Βρέχει!

Πριν από λίγο έβαλα τη Δάφνη να κοιμηθεί, της διάβασα ένα από τα συνηθισμένα μας παραμύθια που κοιτάμε τις εικόνες και αυτοσχεδιάζουμε με ιστορίες που μόνο εμείς οι δύο ξέρουμε και στην τρίτη σελίδα είχε αποκοιμηθεί κρατώντας σφιχτά το χέρι μου, για την ακρίβεια δυο δάχτυλα μου και εγώ έμεινα να παρακολουθώ τις αναπνοές της.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ζήσαμε πάλι την περιπέτεια που νομίζαμε ότι σταμάτησε την άνοιξη, αλλά μαζί με τις βροχές και το σκοτάδι ήρθε κι αυτό για να στοιχειώσει για άλλη μια φορά τη ζωή μας κάνοντας μας να αφήσουμε στην άκρη ότι σχεδιάζαμε τους τελευταίους μήνες. Ταξίδια, μετακινήσεις, ίσως και μια οικογενειακή επίσκεψη στη Ελλάδα, όλα ακυρωθήκαν. Παρατηρώντας την καθώς κοιμόταν σκεφτόμουνα πόσο παράξενη ήταν αυτή η χρονιά που πέρασε, πόσο γεμάτη ακραίες καταστάσεις και συναισθήματα και πως δεν ξέρω πια πως να αντιδράσω και πως να σκεφτώ. Το μόνο που σκέφτομαι όλη την ώρα είναι ...μείνε ψύχραιμος και ότι είμαι πολύ κουρασμένος. Θα ήθελα να μπορούσα να κοιμηθώ για μέρες!

Τα τελευταία βράδια από το βράδυ του νοσοκομείο και ύστερα, πάει πια μιάμιση βδομάδα πια, πρέπει να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να ...απελευθερώσω το χέρι μου από το σφιχταγκάλιασμα της Δάφνης όταν κοιμάται. Κάθε φορά που περνάμε αυτή την ιστορία, αυτό συμπεριλαμβάνεται στα μεθεόρτια, η Δάφνη κολλάει επάνω μου κυριολεκτικά και περνάνε αρκετές μέρες για να ξεκολλήσει. Όταν είμαστε μαζί απλά δεν ξεκολλάει από πάνω μου και όλη την ώρα θέλει να μου κρατάει το χέρι.

Όταν παθαίνει την κρίση η Δάφνη, η γυναίκα μου πανικοβάλλεται και φεύγει από το δωμάτιο αφήνοντας με να αντιμετωπίσω δέκα περίπου λεπτά εφιάλτη, που πρέπει να περιμένω δυο λεπτά να σταθεροποιηθούν οι σπασμοί, να της κάνω την ένεση πολύ αργά χρονομετρημένα δυο λεπτά και ύστερα να της μιλάω προσπαθώντας σιγά-σιγά να την συνεφέρω μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο πράγμα που συνήθως συμβαίνει μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά.

Μετά στο νοσοκομείο μένουμε δυο μέρες τουλάχιστον όπου η μικρή σιγά-σιγά συνέρχεται, της κάνουν μια σειρά από εξετάσεις και βέβαια εκτός από το ότι χάνει δυο με τρία κιλά μέσα σε είκοσι-τέσσερις ώρες πιάνεται από το χέρι μου και δεν με αφήνει καθόλου. Αυτές τις τελευταίες μέρες έχω δουλέψει λιγότερο από τρεις μέρες. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και έχω ακυρώσει και τον δικό μου γιατρό. Προηγουμένως κοίταζα το κίτρινο μπλοκ και είδα ότι έχω γράψει δυο ιστορίες που θέλω να περάσω στο μπλοκ αλλά δεν έχω τη διάθεση να τις γράψω. Κάθε φορά που κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ το μόνο που κάνω είναι να παίζω με την τράπουλα.

Έχουμε ξαναρχίσει όλες τις εξετάσεις πάλι με νευρολόγους γιατί θέλουν να σιγουρευτούν μιας και τώρα είναι μεγαλύτερη και εγώ απλά ...δεν μπορώ να αντέξω άλλο τα νοσοκομεία. Δεν ξέρω πια τι να κάνω για να ξεφύγουμε από αυτό το γαϊτανάκι που έχουμε μπλέξει και που οι γιατροί και τα νοσοκομεία κοντεύουν να γίνουν η καθημερινότητα μας.

Τι γελοίο, ακούω Carol King και οι στοίχους της...

Sometimes I wander if I’m ever gonna make it home again,

it is so far and out of sight.

I really need someone to talk to and nobody else knows how to comfort me tonight.

Snow is cold, rain is wet.

Chill my soul right down to the marrow…

Και αυτή τη στιγμή βρέχει έντονα στο Ελσίνκι!

Καληνύχτα σε όλους σας όπου και να είστε!