Μια πόρτα που την λένε ...Ovi και η συνέχεια σε ένα παραμυθάκι!

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα αυτό το blog το παρουσίασα σαν κομμάτι ενός γενικότερου project του Ovi project και με κάποιους από εσάς είχα την τιμή και την ευχαρίστηση να σας ενημερώσω λίγο ...περισσότερο. Παράλληλα πλησιάζοντας στο εκατοστό μου post είχα σκοπό να το γιορτάσω συστήνοντας σας στο ovi project και παράλληλα να παρουσιάσω την θεματική μηνιαία έκδοση του περιοδικού Ovi magazine που κάποιοι από εσάς συμμετέχετε.

Στις 20 Δεκεμβρίου το Ovi magazine κλείνει δυο χρόνια ζωής - από τον Δεκέμβριο του 2004 - και το Ovi project τρεισήμισι χρόνια αγώνα, με πολλές περιπέτειες, καλές και άσχημες στιγμές και σειρά λαθών που τα πληρώσαμε αλλά και που μας βοηθήσανε να μάθουμε. Οι λόγοι που το δημιουργήσαμε ήταν πολλοί και θα τους αναφέρω παρά κάτω χωρίς να τους δίνω κάποια σειρά βάρους μιας και όλοι τους έχουν το δικό τους ιδιαίτερο βάρος για το τι έχουμε κάνει και το τι θέλουμε να κάνουμε.

Όπως είπα και σε προηγούμενο post μια περίοδο δυο σχεδόν ετών δούλευα για αγγλόφωνο περιοδικό με ιδιοκτήτη τον γνωστό σκηνοθέτη εκδότη από την περιπέτεια της KokoNainen. Εκεί γνώρισα τον Asa και τον John. Ο Asa δημοσιογράφος από την Αγγλία, είχε έρθει στη Φιλανδία σε μια ανταλλαγή πανεπιστημίων για έξη μήνες και αντί να μάθει πως δουλεύουν τα φιλανδικά ΜΜΕ, έμαθε πως γίνονται οι φιλανδικές γαμήλιες τελετές και έτσι βρέθηκε παντρεμένος με Φιλανδή και να ψάχνει δουλειά στο παγωμένο Ελσίνκι. Ο John από την άλλη, τελείως αμερικανάκι από τα απέραντα χωράφια του Wisconsin αποφάσισε να ζήσει την ευρωπαϊκή του περιπέτεια εκεί που του είχε πει ο παππούς του ότι κρατάγανε οι ρίζες τους δυο αιώνες πριν, έτσι έκανε ένα σεμινάριο στην Φιλανδία σχετικά με τη ραδιοφωνική δημοσιογραφία και επειδή βαρέθηκε να παίζει χιονοπόλεμο όλη την ώρα αποφάσισε να δοκιμάσει και τη δύναμη του γραπτού του λόγου στο ίδιο περιοδικό που βρεθήκαμε και εγώ με τον Asa. Για την ακρίβεια και οι τρεις μας ξεκινήσαμε ακριβώς την ίδια μέρα, στη προετοιμασία για την έκδοση του δευτέρου τεύχους.

Για κάποιο περίεργο λόγο και οι τρεις μας δέσαμε από την αρχή και ήταν πολλές φορές σαν να συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον παρ΄ όλες τις εμφανείς διαφορές μας που δεν σταματάνε στην ηλικία. Το πιο παράξενο είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια οι διαφορές μας που για τους άλλους είναι τόσο εμφανείς έχουν γίνει κομμάτι της σχέσης μας και έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ παραγωγικό.

Μέσα σε ένα σύνολο δεκαπέντε ατόμων λοιπόν εμείς οι τρεις ήμασταν οι μόνοι που είχαμε κάποια σχέση με το χώρο και παρ’ όλες τις έντονες προσπάθειες μας να αλλάξουμε κάτι στο περιοδικό αποτυγχάναμε μόνιμα, και οχι απλά αποτυγχάναμε αλλά είχαμε και να αντιμετωπίσουμε μια παράξενη κατάσταση, του τι ξέρετε εσείς από Φιλανδία, εσείς δεν μιλάτε καν τη γλώσσα!

Έτσι λοιπόν ένα βράδυ στο σπίτι μου, πίνοντας μπίρες και τρώγοντας σάντουιτς με σολομό αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα δικό μας περιοδικό και αντί να λέμε στους άλλους τι θα έπρεπε να κάνουν να φτιάξουμε ένα ...παράδειγμα για να εξηγήσουμε και στη πράξη αυτό που προσπαθούσαμε τόσο καιρό να πούμε.

Εδώ πρέπει να κάνω τη συνηθισμένη μου σημείωση. Τα τελευταία χρόνια ένας μεγάλος αριθμός ευρωπαίων και Αμερικάνων έχουν μετακομίσει στη Φιλανδία για μια σειρά από λόγους και φυσικά από σειρά επαγγέλματα. Για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη από την αρχή ότι βρήκα πολλούς που είχαν μετακομίσει να είναι άνθρωποι των γραμμάτων, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, κειμενογράφοι και πολλοί γραφίστες ή σχεδιαστές. Καταλαβαίνετε ότι από αυτούς και που μετράνε σε αρκετές δεκάδες, είναι θέμα αν δέκα έχουν βρει δουλειά. Σε αυτό συμπεριλαμβάνω και έμενα που δουλεύω σαν free licence και που σημαίνει ότι υπήρξαν και περίοδοι που δεν είχα καθόλου δουλειά ή έκανα δουλείες που η αμοιβή τους δεν έφτανε ούτε για τα τσιγάρα μου. Τα δε πρώτα χρόνια έκανα άπειρες δουλειές χωρίς αμοιβή ίσα για να γίνει γνωστό το όνομα μου. Φαντάζεστε λοιπόν τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και υπήρξαν πολλές φορές που μετάνιωσα που δεν είχα γίνει υδραυλικός η μηχανικός αυτοκινήτων μιας και θα είχα βρει δουλειά το επόμενο πρωί από την άφιξη μου. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι οι δυσκολίες για κάποιον που δεν έχει και το δικό μου portfolio είναι τεράστιες. Έτσι λοιπόν ο μεγαλύτερος αριθμός καταλήγει σε άλλες δουλείες. Αυτά τα είχα δει πολλές φορές και είχα δει με πολύ πίκρα παιδιά με πραγματικό ταλέντο να χάνονται ή να φεύγουν από τη Φιλανδία. Σε αυτή τη δουλειά η πρώτη ερώτηση που ακούς σε μια συνάντηση είναι, πότε δημοσιεύθηκε για τελευταία φορά άρθρο σου και φαντάζεστε ότι η απάντηση τρία η πέντε χρόνια πριν δεν είναι η καλύτερη δυνατή, έτσι λοιπόν χρειαζόμασταν και για μας αλλά και για όλα αυτά τα παιδιά ένα περιοδικό που θα δημοσιεύει τη δουλειά τους. Έτσι λοιπόν πηγαίναμε για ένα περιοδικό που θα ήταν και live portfolio ταυτόχρονα.

Εδώ έρχεται και ένας ακόμη λόγος που φτιάξαμε το περιοδικό. Το αγγλόφωνο περιοδικό που δουλεύαμε είχε μια παράξενη και μάλλον εχθρική στάση προς τους Φιλανδούς και από το δεύτερο φύλο του δεν έκανε τίποτα άλλο από το να παραπονιέται συνέχεια για τους Φιλανδούς. Ακόμα και σήμερα αυτό κάνει. Εμείς από την πλευρά μας θέλαμε να υπερασπιστούμε την επιλογή μας και να πούμε ότι οχι δεν μισούνε όλοι οι ξένοι την Φιλανδία απλά αυτοί που την μισούνε ακούγονται περισσότερο.

Παράλληλα την ίδια περίοδο εγώ με τη δουλειά μου και την συμμετοχή μου στο ραδιόφωνο είχα αρχίσει να γίνομαι γνωστός οπότε είχαμε μια βάση να προωθήσουμε το περιοδικό και ο Asa παράλληλα άρχισε να γράφει σε κάποια από τα περιοδικά που έγραφα κι εγώ. Βλέπετε εγώ είχα ένα ακόμη στοιχείο υπερ μου, τα σκίτσα μου και την ήδη γνωστή δουλειά μου σε επώνυμα ευρωπαϊκά έντυπα.

Το επόμενο πρόβλημα ήταν τι περιοδικό έπρεπε να κάνουμε γιατί θέλαμε να χωρέσουμε τους πάντες, άρα πόσες σελίδες θα ήταν αυτό το περιοδικό; Και βέβαια πως θα το χρηματοδοτούσαμε. Εκεί μπήκαν οι μεγάλες δυσκολίες. Το αγγλόφωνο περιοδικό έχει κάνει πολλούς εχθρούς μεταξύ των Φιλανδών με τον απλό λόγο ότι με τη δικαιολογία, περιοδικό για ξένους παίρνει όλες τις δυνατές επιχορήγησης.

Το τι σημαίνει διαφήμιση για ένα περιοδικό το εχω ζήσει πολλές φορές αλλά εδώ ήταν η χειρότερη. Για χάρη διαφημιζόμενου απορρίπτονταν άρθρο, για χάρη μιας διαφήμισης από εκδοτικό οίκο ξαφνικά έμπαινε κριτική φιλανδικών βιβλίων που φυσικά δεν ήταν μεταφρασμένα άρα δεν υπήρχε και λόγος ύπαρξης κριτικής, ταινία καράτε έπαιρνε δέκα αστέρια γιατί στην τελευταία σελίδα υπήρχε διαφήμιση και μάρκα σάουνας γινόταν η μοναδική σάουνα που έπρεπε να αγοράσουν οι ξένοι. Από ένα σημείο και ύστερα είχα αηδιάσει ειδικά όταν ο εκδότης αρνήθηκε να βάλει διαφήμιση ξένου που μόλις άνοιγε την επιχείρηση του με έκπτωση.

Έτσι λοιπόν θέλαμε ένα περιοδικό που οι διαφημιζόμενοι θα ερχόντουσαν συνειδητοποιημένοι ότι έχουμε ένα συγκεκριμένο στιλ που δεν αλλάζει, που θα παίρναμε επιχορήγηση όταν θα μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι την αξίζουμε και ότι θα βοηθούσαμε όλους τους ξένους και νέους που κάνουν την οποία επαγγελματική προσπάθεια. Παράλληλα βέβαια έπρεπε να υποστηρίξουμε και όλες τις NGOs που έχουμε η καλύτερα που είχα εγώ σχέσεις φυσικά δωρεάν και να προβάλουμε το έργο τους. Ήταν σαν τη διαφήμιση... δεν ζητάγαμε τίποτα, απλά τα πάντα... και όσοι δουλεύουν για έντυπα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Το όνομα ήταν το πιο εύκολο κομμάτι από όλα. Φυσικά ήταν μια πόρτα για μας, να αποδείξουμε και να κάνουμε δεκάδες πράγματα, μεγάλα και μικρά. Και το ότι είναι στα φιλανδικά ήταν για να δηλώσει που είναι η έδρα μας και βέβαια μιας και το αρχικό μας κοινό ήταν φιλανδικό θέλαμε να προβάλουμε την φιλανδική πλευρά της ζωής μας.

Το internet δεν ήταν κάτι που πέρασε άμεσα από το μυαλό μας. Θα έλεγα ότι μάλλον σπρωχτήκαμε σε αυτή τη λύση και στην αρχή ήμασταν γεμάτοι αμφιβολίες μιας και κανένας από τους τρεις μας δεν είχε την ανάλογη πείρα και η δική μου σχέση με τα κομπιούτερ είναι μάλλον δεινοσαυρική. Όταν όμως βάλαμε κάτω την πρακτική του πλευρά το internet αποδείχτηκε σαν η μοναδική μας λύση. Τώρα έπρεπε να φτιάξουμε το site. Έτσι ο υποφαινόμενος αγόρασε το πρόγραμμα front page και ένα χάος από βιβλία και μετά από δυο μήνες αγώνα και ξενύχτια καταφέραμε να φτιάξουμε το πρωτο εμφανίσιμο site. Το όνομα Ovi magazine το είχαμε ήδη κλείσει και εμφανιζόταν μια σελίδα που έλεγε ότι το περιοδικό είναι ...υπό κατασκευή. Όταν πήγαμε στον provider για να το βάλλει online τον είδαμε να χαμογελάει μετά από δέκα λεπτά ....και να περνάει άλλες δυο ώρες εξηγώντας μας τα δεκάδες λάθη που είχαμε κάνει!!! Και έτσι βρίζοντας τον Bill Gates ξαναρχίσαμε από την αρχή και σε ένα μήνα είχαμε έτοιμη τη νέα μορφή.

Το πρωτο Ovi magazine λοιπόν έγινε πραγματικότητα στις 20 Δεκεμβρίου του 2004 με τον τίτλο, three men and a dead line. Τρεις άντρες και ...εδώ την πάτησα δεν μπορώ να σκεφτώ την αντίστοιχη ελληνική λέξη!!! Ο λόγος γι αυτό το τίτλο ήταν για να αποδείξουμε ότι ένα περιοδικό έχει dead lines που πρέπει να τις σεβαστείς και οχι να το εκδίδεις όταν έχεις αρκετές διαφημίσεις (είπαμε η πικρή πείρα!). τα περισσότερα άρθρα ήταν γραμμένα από τους τρεις μας και μπορείτε να τα δείτε στο ανάλογο PDF.

Ακόμα δεν είχαμε πάρει είδηση τις μετρήσεις, είπαμε και οι τρεις μας ήμασταν καινούργιοι στο internet, και απλά προγραμματίζαμε το δεύτερο τεύχος. Στο πρωτο ήμασταν και λίγο φοβισμένοι και το ότι κανένας δεν επικοινώνησε μαζί μας παρ’ όλο που το ανακοινώσαμε σε όλους τους συλλόγους και forum που ανήκαμε μας έκανε να αναρωτηθούμε, έτσι αποφασίσαμε στο δεύτερο τεύχος να ασχοληθούμε με το ρατσισμό. Αλλά οχι απλά με το ρατσισμό αλλά με το πως ένα ανέκδοτο μπορεί να γίνει ρατσιστικό αδιάφορα του περιεχομένου του. Όταν ένα ανέκδοτο είναι για ένα Έλληνα, ένα Αμερικάνο και ένα εγγλέζο γελάς, αν είναι όμως ένας Ιρανός, ένας εγγλέζος και ένας Αμερικάνος γίνεται ρατσιστικό ακόμη και εάν η ιστορία είναι ακριβώς η ίδια.

Μια βδομάδα μετά την κυκλοφορία του περιοδικού με παίρνει τηλέφωνο ο provider και μου λέει ότι θέλει να με δει. Χίλια δυο περάσανε από το μυαλό μου, από μηνύσεις μέχρι ότι μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι να φτάσουμε στο γραφείο του με τον Asa είχα γίνει σαν το ανέκδοτο με το γρύλο που φανταζόμουνα το χειρότερο. Εκεί ο Kari μας ανακοίνωσε ότι είχαμε κάνει ρεκόρ επισκεψημότητας και σκεφτόταν να μας βάλει σε δικό μας server. Την ίδια βδομάδα η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Φιλανδίας, η Helsinki Sanomat μας έκανε και το πρωτο δώρο. Άρθρο από το περιοδικό αναδημοσιευόταν στην εφημερίδα χωρίς να αναφέρει που το βρήκαν και παράλληλα έχοντας την υπογραφή δημοσιογράφου της, το δε εξώφυλλο έγινε αφίσα από μια ομάδα φοιτητών. Από την αρχή μας ήμασταν μόνιμα θύματα αντιγραφής.

Παράλληλα είχαμε αρχίσει να παίρνουμε mails με ερωτήσεις, παρατηρήσεις, υποδείξεις και βέβαια από κάποιους που ήθελαν να συμμετάσχουν στο επιχείρημα. Τέταρτο τεύχος αφιέρωμα στη γυναικεία δύναμη και αυτή τη φορά έχουμε αρχίσει να γινόμαστε πολλοί αυτοί που γράφουν.

Στο πέμπτο κάνουμε ένα βήμα ακόμα. Αφιέρωμα στο έγκλημα και εγώ άρχισα να ασχολούμαι με την παιδική εγκληματικότητα. Το Ovi project αρχίζει να παίρνει μορφή με ένα forum που οργανώνουμε σε γνωστή αίθουσα που μας παραχωρήθηκε στο κέντρο του Ελσίνκι με καλεσμένους πολύ κόσμο και τηλεσυνδέσεις με διαφορετικές χώρες όπου παλιοί και καινούργιοι φίλοι συμμετέχουν σε μια καταπληκτική συζήτηση που ακόμη θεωρείται σαν ένα από τα σημαντικά events στο Ελσίνκι.

Ακολουθούν τεύχη σχετικά με τους γονείς, την εκπαίδευση, την τύχη, το φαγητό, την πίστη και οι συμμετέχοντες πια έχουν φτάσει τους πενήντα και συνέχεια αυξάνονται, οι δε αριθμοί, που τώρα πια μάθαμε να παρακολουθούμε άρχισαν να ανταγωνίζονται σε επίπεδο internet όλα τα φιλανδικά περιοδικά με μόνους να μας περνάνε δυο φιλανδικές ημερήσιες εφημερίδες, σημειωτέων ότι το Ovi magazine ήταν μηνιαίο.

Τώρα πια παίρναμε περίπου 30-40 mails την ημέρα από όπου μπορείτε να φανταστείτε, κάποια υβριστικά και με απειλές ειδικά από αράβικες χώρες, κάποια πολύ συγκινητικά όπως ένα από τη Νιγηρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου ζητούσε να γράψω για το AIDS και για τους φίλους του που πέθαιναν. Τότε συνειδητοποιήσαμε την δύναμη του internet αλλά εκεί που πάθαμε πλάκα ήταν στο τεύχος σχετικά με τη σεξουαλικότητα που πια δεν προλαβαίναμε να απαντάμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα υβριστικά σταμάτησαν, αλλά από την αρχή κρατήσαμε μια πολύ συγκεκριμένη στάση, απαντάμε σε όλα ακόμα και στα υβριστικά.

Και μην φανταστείτε ότι όλα ήταν η είναι ρόδινα. Κάναμε πολλά λάθη και μάθαμε πάρα πολλά πράγματα. Σε αυτή τη δουλειά οποίος λέει ότι τη ξέρει λέει ψέματα και το εννοώ απόλυτα. Εγώ μαθαίνω καθημερινά και μαθαίνω πολλά περισσότερα από τους νεότερους από ότι από τους συνομήλικους μου.

Την πατήσαμε πολλές φορές πιστεύοντας ότι άλλοι είχαν τα ίδια κίνητρα με εμάς. Πριν από ένα χρόνο ένας νεαρός μου έγραψε ότι όταν ήταν μικρός τον λέγαν Ovi και θα ήθελε να συνεργαστεί μαζί μας. Τον αφήσαμε να φτιάξει τέσσερα τεύχη και ξαφνικά ανακαλύψαμε χάρις στο Φιλανδό provider που παρ’ όλη την εμμονή εγώ δεν ήθελα να τον αλλάξω ότι ο νεαρός φίλος μας χρησιμοποιούσε το ovi για να βγάζει κέρδος εκμεταλλευόμενος την επισκεψημοτητα του που την πέρναγε σε δικό του site και χρησιμοποιώντας τα mail μας για την αποστολή mass mails για χάρη άλλων εταιριών. Έτσι βρέθηκα να απολογούμαι σε αμερικάνικη εταιρία για κάτι που δεν ήξερα, ευτυχώς και με την βοήθεια των αρχών τον κλείσαμε. Στη Γερμανία άλλος είχε κάνει ένα miser site και έπαιρνε κομμάτι από τις επισκέψεις, στη Γαλλία κάποιος δημοσίευε άρθρα μας με τις υπογραφές μας. Μέχρι και στη Φιλανδία κάποιος έφτιαξε περιοδικό με το ίδιο όνομα προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί ότι δεν το τυπώνουμε και την αναγνωσιμότητα του, ευτυχώς έχει γίνει περίγελος.

Υπήρξαν και οι προσωπικές επιθέσεις μιας και μέσω του Ovi magazine μας δόθηκε η ευκαιρία να πούμε και να αποκαλύψουμε πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν μπορούσαμε. Το γνωστό συμβούλιο έχει υποσχεθεί κάποια μέρα να με αφήσει σε αναπηρικό καροτσάκι και κατά περιόδους εχω δεχτεί και αρκετά σοβαρές απειλές. Το πιο αστείο είναι ότι μέσα στο περιοδικό δεν έχουμε περάσει ακόμα όσα πραγματικά θέλουμε να περάσουμε, οι περισσότερες απειλές είναι για να μην το κάνουμε.

Όπως θα δείτε και με κάποιες καταχωρήσεις στο PDF του καινούργιου τεύχους αρχίζουμε να ενεργοποιούμε και μια σειρά από θέματα που ασχολούμαστε καιρό τώρα. Από σεβασμό στις NGOs που συνεργαζόμασταν δεν τα είχαμε βάλει μέσα στο περιοδικό απλά τα κρατούσαμε στα όρια του Ovi project και των ενεργειών που κάναμε. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό κάποιες από αυτές τις NGO έχουν γίνει οδυνηρό κομμάτι του συστήματος και αγγίζουν τα όρια να γίνονται παράσιτα κυβερνητικών κεφαλαίων και προσωπικών φιλοδοξιών αυτών που τις διοικούν.

Ξέρω ότι αυτό το post γίνεται μεγάλο και δεν θα ήθελα να το κάνω συνέχειες. Το Ovi magazine έχει γίνει πια καθημερινό και παραμένει αυτό που ήταν από την αρχή, ένα περιοδικό άποψης και επέμβασης. Κάποια άρθρα πιθανώς να μην αρέσουν αλλά έχουμε σκοπό να συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε οτιδήποτε εξυπηρετεί το ξεκίνημα μιας συζήτησης. Η συμμετοχή είναι πολύ σημαντική για όλους μας και πολύ πιο σημαντική είναι η ενεργός συμμετοχή. Αν κάποιοι νομίζετε ότι μπορείτε να συμμετάσχετε είσαστε πάντα καλοδεχούμενοι και μπορείτε να το κάνετε είτε γράφοντας για το ovi magazine είτε βοηθώντας στη διάδοση του. Δεχόμαστε κείμενα σε κάθε γλώσσα απλά τα αγγλικά κείμενα έχουν μεγαλύτερο κοινό, και βέβαια όπως μπορείτε να δείτε από τις σελίδες μας προωθούμε την δουλειά και τα portfolio οποιουδήποτε θέλει.

Σκοπός μας σταδιακά είναι να δημιουργήσουμε ένα ovi σε κάθε ευρωπαϊκή γλώσσα και παράλληλα η συνεργασία με έντυπα κάθε μορφής που συμφωνούν με το στιλ μας. Παράλληλα ενεργοποιούμε το ovi project – δείτε τις καταχωρήσεις που ανέφερα προηγουμένως – με σκοπό να το κάνουμε κέντρο επέμβασης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε θέματα όπως η βια στο σπίτι, ο ρατσισμός, η προκατάληψη, η ελευθερία του λόγου, η ανεξιθρησκία, το περιβάλλον. Το τελευταίο χρόνο συνειδητοποιήσαμε με κάποιες μικρές επεμβάσεις που κάναμε ακόμη και σε τοπικό επίπεδο τη δύναμη του internet και την ανάγκη που υπάρχει για έντυπα που έχουν άποψη και δεν αναμεταδίδουν απλά τα νέα, η κατευθύνουν τους αναγνώστες τους. Το ξέρω ότι είναι πολλοί που μιλάνε για τα παραπάνω, απλά θέλω να πιστεύω ότι εμείς δεν σταματάμε μόνο στο να μιλάμε και η μέχρι τώρα πορεία μας το έχει αποδείξει.

Οι αναγνώστες μας είναι από όλο το κόσμο με πρώτη τις ΗΠΑ, την Γερμανία και την Κίνα να ακολουθούν όσο κι αν φαίνεται περίεργο. Η Φιλανδία βρίσκεται στο 6^ο μέρος και η Ελλάδα στο 8^ο. Στο ένθετο le meteque έχουμε σκοπό να δημιουργήσουμε από ένα για κάθε χώρα που μπορούμε να βρούμε συνεργάτες με πληροφορίες και άρθρα σχετικά με τη χωρά. Στο Ovi-fiction όπως πιθανώς έχετε δει βάζουμε διηγήματα, ποίηση, κείμενα που σταδιακά θα τα κάνουμε και PDF και βέβαια με τη βοήθεια ενός φίλου που έρχεται στη Φιλανδία τον Φεβρουάριο για μόνιμη εγκατάσταση ξεκινάμε το Ovi junior, ένα αντίστοιχο περιοδικό για παιδιά. Το ότι έρχεται εδώ δεν είναι το σημαντικό γιατί με τη βοήθεια του internet τώρα πια όλα γίνονται!

*****************************

Το PDF αφιέρωμα στα blogs μπορείτε να το βρείτε εδώ και συμμετέχουν και γνωστά σας ονόματα!!!

*****************************

Παράλληλα με το αφιέρωμα στα blogs από σήμερα δραστηριοποιούμε και επίσημα το Ovi blog αν κάποιοι θέλετε να συμμετάσχετε και στη συγγραφή είσαστε πάντα ευπρόσδεκτοι απλά στείλτε μου ένα mail.

*****************************

Τέλος με το ovi blog δραστηριοποιούνται και δυο ακόμα blogs κάτω από την ομπρέλα του Ovi, το ένα είναι .... κάτι σαν ένα παραμυθάκι και θα το βρείτε εδώ και μια προσωπική μου στήλη για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στο κόσμο με τον τίτλο ...τι είδε ο Φιλανδός που θα υπάρχει παράλληλα και στις στήλες του περιοδικού!!! Άντε και να δούμε, έχει πολύ πλάκα!!!