Μια ...πονεμένη παρουσίαση

Καλησπέρα, έλειψα για λίγο αλλά ένας πόνος, αυτός ακριβώς ο ίδιος πόνος που ξεκίνησε όλη μου την περιπέτεια τον Μάρτιο που μας πέρασε αποφάσισε ότι έπρεπε κάπως να μου υπενθυμίσει ότι δεν είμαι ακόμα έτοιμος.

Ύπουλα την Κυριακή που μας πέρασε και σιγά-σιγά αυξανόμενος με έφτασε την Τρίτη πια στο νοσοκομείο, όπου και ξεκίνησε το παιχνίδι, ποια φλέβα έχει μείνει χωρίς τρύπα. Δεν ήταν και πολλές αλλά μην ανησυχείτε, τις βρήκαν όλες και ας υποστηρίζω θερμά τον αγώνα που δίνουν οι νοσοκόμες τους τελευταίους δυο μήνες στη Φιλανδία. Ευτυχώς με αφήσανε ελεύθερο προχτές αλλά όπως και κάθε άλλη φορά μου παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου και να ξαναρχίσω να λειτουργώ. Γι' αυτό και συγνώμη που δεν απάντησα σε μερικά τηλέφωνα.

Μέσα σε όλα αυτά όμως είχα και μια υποχρέωση για σήμερα το απόγευμα που απλά δεν υπήρχε περίπτωση να αναβάλω. Όπως σας έχω πει και σε προηγούμενα επεισόδια κατά περιόδους δίνω ομιλίες για σειρά από θέματα, από την οικογενειακή βια μέχρι το θέμα που ασχολήθηκα και για μεγάλη περίοδο, την κλειτοριδοτομή. Φυσικά τα ανθρώπινα δικαιώματα και θέματα ρατσισμού είναι μέσα στο πακέτο.

Για αυτές τις ομιλίες δεν έχω πρόβλημα στο που γίνονται και είναι τόσο σοβαρό το θέμα ώστε θα πήγαινα ακόμα και στα διαλείμματα αγώνων χόκεϊ αν με καλούσαν και συνήθως είναι συγκεντρώσεις άσχετες. Ειδικά όταν πρόκειται για συνέδρια η συμπόσια που έχουν σαν θέμα την τέχνη ή τον λόγο στο τέλος λίγο ανθρωπιστικό μήνυμα κολλάει, τουλάχιστον έτσι σκέφτονται οι διοργανωτές και εγώ βέβαια το εκμεταλλεύομαι. Υπάρχει βέβαια ακόμα ένας λόγος, το Ευρωπαϊκό συμβούλιο μέσω της Φιλανδικής κυβέρνησης χρηματοδοτεί μέρος των εξόδων αυτών των συνεδρίων, συμποσίων ή όπως αλλιώς τα λένε όταν στο πρόγραμμα τους συμπεριλαμβάνεται ένα παρόμοιο θέμα, φαντάζομαι κάτι παρόμοιο ισχύει και στην Ελλάδα. Έτσι έχω βρεθεί να μιλάω σε συναντήσεις συνδικάτων μέχρι τα εκατόχρονα σουπερμάρκετ και από ομοσπονδίες λιμενεργατών μέχρι την λέσχη συγγραφέων.

Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνάτε ποτέ είναι ότι το θέμα της κλειτοριδοτομής είναι ζωντανό, υπάρχει και ακμάζει σε σημείο πάνω από 85% μεταξύ κοριτσιών από δώδεκα μέχρι και δεκαέξι χρονών σε συγκεκριμένες εθνότητες στη καρδιά της πολιτισμένης μας Ευρώπης και ακόμα κι αν κερδίζουμε αυτό το 1% είναι πολύ σημαντικό και βέβαια κανένας γιατρός ή πόνος δεν υπάρχει περίπτωση να με σταματήσει.

Το σημερινό συνέδριο ήταν οργανωμένο από τον σύνδεσμο επαγγελματιών φωτογράφων που δουλεύουν σε εφημερίδες και περιοδικά, γινόταν σε συνεργασία με τη σχολή καλών τεχνών και παίρναν μέρος φοιτητές, φωτογράφοι και βέβαια κάποιοι επώνυμοι φωτορεπόρτερ με αποστολές όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Αφρική. Εγώ όπως συνήθως είμαι ο τελευταίο ομιλητής, άντε να τελειώνουμε, Παρασκευή είναι να πάμε για μπίρες! Δύσκολο ακροατήριο.

Στις περισσότερες περιπτώσεις μου δίνουν 40 λεπτά, σήμερα ήμουν τυχερός μου είχαν προγραμματίσει μια ώρα και αυτό που κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αρχίζω με μια εισήγηση που κρατάει γύρω στα 20 λεπτά και μετά να παροτρύνω τη συζήτηση. Τις περισσότερες φορές είμαι τυχερός και κάποιες έχει χρειαστεί να μας υποδείξουν ότι χρειάζονται την αίθουσα γιατί η συζήτηση έχει κρατήσει πάνω από δυο ώρες, το καλό να είσαι ο τελευταίος ομιλητής. Βέβαια μου έχει τύχει και η περίπτωση στο δεκάλεπτο να κάτσω κάτω γιατί όλοι κοιτούσαν τα ρολόγια τους, τώρα εδώ που τα λέμε ήταν αυτά τα καταραμένα εκατόχρονα του σουπερμάρκετ και το μόνο που δεν είχαν διάθεση ήταν να ακούσουν για την κλειτοριδοτομή.

Συνήθως ξεκινάω την παρουσίαση μου αυτοσυστηνόμενος και αστειευόμενος ότι είμαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για τους πρόσφυγες μιας και οι ρίζες μου απλώνονται σε τρεις ηπείρους και ο ίδιος έχω γίνει μετανάστης ...αγάπης, love refugee! Από τις αγαπημένες μου εκφράσεις μιας και το μεγαλύτερο μέρος των Ευρωπαίων και Αμερικανών μεταναστών σε αυτή τη χώρα ανήκουν σε αυτή ακριβώς την κατηγορία. Στη συνέχεια εξήγησα για τις ρίζες μου στην Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και την Αθήνα, ρίζες που δεν χάνονται στο χρόνο αλλά είναι πρόσφατες και τους εξηγούσα πόσο άκμασε ο Ελληνισμός σε αυτές τις χώρες όταν ήταν ελεύθερος και ένιωθε ισότιμος και παράλληλα με αφετηρία την Αλεξάνδρεια είχα αρχίσει να μπαίνω στην Αφρικανική ήπειρο όταν ...κάτι μου συνέβηκε!

Μπροστά μου είχα ένα ακροατήριο από πάνω από 100 άτομα, σε μια μισοφωτισμένη αίθουσα μιας και πίσω μου στην οθόνη από την αρχή της παρουσίασης μου είχαν αρχίσει να προβάλλονται εικόνες και φωτογραφίες, όλοι Φιλανδοί αν και πρέπει να υπήρχαν και μερικοί άλλοι Ευρωπαίοι κυρίως που όλοι είχαν τα ίδια παγωμένα μάτια.

Την ίδια στιγμή εικόνες άρχισαν να περνάνε μέσα από το μυαλό μου, εικόνες από την Αφρική που είχα γνωρίσει, από τα παιδιά του Σουδάν και της Ροδεσίας (έτσι λεγόταν τότε η σημερινή Ζιμπάμπουε), καταυλισμοί προσφύγων, το Ζαίρ και την Ουγκάντα και πάντα την Νότια Αφρική που είδα πριν από τη πτώση του Απαρτχάιντ!

Και όλοι αυτοί με κοιτούσαν ταυτόχρονα. Ήπια μια γουλιά από την πορτοκαλάδα που είχα μπροστά μου (όσοι με ξέρετε, ξέρετε ότι δεν πίνω ποτέ νερό) και μην έχοντας αίσθηση της ώρας έμεινα να τους κοιτάζω. Και για πρώτη φορά ένιωσα ότι αυτή η δύσμοιρη ήπειρος είναι ...τόσο μακρυά!

Βαθιά ανάσα, ξέρετε δεν ήρθα εδώ για να σας ζητήσω λεφτά. Ούτε περιμένω κανένα από εσάς να γραφτεί εθελοντής σε κάποια ομάδα του ΟΗΕ και να φύγει αύριο για το Νταρφούρ. Εδώ ήρθα για να σας πω τι συμβαίνει στο Νταρφούρ, τι συμβαίνει στο Χαρτούμ και στο Μογκαντίσου. Δεν θέλω να σας 'στριμώξω' υποχρεώνοντας σας να δείτε εικόνες από πεινασμένα παιδάκια, κάτι που όταν το βλέπετε στην τηλεόραση απλά αλλάζετε κανάλι. Εδώ ήρθα για να σας πω ότι όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και το πρώτο βήμα για να βοηθήσουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτό ακριβώς, ότι αυτά συμβαίνουν σε συνανθρώπους μας και τις περισσότερες φόρες υπεύθυνοι είναι άλλοι συνάνθρωποι μας.

Μην ανησυχείτε δεν ήρθα να σας κατηγορήσω για την μπίρα που θα πίνετε σε μια ώρα και την πίτσα που θα φάτε, ήθελα μόνο να σας πω ότι στη μια ώρα που θα τρώτε αυτή τη πίτσα και θα πίνετε αυτή τη μπίρα, 180 παιδιά θα πεθάνουν κάπου στην Αφρική, 20 παιδιά κάτω των δεκαπέντε θα πάρουν ένα αυτόματο και μια καλή δόση ηρωίνης και θα σκοτώσουν άλλα 20 παιδιά. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι αυτές οι άψυχες εικόνες που βλέπετε πίσω μου είναι παιδιά με όνομα που τα ξέρω και αυτή τη στιγμή δεν ξέρω αν είναι ακόμα ζωντανά, δεν ξέρω αν είναι καν θαμενα και δεν τα έχουν φάει τίποτα άγρια σκυλιά από αυτά που κυκλοφορούν στους δρόμους του Μογκαντίσου... σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή.

Ο Ιμπραήμ που βλέπετε σε αυτή τη φωτογραφία ήταν έντεκα χρονών, είχε βιαστεί επανειλημμένα για να γίνει ...άντρας και να πάρει το αυτόματο για να σκοτώνει τους κυβερνητικούς και αυτή είναι η Αϊσά, δεκαέξι χρονών ακολουθούσε τα κυβερνητικά στρατεύματα στις αποστολές τους κάνοντας την πόρνη για ένα πιάτο ρύζι. Η Αϊσά για να επιβιώσει από ότι μου είπε η ίδια είχε σκοτώσει ...πολλές φορές. Με μαχαίρι ακόμα και με τα ίδια της τα χέρια. Αυτή η Αϊσά είναι το κορίτσι της διπλανής σας πόρτας. Δεν το λέω για να δημιουργήσω κανένα δράμα, η Αϊσά έχει έρθει στη Φιλανδία και είναι ένα από τα κοριτσάκια από τη Σομαλία που βλέπετε στο μετρό να γυρνάει από το σχολείο. Η Αϊσά είναι εικοσιτεσσάρων χρονών σήμερα και υποκρίνεται ότι έχει πάθει αμνησία, ότι η ζωή της ξεκίνησε όταν πάτησε το πόδι της στη Φιλανδία.

Η φίλη μου η Σάϊντο, που μου λείπει πάρα πολύ, αυτή η πανέμορφη και αρχοντική κοπέλα πέρασε από την ίδια κόλαση.

Αλλά και η Αϊσά και η Σάϊντο ήταν τυχερές. Ο Ιμπραήμ και όλοι οι Ιμπραήμ αυτοί του κόσμου όμως που είναι; Νομίζετε ότι επειδή έφτασε στον καταυλισμό του Νταρφούρ σώθηκε; Μα κι εκεί είναι η ίδια κόλαση, βιασμοί, ναρκωτικά, οι κυβερνητικοί βασανιστές φύλακες και οι θύλακες επαναστατών που έχουν περάσει μέσα απλά συνεχίζουν το έργο που κάνουν και έξω.

Δεν θέλω να ζητήσω τα λεφτά σας, ούτε κάτι από τη ζωή σας, κι εγώ θα πάω για μια μπίρα μετά και αυτό το παντελόνι που φοράω αυτή τη στιγμή είναι καινούργιο. Ο Ιμπραήμ και η Αϊσά δεν αλλάξανε την καθημερινότητα μου, αλλάξανε τη ζωή μου. Δεν θέλω να κατηγορήσω τον Μπους ή την Χάλονεν απλά θέλω να σας πω ότι με την συμμετοχή σας αυτή τη στιγμή συμβάλετε και εάν όλοι νιώσουμε και συμβάλουμε με αυτό τον τρόπο τότε δεν θα υπάρχει Μπους και Μπλέρ! Κοιτάξτε την εικόνα αυτού του περήφανου άντρα που αγναντεύει τη ζούγκλα, κοιτάξτε πως κρατάει το ακόντιο, κοιτάξτε αυτή τη γυναίκα με πόση τρυφερότητα κρατάει το μωρό της, κοιτάξτε αυτά τα παιδικά πρόσωπα.

Θα με συχωρέσετε για την έκρηξη μου, αλλά νιώθω πολύ κουρασμένος και πολύ ταλαιπωρημένος αλλά πάνω από όλα κοιτάζοντας σας ήθελα πολύ να σας κάνω να καταλάβετε ότι το Σουδάν και η Σομαλία δεν είναι τόσο μακρυά όσο φαίνονται στο χάρτη, είναι μια σκέψη μακριά. Κάντε αυτή τη σκέψη και κάτι θα αλλάξει.

Και απλά επέστρεψα στη θέση μου. Χρειάστηκε να εξηγήσω τους λόγους της κούρασης μου για να με αφήσουν να φύγω μετά από δυο ώρες. Ίσως αυτή να ήταν η χειρότερη ομιλία που έχω κάνει ποτέ και δεν ξέρω αν είχε καν τη συνοχή που χρειαζόταν και δεν ήταν απλά μια έκρηξη συναισθημάτων, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι ίσως ένας από αυτούς καταλάβανε και σαν φωτογράφοι δεν θα τραβήξουν καλές φωτογραφίες αλλά αληθινές φωτογραφίες όπως μια ζωή προσπαθούσα να είναι οι δικές μου.

Καληνύχτα σας.

***************************

Η φωτογραφία είναι από το Rovaniemi πριν απο λίγες μέρες, μου την έφερε αγαπημένη ψυχή που πιστεύει οτι μόνο όταν μετακομίσω στη Λαπωνία θα γίνω καλά!!!