Έτσι λένε…
Λένε ότι ο θεός για να πλάσει τη γυναίκα πήρε κομμάτι από τα πλευρά του άντρα. Στη δικιά μου περίπτωση όταν γεννήθηκε η Δάφνη πήρε μαζί της εκείνο το πλευρό που προστατεύει τη καρδιά μου και κάθε φορά που φεύγει από κοντά μου η καρδιά μου μένει αφύλαχτη. Χτυπά με αγωνία και θέλει να σταματήσει.
Πριν από λίγο την άφησα στη μητέρα της και πήρα το δρόμο για το λιμάνι, τα πάντα παγωμένα και στο βάθος ένα φωτάκι που στα μάτια μου τρεμοσβήνει στο κάστρο της Σουομελίνας. Όταν παγώνει η θάλασσα στη Φιλανδία παγώνουν και τα κύματα και με τα κύματα παγώνει και η φωνή κι εμένα έχει παγώσει η κραυγή μου. Αλλά πηγαίνω πεισματικά κάθε βράδυ εκεί στο λιμάνι και περιμένω πότε θα ξεπαγώσει η φωνή μου, πότε θα μιλήσουν τα κύματα.
Κάποια στιγμή τα πάντα στη ζωή τελειώνουν, έτσι λένε. Όταν τελειώνουν καλά θυμάσαι την περιπέτεια, το ταξίδι, την Ιθάκη. Όταν τελειώνουν άσχημα μένουν τα ‘γιατί’ να σε τυρανάνε σαν αμαρτίες που δεν έκανες αλλά τις σκέφτηκες. Πάθη που κράτησες μυστικά αλλά σε τρομάξαν. Θέλω αμολόγητα και όλα αυτά που μια ζωή φοβόσουν ότι θα συμβούν σε σένα χωρίς εσένα και τελικά συνέβησαν.
Λένε ότι ο καιρός βοηθάει, προσαρμόζεσαι, ηρεμείς. Η καθημερινότητα βοηθάει, έτσι λένε. Το λένε και τα χαρτιά, σε μαύρο και άσπρο με σφραγίδες και υπογραφές. Οι σφραγίδες έχουν μελάνι μπλε. Σαν τη σημαία. Ας λένε. Και λένε. Τι άλλο θέλεις; Κάθε Τετάρτη και κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Τι άλλο θέλεις; Έτσι λένε.
Μπαμπά κοίτα, 3+5=8, είπε. Ήθελα να το δεις πρώτα εσύ, πριν τη μαμά. Έτσι είπε. Και έκανε και ένα χαμόγελο, διπλή τελεία τα μάτια και κλείσιμο παρένθεσης, το χαμόγελο. Έτσι έγραψε στο χαρτί με τη κόκκινη μπογιά. Κλείσιμο παρένθεσης το χαμόγελο. Η ζωή μας έχει γίνει μικρά μυστικά που μοιραζόμαστε κάθε Τετάρτη και κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Δεκάδες μικρά μυστικά. Εγώ σε πήρα πρώτος αγκαλιά, δεν της το είπα. Εγώ έκοψα το αντεράκι και το έδεσα στη ψυχή μου, δεν της το είπα. Εγώ σου έκανα το πρώτο σου μπάνιο, δε της το είπα. Εγώ ξενύχταγα όταν είχες πυρετό. Δεν της το είπα. Αλλά το ξέρει. Τουλάχιστον έτσι λέω τα βράδια που κοιτάω τα παγωμένα κύματα στο λιμάνι.
Τη Δευτέρα το πρωί ραντεβού στο υπουργείο εξωτερικών, καφέ στη κρατική τηλεόραση το μεσημέρι, συζήτηση για τις εκλογές, το απόγευμα σοσιαλιστής υποψήφιος και νωρίς το βράδυ κεντρώος υπουργός. Το βράδυ στο λιμάνι. Την Τρίτη ραντεβού με το περιοδικό για το επόμενο τεύχος, από το απόγευμα μέχρι το βράδυ άρθρα και σκέψεις. Το βράδυ στο λιμάνι. Την Τετάρτη επιτέλους τα δευτερόλεπτα έχουν λιγοστέψει και πηγαίνω κάθε φορά και πιο νωρίς για να την πάρω από το σχολείο. Με έχουν μάθει, όταν φτάνω δεν κοιτάνε πια, ξέρουν ότι είμαι εγώ. Έτσι λένε…
…
…
…
Πριν από λίγο την άφησα στη μητέρα της και πήρα το δρόμο για το λιμάνι, τα πάντα παγωμένα και στο βάθος ένα φωτάκι που στα μάτια μου τρεμοσβήνει στο κάστρο της Σουομελίνας. Όταν παγώνει η θάλασσα στη Φιλανδία παγώνουν και τα κύματα και με τα κύματα παγώνει και η φωνή κι εμένα έχει παγώσει η κραυγή μου. Αλλά πηγαίνω πεισματικά κάθε βράδυ εκεί στο λιμάνι και περιμένω πότε θα ξεπαγώσει η φωνή μου, πότε θα μιλήσουν τα κύματα.
Κάποια στιγμή τα πάντα στη ζωή τελειώνουν, έτσι λένε. Όταν τελειώνουν καλά θυμάσαι την περιπέτεια, το ταξίδι, την Ιθάκη. Όταν τελειώνουν άσχημα μένουν τα ‘γιατί’ να σε τυρανάνε σαν αμαρτίες που δεν έκανες αλλά τις σκέφτηκες. Πάθη που κράτησες μυστικά αλλά σε τρομάξαν. Θέλω αμολόγητα και όλα αυτά που μια ζωή φοβόσουν ότι θα συμβούν σε σένα χωρίς εσένα και τελικά συνέβησαν.
Λένε ότι ο καιρός βοηθάει, προσαρμόζεσαι, ηρεμείς. Η καθημερινότητα βοηθάει, έτσι λένε. Το λένε και τα χαρτιά, σε μαύρο και άσπρο με σφραγίδες και υπογραφές. Οι σφραγίδες έχουν μελάνι μπλε. Σαν τη σημαία. Ας λένε. Και λένε. Τι άλλο θέλεις; Κάθε Τετάρτη και κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Τι άλλο θέλεις; Έτσι λένε.
Μπαμπά κοίτα, 3+5=8, είπε. Ήθελα να το δεις πρώτα εσύ, πριν τη μαμά. Έτσι είπε. Και έκανε και ένα χαμόγελο, διπλή τελεία τα μάτια και κλείσιμο παρένθεσης, το χαμόγελο. Έτσι έγραψε στο χαρτί με τη κόκκινη μπογιά. Κλείσιμο παρένθεσης το χαμόγελο. Η ζωή μας έχει γίνει μικρά μυστικά που μοιραζόμαστε κάθε Τετάρτη και κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Δεκάδες μικρά μυστικά. Εγώ σε πήρα πρώτος αγκαλιά, δεν της το είπα. Εγώ έκοψα το αντεράκι και το έδεσα στη ψυχή μου, δεν της το είπα. Εγώ σου έκανα το πρώτο σου μπάνιο, δε της το είπα. Εγώ ξενύχταγα όταν είχες πυρετό. Δεν της το είπα. Αλλά το ξέρει. Τουλάχιστον έτσι λέω τα βράδια που κοιτάω τα παγωμένα κύματα στο λιμάνι.
Τη Δευτέρα το πρωί ραντεβού στο υπουργείο εξωτερικών, καφέ στη κρατική τηλεόραση το μεσημέρι, συζήτηση για τις εκλογές, το απόγευμα σοσιαλιστής υποψήφιος και νωρίς το βράδυ κεντρώος υπουργός. Το βράδυ στο λιμάνι. Την Τρίτη ραντεβού με το περιοδικό για το επόμενο τεύχος, από το απόγευμα μέχρι το βράδυ άρθρα και σκέψεις. Το βράδυ στο λιμάνι. Την Τετάρτη επιτέλους τα δευτερόλεπτα έχουν λιγοστέψει και πηγαίνω κάθε φορά και πιο νωρίς για να την πάρω από το σχολείο. Με έχουν μάθει, όταν φτάνω δεν κοιτάνε πια, ξέρουν ότι είμαι εγώ. Έτσι λένε…
…
…
…
