Οι εντιμότατοι φίλοι μου Νο3

Μια κραυγή και μια λέξη πολύ συνηθισμένη στη Φιλανδία και ασχολείται με την ανατομία του γυναικείου σώματος ήταν τα πρώτα πράγματα που άκουσα από την Μαρί την πρώτη φορά που την είδα στο μηνιαίο περιοδικό που συνεργαζόμουν εκείνη την περίοδο. Το γραφείο μου και πιο συγκεκριμένα ή καρέκλα μου ήταν πλάτη με τη θέση που καθόταν και έτσι δεν μπορούσα να την δω μόνο την ακούσω.

Για το συγκεκριμένο περιοδικό νομίζω ότι έχω ξαναμιλήσει, η λογική ήταν, ποιος θα προσλάβει έναν ξενόγλωσσο δημοσιογράφο ή οτιδήποτε άλλο με ειδίκευση στα ΜΜΕ, ελάτε εδώ να σας γνωρίσουν πρώτα και μετά θα δείτε πόσο εύκολα θα γίνεται γνωστοί, ελάτε κι εγώ έχω όλες τις γνωριμίες και τα μέσα να σας τακτοποιήσω. Στο μεταξύ δούλευες για το περιοδικό τσάμπα. Τώρα τι σημαίνει δούλευες για το συγκεκριμένο περιοδικό ήταν μεγάλη ιστορία γιατί δεν υπήρχε ακριβώς ...περιγραφή δουλειάς, από το κουβάλημα των περιοδικών μέχρι το καθάρισμα των γραφείων και το στήσιμο του περιοδικού ήταν μέσα στις υποχρεώσεις του καλού δημοσιογράφου, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβανόταν ο ιδιοκτήτης. Εκεί μέσα κατάλαβα για πρώτη φορά κάτι που στη συνέχεια έγινε θέμα σε πολλές έρευνές μου. Οι χειρότεροι εκμεταλλευτές των ξένων είναι άλλοι ξένοι.

Και ο συγκεκριμένος κύριος είχε απλώσει τα δίχτυα του και σε μια σειρά από Φιλανδικά κέντρα για να βρίσκει ανάλογα θύματα και στο Φιλανδικό πληθυσμό και βέβαια πολλά άτομα ερχόντουσαν και από το Φιλανδικό ταμείο ανεργίας, βλέπετε ο κύριος έπαιρνε λεφτά από το ταμείο γιατί 'εκπαίδευε' κόσμο στα ΜΜΕ! Και βέβαια σιγά-σιγά ενώ ήσουν εκεί να γράφεις κείμενα έβρισκες τον εαυτό σου να διορθώνεις τα κείμενα από τις ταινίες του – ήθελε και να τις εξαγάγει στην Αγγλία – μέχρι να παίρνεις τηλέφωνα για διαφημίσεις. Και τον Asa εκεί τον πρωτογνώρισα.

Η ημέρα που με έφερε στο αμήν με τον Asa ήταν ένα βράδυ και αφού ο Asa είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα μοιράζοντας με ένα αυτοκίνητο που κόλλαγε συνέχεια περιοδικά σε βιβλιοθήκες και καφετέριες μετά στην ...πρεμιέρα που έδινε ο εκδότης σε ένα από τα αποτυχημένα φιλμ του εκμεταλλευόμενος την οικονομική κατάσταση του Asa του ζήτησε να κάνει τον ...σερβιτόρο στο μπουφέ που ακολούθησε. Όταν η βραδιά τελείωσε και με τον Asa κομμάτια, ο κύριος εκδότης μπαίνοντας στην μπεμπέ του ευτυχισμένος από την επιτυχία της βραδιάς πέταξε στον Asa το αντίστοιχο ποσό των είκοσι ευρώ! Το μέρος που γινόταν η εκδήλωση ήταν γύρω στα δέκα χιλιόμετρα από όποια στάση, έτσι ο Asa θα χρειαζόταν αν δεν ήμασταν εκεί εκείνη τη στιγμή και κάποιοι άλλοι, τουλάχιστον εικοσιπέντε ευρώ σε ταξί για να πάει κοντά σε κάποια στάση. Τέτοια αγνή συμπεριφορά και να σκεφτεί κανείς ότι τότε ο συγκεκριμένος εκδότης είχε κλείσει δέκα χρόνια που ήρθε σαν μετανάστης στη Φιλανδία!

Τέλος πάντων, μου βγήκε και λίγο θυμός εδώ αλλά με τον συγκεκριμένο έχω πολλά ...χρωστούμενα! Η Μαρί λοιπόν είχε έρθει να δουλέψει στο συγκεκριμένο γραφείο σταλμένη από το ταμείο ανεργίας. Επειδή εγώ από την πλευρά μου δεν πέρναγα από εκεί κάθε μέρα και όταν πέρναγα δεν ήταν απαραίτητα εργάσιμες ώρες, την γνώρισα την τρίτη βδομάδα που δούλευε εκεί, για την ακρίβεια δεν μας σύστησε κανένας απλά την χιλιοστή φορά που άκουσα την συγκεκριμένη λέξη να βγαίνει από το στόμα της γύρισα να την δω και φυσικά πλησίασα και της συστήθηκα. “Α, ώστε εσύ είσαι ο Έλληνας;” Τώρα αυτό δουλεύει παράξενα με μένα, ίσως γιατί το έχω ακούσει και κάτω από συνθήκες που δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω και ...διασκεδαστικές. Τη συνέχεια θα δυσκολευτώ να την περιγράψω αλλά θα προσπαθήσω.

Η Μαρί έχει ένα παράξενο τρόπο να κάθεται, βάζει τα πόδια της κάτω από το σώμα της στο κάθισμα της καρέκλας και κάπως μαζεύεται έτσι ώστε όταν σηκώνεται να έχει την αίσθηση ότι παρακολουθείς μία κόμπρα να απλώνεται, γιατί βλέπετε ή Μαρί είναι ένα και εβδομήντα πέντε, χωρίς τακούνια! Η Μαρί φοράει και τακούνια που σε κάνουν να νιώθεις σαν τα ανθρωπάκια στην ιστορία του Γκιούλιβερ! Η Μαρί ήταν Emo πριν από τους Emo, μαύρο κορακί μαλλί με την φράντζα να της κρύβει αιώνια το ένα μάτι και να σε κάνει να θέλεις να την τραβήξεις για να σιγουρευτείς αν κοιτάζει εσένα, με ισχυρό μαύρο makeup, μαύρο μάτι, μαύρο κραγιόν και μαύρα νύχια, ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα και με καμιά δεκαριά σκουλαρίκια να φυτρώνουν από παντού! Πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι έχει και μια σειρά από τατουάζ με πιο καταπληκτικό ένα με το πρόσωπο της κόρης της στο μπράτσο της, η Μαρί βλέπετε είναι και αυτό που λέμε, ανύπαντρη μητέρα.

Τώρα δεν ξέρω από που να αρχίσω γιατί όλα μου έρχονται ταυτόχρονα. Με τον πατέρα της μικρής, Iida το όνομά της, συζούσε στο Tampere για έξη μήνες. Όταν ανακάλυψαν ότι είναι έγκυος η μεν Μαρί αποφάσισε ότι αυτό το παιδί ήθελε να το κρατήσει, ο δε πατέρας ανακάλυψε ότι ήθελε να παντρευτεί και να γίνει επίσημα πατέρας. Έτσι ο άνθρωπος πήρε λουλούδια και ανθοδέσμη και την πήρε τηλέφωνο να συναντηθούν σε κεντρικό εστιατόριο. Η Μαρί δεν πήγε στο ραντεβού και το παλικάρι μετά από μια ώρα αναμονής πήγε στο σπίτι για να ανακαλύψει ότι η Μαρί ...είχε αλλάξει κλειδαριές!!! Η Μαρί μετά από σειρά τηλέφωνα του είπε ότι σαν πατέρας και βέβαια είχε δικαίωμα να αναγνωρίσει το παιδί και βέβαια θα έπρεπε να περνά όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο μαζί του αλλά ...εκείνης της φαινόταν πολύ ρηχός και ανόητος για σύντροφος και ότι ...τέλος πάντων αυτά και αν ήθελε μπορούσε να πάει κάποια μέρα να μαζέψει τα πράγματα του!

Τώρα εσείς βέβαια δεν ξέρετε την Μαρί και φαντάζεστε ορμόνες και δεν ξέρω τι άλλο, εγώ που την ξέρω σας βεβαιώνω ότι εννοούσε την κάθε λέξη και βέβαια δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής! Έτσι η Μαρί στα δεκαεννιά της έγινε μητέρα και όταν την γνώρισα εκείνο το μεσημέρι στο περιοδικό ήταν εικοσιεπτά χρονών. Είχε ήδη πάρει το πτυχίο νομικής με ειδικότητα στο Ευρωπαϊκό δίκαιο και επειδή δεν την εμπνέουν οι δικαστικές αίθουσες αποφάσισε να σπουδάσει δημοσιογραφία. Εμπνέαν, παράξενη λέξη αλλά για την Μαρί η έμπνευση είναι τρόπος ζωής. Ότι κάνει το κάνει γιατί την εμπνέει. Γιατί βλέπετε μετά από μήνες έμαθα ότι η Μαρί είναι γνωστή συγγραφέας στη Φιλανδία που γράφει με ψευδώνυμο και αρνείται να δείξει τον πραγματικό της εαυτό στα βιβλία της ή στα ενημερωτικά του εκδοτικού οίκου που εκδίδει τα βιβλία της. Τα βιβλία της έχουν κάνει ρεκόρ πωλήσεων – πάντα για τα Φιλανδικά μέτρα, - κυρίως στην ανατολική Φιλανδία, μιας και η Μαρί γράφει για τη ζωή της σε στιλ Μπουκόφσκι, για όσους τον θυμούνται, σε τοπική προφορά! Παράλληλα και παρ' όλες τις προσφορές – κάποιες οικονομικά πραγματικά θα την σώναν – συνεχίζει να εκδίδει τα βιβλία της με ένα τοπικό μάλλον τυπογραφείο παρά εκδοτικό οίκο κάπου στην ανατολική Φιλανδία!

Γιατί βλέπετε το αιώνιο πρόβλημα της Μαρί είναι τα λεφτά. Αρνείται κάθε μορφής βοήθεια και παλεύει πάντα μόνη της. Έτσι βρέθηκε στο περιοδικό, σταλμένη από το ταμείο ανεργίας, μιας και το αντικείμενο ήταν πιο κοντά στις σπουδές της. Τώρα αυτό το “Α, ώστε εσύ είσαι ο Έλληνας;” με ξάφνιασε και κάπως με έκανε να ξαναγυρίσω στη δουλειά μου αλλά σε δύο βδομάδες είχαμε την ευκαιρία να δουλέψουμε μαζί σε μια έρευνα που έκανα για το περιοδικό σε σχέση με του ξένους που υπηρετούν στο Φιλανδικό στρατό. Οι Φινλανδοί όπως ακριβώς και στην Ελλάδα υπηρετούν υποχρεωτικά με αυτό να είναι η μόνη ομοιότητα. Στο Φιλανδικό στρατό υπηρετούν αρκετοί ξένοι τα τελευταία χρόνια με την αύξηση των ξένων σε σημείο ότι έχουν δημιουργηθεί δύο διμοιρίες, μία στο Ελσίνκι και μία κάπου στα Ανατολικά που η γλώσσα είναι τα ...Αγγλικά! Μην σας κάνει εντύπωση, υπάρχουν και νεαροί Αμερικάνοι με Φιλανδικές ρίζες που έρχονται μετά από απαίτηση των δικών τους να υπηρετήσουν για να κρατήσουν τις ρίζες τους ή όπως σε περίπτωση ενός Έλληνα με μητέρα Φιλανδή που προτίμησε να υπηρετήσει εδώ από τον Ελληνικό στρατό. Υπάρχουν βέβαια ακόμα δύο στοιχεία, μέχρι πριν από λίγα χρόνια στη Φιλανδία δεν μπορούσες να έχεις διπλή υπηκοότητα και έτσι για να πάρεις το Φιλανδικό διαβατήριο έπρεπε και να υπηρετήσεις και τέλος τα παιδιά όλων των ξένων. Η εικόνα ενός στρατοπέδου με μία διμοιρία ...ξένων είναι αρκετά περίεργη και παραδέχομαι ότι με όλες τις αναμνήσεις μου από τον Ελληνικό στρατό το διασκέδασα!

Εκείνη λοιπόν την περίοδο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την Μαρί καλύτερα. Με τη γνωστή της μέθοδο η Μαρί προσπάθησε να με σοκάρει και έτσι μια βραδιά γυρνώντας από μια σειρά συνεντεύξεις με ρώτησε αν ήθελα μια μπίρα. Για να πω την αλήθεια χρειαζόμουν μια μπίρα και το μυαλό μου πήγε στο Ιρλανδέζικο παμπ που μαζευόμουν με τις σκούρες δερμάτινες πολυθρόνες. Αμ δε! Μήπως κατά τύχη έχετε δει ταινία του Καουρισμάκι; Ο Καουρισμάκι είναι Φιλανδός σκηνοθέτης, στιλ Αγγελόπουλος στις καλές του στιγμές όχι στις υπναλέες του, που έχει κινηματογραφήσει την Φιλανδική ψυχή. Είναι ο σκηνοθέτης που δείχνει τον Φιλανδό πέρα από κινηματογραφικά τρικ και φτιασίδια, χωρίς την εξευρωπαϊσμένη πλευρά του που υπάρχει στις μεγαλουπόλεις. Οι ταινίες του είναι συχνά μελαγχολικές και μιλάνε για αδιέξοδα πολύ ρεαλιστικά. Ένα από τα χαρακτηριστικά που αρέσει τουλάχιστον σε μένα, στις ταινίες του Καουρισμάκι είναι η χρησιμοποίηση φυσικών και καθημερινών σημείων, όπως τα παμπ της γειτονιάς, τους χώρους που κυκλοφορούν οι αλκοολικοί και ότι πιο λούμπεν στοιχείο. Αν δεν έχετε δει ταινία του σας τις συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η Μαρί λοιπόν όταν έλεγε για μια μπίρα εννοούσε ένα μέρος βγαλμένο μέσα από τις ταινίες του Καουρισμάκι. Τόσα χρόνια μετά και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια. Το πάτωμα τσιμέντο με σκορπισμένο παντού πριονίδι! Το μπαρ μικρό και ο μπάρμαν σαφώς μεθυσμένος. Μπίρα μόνο Karhu (σημαίνει αρκούδα στα Φιλανδικά και κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ότι χειρότερο έχω πιει!) Τα τραπεζάκια και οι πάγκοι που ήταν σκορπισμένοι μέσα στον στενόμακρο χώρο όλα βαμμένα με πράσινη λαδομπογιά με τις πινελιές να φαίνονται πεντακάθαρα και κάποιους μαύρους λεκέδες που δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω τι ήταν. Μην φανταστείτε τώρα ότι ο μπάρμαν καταλάβαινε αγγλικά ή ότι είχε την καλή μπίρα κριμένη περιμένοντας μας. Οι θαμώνες, μια παρέα γύρω στα ογδόντα αλλά που μετά από λίγο καταλάβαινες ότι ήταν το πολύ σαραντάρηδες αλλά το πολύ αλκοόλ τους είχε μεταλλάξει, τέσσερις άντρες και δύο γυναίκες. Όσο και να προσπαθούσα δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά η Μαρί μου εξήγησε ότι μιλάγανε για την ...εφορία και τις επιστροφές που περιμένανε. Παραδίπλα ένα ερωτευμένο ζευγαράκι της ίδιας ηλικίας και στην ίδια κατάσταση μέθης και μετά μια κυρία που χόρευε έχοντας βγάλει την μπλούζα της και έχοντας μείνει μόνο με το σουτιέν. Η μουσική ...καραόκε!

Σε ένα τοίχο μια μεγάλη οθόνη τηλεόρασης που έδειχνε τους στοίχους τραγουδιών, suomi pop και ένας τύπος αξύριστος και μάλλον άπλυτος τα τελευταία χρόνια τραγουδούσε το eye of the tiger στα ...Φιλανδικά! Ξέρω ότι θα δυσκολευτείτε να το καταλάβετε, αλλά ήταν ...μαγεία! Σε λίγο η παρέα κάτι ρώτησε την Μαρί και εκείνη κάτι τους είπε που το μόνο που κατάλαβα ήταν το 'Έλληνας' και σύντομα βρεθήκαμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, μετά από μια επίσκεψη ταυτόχρονα στην τουαλέτα προστέθηκε και το αναψοκοκκινισμένο ζευγαράκι με την κυρία να έχει μείνει μόνο με το σουτιέν. Η άλλη συνέχιζε να τραγουδάει και να χορεύει με τη συνοδεία ντουέτου μιας και είχε προστεθεί και δεύτερος τραγουδιστής πριν από λίγο ανάλογα μεθυσμένος.

Για όσους δεν ξέρω, και εδώ μάλλον θα πρέπει να αφαιρέσω τους γνωστούς Σουομέζους και όσους κατοικούν Φιλανδία ή έχουν επισκεφτεί το Zetor, Suomi pop είναι κάτι μεταξύ Ολύμπιανς του Πασχάλη και Άντζελα Δημητρίου πριν γίνει ...λαϊκή τραγουδίστρια. Σε αυτό προσθέστε και ότι ξένη επιτυχία μεταφρασμένη στα Φιλανδικά και όλα μαζί τοποθετήστε τα χρονικά κάπου μεταξύ εξήντα και εβδομήντα, τότε που έκανε θραύση η suomi pop! Ελπίζω να καταλάβατε!

Λοιπόν το βράδυ τελείωσε μετά τις δύο με εμένα να σκέφτομαι που βρίσκομαι, σε ποια χώρα, σε ποιο πλανήτη, να έχω τραγουδήσει στα ...Φιλανδικά Beatles και την Μαρί τελείως μεθυσμένη να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Ευτυχώς οι ταξιτζήδες σε αυτή τη χώρα είναι συνηθισμένοι.

Για δύο μήνες γνώρισα κάθε παρόμοιο μέρος από εδώ μέχρι το Tampere, και όχι μόνο. Παράλληλα άρχισα να γνωρίζω και τους φίλους της Μαρί, ένα παράξενο συνονθύλευμα από φίλους, πρώην και νυν εραστές, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και επιπέδου οι περισσότεροι χωμένοι για τα καλά στο αλκοόλ σε σημείο που δεν πήγαινε παρά κάτω. Βρέθηκα σε γκαράζ συναυλίες πανκ και ανάμεσα σε εθνικιστές τυπάδες που θελαν να σκοτώσουν κάθε Ρώσο που περπατούσε σε αυτή τη χώρα, από αναρχικούς που θελαν να σπάσουν στο ξύλο γραββατομένους μέχρι ποιητικές βραδιές σε ένα αχυρώνα λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ελσίνκι. Η Μαρί οδηγούσε και εγώ ακολουθούσα σε ένα κόσμο που με παρέσερνε όλο και πιο πολύ!

Χρειάστηκε μια επαγγελματική υποχρέωση που με κράτησε μακριά από το Ελσίνκι για δέκα μέρες περίπου για να καταλάβω τι συνέβαινε. Μέσα σε δύο μήνες είχα κι εγώ μεταλλαχτεί. Χωρίς να κάνω τίποτα με την Μαρί κόντευα χωρίς κανένα καλό λόγο να καταστρέψω αυτό που με την Κάτρη είχαμε στήσει με τόσο κόπο. Η Κάτρη μου είχε εμπιστοσύνη και όταν έλεγα ότι με την Μαρί ήμασταν απλά φίλοι το καταλάβαινε, αλλά υπήρχαν όλα τα άλλα που μας φθείραν. Δεν έχω ιδέα πως έγινε, απλά έγινε την δεύτερη μέρα που ήμουν εκτός σε μια βόλτα που έκανα στη πόλη που βρισκόμουν και αντί να βρω ένα μέρος να πιω ήρεμα ένα καφέ εγώ έψαχνα για το πιο άθλιο μέρος να πιω μπίρα! Και ήταν λες και είχα στο μυαλό μου ακριβώς την εικόνα αυτού που έψαχνα. Επιστρέφοντας ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι ιδιαίτερο, η Μαρί είχε έτσι κι αλλιώς προχωρήσει σε ένα νέο κύκλο και από τότε μείναμε πολύ στενοί φίλοι. Δεν συναντιόμαστε πολύ συχνά αλλά μιλάμε τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Και όταν λέμε μιλάμε εννοούμε για πάνω από μια ώρα. Βλέπετε την ίδια εποχή συνέβη και κάτι άλλο.

Η Μαρί χρειάστηκε να διακόψει το 'επαγγελματικό' της μέλλον με το συγκεκριμένο περιοδικό γιατί έπρεπε να χειρουργηθεί. Φυσικά το αλκοόλ και ο τρόπος που ζούσε την είχε καταστρέψει. Ένα βράδυ καθίσαμε σε ένα πάρκο μέχρι τις πέντε το πρωί, όπου και μου είπε για όλη της τη ζωή, για τα θέλω της και τα όνειρά της. Μου είπε όλα αυτά που τόσα χρόνια έθαβε μέσα της και δεν είχε ποτέ πει σε κανέναν, γιατί την τρόμαζαν.

Έφυγε από το σπίτι της στα δεκαεπτά γιατί το βράδυ των γενεθλίων της στο πίσω μέρος του σπιτιού της την βίασε ο καλύτερος φίλος του αδερφού της, όπως είπε και η ίδια ...δώρο γενεθλίων! Ο πατέρας δεν άντεξε την αλκοολική μητέρα και έφυγε την ίδια εποχή και ενώ όλοι περιμένανε ότι το σοκ θα άλλαζε την μητέρα τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Ούτε και ήξερε πως τα είχε καταφέρει μέχρι τώρα και η μία ιστορία ερχόταν μετά την άλλη σαν ποταμός, η μια πιο θλιβερή από την άλλη. Γι' αυτό η Μαρί έπαιρνε έμπνευση από τους άλλους, γιατί ήθελε να ξεφύγει από τις δικές της ιστορίες. Για την υγεία της δεν είχε μιλήσει σε κανέναν άλλο πέρα από εμένα και μια παιδική της φίλη από το χωριό. Μου την είπε γιατί μου είχε εμπιστοσύνη ότι ούτε κήρυγμα θα έκανα, ούτε θα προσπαθούσα απλά θα ήμουν κοντά της όταν με χρειαζόταν. Και ήμουν.

Η Μαρί έχει ένα προσωπικό τρόπο να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της, περπατάει. Περπατάει χιλιόμετρα με ένα σταθερό βηματισμό και ταχύτητα. Εκείνο το πρωί που εγώ γύρισα σπίτι μετά από όσα μου είχε πει εκείνη περπάτησε τριάντα χιλιόμετρα. Η θεραπεία και οι εγχειρήσεις αποδείχτηκαν πρόκληση για τους γιατρούς της, μιας και δύο φορές έχασε τη θεραπεία γιατί ήταν ...μεθυσμένη ή κοιμήθηκε κάπου με κάποιον και δεν το θυμήθηκε!

Μέσα σε όλα αυτά φαντάζομαι θα αναρωτιέστε τι γίνεται με την Iida. Η Iida είναι μια χαρά, η Μαρί μέσα σε όλη αυτή τη τρέλα είναι μια καταπληκτική μάνα και η Iida της έχει μεγάλη αδυναμία. Ο πατέρας της την βλέπει συχνά, παντρεμένος και με ένα ακόμα παιδί, και έχει προτείνει συχνά στην Iida να μείνει μαζί του. Ούτε καν να το σκεφτεί η μικρή, αλλά θα το καταλάβετε μόνο αν τις δείτε μαζί. Μακάρι εγώ με τη γυναίκα μου να έχουμε την ίδια σχέση με την Δάφνη με αυτή που έχει η Μαρί με την Iida. Είμαι και το καμαρώνω, από τους αγαπημένους της φίλους γιατί ζωγραφίζω και ποτέ δεν αντιμετώπισα σαν παιδί που τα πάντα συζητούνται μπροστά της σαν να είναι αόρατη και αδιαφορώντας για τα πόσα καταλαβαίνει. Είναι πανέξυπνη, καταπληκτική μαθήτρια και αθλήτρια και τώρα τελευταία και ηθοποιός μιας και την είδα σε σχολική παράσταση. Κάποια στιγμή της γνώρισα την Δάφνη και με συγκίνησε πολύ ο τρόπος που την αγκάλιασε και η δήλωση, αυτή είναι η μικρή μου αδερφή. Στη Μαρί έχω υποσχεθεί ότι αν συμβεί κάτι θα προσέχω την Iida κι ας μην είμαι ...ο νονός της!

Η Μαρί γράφει συνέχεια, γράφει σε χαρτοπετσέτες, σε post-it, σε χαρτάκια. Μετά παίρνει την μικρή και χάνεται για δυο τρεις βδομάδες στο χωριό της μάνας της κάπου στα ανατολικά στα σύνορα με την Ρωσία. Εκεί με τη βοήθεια μιας κοπέλας από την εκτυπωτική εταιρία τα μαζεύει όλα τα γραπτά της και τα κάνουν βιβλίο. Έχει κυκλοφορήσει δύο βιβλία και από ότι μου έχουν πει είναι περίεργα και κατατάσσονται στην post-punk λογοτεχνία πράγμα που σημαίνει ότι είτε έχει φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς. Πάντως όλοι συμφωνούν ότι η χρήση της ντόπιας προφοράς είναι εντυπωσιακή και αυτό από μόνο του τα κάνει αξιόλογα. Το τελευταίο της βιβλίο δεν μου το δίνει ούτε θέλει να το έχω γιατί είναι εμπνευσμένο από κάτι που ...έχω γράψει και φυσικά δεν μου λέει τι! Της έχω εξηγήσει ότι δεν με πειράζει και ότι και να 'ναι της το χαρίζω, έτσι κι αλλιώς πολύ πιθανό για κείνη να το έγραψα! Η συνηθισμένη της απάντηση έχει να κάνει με σημείο της γυναικείας ανατομίας!

Η Μαρί είναι πολύ στενή μου φίλη και νομίζω ότι θα παραμείνει για πολύ έτσι, βλέπετε τους φίλους μου τους αποδέχομαι με τα καλά τους και τα ελαττώματά τους όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά και γι αυτό τουλάχιστον επιδερμικά με τους πολλούς φίλους μου έχω πολύ λίγα κοινά. Παρά μέσα υπάρχει όμως αυτό το κάτι άλλο που δεν ξέρω πως λέγεται, ίσως χημεία, επικοινωνία, σεβασμός, αγάπη και πολλά άλλα ίσως και όλα μαζί και ταυτόχρονα που μας έχει ενώσει για δεκαετίες πια ακόμα κι όταν συναντιόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο σπάνια πια!

Η Μαρί αυτή την εποχή δουλεύει σε μια κινηματογραφική εταιρία και την έχει καταβρεί. Πριν από μερικούς μήνες μετακόμισε κιόλας από ένα πολύ θλιβερό μέρος που έμενε κοντά στο κέντρο του Ελσίνκι. Παλεύει βέβαια ακόμα με την υγεία της αλλά όσο δύσκολο κι αν είναι να το καταλάβετε αυτή είναι ζωή που έχει επιλέξει, αν κάποιοι την ακολουθούν είναι με δικό τους ρίσκο και ευθύνη. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ...εδώ όταν με χρειάζεται!

**************************

Για άλλη μια φορά δεν μπορώ να βάλω φωτογραφία, ίσως κάποια μέρα!