Αντίο

Πριν από λίγο από το τηλέφωνο έμαθα ότι η θεια που είχε γίνει ο λόγος να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια πέθανε! Είμαι μουδιασμένος από κάθε άποψη και το μόνο που θέλω είναι να περπατήσω. Σε δυο ώρες πρέπει να κάνω και το ραδιοφωνικό πρόγραμμα και δε ξέρω πως να ουρλιάξω πια. Και φυσικά δεν προλαβαίνω ...τίποτα πια!

Elegy

…Being innocent, he dreaded that he died

Hating his God, but what he was, was plain:

An old kind man brave in his burning pride.

The sticks of the house were his; his books he owned.

Even as a baby he had never cried;

Nor did he now, save to his secret wound.

Out of his eyes I saw the last light glide.

Here among the light of the lording sky

An old blind man is with me where I go

Walking in the meadows of his son's eye

On whom a world of ills came down like snow.

He cried as he died, fearing at last the spheres'

Last sound, the world going out without a breath:

Too proud to cry, too frail to check the tears,

And caught between two nights, blindness and death.

O deepest wound of all that he should die

On that darkest day. Oh, he could hide

The tears out of his eyes, too proud to cry.

Από ένα ποίημα του Dylan Thomas, που δεν εχω το κουράγιο να μεταφράσω.

«Μαμά, γιατί κλαίει ο μπαμπάς; Τι έχασε;»

Η κηδεία θα γίνει αύριο στις 6 και φυσικά ...δεν θα προλάβω για άλλη μια φορά! Αισθάνομαι τόσο κουρασμένος και θέλω τόσο να το βάλω στα πόδια!!! Μόνο που αυτή τη φορά εχω σπάσει και τον αστράγαλο μου. Ίσως καί κάτι μέσα μου να έσπασε...

Καλό ταξίδι Ντίνα! Καλή ξεκούραση!!!

Γιαννάκη κουράγιο!