναχωρήσουμε για ... Juhannus!!! Όσοι από σας θυμάστε είχα γράψει και πέρσι εδώ και συνεχίζεται εδώ, για το ιδιαίτερο αυτό Σαββατοκύριακο, τη μέρα με τον ήλιο του μεσονυχτίου, έτσι κι εφέτος αναχωρούμε προς λίμνη με πρόγραμμα που συμπεριλαμβάνει μπάνιο στη λίμνη, sauna, makkara και Μους στα κάρβουνα και βέβαια μπίρα και κρασί.

Δεν θέλω να μιλήσω για αρρώστιες αν και η κατάσταση μου είναι περίεργη και μια κρίση που αντιμετώπισα χτες το βράδυ ήταν από τις πιο άσχημες που είχα μέχρι τώρα και με κάρφωσε κυριολεκτικά στο κρεβάτι για πολλές ώρες. Ίσως και γι αυτό δεν θέλω να γράφω περισσότερα γι αυτό. Μου αλλάξανε και τα παυσίπονα και μάλλον τα καινούργια δεν κάνουν αλλά και τα προηγούμενα άρχισα να τα συνηθίζω. Τέλος πάντων ας ξαναγυρίσουμε σε πιο ...ευχάριστα πράγματα.

Όσοι το έχετε ζήσει ξέρετε την απόλυτη ηρεμία που χαρίζει αυτό το Σαββατοκύριακο που το Ελσίνκι και κάθε μεγάλη φιλανδική πόλη μοιάζει με πόλη φάντασμα, όλοι έχουν εξαφανιστεί στα μικρά σπιτάκια στις λίμνες. Όσοι δεν το έχετε ζήσει είναι μάλλον αργά για να κλείνετε εισιτήρια αλλά με ένα καλό προγραμματισμό μπορείτε να το ζήσετε του χρόνου!!!

Η Δάφνη φυσικά έχει ετοιμάσει τις τσάντες της που συμπεριλαμβάνουν και τον Winnie και τον Τίκερ, διάφορα μικρά μου πόνυ σε διάφορα μεγέθη και χρώματα και φυσικά σωσίβια. Για όσους δεν ξέρετε υπάρχουν σωσίβια Winnie, μικρή γοργόνα και πριγκίπισσα!!! Εμείς τα έχουμε όλα και σύμφωνα με το πρόγραμμα τα χρειαζόμαστε όλα και μάλιστα ...φουσκωμένα μέσα στο αυτοκίνητο!!!

Και για να περνάμε στο μέρος Β του ...ψυχραιμία Θανάση, έχουν περάσει τρεις βδομάδες πια από την επιστροφή μου από την Αθήνα και τώρα μπορώ να κοιτάξω ότι έγινε την εβδομάδα που είχα έρθει στην Ελλάδα λίγο πιο ψύχραιμα και καλό θα ήταν να ξεκινούσαμε με μια σημαντική σημείωση.

Στις πέντε μέρες που μπόρεσα να μείνω στην Ελλάδα με τον τρόπο που ήρθα δεν θα μπορούσαν με τίποτα να γίνουν κριτήριο ούτε για τους λογούς που έφυγα αλλά ούτε και για τους λόγους της απόφασης μου να μην επιστρέψω. Ναι το πίνεις καφέ στον κήπο κάνοντας ελαφριά συζητησούλα με φίλους που σημαίνουν πολλά για σένα και ακούγοντας αγαπημένη μουσική κάπου στο βάθος είναι ιδανικό και υπέροχο, εξ ίσου υπέροχο είναι και το κάθεσαι σε μια ταβέρνα, σε ψάθινες καρέκλες με φίλους που αγαπάς κάνοντας χαβαλέ και τρώγοντας παιδάκια. Αυτό δυστυχώς που κάνει τη διάφορα είναι η καθημερινότητα η για να το τοποθετήσω καλύτερα, η ποιότητα που έχει η καθημερινότητα. Αυτά και για να απαντήσω σε μια ερώτηση που μου τίθεται συχνά, δεν σημαίνουν ότι δεν αγαπώ την Ελλάδα, κάνετε μεγάλο λάθος αν νομίζετε κάτι τέτοιο. Την Ελλάδα την αγαπώ υπερβολικά και το δείχνω καθημερινά προσπαθώντας να τιμώ την ελληνική μου ταυτότητα και παράλληλα με όποιο τρόπο μπορώ να προβάλω την Ελλάδα και την ελληνικότητα μου. Όσοι από εσάς έχετε ζήσει στο εξωτερικό ξέρετε καλά πόσο δύσκολο είναι αυτό, γιατί όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτή η μικρή χώρα έχει τόσους φίλους στο εξωτερικό όσους και εχθρούς (στη λέξη εχθρός κυριολεκτώ) και συχνά εμείς πρέπει να απολογούμαστε για αμαρτίες ενός μικρού ποσοστού Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό και που δυστυχώς ακούγονται περισσότερο από κάθε άλλον ενώ παράλληλα πρέπει να υπερασπιζόμαστε θέσεις που πολλές φορές δεν ασπαζόμαστε όπως για παράδειγμα την περίοδο πριν από τους ολυμπιακούς αγώνες που τουλάχιστον εγώ κουράστηκα να γράφω άρθρα το ένα μετά το άλλο υπερασπιζόμενος κάτι στο οποίο σε προσωπικό επίπεδο ...διαφωνούσα!

Ο λόγος που έφυγα από την Ελλάδα δεν έχει να κάνει με το πόσο αγαπώ η δεν αγαπώ την Ελλάδα αλλά με το πόσο μπορώ να προσαρμοστώ σε μια χώρα που κυριαρχούν Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Πολύδωρες, Καρατζαφέρηδες, ο γελοίος νομάρχης Θεσσαλονίκης (ποτέ δεν θυμάμαι το όνομα του, τέτοια άρνηση!!!) Ευαγγελάτοι και τόσοι άλλοι και σας παρακαλώ μην μου πείτε ότι αυτοί δεν είναι η Ελλάδα γιατί αυτοί είναι που κυριαρχούν, αυτοί είναι που εκλέγονται με ποσοστά όπως αυτό το ανατριχιαστικό του νομάρχη Θεσσαλονίκης.

Μπορεί λοιπόν να πίνουμε το καφεδάκι μας με τους πολύ αγαπημένους μας φίλους και να ακούμε τη μουσική που θέλουμε αλλά η καθημερινότητα μας έρχεται σε συνεχή επαφή και πολλές φορές εξάρτηση με όλους αυτούς που ανέφερα παρά πάνω. Αυτούς όλους τους συμφέρει να υπάρχουν φακελάκια, ρουσφέτια, γαλάζιες και πράσινες γενιές, ο ρατσισμός που αυτοί οι ίδιοι που κλαίνε σήμερα στα παράθυρα θρέψανε για τόσα χρόνια! Και για να δανειστώ αγαπημένη φράση τρυφερού παριζιάνου, αυτοί είναι που με κάναν κοινωνικό εξόριστο και όσο θα υπάρχουν αυτοί εγώ αδυνατώ να επιστρέψω.

Θα ξαναγυρίσω και πάλι σε αυτό το θέμα αλλά θα σας δώσω ένα παράδειγμα καθημερινότητας που πολλοί πιθανώς το ζείτε συχνά αλλά εμένα με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ταξίτζηδες!!! Θα μου πείτε τι ψάχνω τώρα αλλά τι να κάνω ήταν κάτι που με ...πλάκωσε από την πρώτη στιγμή μιας και τους είχα ανάγκη. Μεταξύ παγκρατίου που ήταν η θεια μου και Ηλιούπολη που έμενα δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άμεση συγκοινωνία, έτσι ο καλύτερος τρόπος είναι το ταξί. Τα περισσότερα βράδια ερχόντουσαν οι φίλοι μου και με ...μάζευαν, έτσι γλίτωσα μέχρι που ένα βράδυ, νομίζω το προτελευταίο αποφάσισα να επιστρέψω με ταξί. Στάθηκα λοιπόν Φρύνης για όσους ξέρουν από Παγκράτι και ....περίμενα!!!

Πρωτο δυο φορές κάποιοι αφού μου ρίξαν μια ματιά πήγαν και στάθηκαν δέκα μέτρα μπροστά από μένα και φυσικά πήραν και οι δυο ταξί πριν από μένα. Τώρα θα μου πείτε γιατί κι εγώ δεν προχώραγα είκοσι μέτρα και να σταθώ μπροστά από αυτούς άλλα η καλύτερη απάντηση είναι ότι δεν είχα σκοπό να πάω Ηλιούπολη με τα πόδια αλλά αυτό το ξεπέρασα με ένα ...ψυχραιμία Θανάση!

Στη συνέχεια σταματάει ταξί άδειο με όλα του τα σήματα αναμμένα και ... που πας παλικάρι; Μιας και υπήρχε τέτοιο φιλικό πνεύμα ένιωσα άνετα και του είπα Ηλιούπολη!!! Αμέσως σβήσανε όλα τα φωτάκια και ο τύπος δεν είπε ούτε ένα καληνύχτα! Αφού ξεπεράσαμε άλλο ένα ζευγάρι που αποφάσισε ο καλύτερος τρόπος να δείξει τον σεβασμό του σε κάποιον που ήδη περίμενε ήταν να περάσει μόλις τρία τέσσερα μέτρα μπροστά του, ακολούθησε άλλος ταξιτζής που σταματάει και με το που ανοίγω την πόρτα λέει, και που πάμε; Ηλιούπολη, εγώ επιμένω να μην θέλω να πάω Κηφισιά η Χαλκίδα. Α! Λέει σοβαρός ο ταξιτζής, πλησιάζει η ώρα να παραδώσω και Ηλιούπολη δεν βολεύει!!

Κατά λάθος τη στιγμή που βγαίνω από το ταξί συνειδητοποιώ ότι εχω χάσει / ξεχάσει το πορτοφόλι μου και τηλεφωνώ τους φίλους μου δίνοντας στίγμα ώστε να έρθουν να με πάρουν. Έτσι λοιπόν αδιαφορώ για τα ταξί που περνάνε και απλά στέκομαι στο ίδιο σημείο για να είναι εύκολο για τους φίλους μου να σταματήσουν να με πάρουν. Σε λίγο σταματάει ταξί μπροστά μου με μια πολύ νεαρή κοπέλα στο πίσω κάθισμα ρωτώντας που πάω, του κάνω νόημα ότι δεν ενδιαφέρομαι και συνεχίζει σπινάροντας και τσαντισμένος! Ψυχραιμία Θανάση!!!

Μετά από πέντε λεπτά και αφού έχει πάρει επιβάτη μόλις στα δέκα μέτρα μπροστά από μένα σταματάει επόμενος ταξίτζης και φωνάζει, που πάμε; Τώρα ο καλός ταρίφας είχε μέσα στο ταξί έναν επιβάτη στη μπροστά θέση και μια γυναίκα στη πίσω και κανένας δεν θα μπορούσε να πει ότι εγώ είμαι κανένα μικρόσωμο παιδάκι, εμείς ...δεν πάμε πουθενά μαζί σου μεγάλε, εδώ το ψυχραιμία Θανάση χάλασε αλλά δεν μπορούσα να μην πω κάτι. Και γιατί ρε μεγάλε στέκεσαι εκεί; Γιατί ρε καραγκιόζη; Όποιος στέκεται εδώ σημαίνει ότι θέλει ταξί; Και δεν μου λες, που είχες σκοπό να με βάλεις στο FIATακι, αγκαλιά θα με έπαιρνες; το χειρότερο; Έκανε ότι άνοιγε την πόρτα του!!!

Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος απεναντίας το εξαντλώ το θέμα στη συζήτηση ακόμα και σε θέματα που άλλοι δεν θα συζητούσαν καν, και το μέγεθος μου σε ύψος και πλάτος πάντα με βοηθάει στο να το ...ξανασκεφτονται όσοι θα επιθυμούσαν μια σύγκρουση μαζί μου. Ο μάγκας όμως ο ταξίτζης αδιαφορώντας για τους πελάτες του αποφάσισε να με ...περιποιηθεί αλλά αυτό τέλειωσε μέχρι που βγήκα στο φωτεινό δρόμο και ετοιμάστηκα να περάσω στη δική του πλευρά. Ούτε τον αριθμό τού αυτοκινήτου δεν πρόλαβα να δω.

Το γεγονός το συγκράτησα σαν κάτι ...γραφικό που μετά από μισή ώρα είχα ξεχάσει και στη θύμηση του μπορούσα μόνο να γελάσω. Όμως αν αυτή ήταν η καθημερινότητα μου αυτά τα πέντε λεπτά θα μου είχαν καταστρέψει τη μέρα και από όλο το σκηνικό το μόνο που έλειπε ήταν ο σεβασμός για τον συνάνθρωπο σε όλες του τις μορφές. Και μην μου πείτε ότι παίρνουν λίγα λεφτά, ότι έχουν γίνει λεωφορεία κλπ. τι δουλειά έχουν αυτά με την απλή ανθρώπινη συμπεριφορά; Και δυστυχώς έφερα εδώ το παράδειγμα του ταξίτζη αλλά αυτό το φαινόμενο επεκτείνεται παντού, και το παντού είναι δυστυχώς απόλυτο. Αυτή λοιπόν η καθημερινότητα μου εδώ είναι πολύ πιο ήρεμη, δεν με γεμίζει από εντάσεις και μου δίνει το ψυχικό περιθώριο να δημιουργώ ακόμα και με την οικογένεια μου. Και αυτός ο ταξίτζης είναι δημιούργημα όλων αυτών που με κρατάνε εμένα κοινωνικό εξόριστο (όλα τα δικαιώματα της έκφρασης ανήκουν στον Φοίβο!!!) και γι αυτό δεν επιστρέφω και το σκέφτομαι διπλά και τριπλά ακόμα κι όταν πρόκειται για διακοπές.

Τώρα κάποια πράγματα που μου κάναν εντύπωση, αυτοκίνητα! Δεν είμαι άνθρωπος των αυτοκινήτων και λατρεύω τα τρένα και τις μηχανές. Αλλά και όταν μιλάω για μηχανές μην φανταστείτε ότι είμαι ψωνισμένος, ίσα που ξέρω να αλλάζω λάδια όταν χρειαστεί και πάντα έπαιρνα παρόμοιες μηχανές. Για όσους ξέρουν στην Αγγλία είχα πάντα μια παλιά Norton 600cc, κατά περιόδους και όντας νεότερος πέρασα από Kawasaki και βέβαια κόλλησα επί μακρού με τις BMW έχοντας όταν πρωτο-κυκλοφορήσαν στην Αγγλία μια Κ1. στη Φιλανδία δεν είχα ποτέ μηχανή γιατί έτσι κι αλλιώς τι να την κάνεις αφού μπορείς να την κυκλοφορήσεις μόνο δυο μήνες, αλλά η Katri μου υποσχέθηκε όταν γίνω καλά να ...μου πάρει μια να σταματήσω να παραπονιέμαι!!! Και εχω φαγωθεί με μια συγκεκριμένη, την F 650GS!!! Αυτά για να καταλάβετε πόση σχέση εχω με τα μηχανοκίνητα. Λοιπόν στην Αθήνα είδα αυτοκίνητα που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου, υπήρχε δε ένα τζιπ που είχα δει μόνο σε μια τηλεοπτική σειρά, το CSI και είδα στην Αθήνα τέτοια γιγάντια τζιπ να κυκλοφορούν στους διπλοπαρκαρισμένους δρόμους του παγκρατίου!!!

Το βράδυ που περίμενα τους φίλους μου έπαθα πλάκα από τα μοντέλα που περνούσαν από μπροστά μου. Και δεν νομίζω ότι αυτά τα μοντέλα κοστίζαν δέκα η είκοσι χιλιάδες άλλα πολύ, πολύ περισσότερα. Εδώ βέβαια έρχεται κάτι ακόμα που παρατήρησα στην Αθήνα και που πιθανώς να εξηγεί το που βρέθηκαν όλα αυτά τα αυτοκίνητα. Σε κάθε γωνία υπήρχε και μια τράπεζα. Εδώ στη Φιλανδία οι τράπεζες κλείνουν τα υποκαταστήματα τους το ένα μετά το άλλο και στην Αθήνα ο αριθμός τους ανταγωνίζεται τις πιτσαρίες. Φαντάζομαι αυτό θα είναι ένα τρομακτικό φαινόμενο για όσους ασχολούνται με τα οικονομικά.

Από την δεύτερη μέρα και υστέρα με πλάκωσαν οι πολυκατοικίες που συχνά ένιωθα ότι με πλάκωναν. Η Αθήνα σαφώς μου έλειψε και οι φίλοι μου πολύ περισσότερο αλλά θα δυσκολευτώ να ξαναέρθω στην Ελλάδα για περισσότερο από πέντε μέρες αν ξαναέρθω κάποια στιγμή. Πάντως θα υπάρξει και ...τρίτο μέρος!!!

**********************************

Εδώ μια σημείωση που έχει και να κάνει με τον πρόλογο του προηγουμένου post. Η Φιλανδία το εχω πει πολλές φορές, δεν είναι παράδεισος και απέχει πολύ από το να είναι τέλεια και σε άρθρα μου που κυκλοφορούν στη Φιλανδία στα περιοδικά και τις εφημερίδες που συνεργάζομαι συχνά αναφέρομαι για τα προβλήματα της και να είστε σίγουροι ότι όταν αυτά τα πράγματα αναφέρονται από έναν ξένο που για άγνωστο λόγο αγάπα αυτή τη χώρα πονάνε τους Φιλανδούς. Αλλά σε αυτό το blog δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ σε έκταση σε τέτοια πράγματα, όπως για παράδειγμα το πρόβλημα του αλκοολισμού που είναι και κοινωνικό φαινόμενο και που προβληματίζει και τους Φιλανδούς.

Αντίστοιχα στα φιλανδικά μου άρθρα είμαι πολύ προσεκτικός όταν μιλάω για την Ελλάδα για τον απλό λόγο ότι για να καταλάβεις ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια χώρα θα πρέπει να έχεις και αντίληψη των κοινωνικών, ιστορικών και κλιματολογικών συνθηκών που οδήγησαν στην ύπαρξη του. Αυτό σαν απάντηση του γιατί δεν γράφω για τέτοια θέματα στο blog μου.

**********************************

Πριν από μερικές μέρες συνάντησα άλλον έναν καταπληκτικό Έλληνα επιστήμονα που τιμά την Ελλάδα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Φιλανδία. Έναν χαμογελαστό γιατρό. Στην σκέψη του να γυρίσει πίσω η μόνη απάντηση που μπορούσα να του δώσω ήταν ...μείνε εδώ. Αν θέλεις να βοηθήσεις την Ελλάδα θα το κάνεις καλύτερα από εδώ παρά επιστρέφοντας σε μια καθημερινότητα που θα σε χώσει σε ένα γαϊτανάκι που συμπεριλαμβάνει τα πάντα ακόμα και τα φακελάκια. Μείνε εδώ φίλε μου, δημιούργησε, μεγαλούργησε και αν θέλεις επιστρέφεις στην Ελλάδα αλλά θα επιστρέψεις θέτοντας εσύ τους όρους και υποχρεώνοντας τους άλλους να τους σεβαστούν, αν γυρίσεις τώρα θα κάνεις καθημερινούς συμβιβασμούς και όταν θα το συνειδητοποιήσεις θα είναι πολύ αργά.

**********************************

Οι θεραπείες συνεχίζοντα, κάποιες στιγμές γίνονται απελπιστικά δύσκολες κάποιες άλλες πιο εύκολες. Δυστυχώς οι πόνοι μου συνεχίζονται κι έτσι οι γιατροί αποφασίσανε να με πάνε στο ...σφαγείο παρά τις διαφωνίες μου. Αν υπάρξει κάποια εξέλιξη και δεν μπορώ να γράψω, θα γράψει ο Asa!!!

**********************************

Οι φωτογραφίες είναι από το περσινό μας Juhannus με την μικρή μέσα στη λίμνη και από την Φρύνης παρκαρισμένη παντού και σε κίνηση!!!

**********************************

Hyvä Juhannus