Όταν πρήζονται τα χείλια

Πριν από λίγες ώρες όταν μπήκα στο σπίτι η Κάτρη έτρεξε αμέσως και με ρώτησε αν είμαι καλά, είπε ότι είμαι πολύ χλωμός και ότι τα ...χείλια μου είναι πρησμένα. Φυσικά η Κατρη έχει την μόνιμη ανησυχία ότι μου την στήσανε πάλι μιας και τα τελευταία χρόνια η λίστα των ...θαυμαστών μου έχει αυξηθεί θεαματικά αλλά τίποτα από αυτά δεν είχε συμβεί.

Στο χολ του σπιτιού όπως και στα περισσότερα φιλανδικά σπίτια έχουμε το χώρο για τα μπουφάν και τα παπούτσια και φυσικά έναν ολόσωμο καθρέφτη για να τα καλύπτει. Έτσι είδα ότι τα χείλια μου ήταν πραγματικά πρησμένα και αμέσως κατάλαβα γιατί ώρες τώρα είχα αυτή την έντονη αίσθηση αίματος στο στόμα μου αν και την είχα δικαιολογήσει τελείως διαφορετικά. Βλέπετε όταν νευριάζω δαγκώνω τα χείλια μου μια συνήθεια που παρατηρήσαμε ότι έχει πάρει και η Δάφνη.

Το μεσημέρι που μας πέρασε, χρησιμοποιώντας μια γνωριμία από την περίοδο που δούλευα για την τέως πρωθυπουργό, ένα ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας επισκέφτηκα το σχολείο στην Τούσουλα, που έγινε το κέντρο όσων δραματικών εξελίχτηκαν χτες το μεσημέρι. Παλιά συνήθεια να θέλω να δω πράγματα με τα μάτια μου που με έχει βάλει σε μπελάδες μερικές φορές.

Η διπλή πόρτα που οδηγεί στο μεγάλο χολ προς τις διάφορες αίθουσες και γραφεία ήταν σπασμένη με την μισή να είναι στο πάτωμα στραβωμένη σαν να ήταν κάποιος ξαπλωμένος και κυρτός από πόνο, αλλά αυτό είναι η φαντασία μου και τα παιχνίδια που μου παίζει μερικές φορές. Πέντε μέτρα μετά ένα εσωτερικό παράθυρο που κοιτάζει στη τραπεζαρία του συγκροτήματος. Το παράθυρο ραγισμένο σε πολλά σημεία με τρεις πεντακάθαρες και ολοστρόγγυλες τρύπες τις δυο πολύ κοντά τη μια στην άλλη και την τρίτη λίγο πιο χαμηλά. Αν δεν με είχε σταματήσει ο φίλος αστυνομικός θα είχα βάλει το δάχτυλο μου μέσα στη μια για να σιγουρευτώ ότι δεν ήταν η φαντασία μου. Κατά λάθος κλότσησα ένα παπούτσι, μποτάκι αθλητικό σαν αυτά που φοράνε οι μπόξερ, μικρό μέγεθος, κόκκινο χρώμα.

Κόκκινο χρώμα, τότε αισθάνθηκα για πρώτη φορά το αίμα στο στόμα μου αλλά και πάλι δεν ήταν η φαντασία μου, στα αριστερά μου στον ίδιο στενό διάδρομο η πρώτη κόκκινη κηλίδα. Όχι δεν ήταν κόκκινη κηλίδα ήταν μια μικρή φιλανδική λίμνη με τα βαθιά να έχουν πιο σκούρο χρώμα σχεδόν μαύρο και τα ρηχά πιο ανοιχτό χρώμα σχεδόν πορφυρό. Στο τοίχο υπάρχουν αίματα και τρύπες από ...σφαίρες. 200 σφαίρες είχε μαζί του αλλά κανένας δεν είναι σίγουρος ακόμα πόσες χρησιμοποιείσαι.

Τι έχω κάνει λάθος; Όταν έγινε το γεγονός με τον νεαρό που ανατίναξε τον εαυτό του μέσα στο εμπορικό κέντρο πριν από τρία χρόνια και πάρα λίγο να σκοτώσει άλλους πενήντα τουλάχιστον που γλιτώσανε από καθαρή τύχη είχα φωνάξει, είχα φωνάξει με κάθε τρόπο ότι δεν φταίει ο καιρός, ούτε το σκοτάδι αλλά ότι έπρεπε να ψάξουμε λίγο περισσότερο. Τι κάναμε; Τίποτα!

Σήμερα όλη μέρα όλοι μας διαβάζουμε μηνύματα στα φιλανδικά forum, μηνύματα που ...συγχαίρουν έναν δεκαοκτάχρονο που ...άνοιξε το δρόμο για την καινούργια τάξη. Σε ένα χώρο μόλις εκατό μέτρα από το σχολείο κάποιοι έχουν ανάψει κεριά και έχουν αφήσει ανάλογα σημειώματα για τον ...μάρτυρα.

Κάποιος έχει γράψει, θα έρθει δεύτερος και τρίτος και τέταρτος και κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Ποιοι θα καταλάβουν; Τι δεν μπορούμε να δούμε; Τι είναι αυτό που χάσαμε, παραλείψαμε, δεν είδαμε; Μια ώρα αργότερα κατά την έξοδο μας γνώρισα την παιδοψυχολόγο που είχε στείλει το υπουργείο για να βοηθήσει, στην υπόδειξη μου ότι ένας δεκαοκτάχρονος μπορεί να έχει δίπλωμα οδήγησης, δίπλωμα οπλοφορίας και δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται μου απάντησε ότι ναι μεν η Φιλανδία είναι τρίτη σε ποσοστά οπλοφορίας σε όλο το κόσμο αλλά αυτό είναι κομμάτι του φιλανδικού ψυχισμού και της σχέσης που έχει ο Φιλανδός με το δάσος και τη φύση κάτι που φυσικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ...δεν είμαι Φιλανδός!!! Μου είπε ακριβώς αυτά που έγραφε και ο δεκαοκτάχρονος στο μανιφέστο του και η αίσθηση του αίματος έγινε πια πολύ δυνατή στο στόμα μου.

Αυτή τη στιγμή κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ μου με ένα γεμάτο ποτήρι koskenkorva και προσπαθώ να καταλάβω που έχω κάνει λάθος. Κάθε μέρα γράφω κατά μέσο όρο τρία άρθρα, μερικές φορές παίρνω επιστολές για άρθρα μου από χώρες που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι διαβάζουν κάτι δικό μου και έχω δει γραπτά μου σε γλώσσες που δεν έχω καμιά πιθανότητα να διαβάσω. Σε δυο μήνες ετοιμαζόμαστε να εκδώσουμε το Ovi junior, ένα περιοδικό μόνο για παιδιά αλλά για ποια παιδιά, παιδιά που οπλοφορούν; Παιδιά που μπορούν να γράψουν μανιφέστα μίσους; Για παιδιά που ζουν μόνο στη φαντασία μας και δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα; Τι κάνω λάθος; Μήπως δεν φωνάζω αρκετά δυνατά;

Μάλλον χρειάζομαι άλλο ένα ποτήρι και ένα τσιγάρο αυτή τη στιγμή ...αυτή θα είναι μια πολύ δύσκολη βραδιά!