Χρόνια πολλά από το… χωριό

Εδώ και ένα μήνα, ή καλύτερα από την πρώτη του Δεκέμβρη και μετά από οκτώμιση χρόνια στην Στοκχόλμη... μετακόμισα. Μεγάλη ιστορία και σειρά γεγονότων, αποφάσεων και συμπτώσεων -που κάποια στιγμή θα εξηγήσω, οδήγησαν στη μετοίκιση σε ένα πολύ μικρό χωριό στα νοτιοανατολικά της Σουηδίας και πιο κοντά στην Κοπεγχάγη από την Στοκχόλμη.

Έτσι εφέτος Χριστούγεννα στο χωριό.

Τώρα αυτό κάπως ακούγεται και για όσους έχουν χωριό ειμαι σίγουρος ότι η συγκεκριμένη πρόταση φέρνει στο μυαλό τους καλές και κακές αναμνήσεις όχι απαραίτητα στο ίδιο μοτίβο για όλους. Για μένα χωριό δεν υπήρξε ποτέ κι ήταν πάντα Χριστούγεννα στην πόλη με ότι σημαίνει αυτό στο πέρασμα των χρόνων, στην αλληλουχία των πόλεων και των “θέλω” της κάθε ηλικίας.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε... σκέψεις γι αυτά τα “Χριστούγεννα στο χωριό” τις περισσότερες σμιλευμένες από μύθους και ιστορίες που ακούσαμε ή διαβάσαμε τέτοιες μέρες σαν παιδιά.

Έτσι χτες, παραμονή Χριστουγέννων, όταν είδα αρκετές οικογένειες να περνάνε από τον πιο κεντρικό δρόμο, παράλληλα με αυτόν που είναι το σπίτι μου προσπάθησα να μαντέψω που μπορεί να πηγαίνουν αλλά η σκέψη ότι “εδώ δεν είναι Ελλάδα”, κάπως συγκράτησε τη φαντασία μου, μέχρι που σήμερα, ημέρα των Χριστουγέννων, η εικόνα επαναλήφθηκε κατά τις οκτώμισι το πρωί. Κι επειδή η γαλοπούλα θα έμπαινε στο φούρνο κατά τις μια, αποφάσισα να δω που πάνε.

Ω, ναι! Σωστά μαντέψατε. Εκκλησία. Μερικές δεκάδες οικογένειες, γονείς, εγγόνια, παππούδες και γιαγιάδες, ήταν στην εκκλησία την ημέρα των Χριστουγέννων και υποθέτω και χτες την παραμονή.

Κι αν και άθεος ένιωσα μια περίεργη συγκίνηση στην εικόνα. Όχι γιατί έχει να κάνει με καμιά γέννηση... ‘θεανθρώπου’ κουλουπές παγανιστικές ανοησίες, αλλά γιατί υπήρχε μια ισχυρή κοινότητα ανθρώπων με παραδόσεις κι αυτό είναι κάτι που στις μεγαλουπόλεις το χάνεις. Δεν υπάρχει, αλλά είναι τόσο συγκινητικά ανθρώπινο.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας!