Καλησπέρα και Χρόνια πολλά!!!

Καλησπέρα, έχουμε καιρό να τα πούμε και το μόνο που έχω να δείξω τον τελευταίο καιρό ή καλύτερα τους τελευταίους μήνες είναι μερικές εκρήξεις. Δεν είμαι σίγουρος το τι φταίει και δεν έχει να κάνει με τίποτα με το πόσο μου λείψατε ή πόσο σας σκέφτομαι αλλά τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε μια γενικότερη κατάσταση χαλάρωσης και αυτό το κατάλαβα πιο έντονα όταν για πρώτη φορά το mailbox είχε πάνω από διακόσια αναπάντητα mails. Δεν ήξερα τι να γράψω, πως να απαντήσω.

Η προηγούμενη χρονιά αποδείχτηκε σε όλα της τα σημεία η αποθέωση του σουρεαλισμού με την υγεία μου να με τραβάει από την μια πλευρά και τον παλιό μου εαυτό που αρνιόταν συνεχώς την πραγματικότητα από την άλλη. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεται πόσο δύσκολο αποδείχτηκε σε κάποιον πολλές φορές υπερκινητικό σαν κι εμένα να αποδεχτεί μια καινούργια κατάσταση και όλες τις δεσμεύσεις αυτή η κατάσταση του επέβαλε.

Νομίζω ότι αυτό που με χτύπησε περισσότερο ήταν η αίσθηση ότι ενώ περίμενα πραγματικά να αναστηθώ οκτώ μήνες μετά την μεγάλη εγχείρηση ανακάλυψα ότι η αποθεραπεία και όλα τα παρατράγουδα πολλές φορές ήταν πιο δύσκολα από την αναμονή. Οι γιατροί το αποκαλούν post cancer depression, που σημαίνει ότι με το πέρας της θεραπείας περιμένεις ότι θα επανέλθεις αυτομάτως στο σημείο που εσύ ο ίδιος θεωρείς ότι θα έπρεπε να είσαι αγνοώντας ακόμα και το γεγονός της ηλικίας και κατηγορώντας την αρρώστια για κάτι που φυσιολογικά συνέβηκε στο σώμα σου τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα με βάρεσε και λίγο η κρίση της ηλικίας, το συναίσθημα ότι ...μετράω ανάποδα πια και κατά κάποιο τρόπο απομονώθηκα.

Μέσα σε αυτά ήρθαν και οι απαγορεύσεις των γιατρών που κάθε τόσο με χώνουν για εξετάσεις και άρχισα να νιώθω ότι κάθε μου επικοινωνία μεταμορφώθηκε σε ιατρικό δελτίο. Για χρόνια όταν επικοινωνούσα με τους φίλους μου ακόμα και με κάποιους νεώτερους που γνώρισα από αυτό εδώ το blog ήταν για τις τελευταίες περιπέτειες, τα ταξίδια ή και τα κατορθώματα της Δάφνης. Τον τελευταίο καιρό οι πάντες ξεκινάνε με την ερώτηση, είσαι καλύτερα; Και μερικές φορές δεν ήξερα και ακόμα δεν ξέρω τι να απαντήσω. Νιώθω καλύτερα, όλοι μου λένε ότι είμαι καλύτερα και φαίνομαι καλύτερα αλλά ...δεν ξέρω! Ξαφνικά νιώθω ότι έχω βάλει τις σκέψεις μου και τα όνειρά μου σε ένα stand by και απλά ζω για την επόμενη μέρα.

Έτσι θέλω ειλικρινά να ζητήσω συγνώμη στα τηλέφωνα που πιθανώς δεν έχω απαντήσει, στα τηλέφωνα που έχω υποσχεθεί να κάνω και δεν έκανα και στις επιστολές που δεν απάντησα, είναι γιατί δεν ξέρω τι να πω. Ίσως και να είναι γιατί έχω τόσα πολλά να πω και δεν ξέρω πως να το κάνω αυτή τη στιγμή, ίσως και όπως μου είπε κάποιος γιατρός είναι γιατί έμαθα για πολλά χρόνια να είμαι ο δυνατός και δεν ξέρω πως να ζητήσω βοήθεια, δεν ξέρω αλλά το ψάχνω!!!

Το τελευταίο ιατρικό ανακοινωθέν είναι ότι ο διαβήτης μου όπως είχα πει και στο παρελθόν σε συνδυασμό με την χημειοθεραπεία μου προκάλεσε μια σειρά από άλλα προβλήματα που τα αντιμετωπίζουμε και ίσως να χρειαστεί να επανέλθω στο χειρουργείο σύντομα και γι αυτό παρ' όλο που ήθελα να έρθω στην Ελλάδα δεν θα τα καταφέρω σύντομα, υπάρχει απαγόρευση πλεύσης!

Βέβαια υπάρχουν και τα καλά νέα. Η έκθεση είχε πολύ επιτυχία σε όσες χώρες πήγε και παραδέχομα ότι κάποιες από τις κριτικές με κάναν να ...κοκκινίσω. Κάποιος κριτικός στη Φιλανδία με αποκάλεσε ο τελευταίος της pop art ενώ κάποιος άλλος είπε ότι το punk είναι ακόμα ζωντανό! Στη Σουηδία τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα και στη Δανία ή έκθεση είχε πάνω από 2,000 επισκέπτες και όσοι ασχολείστε με γκαλερί ξέρετε καλά ότι αυτός είναι ένας καταπληκτικός αριθμός. Οι πίνακες επιστρέφουν την άλλη βδομάδα και εγώ πρέπει να ετοιμάζομαι σιγά σιγά για το επόμενο βήμα που πια θα είναι μια ατομική έκθεση στο Ελσίνκι για την οποία έχω πολλές σκέψεις που θα σας πω όταν έρθει ή ώρα.

Παράλληλα μιας και αναλαμβάνω κάποια θέση στην ένωση των Μεταναστών Καλλιτεχνών της Ευρωπαϊκής ένωσης EU-MAN, ξεκινάμε να πείσουμε τα Ευρωπαϊκά Εθνικά μουσεία να ανοίξουν τις πόρτες τους σε Μετανάστες. Το πρώτο βήμα θα γίνει μάλλον στην Φιλανδία που η εθνική πινακοθήκη θα τιμήσει τους μετανάστες με μια μόνιμη έκθεση σε συγκεκριμένη αίθουσα και με τιμούν μαζί με άλλους δύο να είμαστε οι πρώτοι που τα έργα μας θα εκτεθούν στην συγκεκριμένη αίθουσα ελπίζοντας ότι σύντομα θα προστεθούν έργα και άλλων.
Για όσους με ξέρουν και με έχουν γνωρίσει, ξέρουν ότι η ζωγραφική είναι απλά ένας από τους τρόπους που εκφράζομαι και ποτέ δεν θέλησα τον τίτλο του καλλιτέχνη, αντίθετα μάλιστα όταν ακούω να με προσφωνούν artist βγάζω σπυράκια. Στο ότι κάνω και ότι δημιουργώ είμαι πολύ μικρός και μαθαίνω καθημερινά. Υπάρχουν φορές που βλέπω δουλειές ακόμα και σε περιοδικά που με κάνουν να νιώσω πολύ μα πάρα πολύ μικρός και γι αυτό η τιμή που μου κάνουν και η Φιλανδική πινακοθήκη και η οργάνωση EU-MAN να χρησιμοποιεί ένα πίνακά μου σαν σημείο αναφοράς για το 2009 είναι τρομακτική!

Έχω να σας πω και άλλα νέα αλλά θα τα αφήσω για αργότερα. Το κέντρο της ζωής μου τώρα μεγαλώνει κάθε μέρα και με ταχύτητα. Ο Άι Βασίλης ήταν πολύ γενναιόδωρος εφέτος μαζί της και μπαίνοντας στο δωμάτιο της σήμερα το πρωί ήταν σαν να έμπαινα σε παιχνιδάδικο με όλα τα παιχνίδια που ξεπηδούσαν από παντού. Απόκτησε και το δικό της στέρεο και έτσι τώρα πια μπορώ κι εγώ να ακούσω τη μουσική μου καθισμένος στην πολυθρόνα στο καθιστικό. Μέχρι τώρα το στέρεο στο καθιστικό έπαιζε μόνο παιδικά τραγούδια!!! οι barbie έχουν φτάσει τις 15 και ελπίζω αυτό το κακό να σταματήσει αν και κάτι καινούργιο επελαύνει με το όνομα ...pet shop! Και μην ξεχνάμε ότι άδικα έμαθα όλα τα ονόματα των Bratz ...τις κόψανε!!! Στο Ελσίνκι δεν έχει χιονίσει ιδιαίτερα αλλά οι θερμοκρασίες είναι γύρω στους -10 και από τις επόμενες μέρες περιμένουμε να πέσουν ακόμα πιο κάτω πράγμα που σημαίνει ότι έχει παγώσει η θάλασσα και η κυρία απολαμβάνει τα παγοπέδιλα της. Καλά πως από ένα πατέρα ελέφαντα βγήκε μπαλαρίνα ...μυστήριο!!!

Τα αγγλικά της τώρα στο καινούργιο σχολείο έχουν βελτιωθεί πολύ με αποτέλεσμα να πει στην μητέρα της μια μέρα ...άσε καλύτερα να μιλάς Φιλανδικά γιατί δεν σε καταλαβαίνω!!! Με την μητέρα παρά λίγο να αντιδράσει απόλυτα μητρικά πετώντας της την παντόφλα!!! Εντάξει περνάει την ...έξυπνη περίοδο τώρα αλλά θα αντέξουμε!

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, ελπίζω όλοι σας να έχετε μια καλή χρονιά με υγεία και κοντά σε όσους αγαπάτε και σε όλους τους Γιάννηδες και τις Ιωάννες τις πιο θερμές μου ευχές – τώρα μάλλον σύμπτωση θα είναι αλλά οι περισσότεροι στενοί μου φίλοι είναι Γιάννηδες!

************************

Οι φωτογραφίες είναι: Από τα εγκαίνια της έκθεσης στο Ελσίνκι με έναν πολύ αγαπημένο φίλο ζωγράφο τον Amir. Και στη δεύτερη ... η παρέλαση των barbie!!!

************************

Τέλος επειδή συνεχίζω να παίρνω μηνύματα, παλικαράκια η δολοφονία εν ψυχρό ενός δεκαεξάχρονου δεν ισοπεδώνεται από τον τραυματισμό ενός ενήλικα που εν γνώση του αποφάσισε να κάνει τη δουλειά που κάνει με όλους τους κινδύνους που επιφυλάσσει. Αλλά ακούγοντας χτες και σήμερα δημοσιογράφους και αναλυτές από την Ελλάδα να κάνουν δηλώσεις μετάνοιας σε ένα κράτος μπάτσων για να μην τους χαρακτηρίσει κανένας τρομοκράτες αηδίασα. Όσο για μένα ξέρετε καλά που έχω γραμμένες απειλές και προειδοποιήσεις!!!