Λένε ότι ο θεός για να πλάσει τη γυναίκα πήρε κομμάτι από τα πλευρά του άντρα. Στη δικιά μου περίπτωση όταν γεννήθηκε η Δάφνη πήρε μαζί της εκείνο το πλευρό που προστατεύει τη καρδιά μου και κάθε φορά που φεύγει από κοντά μου η καρδιά μου μένει αφύλαχτη. Χτυπά με αγωνία και θέλει να σταματήσει. Πριν από λίγο την άφησα στη μητέρα της και πήρα το δρόμο για το λιμάνι, τα πάντα παγωμένα και στο βάθος ένα φωτάκι που στα μάτια μου τρεμοσβήνει στο κάστρο της Σουομελίνας. Όταν παγώνει η θάλασσα στη Φιλανδία παγώνουν και τα κύματα και με τα κύματα παγώνει και η φωνή κι εμένα έχει παγώσει η κραυγή μου. Αλλά πηγαίνω πεισματικά κάθε βράδυ εκεί στο λιμάνι και περιμένω πότε θα ξεπαγώσει η φωνή μου, πότε θα μιλήσουν τα κύματα. Κάποια στιγμή τα πάντα στη ζωή τελειώνουν, έτσι λένε. Όταν τελειώνουν καλά θυμάσαι την περιπέτεια, το ταξίδι, την Ιθάκη. Όταν τελειώνουν άσχημα μένουν τα ‘γιατί’ να σε τυρανάνε σαν αμαρτίες που δεν έκανες αλλά τις σκέφτηκες. Πάθη που κράτησες μυστικά αλλά σε τρομάξαν. Θέλω αμο...