Τα νέα μας και λίγο επετειακά!

Καλησπέρα από τη σκοτεινή Φιλανδία. Τις τελευταίες μέρες δεν έχει χιονίσει, έχουν λιώσει τελείως τα χιόνια, βρέχει αρκετά που σημαίνει ότι η Φιλανδία είναι τελείως σκοτεινή και σε χρώμα σκούρο γκρίζο.

Αν και οι περισσότεροι το φαντάζεστε και οι γνωστοί ύποπτοι Σουομέζοι το έχουν ζήσει, αυτή είναι η χειρότερη περίοδος για τους Φιλανδούς. Παραπονιούνται όλη την ώρα για το πόσο σκοτεινά είναι και πόσο άδικο είναι να μην έχουνε ήλιο. Τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα για τους ξένους που ζουν εδώ γιατί εκτός από τον καιρό έχουν να αντιμετωπίσουν και τους μόνιμα συννεφιασμένους Φιλανδούς. Φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο να το καταλάβετε αλλά οι Φιλανδοί και ειδικά οι Φιλανδοί που ζουν στις πόλεις έχουν εποχές. Πιθανώς αυτό έχει να κάνει με το ότι η εσωτερική μετανάστευση είναι για τους Φιλανδούς υπόθεση τριών δεκαετιών και οι μνήμες από τη ζωή κοντά στο δάσος είναι πολύ νωπές. Από την άλλη οι πόλεις όσο μικρές μπορεί και να φαίνονται σε μας, πόλεις των 100 και 300 χιλιάδων κάτοικων για του Φιλανδούς φαίνονται σαν τεράστιες φυλακές.

Αν ζήσεις για λίγο σε αυτή τη χώρα το καταλαβαίνεις, ακόμα και σε μένα που σε λίγους μήνες πρέπει να επιστρέψω στη ζωή μέσα στο Ελσίνκι, αδιάφορο αν σε κάθε γωνία υπάρχει και ένα πάρκο, κι όταν λέμε πάρκο δεν εννοώ ένα δεντράκι με δυο παγκάκια αλλά πραγματικό πάρκο που στην Ελλάδα θα χαρακτηριζόταν άλσος, η αίσθηση ότι αφήνω αυτή την άπλα με πνίγει. Μπορεί να μην βρισκόμουνα κάθε μέρα μέσα στο δάσος και τώρα το χειμώνα οι ατελείωτες βόλτες μου στη θάλασσα να έχουν περιοριστεί αλλά το συναίσθημα ότι είναι εκεί, καμιά εκατοστή μέτρα από το κατώφλι του σπιτιού μου είναι πολύ σημαντική. Έτσι λοιπόν οι Φιλανδοί είναι μόνιμα νευρικοί, σκουντούφληδες και γκρινιάρηδες, με πολύ κόπο τους παίρνεις μια λέξη.

Η Δάφνη είναι μια χαρά, η μόνη που δεν καταλαβαίνει την μελαγχολία που μας έχει πιάσει όλους. Τη τελευταία βδομάδα έκανε και δυο καταπληκτικά πράγματα, πρωτο ένα μεσημέρι την ώρα που τρώγαμε άρχισε να τραγουδάει με όλη της τη δύναμη και στην αρχή δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε ούτε αναγνωρίζαμε τον ρυθμό που έφερνε λίγο προς hard rock hallelujah. Μετά από λίγο αρχίσαμε να πιάνουμε μερικές λέξεις μέσα σε ένα ανακάτωμα από λέξεις φτιαγμένες από την ίδια, οι λέξεις που πιάναμε ήταν, good morning, hand, head, nice, cat, καλημέρα, καληνύχτα, τι κάνεις, για σου... και μετά από ένα χαμό γέλιων ανακαλύψαμε ότι έφτιαχνε τραγούδια στη ...γλώσσα του μπαμπά.

Το δεύτερο ξεκίνησε και αυτό την προηγουμένη βδομάδα, έμαθε να λέει ‘μου λείπεις’ ή καλύτερα άρχισε να καταλαβαίνει την έννοια του, έτσι κάθε φορά που μιλάμε για κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο που δεν ζει κοντά μας και ειδικά αυτούς που ζουν στην Ελλάδα, ορμάει βρίσκει τη φωτογραφία στο άλμπουμ (ναι, έχει το δικό της φωτογραφικό άλμπουμ με φωτογραφίες από οικογένεια και φίλους) και αρχίζει να μιλάει στη φωτογραφία ...μου λείπεις, πότε θα έρθεις;

Βέβαια τη προηγουμένη εβδομάδα έκανα κι εγώ ένα μικρό ...έγκλημα!!! είχα μια προγραμματισμένη επίσκεψη στη Fazer, το μεγαλύτερο εργοστάσιο γλυκών στη Σκανδιναβία και όπως φαντάζεστε έφερα μαζί μου ένα ...κουτί σοκολάτες και μπισκότα, όταν λέμε κουτί φανταστείτε σε μέγεθος κουτιού νουνού!!! Δεν εχω ξαναδεί στη ζωή μου κανέναν άλλο να τρώει τόσα γλυκά με τόση ταχύτητα από τη Δάφνη. Κάποια στιγμή αυτό το Σαββατοκύριακο φοβηθήκαμε ότι θα πάθει κάτι αλλά το τρομακτικό είναι ότι όπου και να βάζαμε την κούτα, ακόμα και όταν σκορπίσαμε τις συσκευασίες σε διαφορετικά ντουλάπια κατάφερνε ...να τα βρει!!!

Τώρα τα φιλανδικά νέα, φαντάζομαι ότι όλοι πια έχετε ακούσει για το διήμερο που πέρασε ο Γκιούλ στην Φιλανδία και ότι όλοι έχετε ακούσει ότι οι συνομιλίες καταλήξανε σε απόλυτη αποτυχία. Το πιο τρομακτικό από όλα ήταν για τους Φιλανδούς που συνειδητοποιήσανε ότι είχανε να κάνουν με έναν απρόβλεπτο συνομιλητή που αδιαφορούσε για τους κανόνες του παιχνιδιού και πολλές φορές είτε τους περιφρονούσε είτε τους περιέπαιζε.

Εδώ μάλλον πρέπει να απαντήσω σε ερώτηση του Yannis_h από το προηγούμενο post. Οι Φιλανδοί ξέρουν πολύ καλά για την ρήτρα των Βαροσίων, αλλά πέσαν στα συνηθισμένα παιχνίδια των Τούρκων που τους παρουσιάσανε και καλά έγγραφο που υποτίθεται ότι είχαν συμπληρώσει τις διαφωνίες τους αλλά είχαν έντεχνα παραλείψει τα Βαρόσια και φυσικά οι Φιλανδοί στην ταχύτητα της στιγμής το προσπεράσανε, αλλά οι Τούρκοι για να καλύψουν τον εαυτό τους από επόμενες αντιδράσεις το διαρρεύσανε πράγμα που έκανε έξαλλους τους Φιλανδούς, οχι μόνο γιατί το δημοσιοποιήσανε αλλά και γιατί παρά λίγο να τους οδηγήσουνε σε παγίδα. Παρ΄επιπτόντως η αντίδραση της κυπριακής κυβέρνησης ήταν άμεση και δείχνει πόσο καλά πληροφορημένοι ήταν και πόσους φίλους έχουν, καλύτερα από την Ελλάδα που το έμαθε από ...την Κύπρο!!!

Οι Τούρκοι παίζουν ένα πολύ συγκεκριμένο παιχνίδι και για τα συμφέροντα τους καλά κάνουν. Προσπαθούν να μεταφέρουν την απόφαση στο συμβούλιο των αρχηγών κρατών υπολογίζοντας στους εγγλέζους, την πίεση των Αμερικάνων και το χαμό που θα γίνει με τις διαφωνίες, έτσι με το διέρρεε και βασίλευε θα οδηγήσουν την κοινότητα σε μια πολιτική απόφαση. Γιατί αν το αφήσουν στο συμβούλιο των υπουργών όπως θέλει και η απηυδισμένη φιλανδική κυβέρνηση που δεν έχει καμιά διάθεση να χρεωθεί την αποτυχία της Τουρκίας, θα πάρουν μια καθυστέρηση και ... ο Αλλάχ βοηθός τους.

Η Τουρκία πρόκειται να κάνει μια επίδειξη δύναμης τις επόμενες μέρες στη σύνοδο του ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικάνο-άγγλοι έχουν σκοπό να περάσουν κάποιες καινούργιες ιδέες για το πως πρέπει να κινούνται τα ‘ειρηνευτικά’ σώματα του ΝΑΤΟ. Εκεί οι περισσότεροι συμπεριλαμβανομένων Γάλλων, Γερμανών και Ελλήνων είναι αντίθετοι. Από την άλλη πλευρά Αμερικάνοι και άγγλοι θέλουν να το περάσουν πάση θυσία και μαντέψτε ποιος θα είναι ο ‘δούρειος ίππος’ τους για τις τέως ανατολικό-ευρωπαϊκές χώρες. Και το επόμενο, με τι ανταλλάγματα; Εκεί παίζεται λοιπόν το παιχνίδι τις επόμενες μέρες γι αυτό και ότι προσπάθεια και να κάνανε οι Φιλανδοί δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα έκτος κι αν αναγνωρίζανε τη βόρειο Κύπρο και κατεβάζανε τα σώβρακα, πράγμα απίθανο με τέτοιο κρύο!

Αυτό πιθανώς να απαντάει και στις φήμες ότι ο Ερντογκάν ήθελε να αποφύγει τον Πάπα. Ο Ερντογκάν δεν είχε καμιά διάθεση να αποφύγει τον Πάπα, απεναντίας η επίσκεψη του ποντίφικα θα του έκανε καλό σε σχέση με το ευρωπαϊκό του προφίλ. Αλλά μιας και είμαστε στο Πάπα, αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα έχουμε όλοι τα μάτια μας στραμμένα τα επόμενα εικοσιτετράωρα.

Αυτή η επίσκεψη μοιάζει με το καπέλο του μάγου που κανένας δεν ξέρει αν θα βγάλει λαγούς ή περιστέρια και πόσα θα βγάλει. Η επίσκεψη του Πάπα είναι μήνυμα με πολλούς παραλήπτες και έχει να κάνει με την θρησκεία, παράλληλα ο Βενεδεκτίνος από την εποχή που δεν φανταζόταν ότι θα γίνει Πάπας ήταν σαφώς εναντίον κάθε ευρωπαϊκής προοπτικής για την Τουρκία και αυτό είχε να κάνει με καθαρά γεωπολιτικούς λόγους (σε πολλά σημεία τουλάχιστον εγώ συμφωνώ μαζί του) και οχι θρησκευτικούς μιας και σε αυτή τη περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι θεολογικοί. Στη συνέχεια βέβαια έγινε Πάπας και πολλά γραφτά του ή ομιλίες του ...χάθηκαν στις αποθήκες του Βατικανού.

Ο Βενεδεκτίνος είναι οπαδός πολύ περισσότερο από τον προκάτοχο του της σύγκλισης των εκκλησιών και πιστεύει ότι ο πατριάρχης μοιράζεται πολλές από τις ιδέες του, γι αυτό πάει στη Τουρκία γνωρίζοντας ότι με αυτή τη κίνηση του δίνει ταυτόχρονα και το απαραίτητο κύρος στο πατριαρχείο. Η επίσκεψη αυτή όπως είπα και προηγουμένως κρύβει πολλούς λαγούς και ακούγονται πολλές θεωρίες έως και ...προφητείες και από ότι φαίνεται τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα είναι ώρες αγωνίας για όλους μας.

Αυτά από τη Φιλανδία και την πολική σκηνή. Τέλος κράταγα κάτι που δεν έχει να κάνει με την Φιλανδία και έγινε ένας από τους λόγους που άργησα να γράψω αυτό το post. Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω κάτι αλλά άφησα το χρόνο να με βοηθήσει να αποστασιοποιηθώ από τη συγκεκριμένη μέρα και από όσα διάβασα.

Όταν εχω χρόνο κοιτάζω τα blogs και φαντάζομαι κάποιοι από εσάς που έχετε τους ανάλογους μετρητές βλέπετε τις επισκέψεις από Φιλανδία. Το βράδυ της 17ης έκανα ακριβώς το ίδιο, οχι περιμένοντας να δω τι είχε γραφτεί για το πολυτεχνείο αλλά περισσότερο θέλοντας να δω τι κάνουν οι φίλοι μου. Έτσι όπως συνήθως σε λίγο βρέθηκα να περιπλανιέμαι στις λεωφόρους των blogs διαβάζοντας σειρά από blogs που πολλά είχαν σαν θέμα τα γεγονότα της ημέρας. Ότι γράψω στη συνέχεια (ακόμη και ο θυμός μου) εκφράζει εμένα και φυσικά είναι αποτέλεσμα προσωπικών εμπειριών και σκέψεων.

Οι περισσότεροι από αυτούς που ζούσαν εκείνη τη μαύρη περίοδο και ζούσαν τα γεγονότα από κοντά συνήθως δεν μιλάνε γι αυτά, ακόμη και εκείνοι που κατά τη γενικότερη εκτίμηση εξαργυρώσαν τη συμμετοχή τους σε αυτά (σε αυτούς θα αναφερθώ στη συνέχεια.) Κατ’ αρχή τα γεγονότα του πολυτεχνείου είχαν προηγούμενο που ξεκίνησε από τη νομική και ότι ακολούθησε την εξέγερση της νομικής που σημαίνει ότι αυτή ήταν η πρώτη περίοδος συλλήψεων και θανάτων (ναι θανάτων) φοιτητών και μαθητών. Όταν μετράμε ήρωες και αυτό ισχύει και για το πολυτεχνείο ξεχνάμε αυτούς που βασανίστηκαν για μέρες στα μπουντρούμια της ΕΑΤ ΕΣΑ και τη ασφάλειας, τα παιδιά που στάλθηκαν στη Πρέβεζα, στο Σουφλί και στη Μυτιλήνη η τη Σάμο μετά τις περιποιήσεις από την ασφάλεια και τη διακοπή της αναβολής τους και που περάσανε μέσα από την κόλαση στην κυριολεξία. Πόσοι από αυτούς πιστεύετε ότι είναι διατεθειμένοι να ομολογήσουν τα βασανιστήρια και τους βιασμούς που πέσανε θύματα, η λέξη βιασμός ισχύει κυριολεκτικά και δεν ισχύει μόνο για τις κοπέλες μιας και οι παλικαράδες της ασφάλειας έπρεπε με πάση θυσία να αποδείξουν τον ανδρισμό τους και ποιος είναι από πάνω. Αλλά παρασέρνομαι και δεν το θέλω.

Την περίοδο μεταξύ νομικής και πολυτεχνείου ο φοιτητόκοσμος πραγματικά έβραζε και όλοι ξέραν ότι τώρα δεν υπήρχε τρόπος να σταματήσει ήταν απλά θέμα χρόνου η επομένη νομική. Οι μόνοι που το αγνοούσαν πραγματικά η ηθελημένα ήταν η ίδια η δικτατορία που πίστευε ότι είχε 'πατάξει' το φοιτητικό κίνημα με τους χαφιέδες που είχε διορίσει στα συνδικαλιστικά όργανα των φοιτητών η με την μόνιμη απειλή διακοπής της απαλλαγής και Έβρος, επειδή δεν συνειδητοποιείτε τι σημαίνει χαφιές εγώ γύρισα ένα βράδυ σπίτι μου και έμαθα που ήμουν ακριβώς και τι έκανα ακόμα και τι έλεγα, είχε πέσει ‘ανώνυμο’ τηλεφώνημα που ενημέρωσε την οικογένεια μου που δεν επιτρέπεται ένα παιδί καλής οικογένειας να μπλέκει έτσι και ήμουν απλά μαθητής γυμνασίου. Οι χαφιέδες υπήρχαν απλά παντού. Γιατί αποτύχανε; Γιατί κανένας δεν υπολόγιζε στο αυθόρμητο των νέων ανθρώπων.

Τα αστικά κόμματα όπως η ΕΡΕ και η ένωση κέντρου ήταν διαλυμένα μεταξύ του απολύτου συμβιβασμού στιλ Αβέρωφ για τον οποίο ο κόσμος χωριζόταν σε εμάς και τους κομουνιστές και στιλ Μαύρου που σιωπούσε, οι προοδευτικοί συντηρητικοί όπως ο Μαγκάκης ήταν ήδη εκτός Ελλάδος. Το ΚΚΕ ζούσε στο κόσμο του αλλά και στα προβλήματα του, έχει κανένας καταλάβει ότι εκείνη την εποχή το να είσαι και φίλο-ΚΚΕ σήμαινε εξορία και βασανιστήρια; Έχετε ιδέα πόσοι ήταν στις φυλακές και στις εξορίες; Υπήρχε ένα ανέκδοτο τότε, ο Παττακός λέγανε είχε βρει τη λύση στο πρόβλημα της ανεργίας που είχανε οι υπόλοιποι ευρωπαίοι και γι αυτό η Ελλάδα είχε μηδενική ανεργία, τους ονόμαζε κουμουνιστές. Η συνέχεια στη φαντασία σας.

Δεν υπήρχε οικογένεια στην Καισαριανή, το Βύρωνα, στη Καλλιθέα, στη Δάφνη, στο Γουδί που να μην είχε κάποιον στην εξορία η στη φυλακή. Ο Παπαδόπουλος όταν έγινε ‘πρόεδρος’ έδωσε την περίφημη αμνηστία και πολλοί βγήκαν έξω. Όταν λοιπόν ξεκινήσανε τα γεγονότα του πολυτεχνείου οι περισσότεροι πανικοβλήθηκαν. Ξέραν ότι όπου να είναι θα έρθει η ασφάλεια να τους μαζέψει. Οι περισσότεροι είχαν περάσει ήδη δέκα και πολλές φορές είκοσι χρόνια στις φυλακές, νομίζετε ότι είχαν τι διάθεση να επιστρέψουν; Ξέρετε τι θα πει βασανιστήρια; Έχω φίλο που ένα βράδυ στην Αθήνα με έκανε να κλάψω σαν παιδί. Η δικτατορία είχε περάσει και καθόμασταν μαζί στο σαλόνι και ο μικρός μου ανιψιός που του είχαν πάρει οι γονείς του για δώρο ένα ζευγάρι γάντια μποξ άρχισε να τον χτυπάει και όπως ξέρετε τα παιδιά δεν έχουν συναίσθηση της δύναμης του, φυσικά πέσαμε όλοι επάνω του να τον σταματήσουμε και τότε ακούσαμε τον Γ. να λέει, «δεν πειράζει, για δέκα χρόνια με χτυπάγανε κάθε μέρα και τώρα δέκα χρόνια μετά ...μου έχει λείψει!» συλλαμβάνει κανένας σας τι είπε ο άνθρωπος; Αυτό για του λίγους bloggers που γράψανε, ότι ήταν ήρωες τα παιδιά του πολυτεχνείου αλλά τίποτα παραπάνω από μερικά παιδιά γιατί οι περισσότεροι είχαν αδιαφορήσει.

Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι να μείνω ψύχραιμος γράφοντας γι αυτές τις αναμνήσεις.

Αγαπητέ κύριε blogger δεν ξέρω που ζούσατε αλλά στη Καισαριανή, στο Βύρωνα και στο Παγκράτι που ξέρω εγώ ο κόσμος πόναγε εκείνες τις ώρες, οι γυναίκες στις αυλές, ναι είχαμε ακόμα αυλές στην Αθήνα, περιμένανε τα παιδιά από το πολυτεχνείο με σακούλες γεμάτες καρβέλια ψωμί, τυρόπιτες και φαγητά. Κατσαρόλες ολόκληρες κύριε blogger και οι άντρες τους και τα παιδιά τους κρυβόντουσαν μέσα γιατί ξέρανε ότι και αυτό από μόνο του ήταν καλή δικαιολογία για τον χαφιέ να τους ξαναστείλει στη φυλακή και τότε κύριε blogger η Αθήνα ήταν γεμάτη από Γ. Σαν το φίλο μου που περιέγραψα παραπάνω. Ξέρετε ότι αυτά τα βγάζανε από τη πείνα τους; Γιατί μετά την εξορία η καλή κυβέρνηση φρόντιζε να μην βρουν και δουλειά.

Με πόνεσε πολύ όταν τα διάβασα αυτά που διάβασα, ήταν σαν να ξανακούω τον Αβέρωφ να μιλάει, με έπιασε τόση απελπισία, τόσο εύκολα ξεχνάμε λοιπόν ώστε να ζωντανεύει η φωνή του Αβέρωφ; Και ναι όταν τα ακούω από έναν νεότερο απλά πονάω αλλά όταν τα διαβάζω από κάποιον που έζησε την εποχή με πιάνει απελπισία αλλά βλέπετε πολλοί ωφελήθηκαν από το πρόγραμμα κατά της ανεργίας του Παττακού και πολλοί πλουτίσανε κι όλας αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία και όταν κάποιοι σαν αυτό τον κύριο blogger αναφέρουν τα παιδιά του πολυτεχνείου σαν ήρωες με πονάει. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν πήγε στο πολυτεχνείο κύριε blogger για να γίνει ήρωας, κανένα παιδί δεν ήθελε να πεθάνει, να βασανιστεί και να καταστραφεί από τις μνήμες που τον κυνηγάνε κάθε βράδυ για όλη του τη ζωή. Αυτά τα παιδιά ήταν εκεί γιατί ήθελαν να ζήσουν και θα είναι εκεί ξανά και ξανά όταν θα χρειαστεί αλλά αυτό κύριε blogger φαντάζομαι δεν το καταλαβαίνετε γιατί έτσι κι αλλιώς την περίοδο της δικτατορίας είχατε αράξει στον καναπέ σας και απολαμβάνατε Μαρινελα σε μουσική Κατσαρού να τραγουδάει για το έπος του 40 η την κυρα Γιώργαινα και νομίζατε ότι κάνατε αντίσταση. Ναι δεν κάνω πλάκα, κάποιοι θεωρούσαν το κυρά Γιώργαινα αντιστασιακό!!!

Μιας και μιλάμε για το τι βλέπατε, σε άλλο blog διάβασα ότι το βράδυ εκείνο βλέπανε τις μαυρόασπρες εικόνες στη τηλεόραση!!! Επειδή τότε δεν υπήρχε ούτε Mega, Antenna, ούτε Σόμπολος αυτό που βλέπατε στη τηλεόραση ήταν Φώσκολος, άλλος που πήρε συγχωροχάρτι παρέα με το κύριο Bingo που έχει γίνει και ο πατέρας της ελληνικής τηλεόρασης, ο άνθρωπος που χαφιέδισε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τους φοιτητές και έγινε η αίτια να βασανιστούν δεκάδες. Αυτός ο ίδιος σήμερα κρίνει την κοινωνική και πολίτικη ζωή και κάνει και lifestyle!!! Ο άνθρωπος που μαζί με τον Γεωργαλά ήταν οι Γκαιμπελτς της Ελλάδος.

Το καταλαβαίνω ότι το πολυτεχνείο είναι μια καλή αφορμή για κάποιους να δείξουν δείγματα δραματικής γραφής αλλά λυπάμαι, η τηλεόραση δεν έδειχνε κανένα στιγμιότυπο από το πολυτεχνείο και κανένα παιδάκι δεν πέρναγε με το σχολικό του μπροστά από το πολυτεχνείο για τα περισσότερα σχολεία με διαταγή του ‘υπουργείου’ είχανε κλείσει μπας και σταματήσουν τα παιδιά να κατέβουν στο κέντρο. Απεναντίας η περίφημη ΥΕΝΕΔ και κάποιο διεστραμμένο μυαλό δείχνανε συνέχεια ρουμελιώτη τραγουδιστή δημοτικών, δεν υπάρχει η πιθανότητα να θυμηθώ το όνομα του, να τραγουδάει το Γιώργο σωτήρα μας, για όσους θυμούνται τα ‘δημοτικά’ αφιερωμένα στην ‘επανάσταση’ και το βράδυ αργότερα κάποιο πιο διεστραμμένο μυαλό έβαλε ένα φιλμάκι με τους Simon & Garfunkel να τραγουδάνε the sound of silence. Οι εικόνες είναι από το πολυτεχνείο είναι από το ντοκιμαντέρ του ολλανδού και πιθανώς να το είδες μερικά χρόνια αργότερα.

Τα παιδιά αυτά δεν πήγαν στο πολυτεχνείο για να σκοτωθούν, μέχρι και τι στιγμή που το τανκ έμπαινε μέσα στο πολυτεχνείο, ακόμα και τη στιγμή που τρέχανε στα στενάκια πίσω από το πολυτεχνείο δεν πιστεύανε αυτό που είχε συμβεί. Η κοπέλα, δεν θυμάμαι το όνομα της, στα δεξιά της πύλης που φώναζε αδέρφια που πάτε, τι πάτε να κάνετε δεν το πίστευε ότι σε λίγο το τανκ θα πέρναγε πάνω από τα πόδια της. Και πολλοί εκείνο το βράδυ σωθήκαν χάρη στα φανταράκια που βοηθάγανε κόσμο να ξεφύγει γιατί οι ασφαλίτες βαράγανε στο ψαχνό. Αν σε πιάνανε δεν γλίτωνες, απλά!

Μιας και είμαστε στο τανκ, οφείλω μια δευκρίνηση στη γλυκύτατη oistros που με βοήθησε μιας και αδυνατούσα να γράψω οτιδήποτε για το Ovi με το να μου στείλει ένα πολύ κάλο άρθρο. Λυπάμαι γλυκιά μου Oistros παρ’ όλο ότι το βάλαμε την ήμερα του πολυτεχνείου δεν κατάφερα να το διαβάσω ολόκληρο. Ο οδηγός που περιγράφει το ΒΗΜΑ στη συνέντευξη δεν τα είπε ακριβώς όπως γίνανε. Δεν ήταν αυτός ο πραγματικός οδηγός του τανκ. Αυτός που είχε χρεωμένο το τανκ εκείνο το βράδυ αρνήθηκε να το οδηγήσει και προφασίσθηκε άρρωστος, οπότε ανέλαβε ...εθελοντής!!! ο πραγματικός οδηγός ζει στην Ηλιούπολη και τον ξέρω, αυτός που οδήγησε ήταν πολύ περήφανος την επομένη που γύρισε στη μονάδα. Και μιας και μιλάμε για εξαργύρωση του πολυτεχνείου, τύποι σαν κι αυτόν το εξαργυρώσανε και σαν τον κύριο blogger που γράφω παραπάνω, που ζητάνε συγνώμη και αποκαλούν αυτά τα παιδιά ήρωες. Αυτοί που ήταν μέσα δεν το εξαργυρώσανε ποτέ γιατί παλεύουν να το ξεχάσουν. Και επειδή ξέρω ότι θα αναφέρετε ονόματα όπως της Δαμανάκη, γνωστού υπουργού του ΠΑΣΟΚ που δεν θυμάμαι το όνομα του και άλλων. Τα κόμματα εξαργυρώσανε την συμμετοχή τους στο πολυτεχνείο, οχι οι ίδιοι. Οι ίδιοι απλά συνέχισαν μια λογική πορεία που όποιος ήταν στη θέση τους θα ακολουθούσε. Γιατί σήμερα η συμμετοχή σε οποιοδήποτε συνδικαλιστικό όργανο ακόμα και στην ΕΦΕΕ είναι αποδεκτό βήμα πριν το βουλευτιλίκι αλλά από τα παιδιά του πολυτεχνείου είναι εξαργύρωση; Στη Δαμανάκη και τον ....πάλι το ξέχασα το όνομα του είναι προδοσία ενώ για τον όποιο ανίκανο καραγκιοζάκο είναι παράσημο η συμμετοχή του σε συνδικαλιστικό όργανο; Ακούσατε ποτέ τη Δαμανάκη να λέει ψηφίστε με γιατί ήμουν στο πολυτεχνείο; Μπορεί και με τη Δαμανάκη και με το ΠΑΣΟΚ να με χωρίζουν ωκεανοί αλλά ποτέ δεν θα τους κατηγορήσω για εξαργύρωση του πολυτεχνείου.

Στο πολυτεχνείο μάτωσε πολύς κόσμος και τους μήνες που ακολουθήσαν μάτωσε ακόμα πιο πολύς κόσμος. Ξέρετε τι σήμαινε επίσκεψη στην ασφάλεια; Ξέρετε τη σήμαινε επίσκεψη στο τμήμα της Πλάκας; Πριν βγάλεις την ταυτότητα από την τσέπη είχαν πέσει οι πρώτες σφαλιάρες και ώσπου να καταλάβεις τι γίνεται έπεφταν οι δεύτερες από τον επόμενο ασφαλίτη και ακλουθούσε ο τρίτος, από ένα σημείο και υστέρα δεν ήξερες ούτε το όνομα σου, απλά όταν οι σφαλιάρες γινόντουσαν γροθιές στο στήθος άρχιζε και το μούδιασμα. Ξέρετε πόσα παιδιά υποφέρανε; Ξέρετε πόσα ονόματα δεν θα μάθετε ποτέ σας; Την ίδια ώρα το μεγαλύτερο ποσοστό των Αθηναίων σαν τον κύριο blogger πήγαινε να δει τον Βοσκόπουλο και τη Ζωή Λάσκαρη. Όχι δεν θυμώνω, πονάω. Έχω περάσει όλα τα στάδια, του θυμού, της εξέγερσης, τώρα πια έχει μείνει μόνο ο πόνος και η σιωπή αλλά δεν μπορώ να διαβάζω κάποιους να έχουν άποψη, δεν μπορώ να τους διαβάζω να λένε ότι αυτά τα παιδιά ήταν ήρωες, εδώ ακόμη και ο καραμανλης θυμάται το πολυτεχνείο και τους ήρωες και μου έρχεται να κάνω έμετο μόνο που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να διαβάζω την ανταπόκριση που έχουν σε comments από νέα παιδιά και να τους δίνουν μια στρεβλωμένη εικόνα από τι συνέβηκε, μια εικόνα βγαλμένη μέσα από το σαλονάκι τους και τα αβερωφικά γυαλιά τους. Δεν μπορώ να τους βλέπω να εκμεταλλεύονται τη σιωπή αυτών που ήταν εκεί, δεν έχουν το δικαίωμα

Θα ήθελα να γράψω πολλά ακόμα αλλά νιώθω πολύ ταραγμένος για να συνεχίσω. Ίσως να συμπληρώσω τις υπόλοιπες σκέψεις μου στα comments γιατί ήθελα να μιλήσω και για αυτά που γίναν τα επόμενα χρόνια στις επετείους του πολυτεχνείου την ασφάλεια που δεν έχει αλλάξει, το χημείο και τους γνωστούς άγνωστους. Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν θα αφήσω αυτό το post για πολύ. Λυπάμαι άλλα δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη στιγμή.