Όταν η Leena χτυπάει ξανά

Παίρνοντας αφορμή από το μήνυμα που άφησε η Πωλίνα στο τελευταίο post, κάποιες λίγες σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι γράφω σπάνια πια στο blog όχι γιατί δεν μου αρέσει πια η ιδέα να έχω blog,ότι βαρέθηκα ή γιατί ότι είχα να πω το είπα. Φαντάζομαι όπως και πολλοί άλλοι που έχουν ασχοληθεί με τα blogs έτσι κι εγώ περνάω από φάσεις που έχουν να κάνουν όχι μόνο με την προσωπική μου ζωή αλλά και τη δουλειά μου, διαφορετικά ενδιαφέροντα και προτεραιότητες. Ίσως στη δική μου περίπτωση ακόμα και το ότι γράφω καθημερινά να έπαιξε τον ρόλο του.

Παράλληλα υπήρξε και μια στήλη που άρχισα να γράφω πέρσι και κατά κάποιο τρόπο αντικατέστησε το blog. Πολύ αγαπημένος φίλος ανέλαβε τη διεύθυνση εβδομαδιαίας εφημερίδας στο Wisconsin των ΗΠΑ και έχοντας δουλέψει παλαιότερα στον Scotchman που υπάρχει αντίστοιχη στήλη μου ζήτησε να γράφω μια φορά την εβδομάδα μιλώντας για τη Φιλανδία και τη ζωή μου εδώ ενώ παράλληλα να υπάρχει και το στοιχείο/αναφορά της περιπέτειας που θα κεντρίζει και την περιέργεια του αναγνώστη. Κάτι σαν …soup opera!

Στην αρχή πειραματίστηκα για λίγο στο Ovi magazine και μετά η ιστορία μεταφέρθηκε στην εφημερίδα κρατώντας την για 49 εβδομάδες. Το στοιχείο περιπέτεια στην ιστορία ήταν κάτι που είχα πρωτοαναφέρει εδώ και για όσους θυμούνται ήταν η ιστορία με τη Leena την γειτόνισσα μου. Τώρα το να γράφεις μια ιστορία που θα πρέπει το κάθε «κεφάλαιο» να μπορεί να σταθεί και μόνο του ενώ παράλληλα θα πρέπει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ώστε να διαβάσει το επόμενο προσθέτοντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και ενίοτε …τουριστικά και όλα αυτά σε 600 με 700 λέξεις δεν είναι τόσο απλό όσο πιθανώς να φαίνεται. Και φυσικά η καθημερινότητα μου και οι καταστάσεις γύρω μου δεν σταμάτησαν να επηρεάζουν το γράψιμο μου, ούτε και η παράλληλη μου εξέλιξη μέσα στο συνεχές γράψιμο-πρακτική και η εναλλαγή εικόνων και πραγμάτων που πιθανώς να με επηρέαζαν.

Και βέβαια υπήρξαν στιγμές που η ιστορία βάλτωσε, πιθανώς έγινε βαρετή ή πολύ φορτισμένη από το προσωπικό στοιχείο. Παράλληλα όμως αυτή η στήλη μετατράπηκε από μόνη της σε ένα σχολείο που μετά από 49 εβδομάδες με έμαθε πάρα πολλά πράγματα και επειδή συχνά παίρνω mails με θέμα τη συγγραφή θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα σαν άσκηση. Περνώντας τώρα στη συνέχεια της ιστορίας, στο δεύτερο βιβλίο ή δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω νομίζω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, εγώ αισθάνομαι πιο άνετος γι αυτό που γράφω και για όσους από εσάς θέλετε να ρίξετε μια ματιά (δυστυχώς είναι στα αγγλικά) σε πιο «ωμή» μορφή πριν από το απαραίτητο editing υπάρχει στις σελίδες του Ovi magazine στο χώρο «fiction» με τον τίτλο: 10 Helsinginkatu που σημαίνει Οδός Ελσίνκι 10 και το δεύτερο μέρος που ξεκίνησα πριν από λίγο καιρό: Back to 10 Helsinginkatu.

Η συγκεκριμένη στήλη λοιπόν πήρε δική της ζωή σταδιακά απορροφώντας περισσότερη ενέργεια από όση είχα υπολογίσει και με απομάκρυνε από άλλα πράγματα συμπεριλαμβανομένου και του blog μιας και στα δύο σημεία είχα αρκετά στοιχεία από την καθημερινότητα μου και τις σκέψεις μου.

Τώρα βέβαια αυτή η εβδομαδιαία γραφή μου επιφύλασσε και μερικές ακόμα εκπλήξεις. Στα blogs η επαφή και η αντίδραση είναι πολλές φορές άμεση και πολλοί από εσάς εκτός από την online επικοινωνία με έχουν τιμήσει και με την προσωπική φιλία κάτι που σε λιγότερο βαθμό ισχύει και με τις ευρωπαϊκές εφημερίδες που σε μεγάλο ποσοστό τους έχουν περάσει και σε παράλληλες online εκδόσεις. Έτσι συχνά βλέπω comments στα άρθρα μου ή στις αναδημοσιεύσεις άρθρων μου ακόμα και σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω όπως μια Γιαπωνέζικη εφημερίδα που αναδημοσιεύει άρθρα μου που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αμερικάνοι αναγνώστες μου επιφύλασσαν μια διαφορετική αντιμετώπιση.

Έχοντας φτάσει στη τριακοστή βδομάδα της ιστορίας ένιωσα ότι η ιστορία κατά κάποιο τρόπο είχε βαλτώσει άσχημα και αποφάσισα να σταματήσω για λίγο, να πάρω μια ανάσα και να δω τι θα κάνω. Και αυτή η διακοπή κράτησε περίπου δύο μήνες μέχρι που ένα βράδυ με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου και μου είπε ότι έστελνε ένα πακέτο που καλό θα ήταν να ασχοληθώ άμεσα μαζί του. Το πακέτο έφτασε και μέσα υπήρχαν περισσότερα από …300 χειρόγραφα γράμματα, πράγμα καταπληκτικό για μια χώρα που ανακάλυψε οτιδήποτε έχει σχέση με το διαδίκτυο και είναι τόσο μπροστά τεχνολογικά. Η τελευταία φορά που είχα πάρει γράμμα ήταν αρκετά χρόνια πριν και τα πιο πολλά γράμματα τα είχα πάρει όταν δούλευα για την Αυγούλα χάρης σε μια γελοιογραφία που είχα κάνει και είχε ξινίσει τη τότε Ένωση Κέντρου και τον Ζίγδη, καταλαβαίνετε για πόσα χρόνια πριν μιλάμε!

Στη συγκεκριμένη ιστορία μιλάω συχνά για την περιπέτεια της υγείας μου και ειδικά για τον διαβήτη σε μια προσπάθεια να ενημερώσω ή τουλάχιστον να ταρακουνήσω τους πολλούς που ξέρουν τόσα λίγα για μια ασθένεια που δεν θεραπεύεται, μπορεί να δημιουργήσει πολλά και σοβαρά προβλήματα κυρίως από άγνοια και μη προσοχή στις οδηγίες από τους γιατρούς και που δυστυχώς σκοτώνει πολλούς περισσότερους από όσους ο καρκίνος. Έτσι λοιπόν πάνω από 300 νιώσανε την αγωνία για το τι μου συμβαίνει, αν είμαι καλά και παράλληλα έχοντας συνδεθεί με τη Leena και το πρόβλημα της ή πιθανώς (όπως ένιωσα από μερικά γράμματα) έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις ένιωσαν την ανάγκη μιας πιο προσωπικής επικοινωνίας και τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο προσωπικό από ένα χειρόγραφο γράμμα.

Ένα ακόμα πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η ποικιλία ηλικιών, μόρφωσης και κοινωνικής κατάστασης και βέβαια η άνεση τους να μοιραστούν μαζί μου πολύ προσωπικά στοιχεία συμπεριλαμβανομένων ακόμα και τηλεφωνικών αριθμών αν χρειαζόμουν κάτι να επικοινωνήσω μαζί τους με ένα γιατρό από ένα μικρό χωριό να προσφέρει τις υπηρεσίες του αν η Φιλανδία δεν μπορούσε να μου προσφέρει όσα χρειαζόμουν.

Ίσως κάποιοι να χαμογελάτε με τα …Αμερικανάκια αλλά αυτή η αγνή επικοινωνία είχε κάτι που η κοινωνία μας σήμερα έχει χάσει, το ανθρώπινο στοιχείο. Αυτό το να βγεις από το σπίτι σου και κάποιος άγνωστος να σου πει καλημέρα και να το εννοεί. Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα, δασκάλα σε δημόσιο σχολείο και πολύ συνειδητός άνθρωπος μου ανέφερε την περιπέτεια της μέσα σε ένα γάμο που υπήρχε συνεχής βία. Μια γυναίκα που είχε στείλει τις ανάλογες υπηρεσίες σε σπίτια μαθητών της με την υποψία οικογενειακής βίας για δέκα χρόνια είχε βρει δεκάδες δικαιολογίες για να δικαιολογήσει τη δική της κατάσταση με αποτέλεσμα να αφήσει πολλά τραύματα και στην ίδια και στα δύο της παιδιά.

Φυσικά επέστρεψα άμεσα στο επόμενο κεφάλαιο και χρειάστηκα πάνω από δύο μήνες για να απαντήσω σε όλα τα γράμματα και να συνεχίζω να επικοινωνώ με κάποιους από αυτούς. Αυτή η κατάσταση με βοήθησε και εμένα σε προσωπικό επίπεδο. Βλέπετε όταν καθημερινά γράφω για τη μιζέρια και τη δυστυχία είχα κι εγώ την ανάγκη λίγης ανθρωπιάς και αυτά τα …Αμερικανάκια μου την έδωσαν απλόχερα.

Όσο για τη Leena, καλά η κοπέλα ανήκει σε αυτή τη κατηγορία – φαντάζομαι πολλοί την ξέρουμε ακόμα και σε πολύ κοντινούς μας ανθρώπους – που είναι μαγνήτης για τύπους σαν τον Juha. Συναντηθήκαμε σε ένα pub στο κέντρο πριν από μερικές μέρες και είχε μαζί της τη τελευταία της κατάκτηση. Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα, κατάλαβε από το βλέμμα μου! Τι να πω, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εκεί όταν με χρειαστεί, κατά τα άλλα …μεγάλη κοπέλα είναι!!!

Έχω αρκετά ακόμα να γράψω αλλά τα κρατάω για το επόμενο που δεν θα είναι σε …έξη μήνες!!!

****************************************************

Διάβασα στη Δάφνη τα μηνύματα σας και τις ευχές σας και αφού το σκέφτηκε για λίγο μου είπε ότι του χρόνου πρέπει να κάνουμε ένα πάρτι γενεθλίων στην Ελλάδα για να έρθετε όλοι!!!

****************************************************

Το πορτραίτο είναι της Leena’s και αυτή τη στιγμή είναι στο σπίτι κάποιου που μου λείπει πάρα πολύ!