Καλησπέρα

Πριν από μερικές μέρες είχα μια συνάντηση με κάποιους φίλους συνεργάτες για να μιλήσουμε για το επόμενο βήμα του Ovi project, και για την υποχρεωτική αναβολή που έπρεπε να δώσουμε για τουλάχιστον δυο μήνες. Ήδη όλα μας τα σχέδια έχουν καθυστερήσει τους τελευταίους μήνες και με συγκίνησαν πολύ λέγοντας μου ή καλύτερα δείχνοντας μου ότι ξεκινήσαμε σαν ομάδα και θα συνεχίσουμε σαν ομάδα και ότι απλά κάναμε ένα διάλειμμα μέχρι να συνέλθω.

Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της συνάντησης μας πήρε η εξιστόρηση του τι συμβαίνει με μένα τον τελευταίο καιρό αν και οι περισσότεροι με ζουν σχεδόν καθημερινά η μαθαίνουν νέα μου από τον Asa. Νομίζω ότι εκείνη τη μέρα μου βγήκε για πρώτη φορά έντονη απογοήτευση.

Σε αυτή τη τουλάχιστον για μένα πανέμορφη χώρα και στα όσα χρόνια ζω εδώ - και δεν είναι λίγα πια, πάντα έβρισκα κάτι θετικό, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μου. Φυσικά και εχω ζήσει στιγμές μελαγχολίας και στιγμές που με πονέσανε για πράγματα που συνέβαιναν σε μένα η σε άλλους γύρω μου ακόμα και άγνωστους. Όλα αυτά τα χρόνια ότι κι αν συνέβαινε πάντα φρόντιζα να εξαφανίζομαι για λίγο στο δάσος για να επιστρέψω στη μηδενική βάση, "ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν", προσπάθησε να καταλάβεις τι είναι αυτό που τους κάνει να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται και βρες τους λόγους πέρα από τις λέξεις.

Τις περισσότερες φορές το κατάφερα και τις λίγες φορές που αποτύγχανα απλά το δάσος γινόταν αναζήτηση στη μακρινή Λαπωνία και εξαφανίσεις μεγαλύτερης διάρκειας. Υπήρχαν πάντα και σειρά από μικρές λεπτομέρειες που διαφοροποιούσαν τη ζωή μου από τους υπολοίπους μετανάστες, το ότι ήρθα στη Φιλανδία για μόνιμη εγκατάσταση σε μια μεγάλη ηλικία και έχοντας πίσω μου μια πετυχημένη καριέρα σαν επαγγελματίας έκανε πάντα τους Φιλανδούς να με σέβονται και να εκτιμάνε την επιλογή μου, ίσως και πολλές φορές να αναρωτιούνται πόσο τρελός ήμουνα και είμαι. Το ότι γρήγορα μπλέχτηκα με την δημόσια ζωή είτε αρθρογραφώντας είτε με τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές ήρθε να προσθέσει και βέβαια ότι πολλές φορές τα έβαλα με όλο το μεσογειακό ταμπεραμέντο με κάποιους που αντικειμενικά είναι πολύ πιο ισχυροί από εμένα χωρίς να φοβηθώ το κόστος ή καλύτερα αδιαφορώντας για το κόστος όσο κι αν φαίνεται παράξενο κάνανε τη ζωή μου ακόμα πιο σίγουρη βάζοντας μπροστά μου τους ανεμόμυλους που χρειαζόμουνα για να παλέψω πολλές φορές αδιαφορώντας για μια πολύ διαφορετική καθημερινότητα που στο τέλος άρχισα να βλέπω σαν κάτι ...συνηθισμένο.

Ο ίδιος στις τελευταίες πέντε εκλογές στη Φιλανδία έγραψα λόγους για κάθε λογής υποψήφιους και το έκανα με την ίδια λογική που κάποτε έγραφα εκθέσεις για το γυμνάσιο, πρόλογος, κυρίως θέμα και επίλογος-συμπέρασμα και που αδιάφορα σε ποιο κόμμα ανήκε ο υποψήφιος το τρίπτυχο παιδεία, υγεία, ανεργία με παραλλαγές επαναλαμβανόταν σταθερά. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι το τελευταίο καιρό οι λέξεις χάσαν τα πρόσωπα που βρίσκονται από πίσω τους και γίναν στεγνές λέξεις και αυτό δεν σταματάει στο τρίπτυχο που ανέφερα πάρα πάνω αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα.

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα με συνάδερφο στο Λονδίνο και φυσικά το πρωτο πράγμα που παρατήρησε ήταν οι άστεγοι, την πρώτη μέρα την σοκάρισε και έκανε ώρες να ξεπεράσει το θέαμα με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να λειτουργήσει και να μην μιλάει για τίποτα άλλο παρ' όλο που είχαμε βρεθεί στο Λονδίνο για συγκεκριμένη αποστολή. Την τρίτη μέρα έκανε μια παρατήρηση που ακόμα με κυνηγάει, είπε ότι είχε εξοικειωθεί τόσο πολύ με το θέαμα των άστεγων που πολύ φοβόταν ότι κάποια στιγμή θα πατούσε κάποιον και δεν θα το καταλάβαινε. Έτσι κι εγώ άρχισα να μην βλέπω δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου απασχολημένος περισσότερο με το αν η Φιλανδία έπρεπε να μπει στο ΝΑΤΟ ή με το εάν οι μουσουλμάνες μαθήτριες μπορούν να φοράνε τη μαντίλα μέσα στη τάξη.

Από τα μέσα του Φεβρουαρίου που άρχισε η περιπέτεια μου με την υγεία μου και τις τεσσερεις φορές που χρειάστηκε ένα ασθενοφόρο να με μαζέψει - στην κυριολεξία - με αφόρητους πόνους, να βρεθώ στις πρώτες βοήθειες και να περάσω ολόκληρα βράδια παρατηρώντας δεκάδες ανθρώπους να περνάνε από τα ιατρεία σαν κάτι να έσπασε μέσα μου. Η αγάπη μου για την Φιλανδία δεν έχει αλλάξει, άλλωστε εγώ ο ίδιος εχω πει πολλές φορές ότι η Φιλανδία είναι κυρίως η φύση της και οι άνθρωποι είναι απλά ένα κομμάτι αυτής της φύσης όπως ακριβώς και οι τάρανδοι και ο Lynx της λαπωνιας. Μόνο που είναι το πιο άσχημο κομμάτι αυτής της φύσης. Και αυτό δυστυχώς δεν ισχύει μόνο για τη Φιλανδία αλλά για κάθε χώρα, απλά εγώ είτε έκλεινα τα μάτια είτε είχα πίστεψει στον μύθο.

Η Φιλανδία ξέχωρα από τους μύθους είναι μια πολύ φτωχή χώρα και οι μύθοι της πολλές φορές ανήκουν περισσότερο στις αδυναμίες των άλλων παρά στην ανωτερότητα της, κάτι σαν το στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Η γενικότερη οικονομική συγκυρία δεν βοηθάει καθόλου και μια σειρά από φιλανδικές μονομανίες – όπως η ανάγκη ισχυρού στρατού, κάθε χρόνο κάνουν και μια ...αγορά του αιώνα – έχει οδηγήσει τις φιλανδικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας με τους σοσιαλδημοκράτες σε σειρά από περικοπές με πρωτο θύμα την εκπαίδευση και την υγεία. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν με την γαλάζια κυβέρνηση του Vanhanen και θα χειροτερέψουν με την φιλελεύθερη βαθιά μπλε καινούργια κυβέρνηση πάλι του Vanhanen. Για την εκπαίδευση κάποια άλλη φορά αλλά για την υγεία τα πράγματα μάλλον δεν πάνε καλά.

Εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν συγκρίνω με τίποτα την κατάσταση με την Ελλάδα γιατί αφ’ ενός δεν την ξέρω μετά από τόσα χρόνια απουσίας, αφ’ ετέρου όπως εχω εξηγήσει συχνά οι ιστορικές, κοινωνικές και κλιματολογικές συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές που να μην αφήνουν περιθώρια σύγκρισης. Την κατάσταση την συγκρίνω με αυτήν που υπήρχε στη Φιλανδία πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια όταν μιλούσαμε για το σκανδιναβικό μοντέλο που προσπαθούσε να μιμηθεί η Μεγάλη Βρετανία. Τα λεφτά που προωθούνται προς το κρατικό σύστημα υγείας όλο και μειώνονται με αποτέλεσμα – που το εχω ζήσει έντονα τις τελευταίες βδομάδες – γιατροί και νοσοκόμοι να κάνουν βάρδιες των δέκα και δώδεκα ωρών σε μονάδες όπως τις πρώτες βοήθειες που υπήρχαν στιγμές που σε έπιανε απελπισία από τις φωνές πόνου και τον αριθμό των φορείων που διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο.

Πως αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο στα ενενήντα του που με δυσκολία μιλάει, δίπλα σε έναν μεθυσμένο και χτυπημένο άντρα γύρω στα πενήντα με ματωμένο πρόσωπο που κάνει συνέχεια έμετο και βρίζει, με μια γυναίκα παραδίπλα που κρατάει το αυτί της στα χέρια της και κλαίει και μέσα σε αυτά με κάποιον άλλο που είναι σχεδόν σε κώμα και όλα αυτά μια γιατρός γύρω στα τριάντα μόνη της με δυο νοσοκόμες και έχοντας την ευθύνη δυο θαλάμων που οι ασθενείς διαδέχονται ο ένας τον άλλο με την ταχύτητα πολυβόλου στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα. Εκείνη τη στιγμή χρειαζόντουσαν και δυο και τρεις γιατροί ακόμα και για μένα που σιωπηλά πονούσα και προσπαθούσα να μην δημιουργώ περισσότερα προβλήματα στη κοπέλα που πάλευε.

Και τις τεσσερεις φορές ήμουνα σε θάλαμο δίπλα στο χώρο που κάνανε την μαγνητική τομογραφία και το μηχάνημα δεν σταμάταγε καθόλου, απλά αλλάζανε οι βάρδιες και τώρα μετά από όλες τις εξετάσεις που έχουν κάνει σε μένα συμπεριλαμβανομένων και πέντε μαγνητικών καταλαβαίνω ότι όταν μπαίνει ένας ασθενής εκεί μέσα πρέπει να εξαντλήσουν όλες τις πιθανότητες. Τομογράφοι, αιματολογικά εργαστήρια,, υπέρηχοι, καρδιογραφήματα κλπ δουλεύουν ασταμάτητα και αυτό δεν οφείλεται μόνο στους δικούς τους ασθενείς αλλά και σε αυτούς που είτε έρχονται από τα εξωτερικά ιατρεία, από τα κατά τόπους ΚELA-ΙΚΑ αλλά και από τις ιδιωτικές κλινικές και τους ιδιώτες γιατρούς. Εκεί πια περνάμε στο ότι εκ των πραγμάτων πρέπει να ακολουθηθεί μια σειρά προτεραιότητας με τις προτεραιότητες που δίνουν οι γιατροί.

Μια σημαντική σημείωση, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα τα κρατικά νοσοκομεία είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένα με τα τελειότερα και πιο σύγχρονα μηχανήματα και βέβαια έχει και τα απαραίτητα λεφτά για να αντεπεξέλθει στα υπέρογκα κόστη αυτών των μηχανημάτων. Εάν νομίζετε ότι η General Electric από ότι έμαθα κι εγώ τελευταία κάνει τα εκατομύρια της από τις τοστιέρες γελιέστε. Έτσι για λεπτές εξετάσεις, πολύπλοκες εγχειρήσεις και τεστ όλοι γυρνάνε στα κρατικά.

Εδώ όμως ξεκινάει και η άλλη διάσταση του φιλανδικού υγειονομικού συστήματος. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένεις την σειρά προτεραιότητας του κρατικού μηχανισμού γιατί τότε καταλήγεις να κάνεις εξετάσεις στις πέντε Μαΐου και να περιμένεις τα αποτελέσματα στις είκοσι, ο δε γιατρός να σου δίνει ραντεβού στα τέλη Ιουλίου που θα έχουν μαζευτεί όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Όταν μάλιστα η γνωμάτευση απαιτεί συνδυασμό ειδικοτήτων τότε βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό λαβύρινθο με το ραντεβού σου να γίνεται μεν Ιούλιο αλλά ποιου έτους ακόμα να μην διευκρινίζεται. Έτσι καταλήγεις στον ιδιωτικό γιατρό και στο ιδιωτικό νοσοκομείο, εκεί πια αγγίζεις την τρέλα.

Ο ιδιωτικός γιατρός δουλεύει κάποιες ώρες στο ιδιωτικό νοσοκομείο και που έχει κάποιο αριθμό ασθενών αλλά τις υπόλοιπες ώρες του δουλεύει για το κρατικό πράγμα που σημαίνει ότι και είναι απολυτά δικτυωμένος με τον κρατικό μηχανισμό και γνώστης του. Έτσι η εξέταση που ήταν να γίνει στις πέντε Μαΐου γίνεται άμεσα και η απάντηση βρίσκετε μέσω φαξ την επομένη στο γραφείο του. Από την πλευρά του το κρατικό για να κρατήσει πρόσωπο και χάρις σε κάποιον γραφειοκράτη αποφασίζει ότι δεν θα σου δώσει όλες τις εξετάσεις που έχεις κάνει μέχρι τώρα έτσι αποφασίζεις να τις κάνεις όλες από την αρχή αρκεί να δεις κάποιο αποτέλεσμα γιατί οι πόνοι συνεχίζονται και μάλλον αυξάνουν. Βέβαια στη συνέχεια ανακαλύπτεις ότι δεν ήταν και τόσο απαραίτητο γιατί σε μια επίδειξη δύναμης και σαν δικαιολογία του ποσού που πήρε ο ιδιώτης – ημικρατικός γιατρός έχει καταφέρει να πάρει όλες τις εξετάσεις και σου υποδεικνύει ότι κάποιες δεν χρειάζεται να τις ξανακάνεις και που τελείως συμπτωματικά είναι οι πιο απλές και φυσικά οι ...πιο φτηνές!!!

Φαντάζομαι κι εγώ και η Κάτρη είχαμε την ανάγκη για κάποια καλά νέα, έτσι όταν μετά από τον δεκαπενθήμερο αγώνα εξετάσεων ο γιατρός μας είπε τα καλά νέα ήμασταν έτοιμοι και διψασμένοι για κάτι τέτοιο ώστε να τα πιούμε αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες. Ότι τα πνευμόνια μου δεν ήτανε τόση κακή κατάσταση, ούτε καν στην αρχή τους, ότι μάλλον δεν θα χρειαζόταν κάποια αφαίρεση οργάνου και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουμε την θεραπεία με το που θα βρίσκαμε γιατί οι πόνοι μου συνεχίζονται ήταν τα νέα που θέλαμε να ακούσουμε. Ακόμα και οι πόνοι λιγοστέψαν και ήμουν σίγουρος ότι τώρα πια δεν πονούσα τόσο πολύ, τα καινούργια φάρμακα δουλεύουν και το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ένα ακόμα τεστ για να συνεχίσουμε.

Πριν από πολλά, πάρα πολλά χρόνια αγαπημένος μου φίλος και σημερινός βουλευτής όταν ακόμα ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο μου είχε πει ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, τόσο σοβαρά που καταντούσα επικίνδυνος. Σε όλες αυτές τις δεκαετίες που έχουν περάσει από τότε ακόμα πιστεύω ότι υπάρχει ηθική στη γραφή, ότι οι δάσκαλοι φτιάχνουν ελεύθερα μυαλά και ότι οι γιατροί θεραπεύουν και όπως εχω ξαναπεί θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί εχω φίλους και στις τρεις κατηγορίες που κοσμούν τον χώρο τους. Την ίδια μέρα που φύγαμε ανακουφισμένοι από το γραφείο του ημικρατικού γιατρού βρέθηκα στο νοσοκομείο σφαδάζοντας στους πόνους και με την ανάγκη να γίνει κάτι επειγόντως. Φυσικά τον καλέσαμε άμεσα να έρθει να δούμε τι συμβαίνει και το πρωτο που με σοκάρισε ήταν η άρνηση του να συνεχίσει, κατά κάποιο τρόπο πασάρισε την ευθύνη στο νοσοκομείο και στους γιατρούς του αμέσου βοηθειών κάνοντας και μια παρατήρηση που με έκανε έξαλλο. Τόσο έξαλλο που αν δεν με κρατούσαν οι πόνοι θα του είχα επιτεθεί. Ο άνθρωπος γύρισε και είπε με όλη τη σοβαρότητα, αυτό που δεν έχουμε εξετάσει είναι μήπως έχει φέρει κανένα μικρόβιο μαζί του από την Ελλάδα. Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια πίσω από την πρόταση του, με ενδιαφέρει ο τρόπος που το είπε και είχε όλα τα στοιχεία της προκατάληψης σε όλο της το μέγεθος. Η γιατρός που κατά τύχη ήταν η ίδια ακριβώς που με είχε εξετάσει και την πρώτη φορά που είχα έλθει στο νοσοκομείο έμεινε παγωμένη να τον κοιτάει και τον παρακάλεσε ευγενικά να περάσει έξω.

Δεν θα σας πω περισσότερα για το τι έγινε στη συνέχεια, νιώθω ντροπή και που τα σκέφτομαι. Και πάνω από όλα δεν θέλω να νιώσετε ότι με τίποτα έχει αλλάξει η αγάπη μου γι αυτή τη χωρά και τα όσα μου έχει προσφέρει σε πολλά επίπεδα. Άλλωστε άνθρωποι σαν κι αυτόν υπάρχουν σε κάθε χώρα και σε κάθε εθνότητα. Και γι αυτό τις τελευταίες μέρες δεν εχω γράψει τίποτα. Δεν ήξερα τι να γράψω και πως να το γράψω.

Η γλυκύτατη κοπέλα μετά από κάποιο επείγον περιστατικό επέστρεψε κοντά μου και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για λίγο, νομίζω ότι αυτό που την οδήγησε περισσότερο ήταν η ενοχή που ένιωσε για τη συμπεριφορά του συνάδελφου της και μου είπε ότι ήταν στη διάθεση μου αν θελήσω να τον καταγγείλω μιας και μετά από όσα της είπα ότι συνέβησαν την τελευταία βδομάδα έγινε πιο έξαλλη από ότι ήμουν εγώ πριν από μερικές ώρες. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσα σε τρεις μήνες καταγγέλλω για δεύτερη φορά γιατρό για κάποιο θέμα αφού έχει προηγηθεί η άλλη γιατρός που αρνήθηκε να συνεχίσει μαζί μου επειδή ...δεν είμαι Φιλανδός!

Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω και ελπίζω να μπορείτε να το καταλάβετε είναι ότι εχω κουραστεί. Αυτό που θα ήθελα ήταν να υπήρχε ένας γιατρός που να με παρακολουθεί, ένας γιατρός που να μου λέει τι να κάνω, τι πρέπει να τρώω η να μην τρώω, ένας γιατρός που να με βοηθήσει με τους πόνους μου. εχω καταντήσει να μην ξέρω ποιος είναι ο γιατρός που με παρακολουθεί, εχω έναν στομαχολόγο, ένα ενδοκρινολόγο, έναν για το συκώτι μου και έναν παθολόγο. Κάθε φορά που βλέπω έναν από αυτούς κουβαλάω μια τσάντα χαρτομάνι με τα τελευταία αποτελέσματα πάνω - πάνω. Κάθε φορά κοιτάνε τα χαρτιά, κοιτάνε εμένα με ρωτάνε αν πονάω και εάν ο πόνος έχει την ίδια ένταση, όλοι φαίνονται να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν αλλά και όλοι σταματάνε κάθε φορά που λέω ότι πονάω και μάλιστα τις τελευταίες μέρες ο πόνος αυξάνεται. Δεν εχω κανένα βίτσιο με τα νοσοκομεία και εχω κάτι καλύτερο να κάνω τα βράδια από το να βρίσκομαι στο άμεσων βοηθειών. Και κάθε τόσο προστίθεται και ένας καινούργιος με μια καινούργια ιδέα, η τελευταία είναι η σπονδυλική μου στήλη αλλά ο πόνος συνεχίζει. Παράλληλα και επειδή δεν ξέρουν τι προκαλεί τον πόνο δεν μπορούν να μου δώσουν άλλα φάρμακα, έτσι έχουμε επιστρέψει στα μορφινοούχα που τα παίρνω πια έξη φορές την ημέρα για να την βγάλω καθαρή με την τελευταία διαπίστωση ότι έχει αρχίσει ο οργανισμός μου να τα ...συνηθίζει! την ίδια στιγμή όλη μου η ζωή έχει μπει σε ρυθμό halt. Δεν μπορώ να αναλάβω η να συνεχίσω κάποιο από τα projects μου περιμένοντας την επομένη μέρα. Η κάθε μέρα έχει μεταβληθεί η σε επίσκεψη σε γιατρούς, η σε μια σειρά από τεστ η σε αναμονή για την επομένη και όλα αυτά με ελάχιστες απαντήσεις.

Δεν ξέρω πόσα κατάλαβε αλλά στα μάτια της είδα την αγωνία μου και το τι περνούσα ίσως περισσότερο από όσο μπορούσα ο ίδιος να αντιληφθώ και φαντάζομαι όταν αυτή η συζήτηση γίνεται σε ένα θάλαμο επειγόντων περιστατικών γύρω στις τρεις τα ξημερώματα του δίνει περισσότερη ένταση.

Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα μπλέξει με αυτό τον κύκλο και δυσκολεύομαι να τον καταλάβω η με καλή την πίστη δεν θέλω να πιστέψω πόσο βαθιά είναι η αρρώστια του. Μέσα στο γενικότερο πνεύμα της ...ελεύθερης οικονομίας τα ιδιωτικά νοσοκομεία ανταγωνίζονται σαν φροντιστήρια της σειράς (αυτό από τις δικές μου αναμνήσεις) που με ειδικά έντυπα παρουσιάζουν τα ονόματα γιατρών και το πόσες αρρώστιες ...θεραπεύει ο καθένας τους. Αυτά μου τα έδειξε αργότερα η γιατρός όταν και οι πόνοι μου είχαν ηρεμίσει και είχα ξανά-αποκτήσει το χιούμορ μου. Και βέβαια μου είπε και την πικρή αλήθεια, ότι έπρεπε να διαλέξω η θα αποδεχόμουνα το πακέτο της αναμονής με τη σιγουριά ότι στο τέλος θα βρίσκανε τι συμβαίνει στα κρατικά νοσοκομεία η θα τα συνδύαζα και τα δυο για να πετύχω ταχύτερα αποτελέσματα αλλά αποφεύγοντας γιατρούς σαν τον τελευταίο. Και που να ξέρω εγώ αν κάποιος είναι καλός γιατρός η δεν είναι; Αυτόν τον τελευταίο μας τον συστήσανε με τον καλύτερο τρόπο φίλοι που ξέρω ότι μας αγαπούν και μας σκέφτονται, τώρα με ποιο κριτήριο να διαλέξω τον επόμενο; Σε λίγο πήρε τηλέφωνο κάποιον γνωστό της και μου έκλεισε ραντεβού για την επομένη.

Έτσι την προηγουμένη βδομάδα βρέθηκα με καινούργιο γιατρό που ήταν ενημερωμένος απόλυτα για την κατάσταση μου, την σωματική και την πνευματική κάτι που αλώστε το ένιωσε και ο ίδιος με την εισαγωγή που έκανα πριν δεχτώ να με εξετάσει. Αυτή τη φορά στο ανταγωνιστικό ‘ξενοδοχείο’ πέντε αστέρων κι αυτό. Περάσαμε μαζί περίπου δυο ώρες που με εξέτασε προσεκτικά, τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα και επικεντρώθηκε στο σημείο που πονάω. Νομίζω νιώθοντας περίεργα μετά από όσα η φίλη του γιατρός του είχε εξιστόρησει η για λόγους που για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρουν, ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε είναι ότι η επίσκεψη μας δεν θα χρεωθεί και το μόνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει.

Αυτό που θα πω τώρα θα ακουστεί λίγο τρελό αλλά είναι αλήθεια. Βγήκαμε έξω από το νοσοκομείο μετά από δυόμισι ώρες σχεδόν, όσα μας είχε πει μας επιστρέφαν εκεί που βρισκόμασταν πριν τα ‘όλα πάνε καλά’ λόγια του προηγουμένου γιατρού και κάποιες στιγμές έδειξε και την δική του ανησυχία σχετικά με τους πόνους αλλά εμείς νιώσαμε ανακουφισμένοι. Δυσκολεύομαι να το εξηγήσω, δεν θέλω να είμαι άρρωστος και εχω ανάγκη όσο τίποτα άλλο να ακούσω ότι είμαι μια χαρά, εδώ χαίρομαι που μου λένε ότι κατά τα άλλα είμαι υγιέστατος και αυτό τους κάνει να νιώθουν σίγουροι για την οποία θεραπεία θα ακολουθήσει, αλλά και το ‘όλα πάνε καλά’, ‘δεν είναι τίποτα’, ‘σαν κόκκοι ζάχαρη πάνω σε τραπέζι, ούτε θεραπεία δεν χρειάζεται’ με είχε κάνει να αμφιβάλω περισσότερο. Την βδομάδα που μας έρχεται περνάμε με ταχύ ρυθμό σε δυο βιοψίες και για πρώτη φορά κάποιος φαίνεται να εντοπίζει από που προέρχεται ο πόνος μιας και έχουμε πια επικεντρωθεί στο νεφρό. Δυστυχώς όπως είπα δεν μπορούν να μου δώσουν άλλα φάρμακα για τον πόνο μέχρι να σιγουρευτούν από τι προέρχεται ούτε μπορούν να ορίσουν ημερομηνίες για την θεραπεία μέχρι να σιγουρέψουν από που ξεκινάει ο πόνος. Πραγματικά ελπίζω αυτή η βδομάδα να φέρει αποτελέσματα γιατί εχω πια κουραστεί πολύ.

Κάποια βράδια, ειδικά κάποια στιγμή που άλλαξε ο καιρός μπορούσα να νιώσω στα μπράτσα μου όλα τα σημεία που μου έχουν τρυπήσει. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες όταν περπατούσα όλοι παραπονιόντουσαν ότι ήταν σαν να τρέχαμε σε κούρσα και τώρα με προσπερνάει ακόμα και η Δάφνη. Κοιμάμαι πολλές ώρες λόγο των φαρμάκων όταν όλοι ξέραν ότι κοιμάμαι το πολύ πέντε ώρες την ημέρα, και δεν μπορώ να κάτσω για πολύ ούτε στο γραφείο μου γιατί οι πόνοι με χτυπάνε σε λίγα λεπτά και ακόμα και αυτό το κείμενο το έγραψα σε δόσεις ξεκινώντας από χτες.

Πολλοί μου λέτε να σκεφτώ σοβαρά να επιστρέψω στην Ελλάδα ή να σας στείλω τις εξετάσεις, ακόμα κι εσύ βρε Γιαννάκη που με ξέρεις καλά. Το ότι δεν γυρνάω δεν έχει καμιά σχέση με τους γιατρούς που υπάρχουν καλοί και κακοί παντού και μπορεί εγώ να μην εχω δει φακελάκια εδώ αλλά από ότι καταλαβαίνω πια υπάρχουν άλλοι τρόποι. Το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Εδώ είναι η γυναίκα μου που είναι Φιλανδή, εδώ είναι η κόρη μου που είναι μισή Φιλανδή. Εδώ είναι η ζωή μου, πως θα βάλω σε μια σακούλα τα αποτελέσματα των γιατρών και θα έρθω στην Ελλάδα; Θα βάλω στην ίδια σακούλα και την γυναίκα μου και την κόρη μου και θα τις φέρω σε μια ξένη γι αυτές χώρα που δεν την έχουν ζήσει αφαιρώντας τους την όποια ασφάλεια νιώθουν; Και μετά να χωθούμε όλοι μαζί σε ένα παρόμοιο γαϊτανάκι; Όσο σημαντική είναι για μας η υγεία μου το ίδιο σημαντική είναι και ασφάλεια που νιώθουμε σαν οικογένεια.

Μου λες να σου στείλω τις εξετάσεις. Καταλαβαίνεις τι θα κάνω εκείνη τη στιγμή; Θα βάλω την αμφιβολία μέσα στο σπίτι μου. Όταν αποφασίσαμε να έρθουμε στη Φιλανδία κάναμε μια συνειδητή επιλογή που συμπεριελάμβανε και τις μάχες που θα δίναμε, πως θα μπορούσα εγώ τώρα να βάλω την αμφιβολία με τόσο άσχημο τρόπο μέσα στο σπίτι μου; Εδώ είναι ο χώρος που θα δώσουμε την μάχη μας και έτσι απλά εδώ θα την δώσουμε.

Στην αρχή αυτού του κείμενου είπα για την απογοήτευση που νιώθω, αλλά καθώς έγραφα αυτό το κείμενο ένιωσα κι εγώ καλύτερα, γιατί η απογοήτευση που νιώθω δεν έχει να κάνει με την Φιλανδία αλλά με ανθρώπους που έτυχε να είναι Φιλανδοί. Και την ημέρα που συναντήθηκα με τους συνεργάτες μου αυτό που με ενόχλησε ήταν κάτι που είπε ένας από αυτούς, μήπως θα έπρεπε να κοιτάξω προς ...Σουηδία πλευρά. Όλη αυτή η περηφάνεια του ‘είναι σαν να κερδίζεις λαχείο όταν είσαι Φιλανδός’ χάθηκε μπροστά στη πρώτη δυσκολία και έγινε τρέχα στη Σουηδία. Δεν ξέρω κι αυτό με απογοήτευσε, ίσως εγώ να είμαι περισσότερο φίλο-Φιλανδός από τους Φιλανδούς.

Κατά τα άλλα γράφω πολύ, εχω γεμίσει το κίτρινο μπλοκ μου, η καλύτερα τα κίτρινα μπλοκ μου με σημειώσεις από σχέδια και σκέψεις αυτών που θέλω να κάνω και να γράψω και τις τελευταίες μέρες η γυναίκα μου, μου είπε κάτι που για πρώτη φορά το σκέφτηκα ...σοβαρά! μου είπε ότι ίσως να ήρθε ο καιρός για να κάνουμε το επόμενο βήμα και να μετακομίσουμε ... βόρεια μιας και οι δυο μας αγαπάμε τόσο πολύ τη Λαπωνία. Ίσως ήρθε η στιγμή να αναλάβει ο Asa περισσότερα πράγματα και εμείς να αποτραβηχτούμε και να ασχοληθώ μόνο με το γράψιμο και τη ζωγραφική. Φυσικά αυτό χρειάζεται μια προετοιμασία που θα πάρει γύρω στα δυο χρόνια αλλά ... το σκέφτομαι σοβαρά! Στόχος μας το χωριό που βλέπετε στη φωτογραφία στη κορυφή του blog και είναι αρκετά μετά τον αρκτικό κύκλο, πολύ κοντά στο σπίτι του Αι Βασίλη και φυσικά αν το κάνουμε θα έχουμε δωμάτιο για τους φιλοξενημένους μας!!! ;)

******************************

Όσο για τα ρεβίθια ... λυπάμαι αλλά δεν πείθομαι!!! Φίλοι μου και ...αναγνώστες ξέρουν ότι και η μυρωδιά με ενοχλεί, δεν φτάνω καν στο τραπέζι αν υποψιαστώ ότι υπάρχουν ρεβίθια στο σπίτι. Αλλά εχω κι εγώ τη μανία μου με όσπριο ειδικά μετά από την παραμονή μου σε ένα μικρό χωριό της Νορμανδίας, φακές με λαρδί μιας και bacon δεν είναι η κατάλληλη περιγραφή. Η Δάφνη το λατρεύει, ρεβίθια φυσικά δεν έχει δοκιμάσει ποτέ της!!! Ο καταλληλότερος να σας δώσει τη συνταγή φαντάζομαι ότι είναι ο Φοίβος.

******************************

Είχα όλα τα καλά μόλις έμαθα και από ένα φίλο ότι ο παναθηναϊκός με πότισε φαρμάκι πάλι!!! Τι να κάνουμε, εχω κι εγώ τις αδυναμίες μου!!!

******************************

Στη φωτογραφία η μικρή μου πριγκίπισσα σας δείχνει ότι έχουμε μέρα για τα καλά και ότι η άνοιξη είναι εδώ, και στην επομένη το καινούργιο μας καταρόζ ποδήλατο με ειδική θέση για τον αρκούδο!

******************************

Λυπάμαι αν μερικές φορές δεν απάντησα σε μερικά τηλέφωνα, text messages και αρκετά mails αλλά δεν είναι ...φτωχή δικαιολογία, οι μέρες μου έχουν γίνει όπως λέει και ο Morrison, strange days have found us!

Παρ’ όλα αυτά μια φωνή που άκουσα χτες με έχει πλημμυρίσει τόσο πολύ που είναι σαν να την ακούω συνέχεια να μου μιλάει. Σε ευχαριστώ πολύ, για λίγο είχαν σταματήσει και οι πόνοι!

******************************

Καλό σας βράδυ, να είσαστε πάντα καλά και σας ευχαριστώ που μου μιλάτε.