Το κατσικάκι

Τον γνώρισα ένα καλοκαιρινό βραδάκι στο καφέ του Κωνσταντή καθώς ο Κωνσταντής προσπαθούσε να τον πείσει να έρθει να τραγουδήσει για μερικά βράδια μπας και μαζευτεί κόσμος σε ένα καφέ που δεν είχε την επιτυχία που περίμενε ο δημιουργός του.

Με περασμένα τα πενήντα για τα καλά και δυο κουτσούβελα που μόνιμα γκρινιάζανε δίπλα του, με πολύ απαλή φωνή εξηγούσε στον Κωνσταντή ότι αυτή τη περίοδο ήταν κλεισμένος από ένα άλλο ελληνικό εστιατόριο που είχε κάθε βράδυ πρόγραμμα και δεν είχε κανένα κενό μιας και το μαγαζί ήταν καινούργιο και ο ιδιοκτήτης του προσπαθούσε να το επιβάλει στη νυχτερινή ζωή του Ελσίνκι. Όνομα Γιάννης αλλά οι περισσότεροι τον ξέραμε σαν ...Νταλάρα και στον ίδιο άρεσε να τον αποκαλούν ...το κατσικάκι.

Ήταν από τους πρώτους Έλληνες που είχαν έρθει στη Φιλανδία πριν από τριάντα χρόνια όταν υπήρξε το πρωτο ελληνικό κύμα και ο τρυφερός Σουομέζος, ο Φοίβος οχι μόνο τον πρόλαβε στη Φιλανδία αλλά τον ήξερε ήδη από την Ελλάδα όταν βασάνιζε σε γνωστό ωδείο της Καλλιθέας την κιθάρα του. Όχι καμιά σπουδαία φωνή αλλά πάντα ενημερωμένος και έτοιμος να ακολουθήσει τα ρεύματα της εποχής στο πιο κιθαρίστικο στιλ. Unplugged!!! Στην αρχή νέο κύμα και Σαββόπουλος, αργότερα έβαλε και λαϊκά στο ρεπερτόριο του μέχρι που μαγεύτηκε με τον Μάλαμα και παρ’ όλο ότι οι Έλληνες της ξενιτιάς ζητάνε Καζαντζίδη αυτός επιμένει να παίζει με την κιθάρα του απαλά μέχρι και Λουδοβίκο. Στο σπίτι του μια μεγάλη συλλογή από δίσκους και CD μόνο ελληνικής μουσικής που καλύπτανε από Νίνου μέχρι Ross Daily. Οι γνώσεις του περί μουσικής σποραδικές και ανακατωμένες αλλά με μουσικό αυτί και κατ’ εμένα μουσικό ένστικτο. Ήξερε από νωρίς ότι αυτό το στιλ με την κιθάρα και κάποια παραδοσιακά όργανα θα επιστρέψει.

Στη Φιλανδία όταν στις αρχές τις δεκαετίας του 90 άρχισε να γίνονται μόδα τα ethnic ακούσματα ο ...Νταλάρας από τους πρώτους, και την ίδια περίοδο παντρεύεται και για τρίτη φορά. Ίσως και τέταρτη, δεν ξέρω εχω χάσει το λογαριασμό. Η νέα του γυναίκα μια εικοσιδιάχρονη Σέρβο-Φιλανδέζα (πατέρας Σέρβος) που μιλούσε με ένα καταπληκτικό βιολί. Σημειωτέον ότι η καινούργια του γυναίκα έχει την ίδια ηλικία με την κόρη του από τον πρωτο του γάμο αλλά ... ο έρωτας χρόνια δεν γνωρίζει.

Ούτε παραγγελιά ο Νταλάρας να το είχε και με την βοήθεια της νέας γυναίκας του φτιάχνει ethnic συγκρότημα και γυρίζει όλα τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις που γίνονται στη Φιλανδία και μερικές φορές και στην υπόλοιπη Σκανδιναβία. Γρήγορα γίνεται αναπόσταστο κομμάτι των εκδηλώσεων της Caisa, το φιλανδικό ίδρυμα-οργανισμό που φροντίζει για τις πολιτισμικές σχέσεις με τους ξένους και σταδιακά συμμετέχει σε κάθε εκδήλωση που διοργανώνει το επίσημο κράτος. Παράλληλα η Caisa βγάζει και ένα CD με όλους όσους συνεργάζονται μαζί της συμπεριλαμβάνοντας και δυο τραγούδια του Γιάννη. Επόμενο λογικό βήμα το προσωπικό CD, ένα single που περιλαμβάνει τρία τραγούδια του Γιάννη γραμμένα και μελοποιημένα από τον ίδιο και την γυναίκα του. Η μουσική αρκετά καλή, οι στίχοι ...πάσχανε λιγάκι αλλά ο πρόλογος που είχε βάλει ο Γιάννης στο δίσκο του και όταν ξεκινούσε τις συναυλίες του σε κάλυπτε. Ήταν αφιερωμένο στη μούσα του, στη γυναίκα που έδωσε νόημα στη ζωή του. Σε όλες τις διαφορετικές εκπομπές μου έχω παίξει τραγούδια του.

Κατά περιόδους έπαιζε σε πλοία που κάναν τη γραμμή Ελσίνκι Ταλλίν και όταν αυτά γίναν γρήγορα και δεν χρειαζόντουσαν πια μπάντες και τραγουδιστές για να διασκεδάζουν τους ταξιδιώτες το γύρισε για λίγο στη γραμμή Ελσίνκι Στοκχόλμη και μετά στις γραμμές προς Γερμανία. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις πιο μεγάλη επιτυχία έχουν οι pop βραδιές από τις ethnic κι έτσι επέστρεψε στα ελληνικά εστιατόρια και τις βραδιές που του χάριζε η Caisa.

Εκτός λοιπόν από τη μουσική το άλλο μεγάλο πάθος του Γιάννη είναι οι γυναίκες. Θηλυκά κάθε ηλικίας και επειδή έπρεπε να δικαιολογήσει και την θρυλική του ελληνικότητα πηδούσε από θηλυκό σε θηλυκό σαν ...κατσικάκι, εξ’ ου και το παρατσούκλι για το οποίο αν και άλλος ήταν ο εμπνευστής πολύ το καμάρωνε. Την πρώτη φορά που μιλήσαμε φρόντισε να μου το πει και να μου εξηγήσει και πολύ παραστατικό τρόπο και τους λόγους που του το δώσανε. Όπως είπα και πριν ο Γιάννης είχε κάνει μια σειρά από γάμους και μια λεγεώνα από παιδιά. Με την τελευταία την Σέρβα είχε τρία παιδιά και φαινόταν να μην θέλει να σταματήσει. Μέναν στις ανατολικές συνοικίες του Ελσίνκι και τον έβλεπες συχνά με το καροτσάκι και ένα παιδί στο χέρι να κάνει βόλτες στη παραλία όταν ο καιρός ήταν καλός.

Αλλά στο σχεδόν εξηντάχρονο κατσικάκι δεν έφτανε η μικρή Σερβα, ήθελε κι άλλα ...βραχάκια να πηδήξει και βέβαια κουρασμένος από μια ζωή στην άκρη και απένταρος είχε αρχίσει και να το διασκεδάζει με αποτέλεσμα τα λεφτά να μην φτάνουν ποτέ για τίποτα. Μέχρι τώρα ήταν προσεκτικός, οι προηγούμενες γυναίκες του δεν ήταν του ...σιναφιού, είχαν καλές δουλειές μακριά από το ξενύχτη και την τέχνη και έτσι μπαίναν λεφτά για να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τουλάχιστον. Η Σέρβα όμως ήταν κι αυτή καλλιτέχνης και το μόνο που έφτανε στο τραπέζι ήταν η φτωχιά και τρία παιδικά στόματα που συνέχεια ζητούσαν. Η οικογένεια της βοηθούσε όσο μπορούσε, ο πατέρας Σέρβος η μάνα Φιλανδή κι αυτοί στην ίδια μοίρα των μεταναστών με το τραπέζι ίσα να γεμίζει, έχουν κι ένα μικρό ωδείο όπου και η κόρη δίδασκε για μερικές ώρες την ήμερα. Ο Γιάννης φυσικά ούτε να το ακούσει, ο Γιάννης είναι καλλιτέχνης και δεν μπορεί να ασχολείται με παιδάκια, ο Γιάννης το πρωί κοιμάται και το βράδυ ...θριαμβεύει!

Τον τελευταίο χρόνο τα προβλήματα πληθαίνανε και πολλοί είδαμε τα παιδιά με την γιαγιά τους να τριγυρνάνε στο Vuosaari και να παραπονιέται όταν συναντούσε κάποιον από εμάς χωρίς όμως να λέει και κάτι συγκεκριμένο και κανείς βέβαια δεν μπορούσε να ρωτήσει τι πραγματικά συνέβαινε. Ένα απόγευμα με πήρε τηλέφωνο ο Κωνσταντής και δεν ξέρω πως έφτασε η συζήτηση στον Νταλάρα ή κατσικάκι και έμαθα ότι η μικρή είχε μαζέψει πράγματα και παιδιά και είχε μεταφερθεί στους δικούς της μετά από τρελούς καβγάδες. Ο Κωνσταντής μου είπε ότι αυτά τα έμαθε από την μάνα της που είχε πάει ένα βράδυ από το καφέ του ρωτώντας τον τι έπρεπε να κάνει. Στη συνέχεια βέβαια εγώ έμπλεξα με τα δικά μου και που καιρός για τον Νταλάρα γι’ αυτό τη συνέχεια την έμαθα από τις εφημερίδες και χάρις σε μια πολύ χαριτωμένη κυρία που μια μέρα στο metro ... αλλά αυτό θα το βάλω στο τέλος.

Λοιπόν, σύμφωνα με την Helsinki Sanomat η κοπέλα πήγε από το σπίτι τους να μαζέψει κάποια πράγματα δικά της και των παιδιών, ο Γιάννης το κατσικάκι βρισκόταν στο σπίτι την ίδια ώρα και φυσικά αρχίσανε να καβγαδίζουν. Κάποια στιγμή ο Γιάννης την απείλησε με ένα τσεκούρι, που ανάθεμα με και αν καταλαβαίνω τι έκανε μέσα στο σπίτι, και κάποια στιγμή που η συζήτηση έγινε πολύ έντονη την χτύπησε και την ξαναχτύπησε και την ξαναχτύπησε. Χαμένος στο τι είχε κάνει κουβάλησε το σώμα της στο υπόγειο και έμεινε μπροστά στη τηλεόραση για πέντε ώρες. Μετά από πέντε ώρες τηλεφώνησε στην αστυνομία και είπε ότι σκότωσε την μητέρα των παιδιών του.

Όλα αυτά τα έμαθα αρκετά αργότερα από ότι συνέβησαν μιας και λείπαμε η τρέχαμε σε νοσοκομεία και από ότι μου είπε ο Κωνσταντής δεν ήθελε να με στεναχωρήσει με βλακείες. Δυστυχώς τα έμαθα με το χειρότερο τρόπο. Ένα μεσημέρι επιστρέφοντας από το κέντρο με την γυναίκα μου με το μέτρο μια κυρία που καθόταν μπροστά μας και σαφώς παρακολουθούσε τη συζήτηση μας, μια κυρία γύρω στα σαράντα-πέντε κατά τα άλλα καλοβαλμένη και από το διακριτικό που φορούσε υπάλληλος σημαντικού υπουργείου γύρισε στη γυναίκα μου και της είπε, «Έλληνας είναι;» η γυναίκα μου ανύποπτα φυσικά απάντησε καταφατικά για να ακούσουμε το εξής καταπληκτικό, «να τον προσέχεις γιατί όλοι οι Έλληνες φαίνονται ήρεμοι και καλοί αλλά στη πραγματικότητα είναι δολοφόνοι και σκοτώνουν τις γυναίκες τους σαν αυτόν στο Vuosaari!» Χα!

Στη συνέχεια μάθαμε όλες τις πληροφορίες ανατρέξαμε και σε παλαιότερες εφημερίδες αλλά ...τι σημασία έχει. Δεν ξέρω για ποιον να στεναχωρηθώ πρώτα, για την άμοιρη την κοπέλα που έμπλεξε με το κατσικάκι, για τον Νταλάρα που στο τέλος της ζωής του κατέστρεψε τα πάντα, για τα παιδιά που μια μέρα χάσανε μάνα και αποκτήσανε εγκληματία πατέρα ή για όλα του τα παιδιά που ο πατέρας τους από τη μια μέρα στην άλλη από χαριτωμένος έγινε δολοφόνος.

************************

Κάποια στιγμή έχω σκοπό να πάω να τον δω, δεν ξέρω τι θα βγει αλλά πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει να παρατάμε τους ανθρώπους όσο χοντρό και αν είναι το λάθος που κάνανε χωρίς παράλληλα αυτό να σημαίνει ότι και τους αθωώνουμε από τα λάθη τους, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις ο χειρότερος τιμωρός είναι ο ίδιος ο εαυτός τους.

************************

Η φωτογραφία για να σας θυμήσω ότι εμείς έχουμε ...φθινόπωρο και στη Λαπωνία ήδη έπεσε το πρώτο χιόνι!

************************

Σας παρακαλώ μην ξεχνάτε ότι έχω χάσει όλα τα mail, τηλέφωνα, διευθύνσεις κλπ που μου έχετε στείλει. Στείλτε μου λοιπόν mail στο thanos at ovimagazine.com η θα με βρείτε στο www.facebook.com