Γλυκέ μου Γιάννη,

Τις τρεισήμισι ώρες που χρειάσθηκα για να έρθω από το Ελσίνκι στην Αθήνα σκεφτόμουνα όλα αυτά που θα ήθελα να σου πω, και να είσαι σίγουρος ότι ήταν πολλά. Ήθελα να σου πω για τη μητέρα σου και να σε βεβαιώσω ότι όλα αυτά που για σένα είναι απλά ιστορίες από ένα μακρινό παρελθόν είναι όλα αλήθεια, ήθελα να σου πω για πάρτι με τους Beatles και καμπάνες παντελόνια που μόνοι μας ράβαμε τα λουλούδια με χρωματιστές κλωστές που κλέβαμε από την γιαγιά. Ήθελα να σου πω πως σε περιμέναμε να γεννηθείς και την ημέρα που γεννήθηκες.

Αλλά ύστερα όταν σε είδα να με περιμένεις στη πόρτα του σπιτιού σας, είδα έναν άντρα αποφασισμένο αν και πολύ κουρασμένο που δεν είχε καμιά σχέση με το τρυφερό μωρό που κράτησα πριν από πολλά χρόνια στην αγκαλιά μου λίγες μόλις ώρες μετά τη γέννηση σου.

Είναι τραγικό αλλά ώρες αφού ήρθα από αυτό το ταξίδι από την Αθήνα, επιτέλους στο σπίτι μου και στην αγκαλιά της κόρης μου, μετά από μια μακρινή βόλτα στο κοντινό μας δάσος με την Katri, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Καβάφης και αυτός ...μπερδεμένα. Σκέφτομαι το ταξίδι για την Ιθάκη που τόσο ονειρεύτηκε η μάνα σου, το ταξίδι για την Ιθάκη που τόσο θέλεις εσύ και τις Θερμοπύλες που και οι δυο σας ταχτήκατε να φυλάτε και δεν σου κρύβω ότι νιώθω ενοχή γιατί ίσως και εμείς, εγώ και ο Αντώνης δυο γενιές τώρα σας τάξαμε ακούσια να φυλάτε Θερμοπύλες ενώ εμείς διαλέξαμε – το διαλέξαμε τονισμένο – να ακολουθήσουμε τις σειρήνες μας και να χαθούμε στη περιπέτεια μιας Ιθάκης που πραγματικά ποτέ δεν θέλαμε να βρούμε.

Από τότε που έμαθες ότι αρρώστησα παίρνεις τουλάχιστον μια φορά τη μέρα τηλέφωνο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κουράγιο μου δίνεις, όταν σου είπα για πρώτη φορά ότι αρρώστησα ήσουν ο μόνος που δεν είπε ...πως έγινε αλλά το μόνο που είπες ήταν ...ωραία και τι κάνουμε τώρα; Και αυτό ήταν που χρειαζόμουνα. ακόμα και όταν τα πράγματα μπλέξανε άσχημα κάποια στιγμή πάλι εσύ μου είπες, τι κάνεις τώρα μη σε παίρνει από κάτω και την ίδια στιγμή εσύ έδινες ένα δικό σου αγώνα που εγώ δεν τον ήξερα.

Τώρα που ήρθα στην Αθήνα δεν κατάφερα τίποτα άλλο από το να βρίσκομαι στα ποδιά σου, εύχομαι να έδωσα κάποιες στιγμές χαράς στη Ντίνα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι ήμουν ανίκανος να κάνω τίποτα περισσότερο. Αλλά και πάλι εσύ τα έκανες όλα. Με έκανες να ντρέπομαι για τα πόσα λίγα μπορούσα να κάνω, για τα λίγα που έκανα και να αναρωτηθώ πόσα πραγματικά μπορούσα να κάνω ανεξάρτητα της κατάστασης μου, βλέπεις εσύ είσαι ο πιο γενναίος από όλους μας.

Το ταξίδι στη Λαπωνία ήταν μια ανάμεικτη ιστορία και πολλές του στιγμές ένιωσα σαν να ήταν ένας αποχαιρετισμός και που φρόντιζα να το κρατάω καλά μέσα μου, ρουφούσα τον αέρα με μια μόνο ελπίδα να τα καταφέρω να επιστρέψω όσο πιο σύντομα γίνεται. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο στην Αθήνα οι φίλοι μου, μου είπαν ότι φαίνομαι χλωμός και ξέρεις καλά τι σημαίνει αυτό το ...χλωμός. Όταν έφευγα το Σάββατο το πρωί ένιωθα ζωντανός. Σε πέντε μέρες είχα δει ανθρώπους που αγαπώ και που σημαίνουν πολλά για μένα, οχι οικογένεια με τη στενή της σημασία αλλά για μένα η οικογένεια, και ήταν σαν να μου έχουν δώσει ενέργεια. Όλη τους η αγάπη έγινε ενέργεια που με δυνάμωσε και είμαι σίγουρος ότι το ήξερες ότι θα γίνει αυτό και ότι αυτό ακριβώς χρειαζόμουνα.

Πριν από μια βδομάδα η αυριανή μέρα και οι χημειοθεραπείες που ξεκινάνε σε μερικές ώρες φαινόντουσαν αδιάβατο βουνό, όταν ξεκινούσα την προηγουμένη Δευτέρα το βράδυ δεν ήξερα καν αν ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Τη Δευτέρα το πρωί αστειευόμασταν με την Katri για το μπαστούνι που θα χρειαζόμουνα και δεν ήταν ...αστείο με δυσκολία πια περπατούσα, αυτή τη στιγμή όλα μοιάζουν σαν έναν ακόμη λόφο.

Έγραψα οικογένεια και θυμήθηκα την οικογένεια μας τα τελευταία εκατό χρόνια, όλες οι σαπουνόπερες μαζί, αδέρφια που δεν γνωρίζονται και άλλα που μισιούνται, αγάπη, ηρωισμός, έρωτες, απάτη και έγκλημα αγκαλιασμένα, αλλά εγώ έφυγα και τα κοίταζα όλα από μακριά, αφήνοντας εσένα και τη μητέρα σου να τα αντιμετωπίσετε, πολλές φορές ακόμα και να υπερασπιστείτε τις επιλογές μου σε άλλους που δεν θα έπρεπε καν να έχουν άποψη. Κάποια στιγμή είπες ότι θέλεις να ακολουθήσεις τον δρόμο μου και το είπες δυνατά, δεν θα μπορέσεις ποτέ να φανταστείς πόσο περήφανο με έκανες. Αυτό που θέλω να πιστεύω ότι πρόλαβα να σου πω αυτή τη φορά είναι ότι εσύ θα πετύχεις σε αυτό το δρόμο, το ξέρω, είμαι σίγουρος γιατί έχεις ένα προσόν μεγάλο, σου λείπει κάτι που δυστυχώς αφθονεί γύρω μας ακόμα και μέσα στην οικογένεια η τους ...γαμπρούς μας, το ντεμεκ.

Ξέρεις ότι χρόνια τώρα γράφω ένα βιβλίο, την τελευταία φορά που ήσουν εδώ διάβασες τα πρώτα κεφάλαια, τα προσχέδια. Χρόνια τώρα το παλεύω και χρόνια τώρα όλο το παρατάω και όλο το ξαναρχίζω. Τώρα ξέρω τι λείπει και το μοναδικό που σκέφτομαι τις τελευταίες ώρες είναι ότι τώρα θέλω να το γράψω και να το τελειώσω γιατί από αυτό το βιβλίο έλειπες εσύ. Δεν εννοώ τον χαρακτήρα, τον Γιάννη που ήθελα εγώ να βλέπω αλλά αυτόν τον υπέροχο Γιάννη που πραγματικά είσαι. Αυτόν τον γενναίο Γιάννη. Βλέπεις αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ο μόνος τρόπος που ξέρω, να το γράψω.

Λίγες ώρες πριν φύγω καθίσαμε παρέα στον άγιο Λάζαρο, σε μια πλατεΐτσα που έχει πολλές τραγικές στιγμές και άσχημες αναμνήσεις και για τους δυο μας, είπαμε πολύ λίγα αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα είπαμε όλα γιατί θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο ισχυρά από τη σχέση αίματος και που δεν θα καταλάβουν ποτέ όλοι οι άλλοι που μας περιτριγυρίσανε στο ονομα της οικογένειας αυτές τις μέρες με τις μικρότητες τους και τις μικροψυχίες τους.

Από την αρχή που ξεκίνησε η περιπέτεια μου, όλοι και οι γιατροί μου λένε ένα πράγμα, ότι τη μισή δουλειά πρέπει να την κάνω εγώ και πρέπει να στηριχτώ στη σκέψη της Δάφνης. Και προσπαθώ, αλλά δεν φτάνει γιατί ξέρω ότι, ότι και να συμβεί η Δάφνη είναι καλά και θα είναι πάντα καλά αλλά εσύ μου έδωσες την ευκαιρία να πάρω αυτό το κάτι άλλο που έλειπε για να πάρω δύναμη.

Γλυκέ μου γενναίε Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ. Κουράγιο μικρέ μου ήρωα στις μέρες και τις βδομάδες που σε περιμένουν.

********************************

Μπέσυ, Στέλιο, Γιάννη Ορέστη, Γιάννη, Αλέκα, Βαγγέλη εσείς είσαστε η ...άλλη μισή οικογένεια μου και θα σας δω σύντομα, μετράω της μέρες σαν φαντάρος. Μάγδα, Μιχάλη, Μάγδα, Πωλίνα, Έφη, Σταμάτη, Γιώργο, Νίκο, Μαίρη, Έλενα η αγάπη σας με τύλιξε και η ενέργεια σας θα με συντροφεύει από αύριο στον αγώνα που δίνω. Σας ευχαριστώ.