Ένας πόνος ...μαχαιριά

Είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Πρώτα από όλα είμαι καλά! Δηλαδή 'σαλτάρισα' την βδομάδα που μας πέρασε και το πλήρωσα με το σαββατοκύριακο στο κρεβάτι γιατί αποφάσισα μια βδομάδα μετά την εγχείρηση να καλύψω όλες τις εκκρεμότητες των τελευταίων μηνών αλλά ...είμαι ευδιάθετος, αυτή είναι η μοναδική λέξη που μπορώ να σκεφτώ, σε σημείο που έχω ξεκινήσει και τα προσχέδια για την έκθεση, αυτό είναι σημείο μέτρησης για τη γενικότερη διάθεση μου, εδώ γελάμε ασυγκράτητα!!!

Η περιπέτειά μου σύμφωνα με τον τρελό γιατρό που με χειρούργησε τελείωσε. Τώρα που το θυμήθηκα, εκτός από τον τρελό γιατρό και παππάς που με βάφτισε ήταν τρελός και το θυμήθηκα χάρις σε ένα comment που έκανε ο Yannis_h στο προηγούμενο post! Το τρελό είναι ότι το ξέραν χρόνια και η γιαγιά μου και η θεία μου αλλά μου το κρατήσανε μυστικό γιατί φοβόντουσαν ότι θα το πάρω ...στραβά! Ο άνθρωπος πέθανε στο Δαφνί μετά από χρόνια εγκλεισμού και όταν μου το είπαν είχαν το ύφος ...παιδί μου μην το πάρεις στα σοβαρά!!! Και βέβαια το πήρα στα σοβαρά γιατί αυτό εξηγούσε πολλά πράγματα!

Τώρα πόσα πράγματα και κατά πόσο αυτά που συνέβησαν μας αλλάξανε ή καλύτερα αλλάξανε εμένα είναι νωρίς ακόμα να σας πω και βέβαια μία εγχείρηση δεν σημαίνει ότι τελείωσε το όλο πανηγύρι απλά σήμανε την αρχή του τέλους μιας δοκιμασίας που μας τυράννησε για πάνω από ένα χρόνο και είχε το κόστος της και για μας και για όσους την ζήσανε από κοντά μας. Σε αυτό το ότι κάποιοι το ζήσανε μαζί μας θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά μιας και η απόσταση πολλές φορές δυσκόλευε τα πράγματα. Ενώ πολλές φορές εμείς τρέχαμε σε νοσοκομεία με εμένα να έχω χάσει το λογαριασμό από που έτρεχε αίμα ή που πονάω, φίλοι και ο κλειστός μου κύκλος το μαθαίνανε όταν είχα βγει από το νοσοκομείο και αυτό πολλές φορές μόνο όταν μας ξέφευγε και μετά βέβαια όλοι ζούσαν την αγωνία ή την ανακούφιση όταν εμείς είχαμε ήδη περάσει στο επόμενο πρόβλημα που δε μπορούσαμε να μεταδώσουμε μέσα από ολιγόλεπτα μηνύματα. Υπήρξαν και άλλες φορές που εγώ δεν άντεξα το ψυχολογικό βάρος και λύγισα και τότε εγώ με την Κάτρη απλά κλειδωνόμασταν στον μικρόκοσμό μας, πολλές φορές ακόμα και κρυβόμενοι ο ένας από τον άλλο.

Το αύριο λοιπόν που βρισκόμαστε σήμερα σημαίνει ότι πρέπει να επουλώσουμε και πληγές σαν αυτές. Η Κάτρη έχει πει αναρίθμητες φορές τις τελευταίες μέρες ότι σε όλη την περιπέτεια, ακόμα και σε κάποια φάση που εγώ είχα αρχίσει να χάνω το κουράγιο μου δεν ένιωσε ότι κάτι δραματικό θα συμβεί μέχρι την ημέρα της εγχείρησης, που τη χαρακτηρίζει συνέχεια σαν τη χειρότερη μέρα της ζωής της, μέχρι να με δει ξύπνιο και να της μιλάω. Ίσως γιατί οι γιατροί είχαν κάνει τόσο μεγάλη ιστορία με αυτή την εγχείρηση και το θέμα του διαβήτη που τελικά την είχαν τρομάξει.

Βέβαια, και εδώ κολλάει το ανέκδοτο, το βράδυ που είχα συνέλθει τελείως μου είπε ότι τις πρώτες ώρες ανησύχησε μήπως είχε συμβεί κάτι με το μυαλό μου γιατί τα πρώτα δέκα λεπτά ρώτησα ...έντεκα φορές αν είναι καλά η Δάφνη και ζήτησα ...σουβλάκι!!! Αυτό με κάνει να φαίνομαι ...κοιλιόδουλος τουλάχιστον, αλλά όπως είπε και ο Γιάννης οι έντεκα αναφορές μου στη Δάφνη και μια σε σουβλάκι θα έπρεπε να την κάνουν σίγουρη ότι όλα πήγαν καλά και όχι να ανησυχεί για την πνευματική μου υγεία!

Τα λέω μαζεμένα και μπερδεμένα; Λοιπόν ας επιστρέψουμε στα σημαντικά Όπως είπα και στο προηγούμενο post ο χειρούργος είναι σίγουρος ότι με καθάρισε για τα καλά χωρίς να χρειαστεί να πειράξει κανένα σημαντικό όργανο ή όπως στην περίπτωση του συκωτιού κάτι που δεν θα αναπληρωθεί μόνο του και με ταχύτητα. Το ειρωνικό είναι ότι ανακάλυψε την αιτία του πόνου που ξεκίνησε όλη αυτή την ιστορία και που τελικά δεν έχει τίποτα να κάνει με όσα προέκυψαν στη συνέχεια. Το καλό βέβαια είναι ότι ο συγκεκριμένος πόνος λειτούργησε σαν συναγερμός και σε τελική φάση βοήθησε πολύ. Πριν σας πω όμως για τον πόνο μια μικρή σημείωση που έχει να κάνει και με μία τηλεφωνική συζήτηση που είχα πριν από λίγες μέρες. Όπως είπα και προηγουμένως το πόσο μας άλλαξε ή καλύτερα πόσο με άλλαξε αυτή η ιστορία θα δείξει τους επόμενους μήνες η πιθανώς τον επόμενο χρόνο μιας και είναι αρκετές οι πληγές που πρέπει να επουλώσουμε και βέβαια η τόσο στενή σχέση που απόκτησα με τους γιατρούς θα διαρκέσει τουλάχιστον για δύο χρόνια ακόμα με συχνά τεστ και αναλύσεις για να σιγουρευτούμε ότι όλα τελειώσαν. Ήδη με έχουν προγραμματίσει για σειρά εξετάσεων μέσα στον Ιούνιο. Νομίζω το κυριότερο είναι ότι απόκτησα συνείδηση για κάτι που αδιαφόρησα πάνω από είκοσι χρόνια και πρέπει να μάθω να ζω μαζί του και να το φροντίζω γιατί οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες και για μένα και για τους γύρω μου. Εδώ μιλάω για τον διαβήτη. Αυτή τη στιγμή παίρνω ινσουλίνη αλλά σύντομα θα μπορέσω να σταματήσω τη συχνότητα που την παίρνω, το σημαντικό όμως είναι ότι θα μπορούσα να είχα αποφύγει ακόμα και αυτή τη διπλή δόση που παίρνω αυτή τη στιγμή σε ημερήσια βάση αν είχα προσέξει κάποια πολύ απλά πράγματα. Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να το γυρίσω σε σταυροφορία για το διαβήτη, απλά όσοι από εσάς έχετε κάποιες ενδείξεις απλά ενημερωθείτε, υπάρχουν ακόμα και στο ίντερνετ τρόποι να ενημερωθείτε για τα συμπτώματα και ξέχωρα από τις οδηγίες στιλ, κόψε το τσιγάρο και όλα θα πάνε καλά, υπάρχουν απλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να να βοηθήσετε τον εαυτό σας. Αυτό ναι ήταν ένα σκληρό μάθημα που πήρα και αν είχα κάνει ορισμένα πράγματα για να προφυλάξω το εαυτό μου αυτό δεν θα άλλαζε σε τίποτα τις περιπέτειες και τα ταξίδια που έζησα, κάθε άλλο!

Ένα δεύτερο μάθημα που πήρα είχε να κάνει με θέματα διατροφής. Ειλικρινά ποτέ δεν φαντάστηκα πόσο κακό μερικά 'καθημερινά' πράγματα μπορούν να κάνουν στην υγεία μας, πράγματα που αν τα αποφεύγουμε στη συχνότητα που τα καταναλώνουμε δεν θα μας λείψουν και όμως το κακό που μας κάνουν είναι οδυνηρά προσθετικό και ανόητα καταστροφικό. Οι στενοί μου φίλοι ξέρουν ότι δεν αγγίζω ποτέ ζαμπόν ή ζαμπονοειδή προϊόντα και αυτό χάρης σε μια επίσκεψη που έκανα πριν από μια εικοσαετία σε εργοστάσιο παραγωγής ζαμπονοειδών. Και φανταστείτε ότι το συγκεκριμένο εργοστάσιο εθεωρείτο πρότυπο και υπερμοντέρνο. Ίσως η αντίδρασή μου να ήταν και να είναι λίγο ακραία και να μην έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο παραγωγής και του τι υλικά χρησιμοποιούν αλλά και με το ότι πέρασα και από τους ...στάβλους. Αυτό που θέλω να πω είναι από τότε έκοψα το ζαμπόν και ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω νιώσει την παραμικρή επιθυμία για ζαμπόν ή ότι ζαμπονοειδές. Αυτό μπορεί να είναι μια άλλη ιστορία, σημασία έχει όμως ότι υπάρχουν γύρω μας δεκάδες προϊόντα που δεν τα χρειαζόμαστε ούτε καν στη διασκέδαση μας αλλά τα υπερκαταναλώνουμε ακόμα και στις πιο προσωπικές μας στιγμές.

Ένα ακόμα πράγμα που συνειδητοποίησα με όλη αυτή τη περιπέτεια είναι ότι πέρασα σε μια τρίτη φάση της ζωής μου, όχι δεν νιώθω ότι γέρασα αλλά νομίζω ότι συμβιβάστηκα περισσότερο με την ιδέα ότι μεγάλωσα. Φαντάζομαι η μορφή της ζωής που έζησα αφ' ενός και ο ερχομός της Δάφνης την ώρα που οι περισσότεροι συνομήλικοι μου έχουν παιδιά σε ηλικία ...γάμου με κράτησαν μακριά από την ...ηλικία μου. Ίσως πρέπει να συμβιβαστώ κι εγώ με την ιδέα ότι τα ...ράσα δεν κάνουν τον παπά και να αλλάξω στιλ ...ξυρίσματος!!!

Για να επιστρέψουμε όμως στον πόνο που με τυράννησε τόσο καιρό θα πρέπει να σας θυμίσω κάτι, όσοι διαβάζετε καιρό αυτό το blog θα ξέρετε για το πρόβλημα προσανατολισμού που έχω και για το ότι με έχει βάλλει αρκετές φορές σε μπελάδες. Ακόμα θα πρέπει να σημειώσετε ότι ο κόσμος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει αλλάξει συγκλονιστικά σε αυτό που γνώρισα εγώ όταν ταξίδευα στην νοτιοανατολική Ασία. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80 η νοτιοανατολική Ασία δεν ήταν προορισμός εξωτικών διακοπών αλλά εμπόλεμη ζώνη μεταξύ Ρώσων, Αμερικανών και Κινέζων που δοκίμαζαν στρατηγικές, επηρεασμούς και όπλα με όργανα και θύματα πάντα τους ντόπιους. Το Hong Kong δεν ήταν εμπορικό κέντρο, ούτε κοσμοπολίτικο αλλά κέντρο λαθρεμπορίου και κάτι σαν ελεύθερη ζώνη με τους Κινέζους και τους Ρώσους από τη μια πλευρά και τους Εγγλέζους με τους Αμερικάνους από την άλλη και στη μέση τους ντόπιους που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν Βρετανικά ή Καναδικά διαβατήρια για να ξεφύγουν την μέρα που θα επιστρέφαν οι Κινέζοι. Παρ' όλη την Αγγλική κυριαρχία το Hong Kong έχει Πορτογαλικό παρελθόν και αυτό ήταν πιο ορατό στον 'κλώνο' του Hong Kong μέσα στη Κίνα, το Macau. Το ονόμασα κλώνο αλλά το πιο σωστό θα ήταν η διαβολική δίδυμη αδελφή του Hong Kong μιας και σίγουρα ήταν γένους θηλυκού και εάν και το Hong Kong ήταν κέντρο εγκλήματος, πειρατών, λαθρεμπορίου και κατασκόπων στη πραγματικότητα ωχριούσε μπροστά στο Macau. Το Hong Kong δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την Χολιγουντιανή έκδοση του Macau.

Βέβαια σήμερα μιλάμε για μια βιομηχανική πόλη με έντονη παρουσία εταιριών υφάσματος με εξαγωγές σε όλο το κόσμο και με ένα καθεστώς ανάλογο αυτού του Hong Kong, ημιανεξάρτητο. Και τότε υπήρχε αυτή η σχέση ημιανεξαρτησίας αφενός γιατί μπορούσαν οι Κινέζοι να παίξουν τα κατασκοπευτικά τους παιχνίδια χωρίς να δεσμεύονται από την ...κρατική επιτήρηση, οι δορυφόροι τους να εμπορεύονται όλα τους τα προϊόντα, κυρίως ναρκωτικά και όλοι οι άλλοι να παίζουν παιχνίδια κατασκόπων σε ένα μέρος που ο πλειοδότης κερδίζει. Θα σας πω άλλη φορά περισσότερα αλλά όσο τρελό κι αν ακούγεται οι Νοτιομερικάνοι κυριαρχούσαν σε αυτά τα παιχνίδια σαν ...αντιπρόσωποι ή παίζοντας σε πολλαπλά ταμπλό.

Τώρα από ότι καταλάβατε το να μην περάσω εγώ από το Macau είναι συνώνυμο του ...αδύνατου και αφού εξασφάλισα την απαραίτητη βίζα σφραγισμένη από τους Βρετανούς και τους Κινέζους αναχώρησα για τριήμερη παραμονή στο Macau. Η πρώτη μέρα δεν είχε τίποτα εντυπωσιακό, η συνηθισμένη εξερεύνηση στο κέντρο της πόλης, αν ταξιδεύετε σε αυτά τα μέρη ή σκοπεύετε να τα επισκεφτείτε σας συνιστώ κόμπρα στη σκάρα όσο αποκρουστικό ακούγεται τόσο απολαυστική είναι στη πραγματικότητα και τέλος έδυσε ο ήλιος και οι σκιές ζωντάνεψαν. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά καταλαβαίνετε ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν ζητάς κουτάλι για να φας μακαρόνια, ούτε ζητάς το κρέας μισοψημένο, ελπίζω να έγινα κατανοητός ότι αν πιστεύεις ότι θα το παίξεις τουρίστας καλύτερα να πας στη Μάλτα ή στη Σιγκαπούρη και όχι σε τέτοια μέρη. Τέλος πάντων μετά από αρκετό αλκοόλ και μερικά δολάρια που αλλάξαν χέρια ανακάλυψα ότι το παζάρι ήταν σε ένα προάστιο του Macau γύρω στα πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο προς την πλευρά των πορτογαλικών μοναστηριών. Το παζάρι ξεκινούσε μετά τις έντεκα το βράδυ και το γνωστό τρίκυκλο ποδήλατο που έχετε δει σε φωτογραφίες είναι το μέσο μεταφοράς. Η υπόδειξη ήταν ότι θα βρεις ότι θέλεις! Φυσικά αυτό το ...ότι θέλεις με τίποτα δεν περίμενα να το δω στο σημείο που το είδα.

Για να κάνω την ιστορία σύντομη το επόμενο βράδυ βρέθηκα στο παζάρι. Επειδή τα χρόνια αλλοιώνουν ή παραμορφώνουν τις αναμνήσεις δεν ξέρω κατά πόσο η περιγραφή μου θα είναι ακριβής αλλά φανταστείτε μια τεράστια αλάνα με διάφορα μεγέθη οχημάτων και δεκάδες τύπους να τα περιτριγυρίζουν φανερά οπλισμένοι με ότι πιο σύγχρονο για την εποχή μπορείτε να φανταστείτε. Για να σας δώσω να καταλάβετε όσοι έχετε γνώση από όπλα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δει Μ16 μόνο στα χέρια Αμερικάνων στρατιωτών, σε εκείνη την αλάνα είδα τα αντίστοιχα με διόπτρα και σκόπευτρα λέιζερ και με τις έξτρα γεμιστήρες, οπλισμό από την Τσεχοσλοβακία μέχρι την Χιλή. Από περίστροφα μεγέθους ...γυναικείου μέχρι πυραύλους εδάφους αέρος από την Κίνα και την Ρωσία. Σε επίπεδο ναρκωτικών υπήρχε ...και του πουλιού το γάλα!!! πως μπαίνεις σε ένα σουπερμάρκετ και σου δίνουν να δοκιμάσεις το τάδε γαλλικό παραδοσιακό τυρί ...κάτι τέτοιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή απλά παρατηρούσα περπατώντας ανάμεσα στους αγοραστές και φυσικά δεν είχα φωτογραφική μηχανή! Τότε ήταν που έχασα τον προσανατολισμό μου. Ίσως να φταίγανε τα φώτα που έβλεπα ή κάποια κίνηση, δεν ξέρω τι τράβηξε την περιέργεια μου αλλά μετά από καμιά εκατοσταριά μέτρα σε ένα χωματόδρομο δίπλα σε σκοτεινές παράγκες βρέθηκα σε μια άλλη αλάνα με τέσσερα πέντε φορτηγά αλλά με πολύ περισσότερο κόσμο μαζεμένο. Σε ένα από αυτά τα φορτηγά ένας εμφανώς Αμερικάνος και από την εμφάνιση και από την προφορά διαφήμιζε το εμπόρευμα του παράλληλα με μερικούς Κινέζους. Το εμπόρευμα ήταν κορίτσια όχι μεγαλύτερα από δεκατριών χρονών που ήταν στριμωγμένα στο σκεπαστό σημείο του φορτηγού ολόγυμνα και κάθε τόσο ένας άλλος Αμερικάνος, ο βοηθός του τραβούσε και από ένα έξω για να το δείξει στους υποψήφιους αγοραστές. Το να διαβάζεις για ένα σκλαβοπάζαρο όσο ζωντανή και να είναι η περιγραφή δεν έχει καμία σχέση με το να το βλέπεις να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Κοριτσάκια κοκαλιάρικα, βρώμικα και λιγδωμένα, πολλά με ξυρισμένα κεφάλια τρέμοντας από το κρύο να στέκονται στη μπάρα του φορτηγού καθώς ο έμπορας έδειχνε το σώμα του φροντίζοντας να προβάλει το μέγεθος του στήθους σε κάποιες που θα πιάναν πιο καλά λεφτά ή κάνοντας τες να σκύψουν για καλύτερη προβολή. Επειδή πολλές φορές αναρωτιόμαστε πόσο στοιχίζει η ανθρώπινη ζωή υπήρχαν δύο κατηγορίες, αυτή των μη σχηματισμένων κοριτσιών και όσο πιο μικρές φαινόντουσαν τόσο πιο ακριβές ήταν, οι τιμές φτάναμε και 800 δολάρια και η άλλη κατηγορία αυτών που ήταν καλοσχηματισμένες παρά το νεαρό της ηλικίας και φτάναν και τα 1000 δολάρια μιας και ήταν σχεδόν έτοιμες για πορνεία. Για όσους από εσάς δεν έχετε ακόμα καταλάβει ο αγοραστής έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου σε αυτά τα άμοιρα πλάσματα και το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά δολοφονείται τις πρώτες ημέρες αν όχι ώρες της 'αγοράς' ικανοποιώντας τα βίτσια των απάνθρωπων αγοραστών. Όλα αυτά τα κορίτσια είναι ναρκωμένα σε τέτοιο σημείο ώστε δεν έχουν καμία επίγνωση του τι τους συμβαίνει εκείνες τις στιγμές και μέσα στις πρώτες ώρες της σκλαβιάς τους έχουν ήδη γίνει χρήστες ναρκωτικών.

Λοιπόν κάπου εκεί έχασα κι εγώ τον έλεγχό μου. Ίσως αυτό που με έσπρωξε να ήταν η συζήτηση ή καλύτερα το παζάρι που έκανε ένας Ευρωπαίος με τον Αμερικάνο έμπορα, ίσως ... ίσως ...δεν ξέρω, υπήρχαν πολλά ίσως αλλά ξαφνικά όρμισα στη ράμπα με σκοπό δεν ξέρω απλά ήθελα να χτυπήσω τον Αμερικάνο χωρίς να μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα είναι πολύ μπερδεμένα, ένιωσα κάτι παγωμένο στη μέση μου στο ύψος του αφαλού, θυμάμαι ότι έπιασα τα πόδια του Αμερικάνου και έπεσε κάτω ενώ την ίδια στιγμή ο βοηθός του με χτύπαγε στο κεφάλι με κάτι σκληρό. Μετά ένιωσα ότι κυλιόμουν σε νερό αν και δεν θυμόμουνα νερά πουθενά και μετά έψαχνα να βρω το φως! Δεν ξέρω πόσες ώρες μετά συνήλθα, δεν ξέρω καν αν ήταν ώρες ή λεπτά αλλά ακόμα ήταν σκοτάδι και τα φορτηγά και οι άνθρωποι είχαν χαθεί, απλά ήμουν μόνος μου ξαπλωμένος σε κάτι υγρό και κάτι σκυλιά με κοιτούσαν περίεργα.

Δεν ξέρω αν πόναγα, δεν ξέρω αν ένιωθα τίποτα αλλά έπιασα το μαχαίρι που βρισκόταν στη κοιλιά μου καρφωμένο και ξέρω ότι θα σας φανεί τρελό αλλά αυτό που σκέφτηκα ήταν κάτι που μου είχαν μάθει στο στρατό, ο λόγος που τραβάς την ξιφολόγχη είναι για να πάρει η πληγή αέρα και να αρχίσει η αιμορραγία που μπορεί και να οδηγήσει στο θάνατο. Έτσι άφησα το μαχαίρι στη πληγή και άρχισα να σέρνομαι προς τα φώτα που μπορούσα να διακρίνω έχοντας τα σκυλιά να με ακολουθούν από κοντά. Δεν έχω ιδέα πόσο μακριά έφτασα αλλά το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι το πρόσωπο ενός Κινέζου στρατιώτη και το επόμενο το πρόσωπο μιας νοσοκόμας να μου ανακοινώνει ότι εκτός από δύο μαχαιριές, έξη σπασμένα πλευρά, τον δεξί μου αγκώνα και το αριστερό μου πόδι συν μερικά δάχτυλα είχα αποκτήσει και μια βαριά διάσειση από χτυπήματα στο κεφάλι. Με παρέμβαση του Αγγλικού προξενείου σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Hong Kong.

Όταν λοιπόν κλείσανε αυτή τη πληγή και δεν ξέρω τι άλλο κάνανε σύμφωνα με τον Φιλανδό γιατρό δεν με καθαρίσανε καλά, έτσι το αίμα δημιούργησε σε δύο σημεία κάτι σαν θρόμβους εκτός των οργάνων και γι αυτό και δεν μπορούσαν να ανιχνευτούν και με τα χρόνια σκλήρυναν με αποτέλεσμα να ενοχλούν κάποια όργανα και σταδιακά να ξεκινήσουν οι πόνοι που απλά συνέχεια χειροτέρευσαν με ακόλουθο ότι συνέβει πέρσι το χειμώνα.

Κάτι λοιπόν από το τρελό μου παρελθόν έγινε μετά από εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια η αιτία να ανακαλύψουμε κάτι που πραγματικά απειλούσε τη ζωή μου και ίσως αυτό να απαντάει στο εάν έχω μετανοιώσει για όσα έχω κάνει ή αυτά που πέρασα τον τελευταίο καιρό με κάναν να αναθεωρήσω μερικά πράγματα. Όσο τρελό κι αν ακούγεται ...ευτυχώς που έκανα ότι έκανα και μάλλον αυτό δεν βοηθάει καθόλου στο να μετανιώσω για το παρελθόν μου.

Αυτά τα ...πολλά για σήμερα γιατί μάλλον σας κούρασα με τις ιστορίες μου. Ευχαριστώ πολύ για τα μηνύματά σας, δεν έχω απαντήσει στα προηγούμενα που αφήσατε στο τελευταίο post αλλά ξέρετε ...τι σκέφτομαι ...και την αγάπη μου! Σας ευχαριστώ πολύ!

Y.Γ. Παρασύρθηκα από τις αναμνήσεις κι ξέχασα να σημειώσω ότι το υγρό που ήμουν 'ξαπλωμένος' ήταν το αίμα μου και μετά μου είπαν ότι έχασα πολύ και ήμουν τυχερός που με βρήκε ο στρατιώτης και δεύτερο η ιστορία έχει συνέχεια αλλά επειδή αυτό έχει γίνει πολύ μακρύ post θα την βάλω στο επόμενο!