Χρόνια Πολλά Δάφνη!

Αυτές τις μέρες ήταν τα γεννέθλια της Δάφνης και παράλληλα τα γεννέθλια αυτού του blog. Μεταξύ τους έχουν δύο χρόνια διαφορά και όπως βλέπετε στις φωτογραφίες τα πέμπτα μας γεννέθλια τα γιορτάσαμε με τον ίδιο ενθουσιασμό που γιορτάσαμε τα δεύτερα!

Το 'μας' στο τέλος του 'πέμπτα' το εννοώ γιατί όπως ακριβώς είχα γράψει και για τα δεύτερα γεννέθλια της μετά την γέννηση της η ζωή μου είναι σαν να πέρασε σε ένα καινούργιο βιβλίο, (βιβλίο όχι κεφάλαιο) που η Δάφνη κυριαρχεί απόλυτα. Νομίζω ότι εάν δεν υπήρχε η Κάτρη να με συγκρατεί όταν ξεπερνάω τα όρια θα ήμουν ο μεγαλύτερος χαζομπαμπάς στον κόσμο με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο!

Σε αυτά τα χρόνια υπήρξαν φορές που πραγματικά ένιωσα ότι χάνω χρόνια από τη ζωή μου, κάθε φορά που αρρώσταινε, κάθε φορά που έβηχε ή που ανέπνεε περίεργα τρελαινόμουν και πολύ φοβάμαι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει για την υπόλοιπη ζωή μου. Αλλά υπάρχουν αυτές οι άλλες στιγμές, οι πιο πολλές, οι πολύ πιο πολλές που ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα χάδι ή έτσι απλά να την παρακολουθώ να κοιμάται που δεν ανταλλάσσονται με τίποτα, είναι αυτό που ορίζεται σαν στιγμές απόλυτης ευτυχίας.

Μέσα στη περιπέτεια μου τα τελευταία χρόνια, και το ξέρω ότι θα ακουστεί ...σκληρό για όλους τους υπόλοιπους γύρω μου, η Δάφνη με κράτησε μόνη της ζωντανό με χιλιάδες τρόπους ακόμα κι όταν γύριζα από το νοσοκομείο με χιλιάδες προβλήματα και έφερνε το βαλιτσάκι της με τα ...σύνεργα για να με εξετάσει σαν γιατρός φορώντας το πλαστικό στηθοσκόπιο και με σοβαρό ύφος να με διατάζει να ανοίξω το στόμα μου!!! Θα με συγχωρέσετε αν ακουστώ μελοδραματικός αλλά της χρωστάω τη ζωή μου και νομίζω αυτό είναι μια καλή αρχή για τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη!

Βέβαια έχω γνωρίσει και την άλλη πλευρά του να έχεις κόρη, όπως το να μάθεις τα ονόματα όλων των ...bratz και barbie, όλα γύρω σου να γίνονται ροζ και ανάμεσα στους φακέλους σου να βρίσκεις pet-shop ζωάκια. Έχω ανακαλύψει ότι πάντα το φαγητό στο πιάτο μου έχει καλύτερη γεύση από το δικό της, ότι ακόμα κι αν έχω φάει σοκολάτα πέντε ώρες νωρίτερα όταν ήμουν έξω θα έπρεπε να την έχω σκεφτεί και να κρατήσω ένα κομμάτι και το πως είναι οι γυναικείες τουαλέτες από μέσα μιας και πάντα κατουριέται όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο. Ακόμα έμαθα ότι δεν υπάρχουν μυστικά και είναι έτοιμη να δώσει αναφορά στον καθένα που συναντάμε με λεπτομέρειες για το τι είπε ο μπαμπάς για την περίεργη γειτόνισσα και τέλος ότι η εικόνα που έχει η κόρη μου για μένα είναι ότι είμαι πολύ αστείος μπαμπάς που περνάει την ώρα του ζωγραφίζοντας ανθρωπάκια και μερικές φορές παίρνει ταξί για να πάει στο αεροπλάνο που θα τον πάει στην ...Αφρική, πράγμα που ανεβάζει αυτομάτως την εκτίμηση των γύρω μου στο πρόσωπό μου.

Φυσικά τώρα που μεγαλώνει αποδεικνύεται και ειδικός στην αισθητική μιας και περνάμε σε υποδείξεις “μπαμπά αυτές οι κάλτσες δεν πάνε με τα παπούτσια σου,” ή “είσαι πολύ αστείος με αυτή τη μπλούζα!” Παράλληλα έχουμε κι άλλες εξελίξεις σε συνδυασμό με την δραματική εξέλιξη των αγγλικών της λόγω του Αγγλικού σχολείου, πριν από ένα μήνα μπήκα στο σπίτι και με υποδέχτηκε τραγουδώντας ...It’s raining men, halleluiah!!! Ευτυχώς προς το παρόν βρέχει ιούς και όχι υιούς! Α, για να μην το ξεχάσω, το hard rock halleluiah, δεν της αρέσει γιατί είναι πολύ... hard rock!!! Μετά το ροζ με βρήκε η Madonna, αλλά εγώ ψύχραιμος και σταθερός.

Αλλά μιας και λέμε για ψυχραιμία, την ημέρα που έβαψε ένα τοίχο, όλο το χολ από την εξώπορτα μέχρι το υπνοδωμάτιο, γύρω στα δώδεκα μέτρα με ένα τεράστιο φίδι παραδέχομαι ότι η ψυχραιμία δοκιμάστηκε αλλά η εξήγηση με κάλυψε “μα μπαμπά είναι ένα μεγάλο φίδι και ήθελε να τεντωθεί, δεν μπορεί να είναι όλη την ώρα κουλουριασμένο!” φυσικά έσκασα στα γέλια και το πλήρωσα!!! Για δύο μέρες καθάριζα τοίχους γιατί όπως είπε και η Κάτρη, “Εσύ φταις που την αφήνεις να κάνει ότι θέλει!”

Αλλά για να επιστρέψουμε στην αισθητική, εκτός από τα ρούχα μου έχει άποψη και για τη ζωγραφική μου. Λίγες μέρες πριν την έκθεση μου είχα όλους τους πίνακες μου σε ένα χώρο καθαρίζοντας και προσθέτοντας τελευταίες λεπτομέρειες με την Δάφνη να μου κάνει παρέα απόλυτα οργανωμένη με τα πινέλα της και τις νερομπογιές της. Κάποια στιγμή ενώ κάτι έκανα σε ένα πίνακα την ακούω να λέει από το κέντρο του δωματίου, “μπαμπά κάτι λείπει από τις ζωγραφιές σου αλλά θα το διορθώσω!” Και την προλαβαίνω κυριολεκτικά στον αέρα την ώρα που επετίθετο στους πίνακες μου με ένα πινέλο βουτηγμένο στο πιο ροζ χρώμα που υπάρχει στον κόσμο! Από τότε τα λάδια μου και η Δάφνη κρατούνται σε απόσταση ασφαλείας!

Κάποιες άλλες λεπτομέρειες θα έπρεπε να κρατούνται σε απόσταση ασφαλείας αλλά εκεί χάσαμε τον έλεγχο από την αρχή, την υποτιμήσαμε. Για παράδειγμα νομίσαμε ότι το τηλεκοντρόλ είναι πολύπλοκο μέχρι που την ανακαλύψαμε με όλα τα τηλεκοντρόλ στο χέρι και όλες τις συσκευές να παίζουν ταυτόχρονα! Προσωπική μου δραματική στιγμή ήταν όταν εμφανίστηκε με το καινούργιο μου ασύρματο ποντίκι αλειμμένο στο τυρί και μου είπε με πολύ στόμφο, “μπαμπά σε κοροϊδέψανε, αυτό δεν είναι αληθινό ποντίκι!” ή όταν αποφάσισε να ...εικονογραφήσει τον Νίτσε γιατί “είναι βαρετό χωρίς ζωγραφιές” αλλά δεν έχω παράπονο ήταν προσεκτική, η ζωγραφιά έφτανε μέχρι την άκρη της σελίδας! Κάθε σελίδας! Και τις 250 σελίδες!!! Όταν αποφάσισε να ζωγραφίσει το White Album των Beatles ήταν πολύ αργά, είχα παραδοθεί και δεν μπορούσα να αντιδράσω πια!

Στην αρχή διαβάζαμε ιστορίες πριν κοιμηθεί από ένα από τα παιδικά παραμύθια που είχαμε και συνήθως διάλεγε μόνη της το βιβλίο που θα διαβάζαμε από το ράφι που της έχω παραχωρήσει σε μια από τις βιβλιοθήκες αλλά αυτό σταμάτησε την ημέρα που γύρισε στο δωμάτιο της με ένα βιβλίο του Στέφαν Κίνγκ! Της άρεσε το εξώφυλλο από το “Αυτό” και επέμενε ότι είναι ...παιδικό! Τώρα φτιάχνουμε μαζί ιστορίες πράγμα που κοντεύει να γίνει οκτάωρη δουλειά για μένα γιατί εκτός του ότι πρέπει να σκεφτώ τη συνέχεια της ιστορίας πρέπει και να κρατώ και ακριβείς σημειώσεις μιας και τίποτα δεν ξεφεύγει από τη μνήμη της.

Μιας και μιλάμε για μνήμη, έχετε ακούσει την παροιμία σε τρελό και σε παιδί μην υπόσχεσαι; Λοιπόν ...μην! Πριν από δύο χρόνια της υποσχέθηκα ταξίδι στη Disney στο Παρίσι, μια φορά τη βδομάδα τουλάχιστον μου το θυμίζει κάνοντας με να νιώθω σαν εγκληματίας πολέμου. Σαν εγκληματίας πολέμου νιώθω και κάθε φορά που γυρνάω σπίτι και δεν έχω κάτι έστω πολύ μικρό στη τσέπη μου. Δυστυχώς το έχω ξεχάσει μερικές φορές πράγμα που σημαίνει ότι την επομένη έπρεπε να υπάρχει διπλό ...κάτι!!!

Τα πρωινά μου είναι μια περιπέτεια σε εναλλακτικούς κόσμους που θα κάνανε ακόμα και τον Τόλκιν να κοκκινίσει. Κάθε πρωί πάμε μαζί στο σχολείο και στο δρόμο συναντάμε ξωτικά, νεράιδες, leprechauns του Αγίου Πατρικίου και δράκους. Φαντάζομαι σε κανένα τουριστικό οδηγό του Ελσίνκι δεν υπάρχουν δρακοφωλιές και σημεία που μαζεύονται δράκοι γι αυτό το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να βρείτε εμάς, είμαστε οι ειδικοί! Λοιπόν υπάρχουν τέσσερις δρακοφωλιές με 72 δράκους και πέντε μωρά δράκους. Είναι πράσινοι με μπλε μάτια και μακρυά μαλλιά, στη Φιλανδία έχουμε δράκο-ροκάδες εσείς βολευτείτε με τους παπά-ροκάδες!!! Όλοι είναι καλοί δράκοι με καλή φωτιά, μπορείς μέχρι και να ψήσεις λουκάνικα στη φωτιά τους, εκτός από δύο που είναι κακοί και έχουν καφέ χρώμα! Αυτούς δεν τους έχουμε δει ποτέ γιατί μας φοβούνται, βλέπετε είμαστε κάτι σαν τον Batman και τον Robin στο πιο ...ροζ!!!

Είπα για τον Άγιο Πατρίκιο και θυμήθηκα ότι λόγω του Αγγλικού σχολείου και τα παιδάκια διαφόρων εθνικοτήτων εμείς γιορτάζουμε τα πάντα με το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης. Έτσι για παράδειγμα γιορτάσαμε την πρωτοχρονιά οικογενειακά αλλά μετά γιορτάσαμε στο σχολείο την Κινέζικη πρωτοχρονιά, την Ινδική πρωτοχρονιά και την Αραβική πρωτοχρονιά. Για την ενημέρωση σας δεν συμπίπτουν! Και ντυθήκαμε και ανάλογα, έτσι στην Ινδική πρωτοχρονιά αποκτήσαμε οικογενειακώς ...τρίτο μάτι, “η δασκάλα είπε μπαμπά ότι όλοι πρέπει να το κάνουμε γιατί έτσι κάνουν στην Ινδία!” το πνεύμα ισότητας στο τρίτο μάτι! Βάλαμε μια παλιά ρόμπα της μαμάς λίγο ...Γιαπωνέζικη στη Κινέζικη πρωτοχρονιά και ευτυχώς εγώ είχαν ένα CD με αμανέδες για την Αραβική! Την ημέρα των ευχαριστιών είχαμε ένα μικρό πρόβλημα γιατί και οι δυο μας θέλαμε να κάνουμε τον ινδιάνο! Κατά τα άλλα γιορτάσαμε τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Πατρίκιο και τον Άγιο Βαλεντίνο μεγάλη η χάρη τους!!!

Ελπίζω με αυτά και αυτά να έχετε μια ξεκάθαρη εικόνα για το πόσο χαζομπαμπάς είμαι και να μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό! Όσοι με ξέρετε, ξέρετε καλά ότι η ζωή μου δεν ήταν ποτέ βαρετή. Όπως έλεγε και μια ψυχή “φεύγει για να αγοράσει τσιγάρα στο περίπτερο στη γωνία και γυρνάει μετά από τρεις μέρες με ένα φωτογραφικό άλμπουμ και κινέζικο φτιαγμένο στο Πεκίνο!” Αλλά τώρα η ζωή μου με την Δάφνη έχει γίνει πραγματικά συγκλονιστική και με χρώμα, έστω κι αν είναι ...ροζ!!!

Χρόνια πολλά μωρό μου, εύχομαι να είμαι για πάντα ο αστείος χαζομπαμπάς σου και να μπορώ να μη σου χαλάω ποτέ κανένα χατήρι!

Υ.Γ.1 Στο blog δεν γράφω πια όσο συχνά έγραφα παλαιότερα αλλά είμαι πάντα εδώ και κάθε φορά που βρίσκω ευκαιρία κοιτάζω και όλα τα blog. Α, και κάποια στιγμή πρέπει να ενημερώσω τον κατάλογο με όλα τα blogs των φίλων όπως και μου θύμισε μια ψυχή!

Υ.Γ.2 Ρωξάνη έχω χάσει τηλέφωνα, και email και μου έχεις λείψει!!!

Υ.Γ.3 Μικρή Βελγίδα προχθές όταν πηγαίναμε σχολείο υπήρξε ερώτηση ...”που είναι; θα έρθει στο πάρτι μου;” Τι απαντάω; ;)