Καλή σας μέρα!

Ξέρω ότι εξαφανίστηκα για λίγο, αλλά μια επαγγελματική υποχρέωση, μια ...περίεργη τιμή που μου έκανε ο Vanhanen, δυο χημειοθεραπείες και ...ένα μικρό ατύχημα με κράτησαν μακριά από το κομπιούτερ.

Αλλά για να ξεκινάμε από την αρχή. Σε γενικές γραμμές δουλεύω σαν ελεύθερος επαγγελματίας (η αγγλική λέξη, free lance εκφράζει καλύτερα το τρόπο που δουλεύω) που σημαίνει ότι πληρώνομαι με το κομμάτι ή την αποστολή που αναλαμβάνω ή καλύτερα δεν είμαι υπάλληλος κανενός με σταθερό μισθό. Νομίζω ότι οι περισσότεροι που κάνουν τη δουλειά μου κάπως έτσι δουλεύουν σε όλο το κόσμο. Παράλληλα με τα άρθρα μου, illustrations και τις γελοιογραφίες μου εχω και κάποιους ιδιωτικούς πελάτες , κυρίως μεγάλες εταιρίες με διεθνείς σχέσεις που με χρησιμοποιούν για να γραφώ είτε άρθρα σε ειδικευμένα περιοδικά ή ανακοινώσεις τους. Έτσι η ...μεγαλύτερη φιλανδική εταιρία (ονόματα δεν λέμε!!!) μου έκανε μια καταπληκτική πρόταση για ένα project που θα κρατήσει τρεις μήνες, μέχρι τον Σεπτέμβριο, με αντάλλαγμα ένα ποσό που μας έφερε ναυτία και σε μένα και στη γυναίκα μου!

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι τελευταίοι πέντε μήνες μας έχουν κατά κάποιο τρόπο γονατίσει οικονομικά και όπως καταλαβαίνετε ...τα λεφτά ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμασταν μπροστά στα τόσα εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε. Έτσι όταν διάβασα στη γυναίκα μου το mail που μου είχαν στείλει νιώσαμε ότι μόλις πιάσαμε το lotto – αν και είναι κωμικό γιατί όσο τρελό και να ακούγεται πρέπει να είμαστε οι μόνοι σε αυτή τη χώρα που ...δεν παίζουμε ποτέ lotto!!!

Το ποσό είναι τέτοιο που αγγίζει το απίστευτο, πληρώνει μέσα σε τρεις μήνες όλα τα έξοδα που κάναμε και παράλληλα αφήνει και ένα σεβαστό ποσό που θα κάλυψη μάλλον ...βιβλία και ταξίδια και ναι βρε γκρινιάρηδες πιθανώς και ένα ταξίδι στην Ελλάδα, αλλά αυτό αργότερα!!! Φυσικά η Δάφνη έχει κατοχυρώσει ήδη μεγάλο μέρος!!!

Το επόμενο νέο, όλα αυτά τα χρόνια που ζω στη Φιλανδία είμαι μέλος της ένωσης ξένων συντακτών πράγμα που σημαίνει ότι εχω μια σειρά από δικαιώματα όπως μισό εισιτήριο στα τρένα και μερικές φορές αν είμαι τυχερός κάποιες πρόσκλησης σε εκδηλώσεις. Για να πω την αλήθεια από πολύ μικρός ακολούθησα τη συμβουλή του Groucho Marx, δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω μέλος ενός κλαμπ που θα δεχόταν εμένα σαν μέλος!!! Από την άλλη πλευρά ο χώρος της δουλειάς μου απαιτεί συχνά νομική υποστήριξη και ο καλύτερος τρόπος να την έχεις είναι να είσαι μέλος του συνδικάτου που εκφράζει το χώρο σου. Και η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια που χρειάστηκα νομική βοήθεια σε όσα έμπλεκα, ειδικά σε θέματα μεταναστών.

Για να γίνεις μέλος της ένωσης ξένων ανταποκριτών τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα, η δημοσιογραφική ταυτότητα (από όποια χώρα) είναι απαραίτητη και τουλάχιστον πέντε δημοσιεύσεις στο χρόνο που έκανες την αίτηση. Το να γίνεις μέλος της ένωσης Φιλανδών συντακτών είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία και ομολογώ ότι θυμίζει και λίγο συντεχνία. Πρέπει να προταθείς από δυο μέλη της ένωσης όπου το ένα πρέπει να έχει πολύχρονη συμμετοχή και τουλάχιστον έξη δημοσιεύσεις σε τρία έντυπα το πρωτο τέταρτο του έτους που κάνεις την αίτηση. Γίνεται ένα συμβούλιο τεσσερεις φορές το χρόνο που κρίνει και ανάλογα εγκρίνει τις αιτήσεις.

Τα δικαιώματα της δημοσιογραφικής κάρτας πολλά. Μισό εισιτήριο σε όλα τα μεταφορικά μέσα συμπεριλαμβανομένων και αεροπορικών, ελευθέρας σε όλες τις εκδηλώσεις, συναυλίες, παραστάσεις κλπ. σε γενικές γραμμές ...όλες οι πόρτες ανοιχτές και βέβαια έχοντας πια πίσω σου μια πανίσχυρη ένωση που νιώθεις πολύ πιο ασφαλής σε πολλούς τομείς ακόμα και στους ορούς που πληρώνεσαι από ένα έντυπο μιας και η ένωση έχει τιμοκατάλογο. Τέλος πάντων ποτέ δεν είχα σκεφτεί να γίνω μέλος και με τίποτα δεν πέρασε από το μυαλό μου μέχρι που μια μέρα πήρα ένα γράμμα από την ένωση που μου ανακοίνωνε ότι μετά από ομόφωνη απόφαση του συμβουλίου και εισήγηση του πρωθυπουργού (μέλος της ένωσης για πάνω από δεκαπέντε χρόνια και κάποιο φεγγάρι πρόεδρος) γινόμουν μέλος και το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να στείλω κάποια απαραίτητα στοιχεία και κάποιες από τις δημοσιεύσεις μου.

Το τι αισθάνομαι είναι περίεργο. Από τη μια δεν θέλω να είμαι μέλος μιας κλειστής συντεχνίας και από την άλλη ...και μετά της απαραίτητες εξηγήσεις και με τον τρόπο που σκέφτονται οι Φιλανδοί, μεγάλη τιμή αυτή που μου έγινε μιας και θα είμαι ο πρώτος μη Φιλανδός υπήκοος που γίνεται μέλος της ένωσης και πιθανώς αυτό να ανοίξει τον δρόμο και για άλλους. Ίσως πάλι και να γερνάω και να απολαμβάνω αυτές τις μικρές τιμές που μου γίνονται και που πιθανώς στο παρελθόν να αντιμετώπιζα τελείως διαφορετικά, πράγμα που με τρομάζει και φοβίζει ακόμα πιο πολύ. Προς το παρών χτες απόλαυσα την συναυλία των Stones σε θέση που σχεδόν ακουμπούσα τον Jagger χωρίς να πληρώσω το πραγματικά υψηλό εισιτήριο και μια γρήγορη ματιά στις συναυλίες που ακολουθούν με έκανε ...μάλλον να ενθουσιαστώ!!!

Τώρα όσο άφορα τις θεραπείες. Όταν γυρίσαμε από τις δεκαπενθήμερες διακοπές μας ήμουν πραγματικά πολύ καλά και σε αυτό βέβαια είχαν συμβάλει και οι ‘κολλητοί’ μου που είχαν έρθει να μας δουν. Ήμουν τόσο καλά που άρχισα να ...γκρινιάζω! ξέρω ότι είναι δύσκολο να το καταλάβετε και είναι το ίδιο δύσκολο και για μένα να το εξηγήσω. Είχα κουραστεί τα μπράτσα μου να είναι γεμάτα τρύπες, είχα κουραστεί να μπαίνω στο νοσοκομείο και να αναγνωρίζω πρόσωπα και ιστορίες, είχα κουραστεί τις ναυτίες, τις υπνηλίες, τους πόνους, τις κράμπες και όλα όσα με συνοδεύσαν τόσο καιρό. Είχα ανάγκη να συνεχίσω να αναπνέω και έτσι ανακοίνωσα ότι ...δεν είμαι έτοιμος να συνεχίσω τη θεραπεία αλλά χρειαζόμουνα λίγο χρόνο. Για όσους ξέρουν τη γυναίκα μου ξέρουν ότι δεν είπε τίποτα απλά μετά από μια βδομάδα με πήρε ένα πρωί τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι την επομένη είχα ραντεβού με το νοσοκομείο και το κάλο που μου ήθελε να ήμουν έτοιμος!!! Έτσι ακολουθήσαν δυο χημειοθεραπείες. Ο γιατρός λέει ότι είμαι πολύ καλύτερα και οι εξετάσεις που θα ακολουθήσουν την επομένη βδομάδα θα δείξουν πως εννοούμαι αυτό το καλύτερα. Οι πόνοι έχουν ελαττωθεί αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί και βέβαια υπάρχει ακόμα και αυτή η μικρή επέμβαση που πρέπει να κάνω κάποια στιγμή όταν ...δυναμώσω!

Το δυναμώσω κολλάει σε όλα τα παραπάνω και το τελευταίο κομμάτι είναι ένας συνδυασμός όλων όσων συνέβησαν τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες.

Όπως σας είπα το τελευταίο καιρό και κάποιες ώρες την ημέρα τις περνάω σε ένα υπερμοντέρνο κτίριο, σε ένα γραφείο και με παρέα την διεθνή των ...Nerds και ένα project πραγματική πρόκληση για την εμπειρία μου που παράλληλα το διασκεδάζω. Κάποιο απόγευμα σε μια παρουσίαση πήγα στο πίνακα για να σχεδιάσω κάτι που προσπαθούσα να εξηγήσω όταν γλίστρησε ο μαρκαδόρος από το χέρι μου και στην ξαφνική κίνηση που έκανα να τον πιάσω άκουσα ένα ...κρακ! μετά από δυο ώρες και με τον πόνο να αυξάνεται ...λογαριθμικά όπως λέει και φίλος μου, βρέθηκα στο νοσοκομείο με ...σπασμένο τον αστράγαλο! Από ότι μου εξηγήσανε λόγο θεραπειών και γενικότερης ταλαιπωρίας τους τελευταίους μήνες κάτι που για κάποιον άλλον θα ήταν ένα άσχημο στραμπούληγμα για μένα έγινε σπάσιμο. Έτσι τις τελευταίες δέκα μέρες κυκλοφορώ με ...μπαστούνι!!!

Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν έγραφα. Χμμμ! Πέρασα μια μικρή κρίση του στιλ, καλά όλα σε μένα θα τύχουν, γιατί πάλι γμτ, παράλληλα συνέχισα να πηγαίνω στο γραφείο και να προσπαθώ να πείσω δεκάδες nerds ότι εγώ ανήκω σε άλλο πλανήτη άρα θα πρέπει να με αντιμετωπίζουν σαν εξωγήινο (οχι ότι εχω και κανένα παράπονο, το αντίθετο αλλά αν σκεφτείτε ότι και οι περισσότεροι θα μπορούσαν να είναι και ...παιδιά μου!!!) και βέβαια να κουβαλάω μόνιμα ένα μπαστούνι που σημειωτέων τα απογεύματα η Δάφνη χρησιμοποιεί σαν μπαστούνι το χόκεϊ!!!

Αυτά τα ολίγα, για τις διακοπές μου τώρα δεν θα σας πω πολλά, οι φωτογραφίες και η φαντασία σας ...αρκούν!!!

***********************

Όσοι θυμηθήκατε τα γενέθλια μου, σας ευχαριστώ πολύ... με τιμάει πολύ που θυμάστε τέτοια μικρά πράγματα!!!

***********************

Δεσποινακι ...τι νέο κι αυτό!!! Καλά αυτός ο λόγος είναι αρκετός να έρθω για λίγες μέρες στο νησί σου!!!
Ρωξάνη, πολλά πολλά φιλιά. Έχουμε τόσα να πούμε που μάλλον πρέπει να γίνει από κοντά!!!

***********************

Καλές διακοπές σε όλους σας, υπομονή σε όσους έχετε μείνει ακόμα στις πόλεις!!!