Καλημέρα
Απουσίασα για λίγο για σειρά από λόγους. Ο κυριότερος ότι την εβδομάδα που πέρασε μου κάνανε τρεις βιοψίες. Προσπαθώ να κρατάω τη ζωή μου σε ένα ρυθμό αλλά κάποιες μέρες είναι απλά λίγο ... πιο δύσκολες από τις άλλες.
Ο πόνος συνεχίζεται αλλά από ότι φαίνεται καταλήγουμε σε κάποιο συμπέρασμα και έχει να κάνει με την σπονδυλική μου στήλη και κάποιο ...σύνδρομο που αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι το όνομα του και για να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει πια. Σήμερα το πρωί σε κάτι εξετάσεις που έκανα λιποθύμησα και επιτέλους και οι γιατροί καταλάβανε ότι εχω πια κουραστεί και σωματικά και ψυχικά. Έτσι αποφασίσαμε αφού έτσι κι αλλιώς αρχίζω χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες μέσα στις επόμενες δέκα μέρες και όλη η διαδικασία θα διαρκέσει περίπου δυόμισι μήνες αν όλα πάνε καλά, να μου δώσουν άδεια. Έτσι σε λίγες ώρες αναχωρώ για Λαπωνία και με καταπληκτική συντροφιά, βελγική μπλοκοπαρέα.
Παρ’ ολίγο να το ξεχάσω, την τελευταία βδομάδα εχω υπέροχη παρέα από Βέλγιο ονόματι Krot με τον ‘Βέλγο’ της που έχουν δείξει απεριόριστη κατανόηση για την αδυναμία μου να τους δείξω το Ελσίνκι που αγαπώ και πραγματικά με φροντίζουν δίνοντας μου ποσότητες Ελλάδας και αμπελοφιλοσοφίας, έχουμε κάνει καταπληκτικές συζητήσεις, και από σήμερα μέχρι την κυριακή θα μας κάνουν παρέα σε ένα ταξίδι ηρεμίας που κάνουμε στη Λαπωνία, αλλά θα αφήσω την μικρή Krot να σας περιγράψει περισσότερα όταν επιστρέψει στην βάση της.
Εγώ παίρνω μαζί μου το κίτρινο μπλοκ μου, αρκετό Van Morrison και σας υπόσχομαι το επόμενο post να είναι πιο ...αισιόδοξο από όσο νιώθω αυτή τη στιγμή και λίγο κουλτουριάρικο!!! Παρ’ επιπτόντως πηγαίνουμε στο χωριό που βλέπετε στη κορυφή του blog και ναι ακόμα έχει χιόνι κι έτσι κάποιοι βέλγοι σήμερα αγοράζανε γάντια και σκελέες!!!
Ελπίζω κάποια στιγμή όλοι σας να περάσετε από εδώ. Άλλο που παρ’ ολίγο να ξεχάσω, έγινε blog-συνάντηση στο Helsinki αλλά τα δικά μου κούραγια αυτή τη στιγμή με εγκαταλείπουν και το μόνο που θέλω είναι να φύγω και να ηρεμίσω λίγο, να μαζέψω δυνάμεις από τα troll της λαπωνιας και θα σας πω της ιστορίες που θα μου διηγηθούν όταν επιστρέψω.
Γιάννη, Μπεσυ, Στέλιο, Σωτήρη, Φοίβο, Ρωξάνη, Γιαννάκη, Βαγγέλη, Γιάννη, Νίκη, Γιάννη, Αλέκα, Εύη, Γιώργο, Ματίνα, Σταύρο, Γιώργο, Λένα, Γιώργο, Γιάννη, Ιωάννα, τα λέω έτσι ξαφνικά γιατί πιθανώς να χαθώ τις επόμενες μέρες μιας και εκεί που πάω δεν πιάνουν τηλέφωνα, mails και άλλα, αλλά εχω πια αρχίσει να κουράζομαι και ψυχικά, τους τελευταίους δυο μήνες η ζωή μου έχει γίνει μόνιμα το πρωί νοσοκομείο και το βράδυ μουδιασμένος από τους πόνους η τα παυσίπονα. Δεν ξέρω πια σε ποιο σημείο του σώματος μου δεν έχουν τρυπήσει και αν δεν κάνω κάτι τώρα δεν θα αντέξω τους επομένους μήνες γι’ αυτό και φεύγουμε για λίγες μέρες στις αγαπημένες μου στέπες της λαπωνιας.
Να είστε όλοι σας καλά, σας φιλώ καλοί μου φίλοι όπου και να είστε!
Θάνος
Σχόλια
I found an interesting article for the ones that are interested with the title "The 7 myths about Finland":
http://www2.hs.fi/english/archive/
news.asp?id=20031111IE1
Κοτζαμ Σαρμπελ,ηρθε εκει,δεν στηθηκες στην ουρα για ενα αυτογραφο?:)
P.S. ελπίζω να μην οδηγεί η Krot! ¦D
xxxxxxxxx
φιλάκια πολλά πολλάααα , να μας δέιξεις δικές σου φωτογραφίες με το Δαφνάκι και την Κάτρη σ'αυτό το απίστευτο μέρος!
Πωλίνα
πολλά φιλιά
just right
να ηρεμήσεις λίγο
και να περάσετε υπέροχα!!
Απίστευτα μέρη... το σπίτι είχε καεί όταν πέρασαν οι Γερμανοί και το είχε φτιάξει ο πατέρας του Λάπωνα που με φιλοξενούσε: δοκάρια και για τα κενά, έβρασε χυλό από εφημερίδες και κόλα. Σαν πέτρα έγινε.
Στο Ίναρι είχα δει το Μουσείο Χρυσού και τις τρύπες του διαβόλου, κάτι τεράστιες ελικοειδείς τρύπες στο έδαφος. Και γνώρισα ένα γέρο Λάπωνα, στη μέση του πουθενά, 80 χρονών και να πηδάει σαν ζαρκάδι. Εκεί λοιπόν, στη μέση του δάσους του, στη μέση του πουθενά και στην άκρη του κόσμου, ενώ πάλευα με τα κουνούπια, μου λέει ότι είμαι ο δεύτερος Έλληνας που είχε πάει εκεί. "Παρντόν;" λέω, και μου εξηγεί ότι η κόρη του ήταν ξεναγός στη Ρόδο, κι έφερε για διακοπές εκεί το αγόρι της. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει "¨΄οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις έναν Έλληνα".
Τέλος πάντων, ζωή... χαρισάμενη! Κάθε μέρα ψάρεμα στον ποταμό, άχβεν και σάρκι και τα καπνίζαμε το "βραδάκι" (ναι, όλο μέρα ήτανε!).
ΟΚ - χαρισάμενη αλλά... αναίμακτη. Τα κουνούπια με ΚΑΤΑΦΑΓΑΝΕ!!!!
Μύριζα και είχα τη γεύση στο στόμα μου από εκείνο το φάρμακο, το Αμοξίλ, Αμορίλ, δεν το θυμάμαι - συνέχεια! Το γομάρια κουνούπια είναι αυτά; Τα κοιτπύσα να τρυπάνε το τζιν μου (εδώ διαπερνάνε δέρμα ταράνδου, στο τζιν μου θα κολούσαν;) και να ρουφάνε σαν τρελά, τα τραβούσα με το χέρι για να μη μείνει το κεντρί μέσα κι αυτά ακόμα ενώ τα πιάνω, εκεί, να ρουφάνε!
Και μετά λες ότι βαρέθηκες να σου παίρνουν αίμα οι γιατροί και ...πήγες Λαπωνία καλοκαιριάτικα; Βρε μπας και θα πάθαινες κανένα στερητικό χωρίς βελόνες;
doctor
Υ.Γ. Καλή δύναμη και κουράγιο!
υπόσχομαι οσονούπω λεπτομερείς διηγήσεις, μόλις βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, το κουβάρι απο νέες ανακαλύψεις και τις απίστευτες συγκινήσεις που μας χάρισε και η καταπληκτική φιλοξενεία και η υπέροχη αυτή χώρα.
τα λέμε πολύ σύντομα και από εδώ και από κοντά -άντε να φάμε και τυριά στην Αλσατία, αν όχι σεφταλιές στο νησί!!!
@Φοίβο, ΟΧΙ, δεν οδήγησα εγώ, επιλέξαμε τρένο, ταχυδρομικό λεωφορείο και σωφέρ-Φινλανδική διασημότητα, χα!
Οντως καλά σου λεει ο Υπουργός...ολοκληρος Σαρμπέλ ήρθε εκει...και δεν εχεις να μας σκανάρεις ένα αυτόγραφο? τσκ τσκ τσκ
το σωστό να λέγεται δυστυχώς για κάθε χώρα υπάρχουν πολλοί μύθοι, το θέμα είναι πως νιώθεις εσύ εκεί που ορίζεις ‘σπίτι σου’
zouri1, υπουργέ μου είδα πολύ λίγο από Eurovision και αυτό χάρις σε μια σύμπτωση!!! Άσε που χάσαμε τον ...Σαρμπελ για ...δυο ώρες!!! ;)
hliodendron φιλιά πολλά!!!
rodiaμπαταρίες στο ...full!
πωλινάκι πότε θα έρθεις να δεις ότι δεν είναι μόνο φωτογραφίες; :D
maika γειτόνισσα, με την Δάφνη μόνο γελάμε!!!
Γλυκιά tassoula δώσε φιλιά στον σβούρα!!!
troll η Λαπωνία είναι από τα πολύ αγαπημένα μου μέρη.
citronella ήταν μια πραγματική όαση άλλα συνέβαλε και η καταπληκτική παρέα!!! ;D
yannis_h εχω βάλει δυο μπουκάλια koskenkorva premium για το καλωσόρισμα, να δω πότε θα το βάλεις στο πρόγραμμα.
Φίλε μου doctor στις πιο σκοτεινές μου στιγμές όταν ο πόνος είναι πια αφόρητος και συνήθως είναι κοντά στα ξημερώματα, απλά πηγαίνω και ξαπλώνω δίπλα στη Δάφνη και ακούω την ανάσα της και τότε απλά ...δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά αισθάνομαι τυχερός.
Χμμμ, jul μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη Eurovision!!!
silvia καιρό έχουμε να τα πούμε, ελπίζω να είσαι καλά, δυνατή και δημιουργική όπως πάντα!!!
Jane.e. φιλιά!!! Είδα η στήλη σου πάει δυνατά!!!
"...απλά πηγαίνω και ξαπλώνω δίπλα στη Δάφνη και ακούω την ανάσα της και τότε απλά ...δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά αισθάνομαι τυχερός."
Κάτι τέτοιες στιγμές είμαι σίγουρη ότι κάπου υπάρχει Θεός, και τον ευγνωμονώ που με αξιώνει να ακούω αυτές τις ανάσες...
(Και μετά βέβαια ξυπνάω στο μαγκανοπήγαδο και σιχτιρίζω όλη μέρα!)
:)))